Του Γιώργου Φράγκου
Λίγοι αθλητές έχουν αφήσει τόσο έντονα το στίγμα τους στα αθλητικά δρώμενα της χώρας, όσο ο Αντώνης Νικοπολίδης. Η καριέρα του, θα μπορούσε εύκολα να γίνει ταινία, απ’ αυτές τις αμερικάνικες στις οποίες ο πρωταγωνιστής ξεκινάει με δυσκολίες και καταλήγει στο τέλος του έργου ήρωας και θριαμβευτής.
Στη σκιά του Βάντσικ για χρόνια στον Παναθηναϊκό, στη συνέχεια νταμπλούχος με τους πράσινους, πριν μετακομίσει στον αιώνιο αντίπαλο, για να γίνει ο αρχηγός του Ολυμπιακού και σύνθημα στην ερυθρόλευκη εξέδρα. Στο ενδιάμεσο, εκείνο το καλοκαίρι του 2004, σήκωσε και το Euro 2004 υπερασπίζοντας την εστία της Εθνικής μας ομάδας.
Αποθεώθηκε, αποδοκιμάστηκε, έγινε σημαία. Είτε τον συμπάθησες, είτε τον λάτρεψες, είτε τον αντιπάθησες, δεν γίνεται να αμφισβητήσεις πως πρόκειται για έναν απ’ τους σπουδαιότερους τερματοφύλακες στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου, το όνομα του οποίου θα βρίσκεται πάντα δίπλα στο έπος του 2004.
Μιας και πρόκειται για μια πολύπλευρη προσωπικότητα, αναλάβαμε να παρουσιάσουμε τα 7 διαφορετικά πρόσωπα του Αντώνη Νικοπολίδη, όπως τα ζήσαμε εμείς παρακολουθώντας την διαδρομή του από πολύ κοντά.
Ο μαχητής
Αν ο Αντώνης Νικοπολίδης απέδειξε κάτι στην καριέρα του, είναι πως δεν τα παρατάει ποτέ. Βρέθηκε από την Αναγέννηση Άρτας στον Παναθηναϊκό το 1989 και για σχεδόν μια δεκαετία έζησε στο παρασκήνιο, στη σκιά άλλων πρωταγωνιστών και ιδιαίτερα του “Βουνού”, Γιόζεφ Βάντσικ. Νομίζεις ότι είναι εύκολο πράγμα να βρίσκεσαι στη σκιά ενός βουνού; Ο Νικοπολίδης όμως δεν το έβαλε κάτω, δεν ζήτησε να αποχωρήσει, δεν δημιούργησε πρόβλημα και όταν ήρθε η ευκαιρία, την άρπαξε απ’ τα μαλλιά και καθιερώθηκε. Με θυμάμαι να τον αντιμετωπίζω πάντοτε με συμπάθεια, ακόμη κι όταν ήταν αντίπαλος με το τριφύλλι στο στήθος, αφού σεβόμουν το γεγονός ότι παρουσιάστηκε στην Παιανία με μαύρο μαλλί και μέχρι να πάρει φανέλα βασικού είχε ασπρίσει.
Ο φύλακας-άγγελος
Τα περισσότερα χρόνια της καριέρας του, ο Αντώνης Νικοπολίδης τα πέρασε σε αντίπαλο. Ευτυχώς όμως, τα πιο “ενεργά” και ώριμα χρόνια του, τα έζησε στη δική μου πλευρά, υπερασπιζόμενος την εστία της Εθνικής Ελλάδας και του Ολυμπιακού. Ε και μια ασφάλεια όσο να πεις, την ένιωθα όταν τον έβλεπα να τρέχει από τη σέντρα και να παίρνει τη θέση του κάτω απ’ τα δοκάρια. ‘Ηξερα ότι με αυτόν στο τέρμα, οι πιθανότητες να παραβιαστεί η εστία ήταν αισθητά λιγότερες, αφού με τις αποκρούσεις του προστάτευε την άμυνα και προσέφερε σιγουριά. Έστω κι αν λένε ότι πολλές φορές έστελνε την μπάλα ελάχιστα άουτ με τηλεπάθεια. Ακόμα κι έτσι να ήταν, ξέρεις πολλούς τερματοφύλακες που έχουν υπερδυνάμεις;
Ο αρχηγός
Έφυγε απ’ τον Παναθηναϊκό ως αρχηγός, μεταπήδησε στον “μισητό” εχθρό κι έγινε σχεδόν αμέσως αρχηγός κι εκεί. Αποθεώθηκε, έγινε τραγούδι και σύμβολο της ομάδας από την αρχή, παρά το “πράσινο” παρελθόν του και ποτέ δεν υπήρχαν στην εξέδρα ψίθυροι και φωνές τύπου “μα ρε παιδιά αγωνιζόταν τόσα χρονιά στον μεγάλο αντίπαλο, μήπως να το ξανασκεφτούμε;”. Όχι, δεν το σκέφτηκε κανένας δεύτερη φορά, γιατί όταν ένας αθλητής είναι γεννημένος-ηγέτης, του παραδίδεις αμέσως τα κλειδιά και τον αφήνεις να σε οδηγήσει σε πρωταθλήματα, κύπελλα και ευρωπαϊκές κορυφές, δίνοντας και το παράδειγμα στους υπόλοιπους παίκτες και τους φιλάθλους.
