Του Αντώνη Καρπετόπουλου
Δεν πρέπει να έχω παρακολουθήσει τα τελευταία χρόνια πιο βαρετό τελικό Γκραν Σλαμ τουρνουά από όσο ήταν ο εφετινός στο Open της Μελβούρνης. Το παιγνίδι ανάμεσα στον μεγάλο Νόβακ Τζόκοβιτς και στον φορμαρισμένο Δανιήλ Μεντβέντεφ ήταν βαρετό, όχι γιατί ήταν προβλέψιμο το αποτέλεσμά του, αλλά γιατί ο Ρώσος στάθηκε πολύ κατώτερος των προσδοκιών. Δεν υπήρξε ούτε μια στιγμή στο ματς που να σε έκανε να πιστέψεις πως μπορεί να δημιουργήσει στο νούμερο ένα του κόσμου κάποιο πρόβλημα.
Η μόνη στιγμή
Υπάρχει μια στιγμή στο ματς της Κυριακής που είναι εξαιρετικά ενδεικτική της διαφοράς των δυο αντιπάλων. Κάποια στιγμή στο ξεκίνημα του τρίτου σετ ο Μεντβέντεφ, αφού έχει σπάσει τη ρακέτα από τα νεύρα του δείχνοντας σε παγκόσμια μετάδοση πως το προσωνύμιο «Iceman», που κουβαλάει είναι μάλλον υπερβολικό, κάνει μια προσπάθεια να σπάσει το σερβίς του Τζόκοβιτς δείχνοντας εμπιστοσύνη στα πόδια του. Τρέχει λίγο τον Σέρβο κι επιχειρεί ένα ντροπ σοτ από τα λίγα επιτυχημένα.
Ο Τζόκοβιτς φτάνει στη μπάλα δύσκολα, αλλά γλιστρώντας στο συνθετικό τσιμέντο καταφέρνει να την περάσει και είναι σχεδόν έτοιμος να πανηγυρίσει για την άμυνα. Ο Μεντβέντεφ που έχει καταλάβει πως ο αντίπαλός του μπορεί να φτάσει με κάποιο τρόπο να απαντήσει, ανεβαίνει αστραπιαία, σχεδόν σέρνεται στο παρκέ και ξεκολλάει την σβηστή μπάλα την οποία περνά και με τη βοήθεια του καλόβουλου νετ, που νομίζεις πως κάποιο αόρατο χέρι κατεβάζει. Ο Τζόκοβιτς χάνει τον πόντο και αυθόρμητα χειροκροτάει τον αντίπαλό του, αναγνωρίζοντας ότι έχει κάνει τον πόντο της βραδιάς. Μαζί του χειροκροτάνε και οι δέκα χιλιάδες θεατές. Ο Μεντβέντεφ ευχαριστεί, όχι ως μαθητής που εισέπραξε το μπράβο του δάσκαλου, αλλά ως ένας ταπεινός παίκτης που αισθάνεται ευχαριστημένος γιατί αγωνίζεται με κάποιο που είναι τόσο ανώτερος ώστε του κάνει τη χάρη να παίξει μαζί του! Ακολουθούν δυο μπανάλ λάθη του, ένα ακόμα χαμένο γκέιμ κι ένα χαμένο ματς. Πώς να κερδίσεις κάποιον όταν δείχνεις ότι νιώθεις πως σε τιμά γιατί παίζει μαζί σου;
Η μόνη μου απορία
Εχω δει τελικούς που γνώριζες την έκβασή τους πριν αρχίσουν: θυμάμαι π.χ αυτούς του Ναδάλ με τον Τιμ στο Παρίσι. Τους παρακολούθησα με ενδιαφέρον για να καταλάβω πως το αουτσάιντερ τα κατάφερε να φτάσει μέχρι τέλους και ποια ήταν η πρόοδός του. Την Κυριακή η μόνη απορία που μου δημιουργήθηκε παρακολουθώντας το παιγνίδι είναι σε πόσα χρόνια κάποιος από τη νέα γενιά θα μπορέσει να κερδίσει το Σέρβο σε ένα τελικό. Είχα αρχίσει να πιστεύω πως αυτό θα το δούμε σύντομα, ίσως γιατί βάζοντας τον Τζόκοβιτς, τον Ναδάλ και τον Φέντερερ στην ίδια κατηγορία, πίστευα ότι κι ο Σέρβος μπαίνει σιγά σιγά στη διαδικασία της αποχώρησης, όπως οι άλλοι δυο. Αλλά δεν είναι έτσι ακριβώς.
