Τα μεγαλύτερα αθλητικά γεγονότα της χρονιάς

Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΟΛΗΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ ΤΟΥ ΜΠΑΣΚΕΤΙΚΟΥ ΠΛΑΝΗΤΗ

Όταν στα μέσα του Δεκέμβρη του 2016 το ΝΒΑ άνοιξε την ψηφοφορία για το All-Star Game του 2017, ελάχιστοι πίστευαν ότι ο Γιάννης Αντετοκούνμπο θα πρωταγωνιστήσει. Στην ψηφοφορία. Όχι στο All-Star Game. Τελικά, στα 22 του χρόνια, ο Greek Freak συγκέντρωσε μερικά… εκατομμύρια ψήφους (μεγάλο ποσοστό των οποίων προήλθε από τους Έλληνες αναγνώστες του Sport24.gr και του NBA Greece που του έδωσαν περίπου το 30% μέσα από τις σελίδες της 24MEDIA) και πήγε στη Νέα Ορλεάνη για να δώσει ένα μοναδικό show.

Ήμασταν στη Λουιζιάνα από τις 18 έως τις 21 του περασμένου Φλεβάρη και είδαμε πως έζησε ο Γιάννης την πρώτη του συμμετοχή στο ματς των… Ανδρών του ΝΒΑ. Είχε βρεθεί σε άλλα δυο All-Star Weekends για να παίξει στα παιχνίδια των μικρών και να πάρει μέρος στον διαγωνισμό καρφωμάτων, όμως στη Νέα Ορλεάνη έγινε ο πρώτος Έλληνας που αγωνίστηκε στον αγώνα των αστέρων και μάλιστα ήταν και βασικός με την ομάδα της Ανατολής.

Με όλη την οικογένεια στο πλευρό του, ο Αντετοκούνμπο έζησε ένα ονειρικό τριήμερο. Το απόλαυσε από την πρώτη μέχρι την τελευταία στιγμή του, όπως το απολάυσαμε εμείς, αλλά και όλη η μπασκετική Ελλ… Όπως όλη η Ελλάδα, διότι το γεγονός της συμμετοχής του στο All-Star Game πήρε μυθικές διαστάσεις και απασχόλησε τις γιαγιάδες και τους παππούδες μας σε κάθε χωριό της περιφέρειας.

Με συμπαίκτες τους LeBron James, Jimmy Butler, DeMar DeRozan, Kyrie Irving, Paul George, Kyle Lowry, Isaiah Thomas, John Wall, Carmelo Anthony, Kemba Walker, ο Γιάννης ήταν αυτός που έκλεψε την παράσταση. Ήταν ίσως ο μοναδικός που μπήκε στο ματς με στόχο να το κερδίσει, έκανε ένα κόψιμο στα πρώτα λεπτά που… ενόχλησε μερικούς δημοσιογράφους (“Μα τι κάνει;;; Δεν του έχουν εξηγήσει περί τίνος πρόκειται;;;”, αναφωνούσαν κάποιοι δίπλα μας) και μετέτρεψε τα 23 λεπτά που έμεινε στο παρκέ του Smoothie King Center σε ένα δικό του Dunk Contest.

Στην πρώτη του συμμετοχή, ο καθόλου ψαρωμένος Αντετοκούνμπο σκόραρε 30 πόντους με 14/16 δίποντα και 2/2 βολές, μάζεψε 6 ριμπάουντ, έκλεψε 3 μπάλες, έδωσε μία ασίστ και έκανε ένα κόψιμο. Η Ανατολή έχασε με το χορταστικό 192-182 από τη Δύση του Anthony Davis που έσπασε όλα τα κοντέρ (52 πόντοι, 26/35 δίποντα, 10 ριμπάουντ) και στη συνέντευξη Τύπου που ακολούθησε, ο superstar των Milwaukee Bucks έστειλε μήνυμα στην “Ελλάδα, την οποία έχω πάντα πίσω μου”.

Ο ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΠΕΤΡΟΥΝΙΑΣ ΣΤΟΥΣ ΜΥΘΟΥΣ ΤΩΝ ΚΡΙΚΩΝ

Λένε πως επιτρέπεται να πέσεις, αλλά επιβάλλεται να σηκωθείς. Ο Λευτέρης Πετρούνιας όχι απλά έπεσε, αλλά για πολλά χρόνια βίωνε τη μία απογοήτευση μετά την άλλη αφού έφτανε μία ανάσα από το βάθρο χωρίς να καταφέρει να ανέβει σε αυτό. Από το 2015 και μετά όμως σαρώνει τα πάντα στο διάβα του και αυτό έπραξε και το 2017 καταφέρνοντας να έχει στην κατοχή του όλους τους τίτλους. Η αρχή έγινε στο Κλουζ όπου διατήρησε τον τίτλο του Πρωταθλητή Ευρώπης κάνοντας το “θρι-πιτ” σε χρυσά.

Με την τρίτη του άνοδο στο κορυφαίο σκαλί του βάθρου του επέτρεψε να πιάσει τους Σοβιετικούς θρύλους Γιούρι Τιτόφ (πρωταθλητής Ευρώπης 1957, ’59, ’61) και Μιχαήλ Βορονίν (1967, ’69, ’71). Παράλληλα, βρίσκεται μόλις ένα χρυσό μετάλλιο μακριά από τον Ιταλό ρέκορντμαν Γιούρι Κέκι, ο οποίος έχει στην συλλογή του τέσσερις Ευρωπαϊκούς τίτλους και μάλιστα συνεχόμενους (1990, ’92, ’94, ’96).

Για να γίνει καλύτερα αντιληπτό το κατόρθωμά του αξίζει να σημειώσουμε ότι στην 60χρονη κοινή ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων και των ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων ενόργανης, μόνο μία φορά ο “χρυσός” Ολυμπιονίκης των κρίκων κατάφερε να διατηρήσει τον τίτλο του και αυτό συνέβη το 1989, όταν ο Ανατολικογερμανός Χόλγκερ Μπέρεντ αναδείχθηκε πρωταθλητής Ευρώπης, λίγους μήνες μετά τον θρίαμβό του στην Σεούλ.

Τον Οκτώβριο παρά τα προβλήματα τραυματισμού του ο Πετρούνιας διατήρησε και τον τίτλο του Παγκόσμιου πρωταθλητή. Έτσι, έγινε ο μόλις ένατος πρωταθλητής που κάνει το «ριπίτ» στους κρίκους, στην 114χρονη ιστορία του θεσμού. Ανάλογο επίτευγμα είχαν πετύχει στο παρελθόν αθλητές-φαινόμενα όπως οι Λέον Στούκελι (Γιουγκοσλαβία, 1922-1926), Αλόις Χούντετς (Τσεχοσλοβακία, 1934-1938), Αλμπέρτ Αζαριάν (Σοβ. Ένωση, 1954-1958), Νικολάι Αντριάνοφ (Σοβ. Ένωση, 1974-1978), Αλεξάντερ Ντιτιάτιν (Σοβ. Ένωση, 1979-1981), Γιούρι Καραλιόφ (Σοβ. Ένωση, 1985-1987), Γιούρι Κέκι (Ιταλία, 1993-1994-1995-1996-1997) και Τσεν Γιμπίνγκ (Κίνα, 2006-2007 και 2010-2011).

Παράλληλα, έγινε ο δεύτερος Έλληνας δις Παγκόσμιος πρωταθλητής της ενόργανης ισοφαρίζοντας τον Βλάση Μάρα (“χρυσός” στο μονόζυγο το 2001 και 2002) και έφτασε τις επτά διαδοχικές νίκες σε επίσημους αγώνες μέσα στον τελευταίο ενάμιση χρόνο. Πλέον, όλοι ξέρουν πως για να ανέβουν στην κορυφή πρέπει να τον κερδίσουν και αυτό δεν είναι εύκολο.

Η ΟΝΕΙΡΕΜΕΝΗ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ ΣΤΕΦΑΝΙΔΗ

Αυτό που ζει την τελευταία διετία η Κατερίνα Στεφανίδη είναι βγαλμένο από τα όνειρα που έκανε όταν ξεκινούσε την ενασχόληση της με το επί κοντώ. Πως αλλιώς μπορεί να ερμηνεύσει κανείς το γεγονός ότι αυτή τη στιγμή έχει στην κατοχή της όλους τους διαθέσιμους τίτλους εκτός από εκείνον της παγκόσμιας πρωταθλήτριας στον κλειστό στίβο διάκριση που θα κυνηγήσει στις αρχές του 2018. Τι έκανε όμως μέσα στο 2017 η χρυσή Ολυμπιονίκης;

Κατέκτησε εύκολα το χρυσό στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα κλειστού στίβου, ανέβηκε στην κορυφή του κόσμου στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα του Λονδίνου και για δεύτερη διαδοχική χρονιά ολοκλήρωσε το Diamond League ούσα στην πρώτη θέση της κατάταξης. Αν σε αυτά προσθέσουμε το γεγονός ότι ηττήθηκε σε έναν μόλις αγώνα από τους 16 που έδωσε σε όλη τη διάρκεια της σεζόν, αλλά και το γεγονός ότι βελτίωσε το Πανελλήνιο ρεκόρ στον τελικό παγκοσμίου πρωταθλήματος ανεβάζοντας τον πήχη στα 4.91μ (βελτίωσε κατά έξι εκατοστά τη δική της επίδοση από πέρσι που ήταν 4.85μ.) καταλαβαίνει κανείς ότι και το 2017 της ανήκε.

Για να καταλάβει κανείς την αλματώδη πρόοδο της αρκεί να αναφέρουμε δύο ακόμη στοιχεία. Την τελευταία επταετία η Στεφανίδη έχει βελτιώσει την επίδοσή της στον ανοικτό στίβο κατά 61 εκατοστά και αυτή στον κλειστό στίβο κατά 60 εκατοστά. Τα τελευταία τρία χρόνια όμως είχαμε μία “έκρηξη” στις επιδόσεις της. Το ατομικό της ρεκόρ το καλοκαίρι του 2014 στον ανοικτό στίβο ήταν 4.71μ. και πλέον είναι 4.91μ., ενώ στον κλειστό την ίδια χρονιά ήταν 4.77μ. με τον πήχη να έχει ανέβει στα 4.90μ.

Σαν κερασάκι στην τούρτα για όσα πέτυχε μέσα στο 2017 ήταν η ανάδειξή της ως καλύτερη αθλήτρια της χρονιάς στην Ευρώπη και η ταυτόχρονη συμπερίληψη της ανάμεσα στις τρεις κορυφαίες στον κόσμο. Σίγουρα, πλέον συγκαταλέγεται ανάμεσα στις κορυφαίες αθλήτριες όλων των εποχών στη χώρα μας και είναι μόλις 27 ετών.

Ο ΝΙΚΟΣ ΓΚΑΛΗΣ ΣΤΟ HALL OF FAME

Έτσι κι αλλιώς το 2017 θα ήταν μια σημαντική χρονιά για τον Νίκο Γκάλη. Τον Ιούνιο συμπληρώθηκαν τριάντα χρόνια από το έπος του Ευρωμπάσκετ, το αριστούργημα της ζωής του, ενώ ένα μήνα μετά πάτησε τα 60 κι ας (μας) φαίνεται ακόμη ότι είναι … μόλις 35 και όπου να’ ναι θα επιστρέψει δριμύτερος στα γήπεδα. Η χρονιά έγινε για τον Νικ ακόμη πιο σπουδαία όταν ανακοινώθηκε (την πρωταπριλιά και δεν ήταν καθόλου ψέμα) ότι επιτέλους, ο μεγάλος Έλληνας μπασκετμπολίστας θα έμπαινε στο πάνθεον του αθλήματος στο Σπρίνγκφιλντ της Μασαχουσέτης.

Ποιος τον είδε ντυμένο στο άσπρο του σμόκιν, σε μια επιτομή του ανδρικού στυλ, και δεν δάκρυσε όταν στις 8 Σεπτεμβρίου συνοδευόμενος από τον Μπομπ Μάκαντου, γινόταν και τυπικά Hall Of Famer; Η ανώτατη μπασκετική τιμή, που υπάρχει, αποδόθηκε δικαιωματικά στον άνθρωπο που μαζί με τους 11 συνοδοιπόρους του στον θρίαμβο της Αθήνας, έκαναν την Ελλάδα να ριγήσει.

Κι αυτό το βράδυ του Σεπτέμβρη, όσοι τον πρόλαβαν να παίζει, αλλά κι εκείνοι που τον γνώρισαν μέσω του βίντεο, ανέβαιναν μαζί του τα σκαλιά της αίθουσας, προς το πόντιουμ της απονομής.

