Του Νίκου Παπαδογιάννη
Και κάπως έτσι, τα πλέι-οφ του ΝΒΑ άρχισαν να μυρίζουν Ελλάδα. Ατελείωτη συζήτηση και γκρίνια για τη διαιτησία, πολεμική ατμόσφαιρα και θεωρίες συνωμοσίας, δημόσιες κόντρες ανάμεσα σε παίκτες και προπονητές, παρεκτροπές της εξέδρας, αμφισβήτηση, γκρίνια, ο κακός χαμός.
Υπάρχει άραγε καλός χαμός; Υπάρχει, αυτός που προκάλεσε ο Γιάννης στους περυσινούς τελικούς συμπαρασύροντας στο μεγαλείο του όλους όσοι τον περίμεναν στα χαρακώματα και στις σκοτεινές γωνίες. Μπορεί να το ξανακάνει φέτος; Η λογική λέει όχι, αλλά η λογική έχει εγκαταλείψει προ πολλού το Fiserv Forum.
Εάν απόψε οι Μπακς πετύχουν το 3-1 απέναντι στο θωρηκτό της Βοστώνης, χωρίς μάλιστα τον Κρις Μϊντλετον, θα γίνουμε -πάλι- συγκάτοικοι όλοι στην τρέλα. Kαι στο άγριο ξενύχτι του Μαΐου και του Ιουνίου. Μόνο οι Έλληνες μπρούκληδες της Βοστώνης θα στραβώσουν, αλλά αυτούς τους αγαπώ και δεν μπορώ να πω κακή κουβέντα. Ούτε θα ανεχθώ να πείτε εσείς.
Μέρες τώρα, όλος ο κόσμος του ΝΒΑ ασχολείται με τη διαιτησία. Δεν έχει απειλήσει ακόμη κάποιος να αποχωρήσει για ξέρω γω την Αδριατική Λϊγκα ή να προχωρήσει σε ρήξη μέχρι τέλους, αλλά κακομελέτα κι έρχεται.
Στο στόχαστρο πολλών, δικαίων και αδίκων, ακόμα και ενός τύπου που το παίζει φίρμα επειδή είναι «ο αγαπημένος συγγραφέας του Ντόναλντ Τραμπ», βρίσκεται ο παίκτης που, αν θέλετε τη γνώμη μου, αδικείται από τη γκρίζα θέληση οποιονδήποτε από κάθε άλλον: η αυτού εξοχότης Γιάννης Αντετοκούνμπο.
Εάν κάποιο διαιτητικό τρίο αποφασίσει να παίξει τους Μπακς 100-0, ο Γιάννης θα σουτάρει ίσαμε 50 βολές με τόσο ξύλο που τρώει. Ο δε αντίπαλος θα τελειώσει το ματς με δύο παίκτες και με τον φροντιστή σε θέση σέντερ.
Το γυμνό μάτι του καλοθελητή, ωστόσο, αυτού που ως είθισται φωνάζει για να ευνοηθεί στο επόμενο ματς, βλέπει ότι ο Έλληνας πρωταθλητής παίρνει φόρα και γκρεμίζει τους αντιπάλους του σαν αμυντικός του φούτμπολ ή σαν μπάλα του μπόουλινγκ.
Η στατιστική μαρτυρά ότι την τελευταία τετραετία ο Γιάννης έχει χρεωθεί με περισσότερα επιθετικά φάουλ από οποιονδήποτε άλλον παίκτη του ΝΒΑ, με απόσταση μάλιστα ετών φωτός από τον δεύτερο Χάρντεν. Aλλά ας μην αφήνουμε την αλήθεια να μας χαλάει μία ωραία ιστορία.
Ασφαλώς και υποπίπτει ο Γιάννης σε charges, αφού ο τρόπος του παιχνιδιού του προϋποθέτει συγκρούσεις σώμα με σώμα, ενώ όλοι οι αντίπαλοι τον αντιμετωπίζουν με κρεάτινο τείχος το οποίο στήνεται μπροστά του σε κάθε ευκαιρία ή και χωρίς ευκαιρία.
