Του Ανδρέα Δημάτου
Δεν ήταν απλά ένα απολαυστικό απόγευμα για τον μέσο Ελληνα φίλαθλο αυτό που συνέβη την Κυριακή στο Χάμπτεν Παρκ…
Δεν ήταν απλά μια μεγάλη και ιστορική νίκη αυτό το 3-0 επί της Σκοτίας και μάλιστα εκτός έδρας…
Δεν μπαίνει καν στην εξίσωση η πρόκριση στην κατηγορία elite του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, που από μόνη της μπορεί να σημαίνει πολλά πράγματα για το ποδόσφαιρό μας…
Δεν είναι καν ότι μετά από πολύ καιρό (άλλωστε είναι κάτι που σπανίως συμβαίνει) η Εθνική μας ομάδα παρουσίασε κυριαρχικό ποδόσφαιρο και δεν επιβλήθηκε μόνο με την τακτική, το πάθος και την προσωπικότητά της, όπως έκανε η φουνιά του Euro της Πορτογαλίας, αλλά με επίδειξη ταλέντου που οι περισσότεροι αγνοούσαμε ή δυσκολευόμασταν να πιστέψουμε ότι διαθέτει το ελληνικό ποδόσφαιρο…
Είναι κάτι πολύ πιο πάνω απ’ όλα αυτά που δημιούργησε ο αγώνας του Χάμπντεν Παρκ, βρισκόμαστε ενδεχομένως μπροστά σε μια νέα συνθήκη συνολικά για το ελληνικό ποδόσφαιρο, μία νέα συνθήκη που προφανώς ακουμπά, μπορεί να επηρεάσει ή αποτελεί ήδη καταλύτη και για τους συλλόγους μας!
Ας αφήσουμε στην άκρη την ελληνική υπερβολή που συνοδεύει διαχρονικά τέτοιες… εθνικές εκρήξεις και τα εντυπωσιακά αποτελέσματα. Το 0-3 στη Σκωτία δεν θα πρέπει να σημάνει ούτε εκτόξευση των προσδοκιών, ούτε την πεποίθηση ότι η Εθνική ομάδα απογειώθηκε αυτόματα σε άλλους ουρανούς… Ας μείνουμε στην αυτοσυγκράτηση του Ιβάν Γιοβάνοβιτς, ας κρατήσουμε την μπάλα χαμηλά, όπως πάντα έλεγε ο Θοδωρής Ζαγοράκης και ας έχουμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας ότι αυτά τα παιδιά θα χρειαστούν στήριξη και στα δύσκολα, στις στραβές που ενδεχομένως θα έρθουν!
Η πυξίδα των πιτσιρικάδων
Από εκεί και πέρα, όμως, δεν είναι μόνο το χθεσινό ματς η πυξίδα που στην πλειονότητά τους πλέον οι Ελληνες οπαδοί και σε συλλογικό επίπεδο θα ήθελαν να ακολουθήσουν οι ομάδες τους. Γιατί πλέον τα δείγματα δεν είναι τυχαία και σίγουρα δεν είναι λίγα για να θεωρηθούν τυχαία ή συμπτωματικά!