Οι Αμερικανοί θυμόντουσαν ξανά αυτόν τον κοντόσωμο Έλληνα, που έβαζε την μπάλα στο καλάθι με κάθε τρόπο φορώντας τη φανέλα του Σίτον Χολ και ο οποίος άφησε πίσω του το Νιου Τζέρσεϊ, για να έρθει το μακρινό 1979 σε μια πόλη που μετά βίας γνώριζε την ύπαρξή της. «Ναι, δεν ήξερα που πήγαινα, αλλά μόλις αντίκρισα την Θεσσαλονίκη κατάλαβα ότι εδώ ήταν το πεπρωμένο μου» εξομολογήθηκε πολλά χρόνια αργότερα.

Τριάντα οκτώ χρόνια αργότερα, ο Νίκος Γκάλης, παραμένει ακόμη Θεσσαλονικιός, παντρεμένος πλέον με την Έλενα Παναγιώτου και πατέρας της μικρής Στέλλας, που φέρει το όνομα της αγαπημένης του μητέρας. Μιας γυναίκας που πρέπει να την ευγνωμονούμε εις διπλούν, πρώτον γιατί έφερε στον κόσμο τον Θεό του ελληνικού μπάσκετ κι ύστερα επειδή δεν άντεχε να τον βλέπει ματωμένο στα ρινγκ του μποξ, τον έστρεψε επί της ουσίας στην αγκαλιά της πορτοκαλί μπάλας.

Τέσσερα λεπτά μίλησε ο Νικ στο Σπρίνγκφιλντ. Και τίποτε να μην έλεγε, πάλι συγκινημένοι θα ήμασταν, γιατί αυτός ο απίστευτος αθλητής στιγμάτισε τα νιάτα μας. Αλλά και σε αυτή τη σύντομη ομιλία του, ο Γκάλης, ήταν ουσιαστικός, απλός και λιτός. Σα να σημάδευε κατευθείαν στην καρδιά μας. Όπως τότε που έσπαγε τη μέση του τρεις φορές, περικυκλωμένος από τα τέσσερα πέμπτα της σοβιετικής πεντάδας. Με την μπάλα, βεβαίως, αν μπαίνει μέσα!

Σε ευχαριστούμε Νίκο, για μια ακόμη φορά…

ΓΛΥΚΟΠΙΚΡΗ ΓΕΥΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΔΡΩΝ

Τα πράγματα θα μπορούσαν να ήταν και χειρότερα. Έτσι όμως όπως εξελίχθηκε η κατάσταση, η πρόκριση στην 4αδα του Eurobasket 2017 δεν ήταν κάτι ανέφικτο. Γι αυτό και η τελική γεύση που άφησε η Εθνική τον περασμένο Σεπτέμβρη ήταν γλυκόπικρη. Όλα άρχισαν ονειρικά, με τον Γιάννη Αντετοκούνμπο να έχει θέσει εαυτόν στη διάθεση του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος. Ομως ο σούπερ σταρ των Μιλγουόκι Μπακς δεν μπόρεσε να δώσει το παρών στη διοργάνωση λόγω ενοχλήσεων στο πόδι και τα δεδομένα άλλαξαν.

Το όνειρο κόντεψε να γίνει εφιάλτης, διότι χρόνος για προετοιμασία δεν υπήρχε και η Εθνική έπρεπε να διαχειριστεί μια εντελώς διαφορετική κατάσταση. Στην Φινλανδία, στην πρώτη φάση του EuroBasket, η Ελλάδα… παραπατούσε και έχασε διαδοχικά από Γαλλία, Σλοβενία και Φινλανδία. Κινδύνευσε ακόμα και με πρόωρο αποκλεισμό, έπαιξε σε ένα παιχνίδι την πρόκριση στους “16”.

Εκεί έδειξε χαρακτήρα και με μπροστάρηδες τους Νικ Καλάθη και Κώστα Σλούκα και από δίπλα τους Γιάννη Μπουρούση, Κώστα Παπανικολάου, Γιώργο Πρίντεζη, Γιώργο Παπαγιάννη, νίκησε την Πολωνία και μια μέρα μετά ταξίδιψε στην Πόλη, για την τελική φάση.

Εκεί, παρότι αουτσάιντερ απέναντι στη Λιθουανία, έκανε το καλύτερό της παιχνίδι στο EuroBasket 2017 και έριξε στο καναβάτσο την Λιθουανία. Πάλι με μπροστάρηδες τους Σλούκα και Καλάθη έκανε μεγάλο ματς, ξεσήκωσε τους Ελληνες και άφησε πίσω την κακή εικόνα και τα προβλήματα της προετοιμασίας και της πρώτης φάσης.

Η Ελλάδα παρέμεινε στις “8” κορυφαίες ομάδες της Ευρώπης και έψαξε για την υπέρβαση. Οχι με βάση το όνομά της, αλλά τις συνθήκες που είχαν διαμορφωθεί. Στον προημιτελικό κόντρα στη Ρωσία πολλοί πίστευψαν ότι θα πετύχει άλλη μια νίκη και θα επιστρέψει στην 4αδα για πρώτη φορά μετά το 2009…

Προηγήθηκε μέχρι και με 13 πόντους διαφορά (35-22), όμως ξέμεινε από δυνάμεις και έχασε με 69-74 από τον ασταμάτητο Αλεξέι Σβεντ. H μεγάλη επιτυχία δεν ήρθε ούτε το 2017, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να θεωρηθεί και αποτυχημένη η πορεία. Κάθε άλλο. Ειδικά έτσι όπως διαμορφώθηκαν οι συνθήκες και με δεδομένη την απουσία του Γιάννη Αντετοκούνμπο.

Η ΕΘΝΙΚΗ ΝΕΩΝ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ

Το ότι η Ελλάδα έχει μπασκετικό ταλέντο το γνωρίζει ο κόσμος όλος. Απλά το υπενθυμίζει σε τακτά χρονικά διαστήματα και με τα αποτελέσματά τους, που την φέρνουν στην κορυφή της Ευρώπης στις μικρές ηλικίες. Η Εθνική Εφήβων το έπραξε το 2015 και δύο χρόνια μετά, με την ίδια βάση παικτών και το ίδιο προπονητικό επιτελείο, ανέβηκε στην κορυφή και στην κατηγορία των Νέων.

 

Η Εθνική U20, λοιπόν, με μπροστάρηδες τους Βασίλη Χαραλαμπόπουλο, Αντώνη Κόνιαρη, Βασίλη Μουράτο και Μιχάλη Λούντζη ολοκλήρωσε αήττητη την πορεία της στο Eurobasket της Κρήτης (Ηράκλειο, Χανιά, Ρέθυμνο) και αποθεώθηκε από 5.500 φιλάθλους στα Δύο Αοράκια, αλλά και από όλους τους Ελληνες τον περασμένο Ιούλιο. Νίκησε διαδοχικά την Τσεχία, την Σουηδία και την Γερμανία στην πρώτη φάση. Στους “16” ξεπέρασε το εμπόδιο του Μαυροβουνίου και στους “8” έδωσε την πιο δύσκολη μάχη απέναντι στην Λιθουανία.

Εκεί έκανε την ανατροπή, επικράτησε με 76-72 κι αυτό το ματς ήταν ουσιαστικά ο τελικός για την Εθνική μας. Στον ημιτελικό με την Ισπανία έκανε περίπατο (77-56), στον τελικό με το Ισραήλ δεν συνάντησε ιδιαίτερη αντίσταση (65-56). MVP του Eurobasket 2017 αναδείχθηκε ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος, που μαζί με τους Φλιώνη, Μουράτο, Σκουλίδα αποτέλεσαν την 4αδα παικτών γεννημένων το 1997, που πήραν μετάλλιο σε όλα τα ηλικιακά επίπεδα. Και με την Εθνική u16 (χάλκινο) και με την Εθνική u18 (χρυσό) και με την Εθνική u20 (χρυσό). 

Το ακόμα καλύτερο νέο, είναι ότι πλέον όλοι οι παίκτες της Εθνικής Νέων ανήκουν σε ομάδες της Stoiximan.gr Basket League και πολλοί εξ αυτών έχουν σημαντικό ρόλο στις ομάδες τους: Ο Μιχάλης Λούντζης και ο Διονύσης Τάταρης στα Τρίκαλα, ο Ιάκωβος Μιλιντίγεβιτς και ο Διονύσης Σκουλίδας στον Κόροιβο Αμαλιάδας, ο Δημήτρης Φλιώνης και ο Βασίλης Χρηστίδης στον Αρη, ο Νίκος Δίπλαρος στον Πανιώνιο, ο Αντώνης Κόνιαρης και ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος στον ΠΑΟΚ, ο Βασίλης Μουράτος στον Γυμναστικό. Ο Γιάννης Αγραβάνης πήρε μεταγραφή το καλοκαίρι στην ΑΕΚ και προς το παρόν έχει αγωνιστεί ελάχιστα.

ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΟΛΟ ΤΩΝ ΝΕΩΝ

Οι Εθνικές ομάδες Νέων ανδρών και γυναικών απέδειξαν ότι το μέλλον τους ανήκει. Δύο φουρνιές με μεγάλα ταλέντα οι οποίες αναμένεται να κρατήσουν την υδατοσφαίριση στη χώρα μας στον… αφρό. Τον Αύγουστο διεξήχθη το παγκόσμιο πρωτάθλημα Νέων Ανδρών στη Σερβία. Ομάδες όπως αυτή του Πουέρτο Ρίκο αποτέλεσαν ένα απλό ζέσταμα για τα νοκ άουτ παιχνίδια. Στα προημιτελικά οι Ισπανοί προηγήθηκαν με  6-3 επτά λεπτά πριν το τέλος, αλλά οι παίκτες του Λοράντου με μία τρομερή ανατροπή επικράτησε με 8-7.

Στον ημιτελικό οι γηπεδούχοι Σέρβοι περίμεναν απλά την πρόκριση στον τελικό, όμως και πάλι οι διεθνείς είχαν αντίθετη άποψη. Με μία σπουδαία εμφάνιση ταπείνωσαν τους υπερόπτες Σέρβους και με 9-8 πέρασαν στον τελικό κόντρα στους Κροάτες. Ο τίτλος του παγκόσμιου πρωταθλητή κρίθηκε στα πέναλτι και εκεί ο Μανώλης Ζερδεβάς με τις επεμβάσεις του έδωσε την νίκη στην αντιπροσωπευτική μας ομάδα.

Δύο εβδομάδες αργότερα ήρθε η σειρά για την Εθνική ομάδα Νέων γυναικών να μπει στη μάχη του παγκοσμίου πρωταθλήματος. Οι διεθνείς από την πρώτη αγωνιστική έδειξαν τις προθέσεις τους αφού επιβλήθηκαν με 12-6 επί της Αυστραλίας και στη συνέχεια “καθάρισαν” την πρωτιά στον όμιλο με συνοπτικές διαδικασίες. Στα προημιτελικά η κλήρωση έφερε στο δρόμο των κοριτσιών του Λεανδρου τις ΗΠΑ που είχαν κατακτήσει τον τίτλο στις δύο προηγούμενες διοργανώσεις, όμως με τεράστια ψυχικά αποθέματα κατάφεραν να επιβληθούν με 4-3 και να πάρουν την πρόκριση στα ημιτελικά.

Εκεί ήρθε η σειρά της Ολλανδίας να υποκλιθεί στην αξία της Εθνικής και έτσι ήρθε η πρόκριση στον τελικό του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος. Τα κορίτσια της Εθνικής ομάδας μπορεί να λύγισαν στη διαδικασία των πέναλτι απέναντι στη Ρωσία όμως απέδειξαν ότι το μέλλον τους ανήκει.

Στην αποστολή της Εθνικής Νέων Ανδρών ήταν οι: Μανώλης Ζερδεβάς, Δημήτρης Σκουμπάκης, Νικόλαος Γαρδίκας, Νικόλαος Δελαγραμμάτικας, Δημήτρης Νικολαΐδης, Αλέξανδρος Παπαναστασίου, Γρηγόρης Γιαννόπουλος, Παύλος Μουρατίδης, Κωνσταντίνος Γκιουβέτσης, Χαράλαμπος Τρούλος, Γρηγόρης Καπετανάκης, Ιορδάνης Μασμανίδης, Ξενοφών Σιορδίλης.