Ο αντίπαλος
Ναι, εγώ ήταν εύκολο να συμπαθήσω τον Αντώνη Νικοπολίδη, ο οποίος άφησε τον αντίπαλο για να μετακομίσει στη δική μου ομάδα, αφού πρώτα εκείνο το καλοκαίρι υπήρξε μέλος και πρωταγωνιστής στην ονειρική πορεία της Εθνικής στο Euro 2004. Καταλαβαίνω όμως ότι για τους περισσότερους Παναθηναϊκούς, δεν προκάλεσε τα ίδια αισθήματα όταν απέρριψε την ομάδα τους για τον μεγάλο “εχθρό”. Και προδότης βαφτίστηκε και “φραγκοφονιάς” κι όλες αυτές τις ομορφιές που συνηθίζουμε να αποκαλούμε όποιον διαλέξει κάτι διαφορετικό για τη συνέχεια της καριέρας του. Ο Αντώνης Νικοπολίδης για ένα μεγάλο κομμάτι των φιλάθλων αυτής της χώρας, ήταν ο αντίπαλος, αυτός που πρέπει να αποδοκιμαστεί, να γίνει στόχος αντικειμένων, να βριστεί με αισχρές εκφράσεις. Ο ίδιος, είχε την τρομερή εμπειρία να ζήσει την αποθέωση και τις ύβρεις απ’ τους ίδιους ανθρώπους, σε στιγμές που χαρίζει μόνο ο αθλητισμός. Έμαθε να ζει ως persona non grata και διαχειρίστηκε το βάρος του αντιπάλου με σεβασμό και υπομονή. Έτσι κι αλλιώς, δεν μπορούν να σ’ αγαπάνε κι όλοι σε αυτή τη ζωή κι όταν αυτό συμβαίνει, συνήθως κάνεις κάτι λάθος.
Ο οικογενειάρχης
Σίγουρα, όταν ακούς το όνομα του Αντώνη Νικοπολίδη, στο μυαλό σου έρχεται κάποια μυθική του απόκρουση με τη φανέλα του Παναθηναϊκού, του Ολυμπιακού ή της Εθνικής. Αν σου έρχεται με τη φανέλα της Άρτας μάλλον είσαι ξάδερφος του αθλητή, παλιός προπονητής του, σκάουτερ ή μένεις στην Άρτα. Εκτός από αθλητής και προπονητής όμως, ο Αντώνης Νικοπολίδης είναι και οικογενειάρχης. Επιλέγοντας να αφήσει αυτό το κομμάτι της ζωής του μακριά απ’ τα φώτα της δημοσιότητας, ο θρυλικός τερματοφύλακας μεγαλώνει τα 3 παιδιά του και περνάει τη ζωή του μαζί με τη σύζυγό του, αποφεύγοντας να ακολουθήσει το lifestyle του ορίτζιναλ George Clooney.
Ο ζεν πρεμιέ
Ε δεν πιστεύω να απόρησες τώρα με την αναφορά στον George Clooney. Τις ημέρες που εμείς τρελαινόμασταν με την πορεία στα γήπεδα της Πορτογαλίας και κανείς δεν μπορούσε να κρατήσει την ψυχραιμία του, οι ξένοι (και ιδιαίτερα οι Βρετανοί, οι οποίοι έχουν συνηθίσει να παρακολουθούν τους τελικούς χωρίς να έχουν ενδιαφέρον και να δίνουν σε όλο τον κόσμο παρατσούκλια) έδωσαν στον Έλληνα τερματοφύλακα με τους γκρίζους κροτάφους το παρατσούκλι “Έλληνας Clooney” λόγω της προφανούς(;) ομοιότητας με τον ηθοποιό. Από τότε έμεινε φυσικά κι ο Νικοπολίδης καθιερώθηκε ως ο Έλληνας ζεν πρεμιέ των γηπέδων. Για να είμαστε δίκαιοι, ο τίτλος αυτός του αποδόθηκε και δεν τον κατέκτησε μόνος του, αφού η συμπεριφορά του μόνο τέτοια ζεν πρεμιέ δεν ήταν. Αρκούσαν οι γκρίζοι κρόταφοι κι οι κομψές εμφανίσεις εκτός γηπέδων για να κάνουν τη δουλειά όμως.
Ο influencer
Αθλητής, ηγέτης, με πορεία πλέον στην προπονητική και την αυτοβιογραφία του “Ο αγώνας της ζωή μου” να γίνεται αμέσως μπεστ σέλερ. Ο Αντώνης Νικοπολίδης, ακόμη και τώρα που βρίσκεται μακριά απ’ τη δράση, αποτελεί πρότυπο και παράδειγμα, δίνοντας συνεντεύξεις με ουσία και μιλώντας ως προσκεκλημένος σε συνέδρια και σεμινάρια. Το σίγουρο είναι ότι πολλά παιδιά μεγαλώνουν ακόμη με την αφίσα του στο δωμάτιό του κι επιθυμούν να ακολουθήσουν τα χνάρια του, εντός κι εκτός γηπέδων. Προσωπικότητες σαν τον Νικοπολίδη άλλωστε, θα επηρεάζουν πάντοτε τα πράγματα, με μια ατάκα τους και λίγη απ’ την πείρα τους.
Πηγή: One Man