Το θέμα είναι, ότι οι αγώνες των Μπακς εξελίσσονται σε παράδεισο του flopping και των θεατρινισμών, όπου οι διάφοροι Γκραντ Ουίλιαμς και Ρόμπερτ Ουίλιαμς και Πάτρικ Ουίλιαμς μοιάζουν όλοι σαν πρωτοξάδερφα του Φελίπε Ρέγιες. Πόσοι Ουίλιαμς χρειάζονται για να σταματήσουν έναν Γιάννη;
Το μακροβούτι και η ηλεκτροπληξία στις άμυνες πέντε εναντίον πέντε, ιδίως τώρα που λείπει ο Μίντλετον με αποτέλεσμα να χρεώνεται ο Γιάννης ακόμα και φάουλ που του κάνουν τρίτοι. Απορώ, ώρες ώρες, με την Ολύμπια ψυχραιμία του απέναντι σε αντιπάλους και σε διαιτητές.
Στο τρίτο ματς με τους Σέλτικς, ο Γιάννης χρεώθηκε με επιθετικό φάουλ σε ένα συνηθισμένο τράκο με τον Γκραντ Ουίλιαμς, ο οποίος έσπευσε καθυστερημένα για να στηθεί στον διάδρομο, και απαίτησε εκνευρισμένος να γίνει ένσταση από τον πάγκο.
Ο Μάικ Μπουντενχόλζερ ζήτησε τάιμ-άουτ και υπέβαλε πειθήνια το challenge για να κάνει το χατίρι του αστεριού του, αλλά το ψείρισμα της φάσης έδειξε Σέλτικς και η ένσταση σπαταλήθηκε από την πρώτη περίοδο κιόλας.
Το ίδιο έπαθαν χθες οι Φίνιξ Σανς σε ένα μάλλον κωμικό φάουλ του Κρις Πολ, όπου όμως το …VAR δικαίωσε τους διαιτητές, οι οποίοι, για να το πω σωστότερα, δικαίωσαν τον εαυτό τους. Έτσι το challenge πήγε χαμένο και ο Μόντι Ουίλιαμς δεν μπορούσε να κάνει τίποτε όταν ο Πολ χρεώθηκε με έτι κωμικότερο 6ο φάουλ. Ειδικά σε αγώνες που κρίνονται στον πόντο, όπως το σαββατιάτικο των Μπακς με τους Σέλτικς, η ιστορία γράφεται με λεπτομέρειες.
Το τέλος του ίδιου αγώνα βρήκε τους οπαδούς των δύο ομάδων να εκτοξεύουν ρουκέτες συνωμοσιολογίας, λες και είχε προηγηθεί κάποιο ντέρμπι Παναθηναϊκού-Ολυμπιακού. Οι Σέλτικς ισχυρίζονται ότι στο κρίσιμο φάουλ του Χόλιντεϊ στον Σμαρτ, με το σκορ στο 103-100, έπρεπε να δοθούν τρεις βολές και όχι μόνο οι δύο από το μπόνους. Οι διαιτητές κοίταξαν το ριπλέι ως όφειλαν και δεν άλλαξαν απόφαση, προς τέρψη της κερκίδας στο Μιλγουόκι.
«Δεν γίνεται να μη θεωρείται πάνω σε προσπάθεια για σουτ αυτό το φάουλ», έγραψε στο Twitter o διεθνής διαιτητής Σπύρος Γκόντας, κάτω από το φωτογραφικό πειστήριο και μέσα σε βροχή ύβρεων από Έλληνες φιλάθλους που του καταλογίζουν ότι βγάζει λάδι τον …Λαμόνικα.
Ωστόσο, η …επιθεώρηση εργασίας του ΝΒΑ δικαίωσε τους διαιτητές, εξηγώντας ότι το φάουλ έγινε πριν ο Μάρκους Σμαρτ ξεκινήσει τον παλμό του σουτ. «Αλλάξαμε τον κανονισμό για να σταματήσουμε τις γελοιότητες του Ντουράντ και του Χάρντεν», θα μπορούσε να λέει η υποσημείωση της σχετικής ανακοίνωσης.
Οι δύο λεγάμενοι είχαν βρει το κόλπο για να κερδίζουν βολές με εικονική απογείωση τη στιγμή της πρώτης επαφής, με αποτέλεσμα να περάσει η κίνησή τους στην παρανομία. Ειδικά ο Τζέιμς Χάρντεν είναι άλλος παίκτης από τότε που τροποποιήθηκε ο σχετικός κανονισμός. Και ο Κέβιν Ντουράντ, όμως, έχει πάθει ζημιά και πηγαίνει στη γραμμή με μικρότερη συχνότητα.