Ένα χρόνο να αλωνίζει
Ο Τζόκοβιτς στη Μελβούρνη κέρδισε για ένατη φορά το τρόπαια (τρίτη συνεχόμενη) κι έφτασε τα δεκαοκτώ Γκραν Σλαμ τουρνουά στην καριέρα του: οι άλλοι δύο έχουν είκοσι ο καθένας. Σε σχέση με τον Ναδάλ και τον Φέντερερ ο Σέρβος έχει τρία σημαντικά αβαντάζ, που πιστεύω πως θα έχουν ως αποτέλεσμα, όταν με το καλό κάποια μέρα σταματήσει, να έχει αφήσει πίσω του σε όλα και τους δυο.
Το πρώτο είναι η ηλικία του: είναι 33 χρονών ενώ ο Ναδάλ είναι 34 και ο Φέντερερ είναι 39. Ο Ελβετός θα εμφανιστεί κάποια στιγμή για ένα last dance – ίσως στο αγαπημένο του Γουίμπλετον. Είναι μεθοδικός και πολύ σοβαρός και σίγουρα θα κάνει τα πάντα να μας αποχαιρετήσει με ένα θρίαμβο, αλλά ακόμα κι αν τα καταφέρει (το θεωρώ θαύμα…), άλλο Γκραν Σλαμ τουρνουά δύσκολα θα διεκδικήσει. Ο Ναδάλ μπορεί να είναι αξιόμαχος στο χώμα: το πατάει στο Παρίσι κι ανασταίνεται. Αλλά όταν φύγει θα αφήσει ένα ολόκληρο χρόνο στο Σέρβο να αλωνίζει κι αυτό θα συμβεί, ενώ ήδη ο Τζόκοβιτς είναι καλύτερός του. Ο Σέρβος κέρδισε ήδη το πρώτο μεγάλο τουρνουά της σεζόν – ακόμα κι αν δυσκολευτεί στο Παρίσι, θα είναι λογικά πάλι στον τελικό στο Γουίμπλετον και σίγουρα στον τελικό του USA Οpen, αν δεν τραυματιστεί. Κι όταν ο Ναδάλ φύγει, θα ψάχνει για ένα χρόνο αντίπαλο.
Αδειασε και ξαναγέμισε
Το δεύτερο αβαντάζ του Τζόκοβιτς σε σχέση με τους άλλους δυο είναι ότι έχει προηγηθεί στην καριέρα του ένα νεκρό διάστημα – μια παρένθεση μεγάλης πτώσης, που είχε τελικά μια ευεργετική επίδραση. Ο Ναδάλ έχασε μια διετία, τη διετία 2015-16, εξαιτίας τραυματισμών: ο Τζόκοβιτς, όταν άρχισε λίγο να πονάει, το ‘ριξε στην καλή ζωή. Τώρα που τα χρόνια έχουν περάσει είναι κατανοητό το τι ακριβώς έγινε: ο τύπος «άδειασε» για να «ξαναγεμίσει». Χάνοντας το μυαλό του και κυνηγώντας έρωτες έδιωξε το στρες του πρωταθλητισμού. Θα μπορούσε να έχει σταματήσει το τένις και να τρώει σήμερα τα λεφτά του στο Μόντε Κάρλος με κάποια πιτσιρίκα. Δεν συνέβη και γύρισε δριμύτερος. Απαλλαγμένος από τον πάντα επικίνδυνο πρωταθληματικό κορεσμό στρογγυλοκάθισε στο θρόνο του.