Αναλυτικά η αποστολή της Εθνικής Νέων Γυναικών: Ιωάννα Σταματοπούλου, Σταυρούλα Δουρέκα (τερματοφύλακες), Ελένη Ξενάκη, Ελευθερία Πλευρίτου, Βασιλική Πλευρίτου, Ιωάννα Χυδηριώτη, Νικόλ Ελευθεριάδου, Ελισάβετ Πρωτοπαπά, Μαρία Πάτρα, Κατερίνα Μιχαηλίδου, Μαριαλένα Σελετοπούλου, Ιφιγένεια Μαυρωτά και Μαρία Μυριοκεφαλιτάκη.

ΔΕΝ ΕΚΑΝΕ ΤΗΝ ΥΠΕΡΒΑΣΗ Η ΕΘΝΙΚΗ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟΥ

Η Εθνική ομάδα πήρε ορισμένα σπουδαία αποτελέσματα μέσα στο 2017 για τα προκριματικά του Μουντιάλ, όπως το 1-1 με το Βέλγιο στις Βρυξέλλες και η λευκή ισοπαλία με την Βοσνία στη Ζένιτσα, δείχνοντας χαρακτήρα και “μέταλλο”, το οποίο τόσο πολύ είχε λείψει στα εφιαλτικά προκριματικά του EURO 2016. Τότε που η μια ήττα διαδεχόταν την άλλη και η ομάδα δεν μπορούσε να σηκώσει κεφάλι. Η γαλανόλευκη τερμάτισε δεύτερη στον όμιλό της, μπροστά από τους Βόσνιους και πίσω μόνο από τους ταλαντούχους και υπερηχητικούς “κόκκινους διαβόλους”.

Πέτυχε τον μίνιμουμ στόχο που είχε θέσει ευθύς εξ αρχής και πήγε στα μπαράζ για πρόκριση σε τρίτο σερί Παγκόσμιο Κύπελλο, το οποίο θα ήταν ιστορικό επίτευγμα για την ομάδα του Μίχαελ Σκίμπελ. Δυστυχώς όμως, η εμφάνιση στο “Μαξιμίρ” του Ζάγκρεμπ ήταν κάκιστη και η ήττα με 4-1 δεν επέτρεψε να υπάρχουν ρεαλιστικές ελπίδες για τη ρεβάνς στο Φάληρο, όπου μετατράπηκε σε τυπική διαδικασία.

Το 0-0 έστειλε τους Κροάτες στο Μουντιάλ της Ρωσίας το προσεχές καλοκαίρι και την Εθνική μας να κερδίζει το χειροκρότημα των φιλάθλων της για την προσπάθειά της και για τα βήματα προόδου που έγιναν με τον Γερμανό στην τεχνική ηγεσία. Γι’ αυτό άλλωστε, αποφασίστηκε να μείνει για δυο ακόμη χρόνια, ενώ η διοίκηση της ΕΠΟ πήρε την γαλανόλευκη από το Καραϊσκάκη, αναζητώντας άλλες έδρες από εδώ και πέρα τόσο στη Βόρεια όσο και στη νησιωτική Ελλάδα.

Όπως και να ‘χει, το 2017 ήταν μια χρονιά σταθεροποίησης και επιστροφής στην κανονικότητα για το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα, το οποίο θα προσπαθήσει να βρεθεί στα τελικά του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος το καλοκαίρι του 2020.

Η ΣΛΟΒΕΝΙΑ ΑΦΗΣΕ ΑΦΩΝΗ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ

Όταν ξεκινούσε το Eurobasket του 2017 λίγοι ήταν εκείνοι που έδιναν πιθανότητες στους Σλοβένους να κατακτήσουν την πρώτη θέση. Παραδοσιακά οι Σλοβένοι ήταν ασυνεπείς στα μπασκετικά ραντεβού τους, ακόμα και όταν διοργάνωναν οι ίδιοι τη μεγάλη γιορτή του Ευρωπαϊκού μπάσκετ. Ήταν δυνατόν λοιπόν να κατακτήσουν το Eurobasket του 2017 εχοντας – στα μάτια του κόσμου – ουσιαστικά δύο παίκτες κλάσης (Γκόραν Ντράγκιτς, Άντονι Ράντολφ) συν το παιδί-θαύμα του Ευρωπαϊκού μπάσκετ, Λούκα Ντόντσιτς; Η απάντηση; Ένα μεγάλο ΝΑΙ!

Η Σλοβενία έπαιξε μπάσκετ άλλου επιπέδου στο Eurobasket. Βασικά, ώρες-ώρες έδινε την εντύπωση ότι έπαιζε άλλο άθλημα! Παίζοντας υπό τις οδηγίες του δαιμόνιου Ιγκόρ Κοκόσκοβ οι Σλοβένοι τρέλαναν κόσμο με το μπάσκετ που έπαιζαν, αφού έμοιαζαν να βρίσκονται πάντα ένα βήμα πιο μπροστά από τους υπόλοιπους. Με τους Ντράγκιτς και Ντόντσιτς να κρατάνε την μπαγκέτα και τους υπόλοιπους να ακολουθούν, η Σλοβενία έπαιζε μονίμως στα “κόκκινα” εξαντλώντας τους αντιπάλους της με το ξέφρενο τέμπο της.

Εννεα αγώνες έδωσαν οι Σλοβένοι στο Eurobasket και τους κέρδισαν όλους! Πολωνία, Φινλανδία, Ελλάδα, Ισλανδία και Γαλλία υποκλίθηκαν στο μεγαλείο της παρέας του Ντράγκιτς στην φάση των ομίλων, για να ακολουθήσει η Ουκρανία στην φάση των 16, η εκπληκτική Λετονία στην προημιτελική φάση (στο πιθανότατα καλυτερο παιχνίδι στην σύγχρονη ιστορία του θεσμού), η πανισχυρη Ισπανία στα ημιτελικά (και μάλιστα με 20αρα, 92-72!). Το καλύτερο όμως οι Σλοβένοι το κράτησαν για τον τελικό.

Την τελευταία ημέρα του τουρνουά οι Σλοβένοι βρήκαν απέναντί τους την Σερβία. Ήταν ο πρώτος μπασκετικός τελικός σε επίπεδο εθνικών ομάδων ανδρών ανάμεσα σε χώρες της πρώην ενωμένης Γιουγκοσλαβίας. Η Σλοβενία ήταν η χώρα που είχε ανοίξει τον ασκό του αιόλου το 1991 και σε ένα παιχνίδι της μοίρας έμελλε να είναι αυτή που θα τον έκλεινε κόντρα στην Σερβία, κατακτώντας τον τίτλο. Και το έκανε με εμφατικό τρόπο, κερδίζοντας με 93-85, παίζοντας στα τελευταία λεπτά χωρίς τον τραυματία Λούκα Ντόντσιτς και τον εξαντλημένο Γκόραν Ντράγκιτς, με ήρωες παίκτες όπως ο Πρέπελιτς και ο Βίντμαρ. Ήταν το ιδανικό φινάλε μίας μυθικής παράστασης των Σλοβένων, της ίσως πιο συμπαθητικής Πρωταθλήτριας Ευρωπης σε συλλογικό επίπεδο των τελευταίων χρόνων.

Ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ΣΕ ΕΝΑΝ ΑΚΟΜΗ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΤΕΛΙΚΟ

Το τριήμερο 19-21 Μαΐου, η καρδιά του ελληνικού μπάσκετ… μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη. Το Final Four της EuroLeague είχε τέσσερις σπουδαίες ομάδες, την οικοδέσποινα Φενέρμπαχτσε, τις δυο πρωτοπόρους της περσινής κανονικής περιόδου, Ρεάλ Μαδρίτης και ΤΣΣΚΑ Μόσχας, αλλά και τον Ολυμπιακό που όπως δήλωσε ο προπονητής του “ήταν όπως ο καλός μαθητής που διαβάζει με συνέπεια στη διάρκεια της χρονιάς και δεν έχει άγχος όταν φτάνουν οι εξετάσεις”.

Οι Πειραιώτες δεν είχαν τους Λοτζέσκι – Χάκετ στη σύνθεσή τους, επικράτησαν όμως της ΤΣΣΚΑ σε έναν συγκλονιστικό ημιτελικό με τους Σπανούλη, Πρίντεζη, Παπανικολάου, Μάντζαρη και καθοριστικούς τους Αγραβάνη – Γκριν για να προχωρήσουν στο ματς του τίτλου. Με αρκετή ένταση στους δρόμους της Κωνσταντινούπολης, με επιθέσεις στους Έλληνες οπαδούς, με έντονο φανατισμό σε κάθε γωνιά της πόλης, ήταν εύκολο να καταλάβει κανείς πόσο ήθελαν οι Τούρκοι αυτό το τρόπαιο. Ήταν η μεγάλη τους ευκαιρία, η ευκαιρία που ονειρεύονταν εδώ και πολλά χρόνια, η ευκαιρία για την οποία ξόδεψαν εκατοντάδες εκατομμύρια.

Η Φενέρμπαχτσε κατασπάραξε τη Ρεάλ Μαδρίτης στον ημιτελικό και το ίδιο έκανε και με τον Ολυμπιακό στον Τελικό. Το 80-64 ήταν πέρα για πέρα δίκαιο για την ομάδα του Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς, που ανέβηκε για ένατη φορά στην κορυφή της Ευρώπης πριν χάσει τους Μπόγκνταν Μπογκντάνοβιτς – Έκπε Ούντο που μετακόμισαν στο ΝΒΑ.

Όσο για τους Πειραιώτες; Έζησαν με ιδιαίτερο τρόπο τη συμμετοχή τους σε έναν ακόμη ευρωπαϊκό τελικό, απόλαυσαν το Final Four, άδειασαν όμως ψυχολογικά και ηττήθηκαν στη συνέχεια στους Τελικούς της Stoiximan.gr Basket League. Επειδή όμως έχουν δημιουργήσει κάτι πραγματικά σπουδαίο, επένδυσαν το περασμένο καλοκαίρι σε ποιοτικούς ξένους (Ρόμπερτς, Στρέλνιεκς, Τόμπσον, Τιλί, ΜακΛίν), κράτησαν τους Μάντζαρη – Πρίντεζη και κοιτάζουν ήδη το Final Four του Βελιγραδίου. Για να είμαστε ακριβείς, αυτό το τριήμερο στην Σερβία το κοιτάζουν από τη στιγμή που ακούστηκε η κόρνα της λήξης στο ματς με τη Φενέρ…

Ο ΑΛΑΦΟΥΖΟΣ ΦΕΥΓΕΙ, Ο ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ ΣΤΟ ΧΕΙΛΟΣ ΤΟΥ ΥΠΟΒΙΒΑΣΜΟΥ

«Δεν πρέπει να ξεχνάμε που βρισκόμασταν. Ήμασταν έτοιμοι για το πρωτοδικείο. Σήμερα είμαστε μια συντεταγμένη ομάδα, με κακά αποτελέσματα τα οποία δεν αμφισβητεί κανείς»: λόγια του… επόμενου ιδιοκτήτη της ΠΑΕ Παναθηναϊκός; Όχι. Λόγια του Γιάννη Αλαφούζου, στις 25/09/2012. Λίγους μήνες αφού είχε πάρει τις «παρκαρισμένες» από τον Γιάννη Βαρδινογιάννη μετοχές της ΠΑΕ Παναθηναϊκός. Τότε, ήταν ο σωτήρας του Τριφυλλιού. Τώρα, πέντε χρόνια μετά, αναζητεί έναν «Αλαφούζο». Και η ομάδα του δεν είναι καθόλου «συντεταγμένη».

Ο Παναθηναϊκός στα πρόθυρα της διάλυσης: δεν ήταν ακόμη ένα ψέμα των δημοσιογράφων. Η απόφαση του μεγαλομετόχου είχε ληφθεί από την προηγούμενη σεζόν. Ατελέσφορες οι προσπάθειες εύρεσης διαδόχου, ισχυρή η πειθώ του Μαρίνου Ουζουνίδη για «μια ακόμη στήριξη». «Άτακτες» πωλήσεις Μπεργκ και Ζέκα, πολλές μεταγραφές μεταξύ των οποίων δύο κοστοβόρες (Τσάβες – Λουτσιάνο) μετά την αποχώρηση του Νίκου Λυμπερόπουλου, αποκλεισμός από την Αθλέτικ Μπιλμπάο, απώλεια “ευρωπαϊκών” εσόδων και… «άντε γεια».

