Του Βασίλη Γεωργίου
Χρυσός, Ασήμι, Χαλκός και ψευδάργυρος τέσσερα χημικά στοιχεία με διαφορετική αγοραστική αξία, τέσσερα χημικά στοιχεία με ξεχωριστές χημικές συστάσεις. Καθένα απο αυτά μια διαφορετική απόχρωση, την οποία προσδίδει η ίδια η φύση. H χρωματική διαφορά αποτελεί την ειδοποιό διαφορά των μεταλλίων που θα ξεχωρίσει την επίδοση των αθλητών στο βάθρο. Η επίτευξη αυτής δεν ακολουθεί μια έτοιμη ευθεία γραμμή, αλλά την ένωση των κουκίδων, όπου σαν άλλος ζωγράφος σύνδεσε ο τριπλουνίστας Τζόναθαν Έντουαρντς φτάνοντας στην κατάρριψη του παγκόσμιου ρεκόρ στο Γκέτεμποργκ της Σουηδίας με το παγκόσμιο ρεκόρ του 18.29μ το 1995.
Ένας λευκός λεπτός που αγάπησε τον στίβο…
«Πιστεύω πως οι άνθρωποι είδαν ένα κοκαλιάρη αδύνατο λευκό και σκέφτηκαν, αφού μπορεί να πηδήξει αυτός 18.29 μέτρα τότε μπορώ και εγώ». Mε αυτά τα λόγια θέλησε να περιγράψει σε συνέντευξη στην Daily Mail, έναν απο τους λόγους, για τους οποίους η 7η Αυγούστου, έμεινε στη στιβική ιστορία.
Τα σωματικά του χαρακτηριστικά, δεν θα μπορούσαν να παραπέμπουν σε αθλητή επαγγελματικού επιπέδου πόσο μάλλον στην κατηγορία εκείνων που θα σημείωναν παγκόσμιο ρεκόρ, το οποίο παραμένει ακατάρριπτο μέχρι σήμερα.
Όλα έχουν όμως μια εξήγηση και εάν το κουβάρι αρχίζει να ξετυλίγεται από την αρχή του νήματος και συγκεκριμένα από την κεντρική πόλη του Λονδίνου το Γουέστμιστερ τότε οι απορίες, θα αρχίσουν να ξεδιαλύνονται.
Σε ένα άθλημα τόσο τεχνικό, που απαιτεί αρχικά τόσο τη σωματική δύναμη όσο και την επιτάχυνση και τον γρήγορο τρόπο σκέψης, ο Έντουαρντς έσπασε το αθλητικό κατεστημένο, καταρρίπτοντας ακόμα και το πρώτο του ρεκόρ διάρκειας μόλις 20 λεπτών 18.16μ. (με άνεμο 1,3 μ/δ) (στην ίδια προαναφερόμενη διοργάνωση).
Το πέρασμά του από διάφορα αθλήματα όπως το ράγκμπι, το μπάσκετ , το τένις αλλά και το κρίκετ την περίοδο των σχολικών του χρόνων στο Mπάκλαντ πρόσφεραν τα κομμάτια, που έλειπαν για να συμπληρωθεί το παζλ στην προσωπική επιλογή αθλήματος. Παρόλο που ακόμα και ο ίδιος γυμναστής, δεν τον υπολόγιζε λόγω της λεπτής κορμοστασιάς του και της αδυναμίας στις σωματικές επαφές η επιλογή αυτή δεν τον πτόησε. Η προσήλωση ήταν μια η σταδιακή βελτίωση του σώματός του. Τώρα ήταν μόνο η αρχή του ταξιδιού…
Το τραχύ πέρασμα των αποτυχών και η βαθιά πληγή των Ολυμπιακών αγώνων…
Η κλίση του προς τον αθλητισμό παρέμενε σταθερή και έχοντας στα χεριά του το πτυχίο της Φυσικής ξεκίνησε το μεγάλο βήμα, όντας 21 ετών -αρκετά μεγάλος- για τον στόχο του.
