Του Αντώνη Καρπετόπουλου
Ο Νόβακ Τζόκοβιτς ήθελε να κερδίσει το US Open γιατί η νίκη θα του επέτρεπε να αφήσει πίσω τον Ναδάλ και τον Φέντερερ σε κατακτήσεις τουρνουά του Γκραν Σλαμ: θα έφτανε τα 21 – τόσα δεν έχει κανείς άλλος. Επιπλέον με την κατάκτηση του US Open θα ολοκλήρωνε τον κύκλο των κατακτήσεων του Γκραν Σλαμ κερδίζοντας και τα τέσσερα Οpen που τον αποτελούν: φέτος είχε ήδη κερδίσει το Open της Αυστραλίας, το Γουίμπλετον, και το Ρολάν Γκαρός. Ο τελευταίος που το έκανε αυτό είναι ο θρύλος Ρόντ Λέιβερ το 1969: ο μόνος άνθρωπος που το έχει κάνει δυο φορές – το 1969 ως επαγγελματίας και το 1962 ως ερασιτέχνης. Αλλά ο Τζόκοβιτς δεν τα κατάφερε χάνοντας σε ένα τελικό που είχε διάρκεια κινηματογραφικής ταινίας (2 ώρες και 10 λεπτά) από τον Ντανίλ Μεντβέντεφ με 3-0. Γιατί; Διότι παραδόξως συμβαίνει να είναι άνθρωπος. Πράγμα που είχαμε ξεχάσει.
Τα ανεξήγητα στις ΗΠΑ
Το αμερικάνικο Open είναι μια δύσκολη υπόθεση: ίσως το πιο σκληρό από τα όλα τα τουρνουά του Γκραν Σλαμ. Η υγρασία είναι μεγάλη. Ειδικά οι τοπ παίκτες φτάνουν σε αυτό κουρασμένοι – φέτος είχαμε και Ολυμπιακούς και μάλιστα στο Τόκιο λίγες μέρες πριν αυτό αρχίσει. Στο Αμερικανικό Οpen υπάρχει ένα κοινό που συμπεριφέρεται συχνά απαράδεκτα. Γενικά στη Νέα Υόρκη έχουν συμβεί πολλά απίστευτα. Ας προσθέσουμε σε αυτά και την νίκη του Μεντβέντεφ. Όχι γιατί ήταν η πρώτη του σε τελικό του Γκραν Σλαμ μετά από τρεις ήττες, αλλά γιατί ήταν πολύ εύκολη: ο Ρώσος ζορίστηκε πραγματικά μόνο στο δεύτερο σετ όταν σταμάτησε για λίγο να λειτουργεί τέλεια το σερβίς του – το πρώτο και κυρίως το τρίτο (στο οποίο προηγήθηκε με 5-2) τα κέρδισε πολύ άνετα.
Θέλω να θυμίσω μερικά από τα περίφημα ανεξήγητα που έχουν συμβεί στη Νέα Υόρκη για να γίνει κατανοητό πόσο δύσκολο είναι να κερδίσει κανείς αυτό ειδικά το τουρνουά. Το 1979 το κερδίζει ένα αμερικανάκι που έρχεται από το πουθενά: είναι 19 χρονών και τον λένε Τζον Μακ Ενρόου. Το 1981 ο μεγάλος «Μακ» το ξανακερδίζει και υποχρεώνει τον Μπιόρν Μπόργκ (που δεν το χει κερδίσει ποτέ) να φύγει από την απονομή και να πει αντίο στο τένις.
Το 1988 ο Ιβάν Λέντλ που έχει να επιδείξει τρεις συνεχόμενες κατακτήσεις του χάνει στον τελικό από τον Ματς Βιλάντερ (3-2) έχοντας δυο ματς μπολ στο τέταρτο σετ. Το 1997 και το 1998 κερδίζει το τουρνουά δυο φορές στη σειρά ο Αυστραλός Πατ Ράφτερ, που αν και έχει φτάσει στο νούμερο 1 του κόσμου, δεν έχει παίξει ούτε τελικό σε άλλο τουρνουά του Γραν Σλαμ. Το 2000 ο Ρώσος Μαράτ Σάφιν κερδίζει πανεύκολα στον τελικό τον πέντε φορές κάτοχο του τουρνουά Πιτ Σάμπρας και το 2001 κερδίζει τον Σάμπρας και ο πρωτάρης Αυστραλός Λέιτον Χιούιτ.