Στις 21 Σεπτεμβρίου ο Γιάννης Αλαφούζος ανακοινώνει το αντίο: «είναι αδύνατον, από ψυχική και οικονομική άποψη, να συνεχίσω να συντηρώ και να διαχειρίζομαι την ομάδα». Παρότι σε πέντε χρόνια έδωσε 42 εκατ. ευρώ, οι δικές του λανθασμένες κατά καιρούς επιλογές σε πρόσωπα και management καθιστούν τον Παναθηναϊκό μια χρεωκοπημένη εταιρεία. Προσφυγές και καταγγελίες πανταχόθεν, υπηρεσιακή “κυβέρνηση” που προσπαθεί να μετακυλήσει τις οφειλές, κίνδυνος αφαίρεσης βαθμών και τελικού υποβιβασμού, ομάδα δίχως προσανατολισμό, μια πράσινη βάρκα τρύπια από παντού πλέει στον ωκεανό χωρίς ελπίδα: αυτό είναι το σκηνικό που διαμορφώθηκε από τον Σεπτέμβριο σε μια από τις τρεις ελληνικές ομάδες που ουδέποτε αγωνίστηκαν σε άλλη κατηγορία πλην της πρώτης (μαζί με Ολυμπιακό και ΠΑΟΚ).

Οι συζητήσεις με τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο σε πρώτη φάση ναυάγησαν, η κυβέρνηση ψάχνει επενδυτή με “αμπαλάζ” και δέλεαρ το πρότζεκτ στο Γουδί, ο ίδιος ο Αλαφούζος συνεχίζει να αναζητεί τον διάδοχο που θα κληθεί να αναλάβει χρέη τουλάχιστον 30 εκατ. Ευρώ, η Σούπερ Λίγκα και ΕΠΟ θα ήθελαν τον Παναθηναϊκό στην πρώτη κατηγορία. Μα ουδείς πληρώνει!

Το 2012 ο Παναθηναϊκός σώθηκε, το ίδιο πιστεύουν πολλοί και για το 2018. Το 2013, όμως, η ΑΕΚ υποβιβάστηκε για πρώτη φορά στην ιστορία της. Και στη ζωή, ως γνωστόν, για όλα υπάρχει η πρώτη φορά…

ΑΠ’ΤΟΝ ΣΙΛΒΑ ΣΤΟΝ ΜΠΕΝΤΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΛΕΜΟΝΗ, ΜΕΧΡΙ ΤΟ 44ο

Πρωταθλητής Ελλάδας 2016-2017 αναδείχθηκε ο Ολυμπιακός, κατακτώντας τον τίτλο της Super League για 7η σερί σεζόν. Σε μια χρονιά που άρχισε με τον Μάρκο Σίλβα να παραιτείται εν μέσω προετοιμασίας, τον Βίκτορ να έρχεται και να φεύγει μετά τον αποκλεισμό από την Χάποελ Μπερ Σεβά στον 3ο προκριματικό γύρο του Champions League, τον Πάουλο Μπέντο να βάζει την ομάδα στους ομίλους του Europa League και να την οδηγεί σε μια σχετικά άνετη επικράτηση εντός συνόρων στα 2/3 του πρωταθλήματος.

Ο Ολυμπιακός δεν ικανοποιούσε με το ποδόσφαιρο που έπαιζε, αν και καθάρισε όλα τα ντέρμπι στην έδρα του στον πρώτο γύρο, αυτά με Παναθηναϊκό και ΑΕΚ μάλιστα με χαρακτηριστική άνεση (3-0, 3-0). Λίγο η φιλοσοφία του Πορτογάλου που δεν ταίριαζε με αυτή της ομάδας, λίγο το γεγονός ότι βούτηξε απευθείας στα βαθιά με απόλυτη ανάγκη το αποτέλεσμα, ήταν στοιχεία που δεν βοηθούσαν να μακροημερεύσει η σχέση των δύο πλευρών.

Η δήλωση του μετά την ήττα του δεύτερου γύρου στην Τούμπα περί ενισχυμένου στις μεταγραφές ΠΑΟΚ και αποδυναμωμένου Ολυμπιακού (είχαν πωληθεί Μιλιβόγεβιτς και Ιντέγε), έφεραν το τέλος της συνεργασίας με τον Μπέντο. Ο οποίος ωστόσο φεύγοντας άφησε παρακαταθήκη τους Ρέτσο, Νικολάου, Ανδρούτσο και Μανθάτη αλλά και… 22 εκατ. ευρώ, όσο το deal της πώλησης του πρώτου στη Λεβερκούζεν.

Βούζας και Λεμονής ακολούθησαν στον πάγκο, οι κακές εμφανίσεις έκλεισαν την μεγάλη ψαλίδα στον βαθμολογικό πίνακα, η δικαστική προσπάθεια του Πλατανιά έπεσε στο κενό και ο Ολυμπιακός πανηγύρισε τον 44ο τίτλο πρωταθλητή στην ιστορία του.

ΤΟ ΚΥΠΕΛΛΟ ΤΟΥ ΠΑΟΚ ΚΑΙ ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ ΠΡΟΣΔΟΚΙΩΝ

Το 2001 ο ΠΑΟΚ κατέκτησε το Κύπελλο μετά από έναν καταπληκτικό τελικό κόντρα στον Ολυμπιακό. Το 2003, πάλι, το πήρε στο σπίτι του, την Τούμπα, με αντίπαλο τον συμπολίτη Άρη. Η επικράτηση στον τελικό του Βόλου απέναντι στην ΑΕΚ δεν είχε παρόμοια στοιχεία, ωστόσο όλοι οι φίλοι του ΠΑΟΚ θέλουν να το βλέπουν ως ξεχωριστό. Το ιδανικό στη σκέψη τους θα ήταν να προσομοιάσει με το πρώτο τρόπαιο στην ιστορία της ομάδας, το Κύπελλο του 1972, που αποτέλεσε την απαρχή της σπουδαίας ομάδας της δεκαετίας του ΄70, η οποία τέσσερα χρόνια αργότερα κατέκτησε και το πρώτο πρωτάθλημα.

Όχι, δεν έχουν σκοπό να περιμένουν τόσο πολύ για να πανηγυρίσουν και πάλι το Πρωτάθλημα. Και αυτό δεν έχει να κάνει με κάποιου είδους αλαζονεία, αλλά με την ισχύ που αποπνέει η παρουσία του Ιβάν Σαββίδη στο τιμόνι του συλλόγου, της επένδυσης των 90.000.000 ευρώ που έχει κάνει μέχρι σήμερα και γίνεται συνεχώς μεγαλύτερη.

Κάτω από αυτό το πρίσμα, ίσως, η πιο συμβολική εικόνα από τον τελικό της 6ης Μαΐου στο Πανθεσσαλικό είναι αυτή που ήρθε ξημερώματα της επόμενης μέρας μπροστά στον Λευκό Πύργο: Ο Ιβάν Σαββίδης καθισμένος στα γόνατα στην οροφή του λεωφορείου της ομάδας να σηκώνει το τρόπαιο ψηλά και ο κόσμος να τον αποθεώνει στέλνοντας παράλληλα το μήνυμα ότι περιμένει από εκείνον να τον φέρει ξανά στον ίδιο χώρο τον επόμενο Μάιο.

Φυσικά, όλοι θα ήθελαν να είχαν αποφευχθεί τα επεισόδια πριν την έναρξη του αγώνα (ο ΠΑΟΚ τα πλήρωσε βαριά με πρόστιμο 282.500 ευρώ, μείον έξι βαθμούς στα πλέι οφ και, κυρίως, επτά αγωνιστικές κεκλεισμένων των θυρών), όμως, έστω και έτσι, κανείς δεν ξεχνά τα πρώτα χαμόγελα στο γκολ του Μπίσεσβαρ και τους ξέφρενους πανηγυρισμούς στο 2-1 του Ενρίκε (στην πλευρά της ΑΕΚ έμεινε η πίκρα ότι ο Βραζιλιάνος ήταν σε θέση οφσάιντ) που διέγραψαν την παγωμάρα για την γκέλα του Γλύκου στο γκολ της ισοφάρισης από τον Χριστοδουλόπουλο.

Παράδειγμα προς αποφυγή: Το πώς διαχειρίστηκε ο ΠΑΟΚ την επόμενη μέρα του θριάμβου. Ο Ίβιτς αποχώρησε λόγω εσωτερικών διαφωνιών και η αντικατάστασή του με τον Στανόγεβιτς “πληρώθηκε” με μία κακή προετοιμασία και τον αποκλεισμό από την Έστερσουντ.

Ο ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ ΤΟ ΕΚΑΝΕ ΟΠΩΣ ΤΟ ’99

Σε μία χρονιά που χαρακτηρίστηκε από τις μεγάλες αλλαγές σε ψυχολογικό και αγωνιστικό επίπεδο, ο Παναθηναϊκός Supefoods κατέκτησε το νταμπλ με εντυπωσιακό τρόπο! Οι “πράσινοι” μπορεί να μην επέστρεψαν στο Final Four της EuroLeague, αλλά έφτασαν στην κατάκτηση των δύο εγχώριων στόχων σε βάρος του αιωνίου αντιπάλου. Και δη στο ΣΕΦ. Η αρχή έγινε με νίκη στον ημιτελικό του Κυπέλλου Ελλάδος (για να ακολουθήσει η επικράτηση στον τελικό σε βάρος του Άρη) και η συνέχεια δόθηκε με τη νίκη στον πέμπτο τελικό της Stoiximan.gr Basket League.

Με τον Τσάβι Πασκουάλ στην άκρη του πάγκου, ο Παναθηναϊκός Superfoods επανέλαβε το προ δύο δεκαετιών κατόρθωμά του σε βάρος του Ολυμπιακού. Τον νίκησε σε πέμπτο τελικό στο ΣΕΦ και κατέκτησε τον τίτλο του πρωταθλητή.

Ο Μάικ Τζέιμς έκανε το σπουδαιότερο παιχνίδι της χρονιάς με τη φανέλα του “τριφυλλιού”, ο Γιάννης Μπουρούσης κατέκτησε για πρώτη φορά τον τίτλο του πρωταθλητή (μετά το 2002, όταν τα είχε καταφέρει ως ο 13ος παίκτης της ΑΕΚ), ενώ ο Νικ Καλάθης έγραψε τον ιδανικό επίλογο σε μία χρονιά που χαρακτηρίστηκε κι από τις δικές του μεταπτώσεις. Ο πέμπτος τελικός στο ΣΕΦ στιγματίστηκε πάντως από τα επεισόδια των φίλων του Ολυμπιακού, τα οποία έφεραν τη διακοπή της αναμέτρησης περίπου δύο λεπτά πριν από το τέλος, κι από εκεί την εκκένωση του γηπέδου.

Μετά από ολιγόλεπτη παραμονή των παικτών στα αποδυτήρια, κι ενώ οι “πράσινοι” είχαν ήδη πανηγυρίσει εκεί τη σπουδαία νίκη τους, άπαντες επέστρεψαν στο παρκέ για να παίξουν τα τελευταία δευτερόλεπτα του αγώνα, για να μπει -και τυπικά- το τέλος σε μια χρονιά που έκλεισε με θετικό πρόσημο για τον Παναθηναϊκό Superfoods. Παρεμπιπτόντως, αυτό ήταν το τελευταίο παιχνίδι του Αντώνη Φώτση με την πράσινη φανέλα, αφού λίγες εβδομάδες αργότερα ο πολύπειρος φόργουορντ ανακοίνωσε την απόφασή του να πει “αντίο” στο επαγγελματικό μπάσκετ και να ξαναφορέσει τη φανέλα της πρώτης ομάδας της καριέρας του, του Ηλυσιακού, στην Α’ ΕΣΚΑ.

Ο ΠΑΟΚ ΕΙΠΕ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΛΕΞΗ ΣΤΟ ΦΙΛΕ

Μπορεί η περσινή αγωνιστική περίοδος να ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς για την ανδρική ομάδα βόλεϊ του Ολυμπιακού, όμως το φινάλε ήταν “μια από τα ίδια” σε σχέση με τα τελευταία χρόνια. Αφού πρώτα ήρθε η κατάκτηση του League Cup, ακολούθησε και το Κύπελλο Ελλάδας, με τους Πειραιώτες να δείχνουν έτοιμοι για το εγχώριο τρεμπλ. Ο ΠΑΟΚ όμως ήταν εκείνος που κατάφερε να πραγματοποιήσει μια εντυπωσιακή σειρά στους τελικούς του πρωταθλήματος, κατακτώντας το τρίτο συνεχόμενο πρωτάθλημα της ιστορίας του.

