Του Αντώνη Καρπετόπουλου
Η νίκη του Ολυμπιακού στο Μιλάνο είναι σημαντική και για την βαθμολογία του (γιατί για αυτή γίνονται όλα και δεν πρέπει να το ξεχνάμε), αλλά και για το ηθικό του. Ο Ολυμπιακός μοιάζει λίγο soft ομάδα και για να αλλάξει αυτό χρειάζεται τέτοιες νίκες (κυρίως εκτός έδρας) διότι βοηθάνε στη διαμόρφωση του χαρακτήρα. Ο Ολυμπιακός τον Ιανουάριο έχει ένα δύσκολο πρόγραμμα – κάθε νίκη του βοηθά ώστε το επόμενο ματς να είναι λιγότερο βαρύ. Επίσης οι νίκες επιτρέπουν και λίγη παραπάνω κριτική χωρίς αυτή να προκαλεί αντιδράσεις και νάζια. Η εικόνα της ομάδας φωνάζει πως η κριτική είναι επιβεβλημένη.
Η τελευταία επίθεση
Ο Ολυμπιακός κέρδισε το ματς χάρη σε μια τελευταία επίθεση της Αρμάνι που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ. Ωστόσο είναι πολύ σχετικό το πόση τύχη υπήρξε σε αυτό το γεγονός. Ξαναβλέποντας την φάση ψύχραιμα διαπιστώνεις πως μετά το άστοχο σουτ του Βιλντόζα ο Ολυμπιακός έχει κάνει πολύ γρήγορα σωστά δυο βασικά πράγματα: πρώτον έχει επιστρέψει σωστά και συντεταγμένα και δεν αφήνει την Αρμάνι να γίνει γρήγορα επικίνδυνη και δεύτερον έχει κόψει την πιθανότητα να πάρουν την μπάλα οι δυο παίκτες της που μπορεί να βρουν το σουτ της νίκης, δηλαδή ο Σίλντς και ο Μίροτιτς. Όταν ο Μάνιον τρακάρει σε ένα τοίχος από χέρια έχοντας καθυστερήσει όσο χρειάζεται η επιλογή του να πασάρει στον Μπολμάρο είναι μια και μοναδική. Ωστόσο για τους γηπεδούχους υπάρχει ένα σοβαρό πρόβλημα: ο χρόνος. Ο Μπολμάρο πρέπει σε 1,5 δευτερόλεπτο να πιάσει την μπάλα, να ζυγίσει το σουτ και να ευστοχήσει πιθανότητα ενώ κάποιο χέρι αντιπάλου θα βγει να τον εμποδίσει: όλα πρέπει να γίνουν τρομερά γρήγορα. Ο Μπολμάρο ήταν εξαιρετικά καλός χθες αλλά απέχει πολύ από το να θεωρηθεί ο αψεγάδιαστος σουτέρ και ο Μάνιον δεν είναι κι ο καλύτερος πασέρ του κόσμου: έχει πριν την τελευταία κακή του πάσα άλλα τέσσερα λάθη. Θέλω να πω πως θα ήταν κομμάτι ανεπίτρεπτο για τον Ολυμπιακό να έχανε από μια συνεργασία του Μάνιον με τον Μπολμάρο ένα ματς, που μέσα από πολλές δυσκολίες έλεγχε – αν όχι και απόλυτα. Στο τέλος αποδόθηκε μια κάποια δικαιοσύνη έστω και δια της τεθλασμένης. Αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν μπορεί να υπάρχει μάθημα απλά γιατί τελικά δεν υπήρξε πάθημα. Η δική μου αναπάντητη ερώτηση είναι ποιος μπορεί αυτό το μάθημα να το πάρει και να το αξιοποιήσει.
Ολοι χαρούμενοι κι ένας όχι
Πριν από λίγες μέρες μετά από ένα ματς του ελληνικού πρωταθλήματος στο ΣΕΦ ανάμεσα στον Ολυμπιακό και στο Μαρούσι ο κόουτς Γιώργος Μπαρτζώκας είχε πει πως στο γήπεδο υπήρχαν κάποιες χιλιάδες οπαδοί που χαίρονταν, στο παρκέ κάποιοι παίκτες που διασκέδαζαν και ότι ο ίδιος σε όλο αυτό ήταν μια εξαίρεση γιατί ήταν ένας υστερικός που φώναζε επειδή σχεδόν τίποτα δεν του άρεσε. Το είπε ο ίδιος για τον εαυτό του και το πράγμα πέρασε στο ντούκου: αν το είχε πει για τον Μπαρτζώκα κάποιος άλλος θα τον είχαν σταυρώσει οι μόνιμοι απολογητές του! Η δήλωση, όμως, είναι αρκετά ενδεικτική για το πώς ο ίδιος παρακολουθεί την ομάδα του.