Το 2009 ο βομβαρδιστής Ντε Πόρτο σταματά το σερί των πέντε συνεχόμενων κατακτήσεων του US Open από τον Ρότζερ Φέντερερ. Το 2010 και το 2011 ο υπέροχος Ελβετός αποκλείεται από το Τζόκοβιτς στον ημιτελικό ξοδεύοντας και τις δυο φορές διπλό ματς πόιντ! Το 2014 στον τελικό παίζουν ο Τσίλιτς (που κερδίζει) και ο Νισικόρι (που χάνει): ο πρώτος έχει αποκλείει στον ημιτελικό τον Φέντερερ και ο δεύτερος τον Τζόκοβιτς! Την Κυριακή το βράδυ ο Μεντβέντεφ έβαλε το όνομά του σε μια μεγάλη λίστα παικτών που έχουν κερδίσει Γκραν Σλαμ τουρνουά μόνο στη Νέα Υόρκη: είναι μικρός και μπορεί να κερδίσει κι αλλού (στην Μελβούρνη που ακολουθεί θα είναι μεγάλο φαβορί).
Το έχει ξαναπάθει, αλλά…
Ο Τζόκοβιτς στη Νέα Υόρκη έχει ξαναπάθει ανάλογα μπακ αόυτ. Το 2012 ο Σέρβος ήταν το απόλυτο φαβορί απέναντι στον πρωτάρη Αντι Μάρεϊ και στο 2016 έπρεπε να κερδίσει εύκολα τον Βαβρίνκα: έχασε και από τους δυο. Κάθε φορά που σε τελικό στη Νέα Υόρκη έχει χάσει το πρώτο σετ δεν κερδίζει το ματς: με το Μάρεϊ είχε χάσει ένα ιστορικό τάι μπρέικ με 12-10 και είχε υποχρεωθεί να τρέχει από την αρχή στην ανηφόρα. Αλλά εκείνες οι ήττες του δεν έχουν καμία σχέση με την ήττα του την περασμένη Κυριακή.
Από τον Μεντβέντεφ έχασε πολύ εύκολα για τρεις λόγους. Ο πρώτος είναι γιατί ο Ρώσος σέρβιρε καταπληκτικά, αλλά κι έδειξε και τεράστια ψυχραιμία στα μεγάλα ραλί: πήρε τους 11 από τα 14 πόντους που κρίθηκαν μετά από 16 χτυπήματα. Ο δεύτερος γιατί ο Τζόκοβιτς φάνηκε κουρασμένος – γεγονός όχι παράξενο διότι έκανε ένα συνολικά μέτριο τουρνουά. Πέταξε σετ όχι μόνο με τον Μπερετίνι και τον Νισικόρι, αλλά και με πρωτάρηδες όπως ο Χόλγκερ Ρουν και ο αμερικανάκος Τζένσον Μπρούκσμπι που στο μεταξύ τους ματς τον «έτρεξε» για δυο σετ κερδίζοντας του το πρώτο με 6-1! Ο Τζόκοβιτς χρειάστηκε να παίξει ένα πέντε σετ με τον Ζβέρεφ στον ημιτελικό για να τον κερδίσει, την ώρα που ο Μεντβέντεφ σε όλο το τουρνουά έχασε ένα σετ!
Πιθανότατα ο Σέρβος πίστεψε ότι το τουρνουά το κέρδισε μετά τη νίκη του κόντρα στο Ζβέρεφ. Σε αυτό το ματς υπάρχει μια καταπληκτική στιγμή του Τζόκοβις. Ο Ζβέρεφ κερδίζει τον μεγαλύτερο σε διάρκεια πόντο στην ιστορία του τουρνουά της Νέας Υόρκης: οι δυο τους ανταλλάσσουν συνολικά 55 χτυπήματα! Το κοινό παραληρεί αποθεώνοντας το Γερμανό. Κι ο Τζόκοβιτς στη συνέχεια, ως τέρας ψυχραιμίας, απαντά δυο φορές σωστά και παίρνει το γκέιμ.