Ένα μυθικό επίτευγμα για το τμήμα βόλεϊ του “Δικεφάλου του Βορρά” και μάλιστα ο τίτλος κατακτήθηκε μέσα στο κλειστό του Ρέντη. Πραγματοποιώντας φανταστική εμφάνιση, βγαλμένη από τα πιο τρελά όνειρα των φίλων του, ο ΠΑΟΚ νίκησε 3-1 σετ τον Ολυμπιακό στο κατάμεστο “Μελίνα Μερκούρη” και κατέκτησε την Κούπα. Η ομάδα του Χόρχε Ελγκέτα, μπορεί να έπαιζε χωρίς τον Στάροβιτς, όμως έβγαλε τεράστια ψυχικά αποθέματα, ήταν πιο έτοιμη για τις απαιτήσεις του αγώνα και δίκαια έφτασε στη νίκη και στον τίτλο μέσα στην έδρα των Πειραιωτών.

Ο ΠΑΟΚ έκανε μπρέικ στο μπρέικ και με δυο νίκες μέσα στο “Μελίνα Μερκούρη” και μάλιστα συνεχόμενες, διατήρησε τα σκήπτρα. Δυστυχώς, αν και σε όλο τον αγώνα ο κόσμος του Ολυμπιακού δημιούργησε εκπληκτική ατμόσφαιρα, στο τέλος χάλασαν όλη την όμορφη εικόνα. Πέταξαν δεκάδες μπουκάλια, αντικείμενα, δυναμιτάκια και έσπασαν καθίσματα, τα οποία πέταξαν στο τάραφλεξ, αμαυρώνοντας την εικόνα του πέμπτου τελικού. Την φετινή αγωνιστική περίοδο, οι Πειραιώτες έκαναν εντυπωσιακές κινήσεις στις μετεγγραφές, έκαναν ήδη μια νίκη επί του ΠΑΟΚ στην “Πυλαία”, όμως η σεζόν έχει πολύ δρόμο ακόμη.

Ο ΑΘΛΟΣ ΤΗΣ ΒΟΥΛΙΑΓΜΕΝΗΣ ΣΤΟ ΠΟΛΟ

Στην υδατοσφαίριση ανδρών και στις εγχώριες διοργανώσεις, ο Ολυμπιακός κατάφερε στην Α1 να κατακτήσει ένα ακόμη αήττητο πρωτάθλημα. Αυτό που ήταν αναμενόμενο από την αρχή της αγωνιστικής περιόδου, έγινε και πραγματικότητα. Η ομάδα του Θοδωρή Βλάχου, έχοντας μεγάλη διαφορά από τους εντός συνόρων αντιπάλους της, κατέκτησε για πέμπτη συνεχόμενη χρονιά το πρωτάθλημα.

Οι “ερυθρόλευκοι” επιβλήθηκαν και στον τρίτο τελικό του πρωταθλήματος επί της Βουλιαγμένης με 12-3 και με το 3-0 στη σειρά των τελικών πήραν τον τίτλο. Αυτός ήταν ο 21ος τίτλος του Ολυμπιακού από καταβολής της Α1 και παράλληλα ο τέταρτος διαδοχικός χωρίς ήττα σε κανονική περίοδο και playoffs. Δεν είναι κάτι που συμβαίνει συχνά και σε κάθε περίπτωση καταδεικνύει την διαφορά δυναμικότητας των “ερυθρολεύκων” από τους υπόλοιπους εν Ελλάδι αντιπάλους τους.

Από ‘κει και πέρα, το γεγονός του 2017 στο εγχώριο πόλο ήταν το Κύπελλο που κατέκτησε η Βουλιαγμένη. Κόντρα στα προγνωστικά, κόντρα στη λογική και στα δεδομένα, στέφθηκε Κυπελλούχος Ελλάδας για τη σεζόν 2016-2017. Η ομάδα του Λαιμού, στις 20 Μαΐου, κατάφερε να σπάσει ένα αήττητο 124 (!) αγώνων του Ολυμπιακού εντός συνόρων και με το τελικό 8-7 υπέρ της κατέκτησε ξανά το τρόπαιο μετά το 2012, όταν στον τελικό είχε κερδίσει και πάλι τους Πειραιώτες.

MVP και καλύτερος τερματοφύλακας του Final-4 του Κυπέλλου αναδείχθηκε ο γκολκίπερ του ΝΟ Βουλιαγμένης, Μανώλης Ζερδεβάς. Ο άθλος των “μπέμπηδων” του Κώστα Λούδη ήταν ανεπανάληπτος κόντρα σε μια ομάδα εμφανώς ανώτερη και πιο έμπειρη. Αν μη τι άλλο, δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα του κόσμου να νικά μια ελληνική ομάδα τον Ολυμπιακό, ο οποίος δυνάμωσε το ρόστερ του και φέτος κυνηγά την επιστροφή στην κορυφή της Ευρώπης πέρα από το να κάνει το νταμπλ στην Ελλάδα.

Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΣΤΙΓΜΗ ΤΩΝ ΚΟΡΙΤΣΙΩΝ ΤΟΥ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ

Μοναδική ευκαιρία να γράψει ιστορία έχασε η γυναικεία ομάδα βόλεϊ του Ολυμπιακού, που έφτασε μέχρι τον τελικό του Challenge Cup, αλλά δεν κατάφερε να κατακτήσει το τρόπαιο και να γίνει η πρώτη γυναικεία ομάδα βόλεϊ με ευρωπαϊκό τίτλο. Τα κορίτσια του Μπράνκο Κοβάτσεβιτς έκαναν εκπληκτική πορεία, αποκλείοντας στους “32” την κάτοχο του τροπαίου, CSM Βουκουρεστίου, εν συνεχεία την τουρκική Τσανακάλε, τη βελγική Αστερίξ και στα ημιτελικά την πανίσχυρη ρωσική Γενισέι μέσα στο Κρασνογιάρσκ!

Στο διπλό τελικό, οι “ερυθρόλευκες” βρήκαν μπροστά τους άλλη μία τουρκική ομάδα, την Μπούρσα, που ήταν το ξεκάθαρο φαβορί για τον τίτλο. Τη Μεγάλη Τετάρτη, στον πρώτο αγώνα στου Ρέντη, ο Ολυμπιακός βρέθηκε πίσω στα σετ με 0-2, αλλά έβγαλε ψυχή σε ακόμα ένα παιχνίδι και πήρε μία τεράστια νίκη με 3-2, αυξάνοντας αρκετά τις ελπίδες του για το ματς στην Προύσα το Μεγάλο Σάββατο. Εκεί, τα κορίτσια του Ολυμπιακού ήθελαν τη νίκη ή έστω να κατακτήσουν δύο σετ, ώστε να κριθεί ο νικητής στο χρυσό σετ.

Ωστόσο, λύγισαν απέναντι στην ανωτερότητα του αντιπάλου, καθώς ηττήθηκαν με 0-3 και αποχαιρέτησαν τη διοργάνωση με ψηλά το κεφάλι, σημειώνοντας μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του ελληνικού γυναικείου βόλεϊ. Τουλάχιστον, οι “ερυθρόλευκες” παρηγορήθηκαν με την κατάκτηση του 5ου συνεχόμενου νταμπλ στην Ελλάδα, αφού υπέταξαν στους τελικούς του πρωταθλήματος τον Πανναξιακό, ενώ και στον τελικό του Κυπέλλου νίκησαν την ομάδα της Νάξου.

ΤΑ 225 ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΝΕΪΜΑΡ ΣΥΝΕΤΡΙΨΑΝ ΤΗ ΛΟΓΙΚΗ

Ο κόσμός σοκάρεται κάθε φορά που σπάει το ρεκόρ της πιο ακριβής μεταγραφής ποδοσφαιριστή. Η μεταγραφή του Νεϊμάρ στην Παρί δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση, αλλά αυτή τη φορά το σοκ ήταν μεγαλύτερο από ποτέ. Γιατί το ρεκόρ δεν έσπασε, αλλά διπλασιάστηκε. Όταν ο Μπέιλ έγινε ο πιο ακριβός όλων των εποχών, η λογική έλεγε πως ο επόμενος θα πάει απ’τα 100 στα 110, στα 120, άντε στα 130. Το ρεκόρ έφυγε απ’τα 100 και πήγε στα 225: η πραγματικότητα ήρθε για να μας πει πως “δεν υπάρχει λογική, ζούμε στην εποχή που τα πάντα μπορούν να συμβούν”. 

 

Ο Βενγκέρ το έθεσε καλύτερα απ’τον οποιονδήποτε. “Αν ιδιοκτήτης μιας ομάδας είναι ένα κράτος, τότε όλα είναι πιθανά”. Το Κατάρ πρώτα μπήκε στις φανέλες, μετά αγόρασε το Μουντιάλ, μετά πήρε την Παρί και τώρα πλέον έχει και τον Νεϊμάρ. Μαζί με τον Εμπαπέ. Και τώρα θέλει το Champions League. Δεν είναι η πρώτη φορά που μια ομάδα μεγαλώνει ξαφνικά με πακτωλό χρημάτων. Τα παραδείγματα δεν είναι μόνο σύγχρονα (Τσέλσι, Σίτι), γιατί ακόμα και η υποτιθέμενα “φτωχή” Νάπολι ξόδεψε τεράστια ποσά για να πάρει τον Μαραντόνα και τους παίκτες γύρω του.

Μοιάζει λίγο με τα Πανίνι που μαζεύαμε μικροί. Όλοι παλεύαμε φακελάκι-φακελάκι, ταξιδεύαμε στις γειτονιές για ανταλλαγές και όλοι ξέραμε κάποιον που απλώς αγόραζε μια-δυο κούτες και τελείωνε τη δουλειά έτσι απλά. Θυμάστε πως τον βλέπαμε ε;

Ευτυχώς το ποδόσφαιρο δεν είναι άλμπουμ που απλά ξοδεύεις και το συμπληρώνεις. Κι έτσι η Τσέλσι “μάτωσε” για να πάρει ένα Champions League κι αυτό το πήρε ως φτωχό αουτσάιντερ, ενώ ως τέτοιο αγωνίστηκε και η Σίτι στους ημιτελικούς του 2016. Μέχρι να δούμε τι θα κάνει η Παρί, ο Νεϊμάρ ζει το όνειρό του. Και τώρα διαπιστώνει πως να είσαι ο Νο1 δεν είναι μόνο αποθεωτικό, αλλά μπορεί να είναι και πολύ δύσκολο: ίντριγκες, πρωτοσέλιδα, ένας μεγεθυντικός φακός να σε ακολουθεί παντού.

Ο Βραζιλιάνος άφησε τη Βαρκελώνη για μια φανέλα αδειανή, για το Νο10. Η Ρεάλ ήδη τον καλεί, κάτι που δείχνει σε τι ομάδα πήγε: αν είχε πάει στη Ρεάλ, καμία Παρί δεν πρόκειται να έβγαινε να του πει “έλα σε εμάς”. Το πρότζεκτ σίγουρα θα τραβήξει για δύο σεζόν και μετά βλέπουμε. Μέχρι τότε, η μεταγραφή του Νεϊμάρ στην Παρί θα έχει το ρεκόρ και πλέον όλοι μας περιμένουμε μεταγραφές 100-150 εκατομμυρίων ως “φυσιολογικές”. Κι αυτό είναι το πρώτο, χειροπιαστό αποτέλεσμα της μεταγραφής του αγώνα.

ΤΟ VAR ΗΡΘΕ ΓΙΑ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ ΤΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ

Ξεχάστε αυτά που ξέρατε, ήρθε το VAR. Το βίντεο μπήκε στην ποδοσφαιρική ζωή, πλέον αποτελεί μέσο διαιτησίας των αγώνων και θα τα αλλάξει όλα. Ή μάλλον όχι όλα, απλώς κάποια απ’αυτά.  Οι πρώτοι μήνες της νέας ποδοσφαιρικής πραγματικότητας δημιούργησαν τρεις βεβαιότητες.

Η πρώτη είναι η παραδοχή πως το VAR βοηθάει στην αποφυγή κραυγαλέων λαθών. Ειδικά όταν μιλάμε για οφσάιντ ή ακόμα και για πιο σπάνιες περιπτώσεις με κάρτες που βγαίνουν σε λάθος παίκτες ή φάσεις που είναι οριακά πάνω στις γραμμές.

Η δεύτερη βεβαιότητα είναι πως χρειάζεται βελτίωση. Όπως κάθε τι καινούργιο που μπαίνει σε ένα απόλυτα παραδοσιακό περιβάλλον, το VAR κάνει τα πρώτα του βήματα με τρόπο που αρκετές φορές είναι αδέξιος. Καθυστερήσεις αγώνων εκεί που δεν χρειάζεται, προβληματισμός για το πόσο συχνά και πως θα πρέπει να γίνεται η συγκεκριμένη διαδικασία.

Η τρίτη και τελευταία βεβαιότητα είναι πως το VAR θα αλλάξει πολλά, αλλά όχι τα πάντα.