«Ναι, αλλά οι βολές στα τελευταία 16,5 λεπτά του αγώνα ήταν 0-17 υπέρ των Σέλτικς», ξεσπάθωσαν οι φίλοι των Μπακς. Μηδέν-δεκαεφτά σε βάρος της ομάδας που έχει τον Γιάννη Αντετοκούνμπο, συμπληρώνω εγώ. Και σύνολο, 17-34, υπέρ αυτής που σε όλο το ματς κυνηγούσε στο σκορ και έπαιζε και εκτός έδρας.
Σημαίνει αυτό αδικία; Όχι απαραίτητα και πάντως όχι σε βαθμό που να συνεπάγεται μπλουζάκια. Αλλά το ρημάδι το μπάσκετ έχει τον τρόπο του για να προσφέρει πολεμοφόδια σε όποιον θέλει να προσποιηθεί τον κατατρεγμένο. Το έχω γράψει αμέτρητες φορές. Δώστε μου το βίντεο οποιουδήποτε αγώνα και μπορώ να σας «αποδείξω» ότι αδικήθηκε οποιαδήποτε από τις δύο ομάδες προτιμάτε.
Αυτό το χθεσινό με τον Κρις Πολ, πάντως, ήταν άνω ποταμών. Δεν θυμάμαι να έχω ξαναδεί γελοιωδέστερο σετ 6 φάουλ από αυτό που έστειλε πρόωρα τον ηγέτη των Φίνιξ Σανς στον πάγκο. Ο παμπόνηρος Πολ τις έκανε τις λαδιές του όπως συνηθίζει, αλλά δεν φανταζόταν ότι θα έπεφτε σε διαιτητές που είναι πιο μανιαμούνιες από τον ίδιο. Ούτε ότι θα έκανε τόση θραύση η υποκριτική ικανότητα του Λούκα Ντόντσιτς, που έχει στο αίμα του κάτι από «Γιούγκο» και κάτι από Ισπανό.
Οι Μάβερικς ισοφάρισαν σε 2-2 και οι πονηροί βγήκαν στα κεραμίδια να διαδώσουν ότι το ΝΒΑ προτιμάει το Ντάλας και το ατίθασο παλιόπαιδο τον Λούκα για λόγους ακροαματικότητας. Οι από δω μπαγάσηδες, οι Ανατολικοί, ισχυρίζονται ότι οι πάντες και τ’ αδέρφια τους απεχθάνονται τον Γιάννη, επειδή χάλασε την πιάτσα των μεγάλων αγορών και κουβάλησε το ξυπόλητο Μιλγουόκι στα σαλόνια. Μήπως έχουν άδικο; Δυστυχώς, ο Γιάννης δεν πουλάει στην Αμερική. Θα μου πείτε, εδώ δεν πουλάει στην ίδια την πατρίδα του.
Και μέσα στην τούρλα, το έπαθλο του MVP της κανονικής περιόδου κατέληξε για τέταρτη χρονιά σε αυτή την ακοίμητη γωνιά της Βαλκανικής, στο μικρό γαλατικό χωριό που μιλάει αγγλικά με σπασμένη προφορά, αλλά διδάσκει ορθόδοξο μπάσκετ στα αμερικανάκια του ατελείωτου iso και του εξοργιστικού «ένας εναντίον πολλών».
Προσωπικά δεν καταλαβαίνω πώς γίνεται να θεωρείται Πολυτιμότατος ένας παίκτης που αντικαθίσταται από τον προπονητή του όταν η ομάδα του χρειάζεται καλή άμυνα, αλλά δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Νίκολα Γιόκιτς είναι ένας καλλιτέχνης του μπάσκετ στα χνάρια του Άρβιντας Σαμπόνις.
Τον κορυφαίο παίκτη του Κόσμου, βέβαια, θα τον δει και απόψε στρογγυλοκαθισμένος στον καναπέ του σπιτιού του στο Βελιγράδι.
Πηγή: Gazzetta