Οι δυνατότητες ήταν ικανές αλλά απαιτούσαν το κατάλληλο χωράφι, για να ευοδωθούν οι καρποί του, και στον αθλητισμό και ιδιαίτερα στον στίβο η καλλιέργεια των σπόρων, έρχεται μέσα από τους αγώνες και την σκληρή προπόνηση. Αλλά εδώ δημιουργείται το ερώτημα αρκούν μόνο αυτά τα δυο ή θέλει και κάτι παραπάνω;. Ο Έντουαρντς έδωσε την χαρακτηριστική του απάντηση στην Ιndependent
«Ναι ήμουν σε καλή κατάσταση. Ήμουν σε εξαιρετική εμφάνιση πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης το 1992 και σκεφτόμουν πως είχα την ευκαιρία, να κατακτήσω ένα μετάλλιο, αλλά μετατράπηκε σε απόλυτη καταστροφή. Αυτοί ήταν οι Ολυμπιακοί για μένα».
Η επιτυχία σε Ολυμπιακό επίπεδο απαιτεί, δεν προϋποθέτει μόνο καθώς οι αστάθμητοι παράγοντες παρόλο την ψυχολογία ενδέχεται να οδηγήσουν στο αντίθετο από το επιθυμητό αποτέλεσμα. Η 23η θέση το 1988 στη Σεούλ της Νότιας Κορέας με επίδοση 15.88μ (0.41 εκατοστά πίσω από τελικό) συνοδεύτηκε από την 35η το 1992 με επίδοση 15.76μ. Ολυμπιακές εμπειρίες 8 ετών που αποτελέσαν με το σκληρότερο τρόπο το πιο δύσκολο μάθημα στον 24χρονο άσημο Βρετανό.
Η μόνη επιτυχία που θα ήταν σε θέση να υπερηφανευτεί, ήταν το ασημένιο μετάλλιο στους Κοινοπολιτειακούς Αγώνες στο Όκλαντ της Νέας Ζηλανδίας το 1990. Η απογοήτευση ήταν σχηματισμένη στο πρόσωπό του αλλά για εκείνον αυτό σηματοδοτούσε το ξεκίνημα, κάθε στεναχώρια δημιουργούσε συναισθηματικά κενά, που άρχιζαν άμεσης κάλυψης. Ο ρυθμός που χρειαζόταν δεν ερχόταν και η θλίψη τον είχε κυριεύσει.
Η απώλεια της πεθεράς του και η ενδυνάμωση της θρησκευτικής πίστης ως όχημα για την κορυφή…
Από την στιγμή που το σώμα του δεν έδινε ώθηση η επιλογή της ανεύρεσης στόχου στηριζόταν στο μυαλό του. Η επεξεργασία των δεδομένων στις ανεπιτυχείς προσπάθειες μαζί με τον προπονητή του Πίτερ Στάνλεϊ σε συνδυασμό με τη συμμετοχή του – διεξάγονταν την ημέρα Κυριακή και την αφιέρωνε στην Εκκλησία- στο Ευρωπαϊκό Κύπελλο του 1989 στο Γκέιτσιτ του Λονδίνου και του Παγκοσμίου Κλειστού Στίβου το 1991 στο Τόκιο, έφερε στο προσκήνιο έναν χαμό που τον κλόνισε.
Η μάνα της γυναίκας του Αλίσια απεβιώνει το καλοκαίρι του 1995. H προετοιμασία, όμως συνεχιζόταν και καθώς «ήταν πιο σημαντικό για έμενα να είμαι περισσότερο ακόλουθος του Χριστού, παρά ένας πλήρης αθλητής» η πίστη του κλονίζεται.
Ο φίλος του και πρώην αστυνομικός στην «Ομάδα για την Σωτηρία» (Salvation Army) Φίλ Ράιτ τον παρηγορούσε επί μίση ώρα, όπως αποκαλύπτει ο ίδιος ο Έντουαρντς δημιουργώντας μια πρόκληση για εκείνον, να φανεί πιστός στον Θεό και στην γυναίκα του.