Το κρίσιμο θέμα είναι τα πέναλτι από μαρκάρισμα. Ναι, σε περιπτώσεις κραυγαλέων βουτιών χρήσιμες θα είναι οι έξτρα ματιές που θα λένε στο ακουστικό “δεν υπάρχει καμία επαφή, τίποτα απολύτως, πάρτο πίσω”. Έλα όμως που τίποτα δεν θα αλλάξει για τα “υπάρχει επαφή”. Οι κραυγαλές βουτιές θα εκκλείψουν, αλλά δεν είναι πολλές. Το πρόβλημα είναι οι αμέτρητες φορές που υπάρχει επαφή, αλλά την έχει προκαλέσει ο επιθετικός και όχι ο αμυντικός: οι φορές που ο επιθετικός τσιμπάει την μπάλα και πέφτει ενώ περιμένει τη σύγκρουση, οι φορές που ανοίγει τα πόδια πάνω στην ντρίμπλα για να βρουν αυτά του αντιπάλου.

Εκεί, όλα τα ριπλέι του κόσμου δεν βοηθούν. Εκεί χρειάζονται μάτια που να ξέρουν να βλέπουν σωστά. Να μην ψάχνουν την επαφή ως απόδειξη παράβασης, αλλά να ξέρουν να εξετάζουν το ποιος την προκαλεί. Οι έξτρα κάμερες και τα έξτρα μάτια είναι καλό βήμα για να μην γράφονται ποδοσφαιρικές ιστορίες με κραυγαλέα οφσάιντ, κτλ.

Ένα ακόμα καλύτερο βήμα θα ήταν τα μάτια που έχουν την πολυτέλεια της κάμερας να ψάχνουν αυτό που πολλοί διαιτητές χάνουν στην αστραπιαία εξέλιξη της φάσης. Η επαφή δεν απαγορεύεται, η ανατροπή απαγορεύεται. Και δεν γίνεται να ανατρέψεις κάποιον που έχει ήδη ξεκινήσει να πέφτει, όσο κι αν τον βρεις.

ΤΟ FIFA GATE ΤΩΝ ΔΙΑΔΟΧΩΝ

Αν το 2015 ήταν το έτος κατάπτωσης των “κεφαλών” της FIFA, το 2017 μπορεί να χαρακτηριστεί έτος κατάπτωσης των διαδόχων τους. Ο εκτελών χρέη προέδρου στη μετάβαση από τον Ζεπ Μπλάτερ στον Τζιάνι Ινφαντίνο, Ίσα Χαγιάτου, αποτελεί παρελθόν από την κεφαλή της ποδοσφαιρικής συνομοσπονδίας Αφρικής, αφού ηττήθηκε στις εκλογές μετά από 29 χρόνια. Ακόμη χειρότερη τύχη είχε ο επί 28 χρόνια πρόεδρος της ισπανικής ομοσπονδίας, αντιπρόεδρος της FIFA και εκτελών χρέη προέδρου της UEFA όταν αποπέμφθηκε ο Μισέλ Πλατινί, Άνχελ Μαρία Βιγιάρ, ο οποίος συνελήφθη μαζί με τον γιο του και άλλους παράγοντες του ποδοσφαίρου της χώρας με κατηγορίες υπεξαίρεσης, δωροδοκίας και πλαστογραφίας.

Η “Bild” έφερε στη δημοσιότητα μέρος της έκθεσης 430 σελίδων του ανεξάρτητου ερευνητή Μάικλ Γκαρσία για τη FIFA, έκθεση που η ομοσπονδία αρνείτο πεισματικά να δημοσιεύσει παρά την έκκληση του Αμερικανού και που τελικά δημοσίευσε ολόκληρη λίγες ώρες μετά από τη διαρροή από το γερμανικό έντυπο.

Οι έρευνες άγγιξαν και τον Φραντς Μπεκενμπάουερ, υπό την ιδιότητα του προέδρου της Οργανωτικής Επιτροπής του Μουντιάλ 2006, ο οποίος κατηγορείται μαζί με άλλους τρεις Γερμανούς πρώην αξιωματούχους για απάτη, κατάχρηση και ξέπλυμα χρήματος.

Η εσωτερική έρευνα της FIFA, που έγινε μέσα από 1.300 σελίδες αναφορών και 20.000 στοιχεία, ολοκληρώθηκε τον Μάρτιο μετά από 22 μήνες. Μάλιστα, οι έρευνες και τα δικαστικά έξοδα όλου αυτού του διαστήματος οδήγησαν σε έλλειμμα 346.000.000 ευρώ στον τελευταίο ισολογισμό. Περί τα 270.000.000 ευρώ θα είναι και τα διαφυγόντα κέρδη  από αμφιλεγόμενες τηλεοπτικές συμβάσεις που έχει υπογράψει ήδη η FIFA επί Μπλάτερ, σε περίπτωση που δεν αναλάβει το Παγκόσμιο Κύπελλο 2026 η συνυποψηφιότητα ΗΠΑ, Μεξικού, Καναδά.

Την ίδια στιγμή, οι εισαγγελικές Αρχές της Ελβετίας διενεργούν έρευνα για τον πρόεδρο της Παρί Σεν Ζερμέν, Νασέρ Αλ Κελαΐφί, ο οποίος κατηγορείται πως δωροδόκησε αξιωματούχους της FIFA (μεταξύ άλλων τον αποπεμφθέντα πρώην γγ. Ζερόμ Βαλκ, με μία βίλα στη Σαρδηνία) προκειμένου το “BeIN Sports” να αποκτήσει τηλεοπτικά δικαιώματα για Παγκόσμια Κύπελλα.

Σε δικαστικό επίπεδο, σε εξέλιξη βρίσκεται η δίκη τριών πρώην επικεφαλής εγχώριων ομοσπονδιών (ένας εκ των οποίων πρώην αντιπρόεδρος της FIFA), στη διάρκεια της οποίας, μάρτυρες κατηγορίας (κάποιοι εξ αυτών κατηγορούμενοι που ήρθαν σε συμβιβασμό) ομολογούν την ύπαρξη συστήματος δωροδοκιών για την ανάληψη δικαιωμάτων μετάδοσης και marketing ποδοσφαιρικών διοργανώσεων και αγώνων από συγκεκριμένες εταιρίες της Νότιας Αμερικής.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, αυτοκτόνησε ένας δικηγόρος που συνεργάστηκε με την ομοσπονδία της Αργεντινής και κατηγορείτο για το FIFA Gate. Όλα αυτά, στο έτος κατά το οποίο έφυγε από τη ζωή το… βαθύ λαρύγγι της υπόθεσης, ο πρώην γγ. της CONCACAF και εκ των πιο διεφθαρμένων ανθρώπων της FIFA, Τσακ Μπλέιζερ.

ΤΟ 12ο ΤΗΣ ΡΕΑΛ ΚΑΙ Η 5η ΧΡΥΣΗ ΜΠΑΛΑ ΤΟΥ ΡΟΝΑΛΝΤΟ

Η Ρεάλ Μαδρίτης είναι η κορυφαία ομάδα τα τελευταία χρόνια στην Ευρώπη. Ειδικά την τελευταία διετία αποτελεί αναμφισβήτητα το πιο επιτυχημένο club. Η back to back κατάκτηση του Champions League είναι από μόνο του ένα τεράστιο γεγονός, καθώς καμία άλλη ομάδα δεν έχει καταφέρει κάτι αντίστοιχο, από την στιγμή που η διοργάνωση έλαβε αυτή τη μορφή. Μονάχα μία.  Η “Βασίλισσα” της Ευρώπης!

Οι “μερέχνες” του Ζινεντίν Ζιντάν, αρχικά δεν εντυπωσίασαν με την απόδοση τους, σε ένα όμιλο αρκετά βατό για τους ίδιους. Κατέκτησαν την πρωτιά μπροστά από την Μπορούσια αλλά σε γενικές γραμμές η απόδοση τους δεν ικανοποιούσε. Αυτό συνέβη και στο παιχνίδι με την Νάπολι για τους “16” της διοργάνωσης όπου πέρασε… σβηστά, με νίκες και στα δύο ματς. Κάπου εκεί ξύπνησε το “θηρίο” που λέγεται Κριστιάνο Ρονάλντο. Ο Πορτογάλος super star, που είχε μείνει σε… ρηχά νερά μέχρι εκείνη τη φάση, πήρε από το χεράκι τη “Βασίλισσα” και την έφτασε μέχρι το τελευταίο σκαλοπάτι της διαδρομής.

Αρχικά είχε να ξεπεράσει το εμπόδιο της Μπάγερν Μονάχου. Οι Βαυαροί έβαλαν δύσκολα στους Μαδριλένους, αλλά ο “CR7” με 5 γκολ (6-3 συνολικό σκορ) σε δύο ματς ήταν αυτός που έδωσε τη μεγάλη πρόκριση στην ομάδα του. Ίδιο σκηνικό και στα ημιτελικά. Η συμπολίτισσα Ατλέτικο έμελλε να είναι αυτή που θα έπαιρνε στο διάβα του ο Πορτογάλος killer. Χατ-τρικ στο πρώτο ματς του Μπερναμπέου και η ρεβάνς απέκτησε διαδικαστικό χαρακτήρα.

Στον τελικό της 3ης Ιουνίου κόντρα στην Γιουβέντους τα πράγματα έδειχναν ισορροπημένα, αλλά στο τέλος ένας πανηγύρισε. Ο Κριστιανό Ρονάλντο. Ο απόλυτος ηγέτης της “Βασίλισσας” που σφράγισε την επιτυχημένη χρονιά με την κατάκτηση της 5ης Χρυσής Μπάλας, ισοφαρίζοντας τον Λιονέλ Μέσι.

Απίστευτη εμφάνιση, δύο τέρματα κόντρα στον Μπουφόν και το 12ο Champions League ήταν πλέον γεγονός στην Μαδρίτη. Τελικό σκορ 4-1, αποθέωση για τους Μαδριλένους και πλήρης αναγνώριση στο έργο του “μαέστρου” Ζινεντίν Ζιντάν. Το Hala Madrid ακούστηκε πιο δυνατά από πότε στον ουρανό του Cardiff.

Η ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ ΤΟΥ EUROPA LEAGUE ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΑΝΤΣΕΣΤΕΡ ΓΙΟΥΝΑΪΤΕΝΤ

Στις αρχές Δεκεμβρίου, με την ολοκλήρωση των ομίλων του Champions League, η Αγγλία έκανε ένα ρεκόρ, ένα πολύ ιδιαίτερο ρεκόρ, καθώς έγινε η πρώτη χώρα με 5 ομάδες στους “16”. Αυτό συνέβη λόγω της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, δηλαδή λόγω της κατάκτησης του Europa League από τους “κόκκινους διαβόλους” την περασμένη σεζόν, κάτι που τους έδωσε εισιτήριο για τους ομίλους του Champions League, μαζί με τους 4 συλλόγους που είχαν τερματίσει στην 4άδα της Premier League.

Ο Ζοζέ Μουρίνιο ήξερε καλά πως πέρσι (2016-17) η ManUtd δεν θα μπορούσε εύκολα να μπει στην 4άδα. Ήξερε πως είναι πιο εύκολο να κατακτήσει το Europa League και μέσω αυτού να επιστρέψει η ομάδα στο Champions League και τελικά έτσι έγινε.

Ξεκίνησε τον όμιλο με ήττα από τη Φέγενοορντ, αλλά τελικά προκρίθηκε ως δεύτερη πίσω από τη Φενέρμπαχτσε. Στα νοκ-άουτ απέκλεισε κατά σειρά τις Σεντ-Ετιέν, Ροστόβ, Άντερλεχτ και Θέλτα, για να νικήσει στον τελικό της Σόλνα τον Άγιαξ με 2-0.

Τα γκολ του τελικού πέτυχαν οι Πολ Πογκμπά και Χένριχ Μχιταριάν, οι οποίοι ψηφίστηκαν ως οι καλύτεροι παίκτες συνολικά της διοργάνωσης (πρώτος ο Γάλλος), με τον Ζλάταν Ιμπραχίμοβιτς τρίτο, τον Μάρκους Ράσφορντ έκτο και τον Αντέρ Ερέρα έβδομο.

Στον τελικό απλά ο Ζοζέ Μουρίνιο μαεστρικά δεν άφησε τα… παιδάκια του Άγιαξ τρέξουν, να κάνουν το παιχνίδι τους, να τους επιτρέψει να βγουν στην κόντρα και χάρισε στη Γιουνάιτεντ το μοναδικό τρόπαιο που της έλειπε! Ήταν το πρώτο της ευρωπαϊκό τρόπαιο μετά από εννιά χρόνια και το τρίτο της Champions League, το 2008 με τον Κριστιάνο Ρονάλντο.