- Ολοι οι Ελληνες είδαν τα πιτσιρίκια του ΠΑΟΚ να πανηγυρίζουν πέρσι τον Μάιο την κατάκτηση του πρωταθλήματος και τον Κουλιεράκη, τον Μιχαηλίδη με τον Κωνσταντέλια και τον Τζίμα να χορεύουν αγκαλιασμένοι στην εξέδρα της απονομής…
- Ολοι οι Ελληνες είδαν τα πιτσιρίκια του Ολυμπιακού να κατακτούν το Youth League και να κλέβουν τις εντυπώσεις πέρσι το Μάιο στη Νιόν, μία επιτυχία που είχε αντίκτυπο συνολικά στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, μπορεί και μεγαλύτερη από την κατάκτηση του Conference League από την αντρική ομάδα…
- Ολοι οι Ελληνες είδαν τον Χρήστο Τζόλη να στέκεται με αξιώσεις στο League Stage του εφετινού Champions League με τη φανέλα της Μπριζ…
- Ολοι οι Ελληνες είδαν δύο εκπροσώπους της χρυσής φουρνιάς του Ολυμπιακού (Κωστούλα-Μουζακίτη) να προωθούνται στην πρώτη ομάδα και να μην έχουν συμπληρωματικό ρόλο ή επί τω ελληνικότερω «βάλε μέσα λίγο τους μικρούς αφού είναι 3-0 στο 70’», αλλά απόλυτα πρωταγωνιστικό και να δίνουν λύσεις σε ένα ρόστερ που διαμορφώθηκε με τέτοιο τρόπο ώστε να δείχνει πως η ομάδα τους χρειάζεται…
- Και φυσικά όλη η Ελλάδα απόλαυσε χθες το απόγευμα μια Εθνική ομάδα με μέσο όρο τα 22,7 χρόνια να παρακάμπτει μια ολόκληρη ποδοσφαιρική γενιά και να διεκδικεί με θράσος την ευκαιρία της εντελώς πρόωρα για τα ειωθότα του ποδοσφαίρου μας…
Δεν είναι ο εύκολος δρόμος
Μπορεί όλο αυτό το παρατεταμένο σκηνικό ελπίδας να αλλάξει συνολικά και να αναδιαμορφώσει τον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε το ποδόσφαιρο; Γιατί καλά είναι τα σημερινά εγκωμιαστικά σχόλια, αλλά μέχρι πολύ πρόσφατα όταν μια ελληνική ομάδα σε επίπεδο συλλόγων αποφάσιζε να ακολουθήσει αυτόν τον δρόμο ποτέ δεν το έκανε συνειδητά: ή το επικοινωνούσε ενώ ήταν σε εξέλιξη μία αποτυχημένη σεζόν ή προσπαθούσε να το επικοινωνήσει για να αποφύγει να μιλήσει για αναγκαστική μείωση του μπάτζετ…
Από την άλλη πλευρά το φίλαθλο κοινό αλλά και η μεγαλύτερη μερίδα του Τύπου ερμήνευε σταθερά μια τέτοια στροφή ως… πέταγμα λευκής πετσέτας και πολύ σύντομα είχαμε και πάλι τη στροφή στις ενδεδειγμένες συνταγές του παρελθόντος. Σύμφωνα με τις οποίες η επίδειξη δύναμης και η ισχυρή δήλωση της διοίκησης της εκάστοτε μεγάλης ομάδας κάθε καλοκαίρι είχε να κάνει μόνο με μία εντυπωσιακή μεταγραφή αεροδρομίου ενός μεγάλου σταρ που ασχέτως ηλικίας έρχεται πάντα με την… τεράστια θέληση και δίψα μέσω ελληνικού ποδοσφαίρου να κάνει εντυπωσιακό come back που στις περισσότερες των περιπτώσεων δεν το βλέπουμε ποτέ…
Ωραία είναι τα σημερινά επινίκια και οι αντίστοιχες προσομοιώσεις που κάνουν οι Έλληνες οπαδοί στα δεδομένα των συλλόγων που υποστηρίζουν, αλλά δεν είναι τόσο εύκολα τα πράγματα. Ο δρόμος για τις ομάδες μας περνάει δεδομένα μέσα από την ανάπτυξη των Ακαδημιών τους, μέσα από την εκμετάλλευση του ελληνικού ταλέντου που δεδομένα υπάρχει, μέσα από την εξέλιξη αυτών των παιδιών στις ευαίσθητες ηλικίες ώστε να είναι έτοιμοι ποδοσφαιριστές στα 17-18 τους χρόνια, μέσα από την προώθηση αυτών των παιδιών στην ευρωπαϊκή βιτρίνα των αγοραπωλησιών, αλλά δεν είναι ο εύκολος δρόμος…
Αν ήταν εύκολος, θα τον είχαν ήδη ακολουθήσει, αντί να προτιμούν στις περισσότερες των περιπτώσεων τη δημιουργία ομάδων μίας χρήσης… Που αν πετύχουν ανανεώνεται η σύμβαση λειτουργίας τους, αν όχι διαλύονται εν μια νυκτί, δημιουργούν ένα δυνατό κεφάλαιο χρεών που πάει πιο πίσω και πάλι από την αρχή…
Και ας μην κατηγορούμε μόνο τις ομάδες μας για αυτό… Πολλές φορές ερμηνεύουν και τη λαϊκή απαίτηση για άμεσα αποτελέσματα. Πολλές φορές δεν αντέχουν και τη δική μας πίεση, την πίεση του Τύπου, την πίεση του κόσμου!