Καιρό τώρα έχω γράψει πως μετά από χρόνια δεν είναι οι παίκτες που πρέπει να προσαρμοστούν σε ένα μπάσκετ που μάθαμε να αποκαλούμε «μπάσκετ Μπαρτζώκα», αλλά ο ίδιος ο Μπαρτζώκας που πρέπει να προσαρμοστεί σε πολλά από όσα κάνουν οι παίκτες του. Και στο Μιλάνο αυτό φάνηκε και μάλιστα πολύ. Ο Μπαρτζώκας μιλούσε στο τέλος με υπερηφάνεια για τις συνολικά 23 ασίστ που είχε ο Ολυμπιακός όμως αυτό το στοιχείο ήταν ένα από τα ελάχιστα που θύμισε γενικά το δικό του μπάσκετ. Ο Ολυμπιακός έμεινε ζωντανός στο πρώτο ημίχρονο χάρη σε ένα εξωπραγματικό παιγνίδι του Βεζένκοφ που είχε σε 16,5 λεπτά 16 πόντους όντας αλάνθαστος (4/5 δίποντα, 2/2 τρίποντα, 2/2 βολές) και προσπέρασε την Αρμάνι στο τρίτο δεκάλεπτο όταν ο Φουρνιέ μετέτρεψε το ματς σε one man show με 14 πόντους όλους σχεδόν προσωπικούς. Αλλά όταν οι δυο σίγησαν στο τέλος χρειάστηκε για να κερδίσει ο Ολυμπιακός να γίνουν τα δύσκολα δυσκολότερα. Ευτυχώς που υπήρξαν επτά συνεχόμενοι πόντοι του Πίτερς (από τους 11 συνολικά στο τελευταίο δεκάλεπτο) και δυο καλάθια του Βιλντόζα γιατί κατά τα άλλα επικρατούσε μια πλήρη αφλογιστία. Που μάλιστα συνοδευόταν από λάθη όχι μόνο στην άμυνα, όπου ο χωρίς σέντερ Ολυμπιακός χάριζε διεισδύσεις, ελεύθερα σουτ και φάουλ, αλλά και στην επίθεση, όπου ο Φουρνιε και ο Βιλντόζα στο τέλος σούταραν γρήγορα χωρίς λόγο. Ειδικά ο Βιλντόζα, που πήρε ένα σουτ για τρίποντο ενώ υπήρχαν ακόμα 8 δευτερόλεπτά, έκανε κάτι που ενώ είναι εντός της δικής του λογικής (ο τύπος παίζει γρήγορα και σαφώς δεν φοβάται) αλλά μάλλον εκτός της λογικής του προπονητή που θα ήθελε ειδικά στο τέλος να λειτουργεί το μυαλό πιο πολύ από το ένστικτο.
Η κλάψα του Μεσίνα
Ο Ολυμπιακός κατά την γνώμη μου ζορίστηκε απλά γιατί δεν ξεπέρασε τους 90 πόντους. Χωρίς τον Μιλουτίνοφ και τον Λαρεντζάκη, με εννέα διαθέσιμους παίκτες αφού ο Ντόρσεϊ και ο ΜιτρουΛονγκ απλά συμπληρώνουν τις αποστολές, και με τους Γουόκαπ και Γκος να παίζουν 23 και 27 λεπτά αντίστοιχα και να φοβούνται να σουτάρουν αυτό θα ήταν δύσκολο. Ωστόσο αν παίζεις με περιφερειακούς που κρύβονται από την ευθύνη είναι και δύσκολο να παίξεις καλό μπάσκετ – το εφεύρημα της αμυντικής προσφοράς καταρρέει γιατί αμυντική προσφορά μπορεί να έχει και κάθε ξυλοκόπος, που λέγεται Τονούτ, Ρίτσι, Ντιόπ κτλ. Ο Μπαρτζώκας βέβαια θέλει να βρει τρόπο να πείσει τους παίκτες του να παίζουν περισσότερη και αποδοτικότερη άμυνα και μακάρι για τον ίδιο να τα καταφέρει, αλλά πολύ φοβάμαι πως δεν είναι αυτό που θα φέρει καλύτερες εμφανίσεις: ο Ολυμπιακός θα γίνει καλύτερος αν βρει ένα τρίτο πόλο επιθετικού παιγνιδιού και η ελπίδα του είναι να αποδειχτεί τέτοιος ο Κίναν Εβανς που όπου να ναι ενσωματώνεται. Διαφορετικά, όταν στο παρκέ βρίσκονται μαζί ο Γουόκαπ και ο Γκος, που χθες συνυπήρξαν για πολλή ώρα, ο Ολυμπιακός επιθετικά θα αγκομαχεί και καμία αμυντική προσήλωση δεν θα του χαρίζει τίποτα πιο πολύ από λίγη συμπάθεια για την προσπάθεια: στην Ευρωλίγκα δεν χρειάζεται να σε συμπαθούν, χρειάζεται να σε φοβούνται. Η κλάψα πχ του Μεσίνα για την διαιτησία δείχνει απλά ότι κατάλαβε πως έχασε το παιγνίδι από τον φόβο του: σε όλο το ματς σκέφτεται πως θα περιορίσει ανακυκλώνοντας ρολίστες τον Βεζένκοφ και τον Φουρνιέ. Στο τέλος τα κατάφερε. Ε και;
Με Εβανς θα ήταν εύκολο
Ο Μπαρτζώκας κάνει πολύ καλά Χριστούγεννα. Αλλά πρέπει να δει το τι θα γίνει στην συνέχεια. Αν η προτεραιότητα είναι το αμυντικό φίλτρο κτλ κτλ έχει παίκτες που θα του το δώσουν: μπορεί πχ ο Γουόκαπ και ο Γκος να παίζουν 35 λεπτά. Αν θέλει όμως να δει τον Ολυμπιακό να βελτιώνεται να ελπίζει πως θα μπει γρήγορα ο Εβανς. Με 15 δικούς του πόντους χθες στο ματς στο Μιλάνο θα είχε γίνει κανονική παρέλαση.
Πηγή: Karpetshow