Η ΜΕΓΑΛΗ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΝΑΔΑΛ-ΦΕΝΤΕΡΕΡ

Το 2017 ήταν η χρονιά που οι δύο κορυφαίοι τενίστες του σήμερα, ο Ραφαέλ Ναδάλ και ο Ρότζερ Φέντερερ, έκαναν το μεγάλο comeback. Προερχόμενοι από μία στείρα τριετία και πενταετία αντίστοιχα, κυρίως λόγω τραυματισμών, κατέκτησαν αμφότεροι από δύο τίτλους Γκραν Σλαμ (Ρολάν Γκαρός και US Open για τον Ισπανό, Αυστραλιανό Όπεν και Γουίμπλεντον για τον Ελβετό).

Το τένις που έπαιξαν μέσα στη χρονιά ήταν εκπληκτικό, γυρίζοντάς μας μία δεκαετία πίσω, στις μεγάλες τους μάχες. Μάλιστα, από τις 21 Αυγούστου, ο Ναδάλ έχει επιστρέψει στο Νο1 της παγκόσμιας κατάταξης, κάτι που συμβαίνει για 4η φορά στην καριέρα του. Η πρώτη του φορά στην κορυφή ήταν τον Αύγουστο του 2008, δηλαδή πριν από 9 χρόνια, γεγονός που τον κάνει το μοναδικό τενίστα με τόσο μεγάλη διάρκεια σε επίπεδο πρώτης θέσης.

Μέσα στο 2017 έδωσε το “παρών” σε περισσότερους τελικούς από κάθε άλλον, αφού κατέκτησε το τρόπαιο στo Ρολάν Γκαρός, το US Open, το Μόντε Κάρλο, τη Βαρκελώνη και τη Μαδρίτη, ενώ άλλες τέσσερις φορές έμεινε δεύτερος (σε Αυστραλιανό  Όπεν, Μαϊάμι, Σαγκάη και Ακαπούλκο).

Ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματά του ήταν η κατάκτηση του Ρολάν Γκαρός για 10η φορά στην καριέρα του, κάτι που δεν έχει καταφέρει ποτέ κανένας άλλος τενίστας, σε κανένα τουρνουά Γκραν Σλαμ. Έτσι, πέρασε μόνος δεύτερος στη λίστα με τις περισσότερες κατακτήσεις Γκραν Σλαμ, αφού πλέον μετρά 16, τρεις λιγότερες από τις 19 του Φέντερερ, σε μία μονομαχία, που όπως όλα δείχνουν, θα συνεχιστεί μέχρι τελικής πτώσεως και το 2018.

Η ΕΠΙΚΗ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΩΝ PATRIOTS ΤΟΥ ΤΟΜ ΜΠΡΕΪΝΤΙ

Οι περισσότεροι φίλοι του american football χαρακτήρισαν το Super Bowl LI ως τον κορυφαίο τελικό στην ιστορία του NFL. Και όχι άδικα. Οι New England Patriots πραγματοποίησαν τη μεγαλύτερη ανατροπή στην ιστορία του πρωταθλήματος, παίρνοντας τη νίκη με 34-28 επί των Atlanta Falcons στην παράταση και κατέκτησαν για πέμπτη φορά στην ιστορία τους τον τίτλο.

Στην τρίτη περίοδο, οι Falcons βρίσκονταν μπροστά με 25 πόντους, αλλά ο quarterback των Patriots, ο φοβερός και τρομερός Τομ Μπρέιντι, δεν είχε πει την τελευταία του κουβέντα, καθώς έστειλε τον τελικό στην παράταση, κάτι που συνέβη για πρώτη φορά στην ιστορία των Super Bowl.

Εκεί, το επιμέρους 6-0 των Patriots, τους χάρισε το τρόπαιο και στον 39χρονο MVP Μπρέιντι το πέμπτο δαχτυλίδι της σπουδαίας καριέρας του, κάτι που είχε καταφέρει στο παρελθόν μόνο ο Τσαρλς Χέιλι.

Τα ρεκόρ που έσπασε ο Μπρέιντι δεν έχουν τελειωμό:

• Πρώτος quarterback που κατακτά πέντε δαχτυλίδια Super Bowl
• Περισσότεροι τίτλοι MVP (4)
• Περισσότερα pass completions (43)
• Περισσότερες passing yards (466)

Δικαιολογημένα πλέον έχει τεθεί το ερώτημα αν ο Μπρέιντι είναι όντως ο κορυφαίος quarterback όλων των εποχών, όχι μόνο λόγω των τίτλων του, αλλά και λόγω του γεγονότος ότι μετά από ένα κάκιστο πρώτο ημίχρονο, όπου (σχεδόν) όλοι θεωρούσαν τελειωμένους τους Patriots, πήρε την ομάδα του από το χέρι και την οδήγησε ξανά στην κορυφή. Σε ηλικία 39 ετών!

FLOYD MAYWEATHER VS CONOR McGREGOR

Η αλήθεια είναι όλα δεν ξεκίνησαν τόσο σοβαρά. Ο Floyd Mayweather βλέποντας τη δημοφιλία του Conor McGregor να εκτοξεύεται άρχισε το παιχνίδι στα media για να διεξαχθεί μεταξύ τους αγώνας. Αυτό το παιχνίδι της “πρόκλησης” κράτησε περίπου μισό χρόνο και τελικά, έπειτα από διαπραγματεύσεις πολλών εκατομμυρίων, οι δύο πλευρές τα βρήκαν για να γίνει το ματς ανάμεσά τους στις 26 Αυγούστου του 2017.

Πραγματοποίησαν τουρ σε διάφορες μεγάλες πόλεις των ΗΠΑ. Ειδικά η πρώτη συνέντευξη Τύπου έμεινε στην ιστορία τόσο από πλευράς τηλεθέασης όσο και για γι’ αυτά που ειπώθηκαν μεταξύ των δύο ανδρών.

Υπολογίζεται ότι από το συγκεκριμένο σόου ο Mayweather έγινε πλουσιότερος κατά 400.000.000 δολάρια. Σε λιγότερο από 45 λεπτά όλα αυτά και κόντρα στον McGregor που παρότι πρωταθλητής του UFC, δηλαδή στις μεικτές πολεμικές τέχνες, αυτό ήταν το πρώτο επαγγελματικό ματς στην επαγγελματική πυγμαχία. Ο Mayweather ήταν αήττητος για 49 ματς.

Βέβαια στον McGregor η ήττα δεν κόστισε καθώς εκτιμάται ότι κι αυτός έγινε πλουσιότερος κατά 140.000.000 δολάρια. Πρόκειται για ένα συγκλονιστικό ποσό για έναν άνθρωπο που ναι μεν μπήκε πλούσιος στο ρινγκ (είχε βγάλει περίπου 30.000.000 από το UFC και τις διαφημίσεις), αλλά πριν από σχεδόν πέντε χρόνια ζούσε με χρήματα της συντρόφου του και ένα επίδομα του ισλανδικού κράτους ύψους 180 ευρώ.

Στο αμιγώς αγωνιστικό κομμάτι, τη νίκη πήρε ο Mayweather με Tko στο δέκατο γύρο. Μπορεί να μην έπαιξε με κάποιον παγκόσμιο πρωταθλητή, ωστόσο κάνοντας το 50-0 στην επαγγελματική του καριέρα ισοφάρισε τον θρυλικό Ροκι Μαρτσιανο.

Πέραν του ποσού που διακυβεύτηκε στη σπουδαία συνάντηση, μιλάμε για δύο εκ διαμέτρου αντίθετες προσωπικότητες. Ενδεικτική αυτής της διαπίστωσης αποτελεί η τελευταία συνάντηση των δύο, πριν ανεβούν στο ring. Με τρομερή ενέργεια και ένταση ανέβηκε στο stage να ζυγιστεί ο Ιρλανδός, ενώ σε απόλυτη nirvana ήταν ο Money. O ΜcGregor άρχισε να φωνάζει μπροστά στον Mayweather όμως ο Αμερικανός στεκόταν ατάραχος.

ΧΑΜΙΛΤΟΝ ΤΕΣΣΑΡΩΝ ΑΣΤΕΡΩΝ

Το 2017 ήταν μία σημαντική χρονιά για τον Λιούις Χάμιλτον, που αν στράβωνε, θα μπορούσε να παίξει κομβικό ρόλο στο μέλλον του στη Formula 1. Προερχόταν από ήττα από τον Νίκο Ρόσμπεργκ, χωρίς μάλιστα να έχει την δυνατότητα να πάρει το αίμα του πίσω, αφού ο Γερμανός αποσύρθηκε από την ενεργό δράση. Είχε φρέσκια εντός των τειχών πρόκληση, στο πρόσωπο του Βάλτερι Μπότας ενώ φυσικά στο δρόμο προς τον τίτλο είχε να αντιμετωπίσει και την αναζωπύρωση του αντίπαλου δέους της Ferrari.

Κι όλα αυτά σε μία χρονιά, την πρώτη της υβριδικής εποχής της Formula 1, που η Mercedes δεν ήταν το απόλυτο αφεντικό. Μάλιστα η σεζόν δεν ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς αφού οι κόκκινοι πήραν διά χειρός Σεμπαστιάν Φέτελ κεφάλι στη βαθμολογία από νωρίς. Ξεκίνησε μία επική μονομαχία, ωδή στο fair play μέχρι τη μεταξύ τους σύγκρουση στους δρόμους του Αζερμπαϊτζάν. Οι δυο τους μάχονταν ρόδα με ρόδα, αγώνα με τον αγώνα, βαθμό με το βαθμό. Την ώρα που όλοι ασκούσαν κριτική στον Λιούις, κυρίως για τις εκτός πίστας επιλογές και συναναστροφές του.

Όμως μετά το καλοκαιρινό διάλειμμα, στο δεύτερο δηλαδή «ημίχρονο» της σεζόν, ο 32χρονος πάτησε τέρμα γκάζι. Εκμεταλλευόμενος την «ταχύτητα» που επέδειξε και η ομάδα του στον τομέα της εξέλιξης των μονοθεσίων μέσα στη σεζόν αλλά και την κόκκινη αυτοκτονία της διπλής εγκατάλειψης των Ferrari στη Σιγκαπούρη, όχι μόνο πήρε την πρωτοπορία στη βαθμολογία αλλά άρχισε να χτίζει διαφορά την οποία ο Φέτελ δεν μπόρεσε να καλύψει. Αλάνθαστος, συγκεντρωμένος, αποφασισμένος να πετύχει, ο Χάμιλτον οδηγούσε σαν γνήσιος πρωταθλητής από τα τέλη του Αυγούστου μέχρι το τέλος της σεζόν.

Μία σεζόν που τον βρήκε τελικά στο θρόνο για τέταρτη φορά στην καριέρα του στη Formula 1, στα ίσια πλέον και σε αυτή την κατηγορία με τον Φέτελ. Πρωταθλητής και μάλιστα με στιλ, έχοντας εννέα νίκες φέτος, 11 pole positions και άλλες τέσσερις παρουσίες στο βάθρο. Σπάζοντας όμως παράλληλα και ένα σπουδαίο ρεκόρ, αυτό των περισσότερων pole position που κατείχε το μεγάλο του ίνδαλμα: ο Άιρτον Σένα.

ΓΙΟΥΣΕΪΝ ΜΠΟΛΤ: Ο ΤΡΑΥΜΑΤΙΣΜΟΣ ΣΤΟ ΑΝΤΙΟ ΚΑΙ Ο ΓΚΑΤΛΙΝ

To 2017 αποτελεί χρονιά-ορόσημο στην ιστορία του στίβου, αφού ολοκλήρωσε την σπουδαία καριέρα του ο κορυφαίος σπρίντερ όλων των εποχών. Ο Γιουσέιν Μπολτ, κάτοχος του παγκοσμίου ρεκόρ στα 100μ. με 9.58 και στα 200μ. με 19.19 έδωσε τις τελευταίες παραστάσεις του στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του Λονδίνου τον περασμένο Αύγουστο. Ωστόσο, ο (υπερ)αθλητής που έδωσε ξανά λάμψη στον στίβο, σε μία περίοδο που είχε περιέλθει σε ανυποληψία, δεν τελείωσε όπως ο ίδιος, αλλά κι οι φίλοι του αθλητισμού, θα επιθυμούσαν.