Το ότι ο Μουζακίτης ή ο Κωστούλας κατάφεραν να ανταποκριθούν άμεσα στις υποχρεώσεις του Ολυμπιακού και να δώσουν ανάσες σημαντικές μέχρι τη μεταγραφική ενίσχυση του Ιανουαρίου, δεν σημαίνει ότι αυτό θα συμβαίνει πάντα. Όπως φυσικά αν δεν τα κατάφερναν δεν θα σήμαινε πως δεν θα ήταν καλοί παίκτες με σημαντική προοπτική για τον Ολυμπιακό… Το ίδιο και αν ο Κουλιεράκης ή ο Ντέλιας δεν είχαν στεφθεί πρωταθλητές Ελλάδας πέρυσι μέσα στο «Κλεάνθης Βικελίδης»…
Για κάθε 0-3 στο Χάμπντεν Παρκ με τα μωρά του Γιοβάνοβιτς, για κάθε Youth League με τα μωρά του Συλαιδόπουλου υπάρχουν πιο πολλές απογοητεύσεις και ενδεχομένως ακόμα περισσότερες χαμένες γενιές.
Ποια ελληνική ομάδα θα έδινε δύο εκατ. ευρώ στη Χάουγκεσουντ για τον Ζαφείρη;
Αυτά ως προς τη δημιουργία γιατί ως προς την αγορά τέτοιων περιπτώσεων τα πράγματα είναι ακόμα πιο δύσκολα. Πέρα από το σκάουτινγκ δεν γνωρίζω κατά πόσο ένας τεχνικός διευθυντής ελληνικής ομάδας θα έκανε εύκολα εισήγηση αγοράς κοντά στα δυο εκατ. ευρώ ενός 20χρονου Ελληνα από κάποια νορβηγική Χάουγκεσουντ… Κάπου τόσα δαπάνησε η Σλάβια Πράγας για να αποκτήσει τον Χρήστο Ζαφείρη τον Ιανουάριο του 2023 για να τον δει πέρυσι το καλοκαίρι να προσπαθεί μόνος του να αποκλείσει τη Λιλ στα πλέι οφ του Champions League…
Γιατί το μέλλον μπορεί να είναι εδώ, αλλά απαιτεί και θυσίες που θα πρέπει όλοι μαζί να τις αντέξουμε. Άλλο η μόδα και άλλο η συνολική στρατηγική χωρίς παρεκκλίσεις και παρακάμψεις… Στις περισσότερες των περιπτώσεων είναι πολύ μακριά το «θέλω» και «μου αρέσει» από το «μπορώ» και «έχω την υπομονή να το δω να συμβαίνει»…
Από εκεί και πέρα έχουμε πλέον και μια ακόμα συνθήκη για το ποδόσφαιρό μας, μία πραγματικότητα την οποία δεν πρέπει να αγνοήσουμε αλλά μάλλον να αξιοποιήσουμε.
Είναι το ίδιο ποδόσφαιρο που πολλές φορές εμείς οι ίδιοι ειρωνευόμαστε και απαξιώνουμε, αλλά κατάφερε μετά από ένα μεγάλο διάστημα απουσίας από διεθνείς διοργανώσεις να ανέβει στην elite του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου δίπλα σε μεγαθήρια!
Είναι το ίδιο ποδόσφαιρο που για δεύτερη σερί ευρωπαϊκή σεζόν στρογγυλοκάθεται στην ένατη θέση στο UEFA ranking σε επίπεδο συλλόγων!
Μήπως τελικά οι υπάρχουσες προοπτικές είναι τόσο σημαντικές ώστε θα πρέπει κάποια στιγμή να επικρατήσουν της εγχώριας αντιπαλότητας και τοξικότητας προκειμένου να τεθούν οι βάσεις εκμετάλλευσης της συνολικής συγκυρίας με ένα συνολικό σχέδιο προκειμένου άπαντες να βγουν κερδισμένοι;
Πηγή: Gazzetta