Απέναντι στον Λέιβερ
Ο σοβαρότερος όμως λόγος της ήττας του από τον Μεντβέντεφ ήταν το περίφημο ρεκόρ του Ροντ Λέιβερ. Ο Σέρβος ήθελε να ολοκληρώσει το Γκραν Σλαμ γιατί αυτό θα έβαζε τέλος στην ατέλειωτη συζήτηση για το ποιος είναι ο καλύτερος όλων των εποχών: κυρίως θα ήταν η απόδειξη της απόλυτης ικανότητας του να κερδίζει σε κάθε επιφάνεια – γεγονός που τον διαφοροποιεί από όλους τους άλλους μεγάλους.
Αν ο Φέντερερ έδινε πάντα παραστάσεις υψηλής τεχνικής στο Γουίμπλετον κι αν ο Ναδάλ είχε μετατρέψει το Ρολάν Γκαρός σε χώρο επίδειξης, ο Τζόκοβιτς ήταν πάντα ένας βασιλιάς χωρίς βασίλειο. Μολονότι κέρδισε και τους δυο στις φυσικές τους έδρες εν τούτοις το τένις του είναι ταυτισμένο με την αποτελεσματικότητα κι όχι με την αυθεντικότητα. Η ολοκλήρωση του Γκραν Σλαμ ωστόσο θα του έδινε το θρόνο ασυζητητί διότι αυτό, (το να κερδίσει και τα τέσσερα Open τουρνουά σε ένα χρόνο) είναι κάτι που μπορούσε ιστορικά να το κάνει αυτός κι άλλος κανείς.
Ο Φέντερερ, με 3 στα 4, το πλησίασε δυο φορές, το 2006 και το 2007, αλλά ήταν αδύνατο να κερδίσει το Ναδάλ στο χώμα. Το ίδιο κι ο Τζόκοβιτς: το 2011 έχει κι αυτός να επιδείξει ένα 3 στα 4, αλλά στο Παρίσι δεν έπαιξε καν τελικό. Κι ο Ναδάλ έχει το δικό του 3 στα 4, αλλά το 2011 υποτίμησε στην Μελβούρνη τον Φερέρ κι έχασε στον προημιτελικό, ενώ ήταν νούμερο 1 στον κόσμο. Κανείς ωστόσο δεν βρέθηκε στη θέση που ήταν ο Τζόκοβιτς την Κυριακή: ο Σέρβος είναι ο μόνος που 53 χρόνια μετά το Ροντ Λέιβερ πήγε στη Νέα Υόρκη με τα τρία έπαθλα των προηγούμενων τουρνουά στις αποσκευές του. Κι ίσως αυτό το άγχος για να κάνει κάτι που θα μετέτρεπε τον κόσμο του τένις στο απέραντο δικό του βασίλειο τον τσάκισε. Εσπαζε ρακέτες, δεν είχε υπομονή ακόμα και στο πρώτο σετ που τα πόδια του τον σήκωναν, έκλαψε πριν καν το ματς τελειώσει και δεν είχε στρατηγική – στο τέλος προσπάθησε να αιφνιδιάσει τον ατσαλάκωτο Μεντβέντεφ ανεβαίνοντας διαρκώς στο φιλέ, πράγμα που απλά είχε ως αποτέλεσμα να ολοκληρωθεί γρήγορα το μαρτύριο του.
Η χαμένη πιστοποίηση
Ομολογώ πως η ήττα του μου τον έκανε πιο συμπαθή. Δεν είναι ο υπεράνθρωπος που η κατάκτηση του Γκραν Σλάμ θα πιστοποιούσε. Σύντομα θα κερδίσει το 21 του Γκραν Σλαμ τουρνουά για να ξεπεράσει τους Φέντερερ και Ναδάλ. Και μετά κάποια στιγμή αργότερα θα βρεθεί κάποιος που θα ξεπεράσει κι αυτόν γιατί μπορείς πλέον να παίζεις και να κερδίζεις και στα 35. Τους πάντες. Όχι όμως και τον Ροντ Λέιβερ.
Πηγή: Κάρπετ Show