«Ένιωσα μια μεγάλη αίσθηση ευθύνης απέναντι στον Θεό και στην Άλισον για την θυσία που είχε κάνει για εμένα αλλά μια από τις προκλήσεις που αντιμετώπισα ήταν η μη αντιμετώπισή μου ως ένας ακόλουθος του Χριστού, που έχει ένα ωραίο σπίτι, αψεγάδιαστο και συνυφασμένο για καλούς σκοπούς. Χρειάζομαι να κάνω κάτι πραγματικά ως αληθινός άνθρωπος».
Παρόλο που ίδιος σκεφτόταν, να παρατήσει ακόμα και την προπόνησή του, η γυναίκα του ήθελε, να συνεχίσει και εκείνος βαθιά συνειδητοποιημένος χρωμάτισε με χρυσό την δεύτερη συμμετοχή σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, έχοντας το αρχικό χάλκινο μετάλλιο το 2003 στη Στουτγάρδη.
To -σε ανύποπτο χρόνο- παγκόσμιο ρεκόρ αξίας ανώτερης από τα Ολυμπιακά μετάλλια…
«Τίποτα δεν συγκρίνεται με αυτό που συνέβη το 1995. Εννοώ ότι σε 14 διοργανώσεις εκείνη την χρονιά το μέσο μου άλμα, ήταν μεγαλύτερο από το νικητήριο 17.71 του Σίδνεϊ. Την στιγμή που πήδηξα 18.43 (Βιλνέβ ντ’ Ασκ) και 18.39 στο Ευρωπαϊκό Κύπελλο στη Λιλ το 1995 (δεν καταμετρήθηκαν καθώς ο ευνοϊκός άνεμος 2.4 μ/δ, ήταν παράνομος. Ποτέ δεν θα έχω μέρα σαν και αυτή ξανά. Επαναπροσδιόρισα τη διοργάνωση και ήταν ένα τρομακτικό συναίσθημα»
Εάν σε αυτά τα δυο ρεκόρ προστεθεί και εκείνο στο διεθνές μίτινγκ της Σαλαμάνκα με 17.98μ, επίδοση που κατέρριψε κατά ένα εκατοστό το 17.97 του Αμερικάνου Γούιλι Μπάνκς, τον Ιούνιο στο Εθνικό Πρωτάθλημα στην Ιντιανάπολη (έσπασε ρεκόρ 10 χρόνων), τότε συμπεραίνουμε πως το ξεπέταγμα ήταν αποτέλεσμα ενός συμπαγής κράματος. Τα ανθεκτικά του υλικά εμφανίστηκαν ακόμα και την σεζόν 1993-1994, όταν διαγνώσθηκε με τον ιό Επστάιν-Mπαρ μένοντας εκτός για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, το οποίο όμως δεν του στοίχισε αλλά τον δυνάμωσε και άλλο.
Ούτε στα πιο τρελά όνειρά του δεν θα προέβλεπε, τι θα επακολουθούσε δυο μήνες αργότερα. Παρόλο την ακύρωση των ρεκόρ του, το όνομά του είχε τοποθετηθεί φαρδιά πλατιά στην λίστα των κορυφαίων, καθώς τα συγκεκριμένα άλματα ξεπέρασαν ακόμα και την αρίθμηση δίπλα στο σκάμμα. Μια εντυπωσιακή εικόνα που φάνταζε τόσο ιδανική, όσο ήταν και εκείνη που ακολούθησε στη Σουηδία.
Η θεωρία έβρισκε εφαρμογή στην πράξη και το τέλειο άλμα ήρθε. Με ταχύτητα σπρίντερ, ιδανικό και γερό πάτημα πίσω από την γόμα και με μεγάλες χοροπηδητές δρασκελιές αυτός ο ψιλόλιγνος νεαρός κατόρθωσε το ακατόρθωτο. Tα 8 χρόνια των δυο καταστροφικών Ολυμπιάδων ισοδυναμούσαν μετά τα 8 χρόνια, από την στιγμή που ξεκίνησε αυτό τον μακρύ δρόμο, διότι στα 29 του χρόνια κατείχε αυτό που και οι σημερινοί τριπλούνιστες προσπαθούν, να φτάσουν.