Ιδιο πάντα παιγνίδι
Το τρίτο αβαντάζ του Τζόκοβιτς σε σχέση με τους άλλους δυο μύθους είναι το ίδιο το παιγνίδι του. Ο Ναδάλ μετά τους τραυματισμούς έχτισε μια νέα καριέρα κι αυτό είναι και σπάνιο και αξιέπαινο. Δούλεψε πολύ στο σερβίς του, έμαθε να παίζει πιο γρήγορα, έγινε επιθετικότερος: παίζει για να κερδίζει οποιονδήποτε στις δυο ώρες – μετά όμως, όταν η ένταση του παιγνιδιού του πέφτει, γίνεται ευκολότερα αντιμετωπίσιμος, το είδαμε με τον Τσιτσιπά. Ο Φέντερερ επίσης μεγαλώνοντας έπαψε να κερδίζει ματς στα πέντε σετ κι άλλαξε κι αυτός το παιγνίδι του, παίρνοντας όμως χάρη λιγότερα επιθετικά ρίσκα. Στα τελευταία του μεγάλα τουρνουά με την τεχνική του οδηγούσε πιο πολύ τον αντίπαλό του στο λάθος, παρά χάριζε βολέ και σμας, όπως όταν μεσουρανούσε: έμαθε να βασίζεται πολύ στην εμπειρία του και για αυτό ήταν πολύ δυνατός μέχρι τα 37 του τουλάχιστον. Ο Τζόκοβιτς είναι ο μόνος από τους τρεις που θα παίζει μέχρι την τελευταία μέρα το τένις του χωρίς να αλλάξει τίποτα, γιατί ήταν πάντα δυνατός στο μυαλό κι όχι τεχνικά άψογος ή τεράστιος μαχητής.
Ο Τζόκοβιτς μπορεί να παίζει καλά σε κάθε επιφάνεια, είχε πολύ καλό αλλά όχι σούπερ σερβίς, οι «απαντήσεις» του ήταν αποτέλεσμα διαβάσματος του παιγνιδιού του αντιπάλου και όχι αποτέλεσμα ατελείωτου τρεξίματος. Τον έβλεπα με τον Μεντβέντεφ και τον θαύμαζα, όχι γιατί διαφοροποιούσε τα χτυπήματα του αλλά γιατί «απαντούσε» τα πάντα, οδηγώντας τον φορμαρισμένο Δανιήλ στην πνευματική κυρίως εξόντωση. Ο Ρώσος έπαιζε κόντρα σε ένα τοίχο. Όπως κάθε αντίπαλος του Σέρβου χρόνια τώρα.
Ο δικός του τρόπος
Στις αρχές Μαρτίου ο Σέρβος θα φτάσει τις 311 εβδομάδες στο νούμερο 1 της βαθμολογίας του ΑΤP σβήνοντας το ρεκόρ του Φέντερερ. Όταν πήγε στην Αυστραλία δήλωσε ότι πονάει από ένα παλιό τραύμα, αλλά ότι ο σκοπός του είναι να δείξει στη νέα γενιά ότι δεν έχει κάποιο εκπρόσωπο «ικανό να διαδεχτεί τους τρεις». Οι τρεις μοιάζουν να είναι μέλη της ίδιας ομάδας – τους ενώνει ένα είδος αλληλοσεβασμού και ανωτερότητας. Ο Τζόκοβιτς, όμως, θα αποχωρήσει τελευταίος από τους τρεις. Θα έχει τουλάχιστον 24 Γκραν Σλαμ στο παλμαρέ του. Και γιατί οι μικρότεροι μπροστά του «ψαρώνουν». Τον βλέπουν να παίζει δεκαπέντε χρόνια το ίδιο τένις χωρίς διαφοροποιήσεις και προσαρμογές. Και να κερδίζει τους πάντες με τον ίδιο τρόπο: τον τρόπο που κάνει τους πάντες να νιώθουν ευχαριστημένοι γιατί τους έκανε την τιμή να παίξουν μαζί του…
Πηγή: Κάρπετ Show