Στον τελικό των 100μ. η αστραπή δεν… πρόλαβε! Στο τελευταίο κατοστάρι του σε μεγάλη διοργάνωση, ο Μπολτ δεν ήταν ο πιο γρήγορος του τελικού. Δεν ήταν καν ο δεύτερος πιο γρήγορος. Ο Τζαμαϊκανός… περιορίστηκε στην 3η θέση και στο πρώτο χάλκινο μετάλλιο στην καριέρα του!

Νικητής ο -επίσης σπουδαίος, έστω και με “σκιές”- Τζάστιν Γκάτλιν, ο οποίος έκανε την κούρσα της ζωής του και πήρε το πιο δύσκολο χρυσό μετάλλιο της καριέρας του, 13 χρόνια μετά από το χρυσό στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας. Μετά τη συγκλονιστική κούρσα ήρθε ακόμη μία τρομερή σκηνή, αφού ο Γκάτλιν γονάτισε και… προσκύνησε τον Τζαμαϊκανό, αποδίδοντας με αυτόν τον τρόπο τα εύσημα, ενώ όταν σηκώθηκε, οι δυο σπουδαίοι αθλητές και άσπονδοι εχθροί μέχρι πρότινος αγκαλιάστηκαν. Ουσιαστικά, η αποκαθήλωση του Μπολτ ήρθε μέσω της “κάθαρσης” του Γκάτλιν, σε μία σκηνή που θα μείνει για πάντα χαραγμένη στην ιστορία του αθλητισμού.

Τα πράγματα όμως ήταν ακόμα χειρότερα για τον θρύλο τον σπριντ στην τελευταία του κούρσα, η οποία ήταν η σκυταλοδρομία 4Χ100. Ήθελε όσο τίποτα άλλο να οδηγήσει τη χώρα του σε ένα ακόμα χρυσό μετάλλιο, αλλά ο μυικός τραυματισμός τού στέρησε την ευκαιρία να γράψει ακόμα μια χρυσή σελίδα στην καριέρα του (ήταν 3ος εκείνη τη στιγμή), καθώς δεν μπόρεσε ποτέ να ολοκληρώσει την τελευταία κούρσα του.

Φανερά απογοητευμένος ο Μπολτ σηκώθηκε και πήγε στα αποδυτήρια χειροκροτώντας προς το μέρος του κόσμου που τον αποθέωνε. Το τέλος δεν ήταν ιδανικό, αλλά τίποτα δεν μπορεί να επηρεάσει την τεράστια καριέρα του. Απλά στο τέλος αποδείχθηκε πως κι αυτός είναι… γήινος.

ΜΟ ΦΑΡΑ: ΤΟ ΑΔΟΞΟ ΤΕΛΟΣ ΕΝΟΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥ ΘΡΥΛΟΥ

Εκτός απ’ τον Γουσέιν Μπολτ, “αντίο” στα κουλουάρ είπε ακόμη μία σπουδαία προσωπικότητα του στίβου. Ο χρυσός Ολυμπιονίκης των μεσαίων αποστάσεων, Μο Φαρα ήθελε να αποχαιρετήσει τους Βρετανούς με ένα ακόμα νταμπλ στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του Λονδίνου. Τα πράγματα ξεκίνησαν ιδανικά για εκείνο αφού στην πρώτη κούρσα της διοργάνωσης, στα 10.000 μέτρα υπερασπίστηκε το χρυσό μετάλλιο που είχε κατακτήσει πριν από δύο χρόνια στο Πεκίνο, τερματίζοντας σε χρόνο 26:49.51, τον καλύτερο για το 2017.

Κάπως έτσι, όλοι περίμεναν το “αντίο” του με ένα ακόμα χρυσό στο… δικό του αγώνισμα, αυτό των 5.000μ.  Ο τεράστιος αθλητής που έχει γεννηθεί στη Σομαλία και αγωνίζεται με τα χρώματα της Μεγάλης Βρετανίας δεν κατάφερε να πει το “αντίο” του έτσι όπως θα ήθελε μπροστά στους συμπατριώτες του. Ο 34χρονος ηττήθηκε στον τελικό των 5.000 μέτρων από Αιθίοπα, Μουκτάρ Έντρις, ολοκληρώνοντας έτσι την παρουσία του σε μεγάλες διοργανώσεις με το ασημένιο μετάλλιο.

Για να γίνει καλύτερα αντιληπτό το μέγεθος της επιτυχίας του Αιθίοπα αρκεί να αναφέρουμε ότι η τελευταία φορά που ο Μο Φάρα δεν νίκησε στα 5.000μ. σε μεγάλη διοργάνωση ήταν πριν από οκτώ χρόνια. Συγκεκριμένα στην πρώτη του συμμετοχή σε επίπεδο ανδρών ο Μο Φάρα είχε τερματίσει έβδομος στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα του Βερολίνου του 2009! Έκτοτε έχει επικρατήσει σε όλες τις κούρσες του σε Ολυμπιακούς Αγώνες, Παγκόσμια και Ευρωπαϊκά πρωταθλήματα.

Το τέλος δεν ήταν ιδανικό, αλλά ο σπουδαίος αθλητής, αφήνει ως παρακαταθήκη, μεταξύ άλλων, τέσσερα χρυσά μετάλλια στα 5.000 και 10.000 μέτρα στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου και του Ρίο, ενώ παράλληλα, “ανάγκασε” τους Βρετανούς να αγαπήσουν λίγο περισσότερο τον κλασικό αθλητισμό. Όχι και μικρό πράγμα για ένα λαό που λατρεύει -κυρίως- τα ομαδικά σπορ.

ΟΙ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΣΤΕΣ ΠΟΥ ΕΙΠΑΝ ΑΝΤΙΟ

Δεν ήταν λίγοι οι παγκόσμιας κλάσης ποδοσφαιριστές που τερμάτισαν την ποδοσφαιρική τους καριέρα μέσα στο 2017. Χωρίς αμφιβολία, η πιο ηχηρή αποχώρηση από την ενεργό δράση ήταν αυτή του Φραντσέσκο Τότι. Ο “καπιτάνο” της Ρόμα, έπειτα από 619 συμμετοχές και 250 γκολ στη Serie A αποχαιρέτησε το ποδόσφαιρο επίσημα στις 17 Ιουλίου, ενώ στο τελευταίο ματς του πρωταθλήματος κόντρα στην Τζένοα δεν είχε κλάψει μόνο ο Κώστας Μανωλάς, είχαν κλάψει και οι πέτρες!

Πριν κλείσει τα 34 χρόνια του αποχώρησε ο αρχηγός της Μπάγερν και της Γερμανίας, Φίλιπ Λαμ, ένας από τους ελάχιστους που έχουν κατακτήσει Champions League, Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων και Μουντιάλ. Μάλιστα πήρε τον Ιούλιο και το βραβείο του καλύτερου Γερμανού ποδοσφαιριστή της σεζόν. Μαζί με τον Λαμ, το τελευταίο του ματς έδωσε και ο Τσάμπι Αλόνσο, με τον Ισπανό μέσο να σταματά στα 36 του, έχοντας παίξει σε Σοθιεδάδ, Λίβερπουλ, Ρεάλ και Μπάγερν, ενώ έχει κατακτήσει Champions League, Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων και Μουντιάλ όπως και ο Λαμ, αλλά και 2 φορές το Euro!

Από το 2014 είχε πάψει να είναι αρχηγός της Τσέλσι ο Φρανκ Λάμπαρντ, έπαιξε μία σεζόν στη Μάντσεστερ Σίτι και άλλη μία στην New York City FC. Αφού έμεινε 4 μήνες χωρίς ομάδα, απορρίπτοντας αρκετές προτάσεις στις 2 Φεβρουαρίου 2017 ανακοίνωσε το τέλος της ποδοσφαιρικής τους καριέρας.

Το Νοέμβρη ο Τσάβι ανακοίνωσε πως τον Δεκέμβρη θα κρεμάσει τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια, έπειτα από 17 χρόνια στην Μπαρτσελόνα και 2.5 στην Al-Sadd SC (Κατάρτ), έτσι πλέον θα ασχοληθεί με την προπονητική.

Τον Ιανουάριο του 2016, έπειτα από την 5η σερί ήττα στο ολλανδικό πρωτάθλημα, ο Ντιρκ Κάιτ είχε υποσχεθεί πως θα τα δώσει όλα για να συνέλθει η Φέγενοορντ. Στις 14 Μαΐου 2017 η ομάδα του Ρότερνταμ κατέκτησε το πρωτάθλημα μετά από 18 χρόνια, με τον ίδιο να κάνει χατ-τρικ! Τρεις μέρες αργότερα ανακοίνωσε το τέλος της καριέρας του (37 ετών).

Ο Κακά, ο τελευταίος που έχει πάρει “Χρυσή Μπάλα” πριν τους Κριστιάνο Ρονάλντο και Μέσι (έχουν από 5 τα τελευταία 10 χρόνια), άφησε την Orlando City και ακόμη το σκέφτεται για το αν θα βρει άλλη ομάδα ή θα μπει στην διοίκηση της Μίλαν, όμως ο Αντρέα Πίρλο το πήρε απόφαση και στις 6 Νοεμβρίου. Από την Ίντερ πήγε στη Μίλαν για να μεγαλουργήσει, να γίνει ο καλύτερος επιτελικός μέσος που έχει παίξει μπροστά από την άμυνα. Φάουλ… για σεμινάριο, μυαλό από τα λίγα, δύο Champions League με Μίλαν, Μουντιάλ με την Ιταλία και 6 πρωταθλήματα (2 με Μίλαν, 4 με Γιούβε).

ΟΙ ΜΠΑΣΚΕΤΜΠΟΛΙΣΤΕΣ ΠΟΥ ΕΙΠΑΝ ΑΝΤΙΟ

Ο χρόνος είναι αμείλικτος για όλους. Κι αυτό αποδείχθηκε το 2017, όπου αρκετοί παίκτες αποφάσισαν να κρεμάσουν τα παπούτσια τους. Άλλοι το έκαναν λόγω ηλικίας (Πάμπλο Πριχιόνι, Πιτ Μάικλ Μάσιμο Μπουλέρι, Ματέο Σοράνια, Πρίμοζ Μπρέζετς, Ρομπέρτας Γιαβτόκας στην Ευρώπη, Πολ Πιτς και Ντέιβιντ Λι στο ΝΒΑ), άλλοι λόγω τραυματισμών (Μαρτίνας Πότσιους, Ντεβιν Σμιθ, Ντούσκο Σαβάνοβιτς, Τζόναθαν Ζαν). Υπάρχουν όμως δύο περιπτώσεις στο άκουσμα των οποίων η νοσταλγία ήταν μεγαλύτερη: Σε αυτές του Πολ Πιρς και του Πάμπλο Πριχιόνι.

Ο Πολ Πιρς υπήρξε το πρόσωπο των Σέλτικς για μια 15ετία. Ήταν αυτός που άντεξε τα “πέτρινα χρόνια” μέχρι να δικαιωθεί στο τέλος με την κατάκτηση του πρωταθλήματος του 2008, όπου και αναδείχθηκε MVP των Τελικών. Το καλοκαίρι του 2014 είδε την ομάδα του να τον “προδίδει” και να τον παραχωρεί στους Νετς, με αποτέλεσμα έκτοτε να γίνει γυρολόγος, περνώντας ακόμα από τους Ουίζαρντς και τους Κλίπερς, κλείνοντας την καριέρα του με τους τελευταίους σε ηλικία 40 ετών. Βασικά δεν έκλεισε ακριβώς την καριέρα του σε αυτούς, αφού τον επίλογο τον έβαλε όπως ο ίδιος ήθελε: Υπογράφοντας μονοήμερο συμβόλαιο με τους Σέλτικς.

Ο περίπου 3 μήνες μεγαλύτερος σε ηλικία Πάμπλο Πριχιόνι από την πλευρά του έγραψε την δική του ιστορία, κυρίως στην Ευρώπη και πιο συγκεκριμένα στην Ισπανία. Υπήρξε ένας από τους καλυτερους πασέρ στο Ευρωπαϊκό μπάσκετ, ενώ στα 35 του έκανε το μεγάλο άλμα στο ΝΒΑ (!), όπου και έμεινε μέχρι το 2016, πριν επιστρέψει στην αγαπημένη του Μπασκόνια. Με αυτή τη φανέλα ανακοίνωσε την απόσυρσή του τον Ιανουάριο του 2017, με τους Βάσκους να αποσύρουν την φανέλα του λίγο αργότερα και ακολούθως να τον χρίζουν προπονητή τους τον περασμένο Ιούνιο. Το τελευταίο πείραμα δεν πέτυχε, ωστόσο δεν αμαύρωσε καθολου την εικόνα του Αργεντινού, δείγμα κι αυτό της αξίας τους.

Πηγή: Sport 24