Το παγκόσμιο ρεκόρ δεν ήταν το επιστέγασμα διότι η επιθυμία του για την κατάκτηση του χρυσού ολυμπιακού μεταλλίου παρέμενε σταθερά ο στόχος του. Ακόμα και όταν δεν κατάφερε το 1996 στην Ατλάντα, όπου είχε μόλις δυο έγκυρα άλματα και με 17.88 κατάφερε να βρεθεί στο δεύτερο βάθρο μέσα σε διάστημα 12 ετών.
Η επιμονή του και η υπομονή δεν τον ικανοποιούσαν, παρά την ήττα του από τον γεμάτο αυτοπεποίθηση αλλά άτυχο λόγω του μετέπειτα τραυματισμού που τον οδήγησε στο χειρουργείο αλλά και στην εγκατάλειψη μια ευοίωνης καριέρας Αμερικάνο Κέννυ Χάρισον με ολυμπιακό ρεκόρ 18.09 και καλύτερη επίδοση της χρονιάς.
Τα μαλλιά του άσπρισαν αλλά όχι η ψυχή του και μέσα σε 16 χρόνια, (νούμερο πραγματικά ασύλληπτο εάν αναλογιστεί ο μόχθος και η σωματική καταπόνηση), τα χρώμα των 24 καρατιών έβαψε το στάδιο άλλα και την Ολυμπιακή ιστορία του αθλήματος. Μετά από 14 χρόνια σε ηλικία 35 ετών και ζωής γεμάτης από χαρές και πικρίες, κρέμασε ένα βραβείο που εάν δεν ερχόταν εκεί δεν θα ερχόταν ποτέ.
Η παραίτηση από τον αθλητισμό και την θρησκεία άνοιξε μια διαφορετική πορεία σκέψης…
H τελευταία εμφάνιση το 2002 στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του Μονάχου, έκλεισε με χάλκινο μετάλλιο και 17.32μ. Τα 17 μέτρα δεν ήταν εκείνα που θα τον παρακινούσαν, να συνεχίσει επειδή «δεν μπορώ να συνεχίσω, εάν ξεκινήσω ερχόμενος στη πέμπτη, έκτη και έβδομη θέση και μόλις που φτάνω τα 17, έφτασα σε ένα επίπεδο στη καριέρα μου και καθώς θα συνειδητοποιήσω πως δεν μπορώ, να τα καταφέρω πια θα έρθει ο χρόνος της αποχώρησης».
Η σταδιακή αποσύνδεση από τον επαγγελματικό αθλητισμό τον απομάκρυνε και από την θρησκεία σκεπτόμενος ότι «έχω πολλές αμφιβολίες για κάτι, το οποίο δεν αμφέβαλα τον Θεό. Θα ήταν χαζό να πως η πίστη μου που χάθηκε, δεν σχετίζεται με την απόσυρσή μου. Ίσως είχα σφυρηλατηθεί από την αμφιβολία διότι είχα μια πλήρως αφοσιωμένη ζωή ως αθλητής».
Ο προβληματισμός αλλά οι σκέψεις σχετικά με την πίστη δεν απέρριπταν τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας το 2004, αλλά το πλήρωμα του χρόνου τον πρόλαβε και έχοντας την αυτογνωσία έμεινε στην ιστορία ως ο Βρετανός αθλητής που έφτιαξε μια αθλητική σταδιοδρομία τόσο γεμάτη αλλά και παράλληλα τόσο διαφορετική που «αυτό το παγκόσμιο ρεκόρ, θα με συνδέει με το στίβο και εάν τελικά σπάσει, τότε τελικά δεν θα χορεύω».
Πηγή: Athletic Square
