Του Νίκου Παπαδογιάννη
Δεν περίμενα ότι θα έγραφα τέτοιο πράγμα εν έτει 2021, αλλά είναι αλήθεια κσι σπεύδω να το καταθέσω. Για πρώτη φορά μετά από χρόνια, ευχαριστιέμαι να βλέπω ελληνικό πρωτάθλημα μπάσκετ. Και κύπελλο, εννοείται. Μέχρι νεωτέρας, εννοείται.
Για τούτη την ευαρέσκεια, ευθύνονται ο Προμηθέας και το Λαύριο. Με ολίγη από ΠΑΟΚ. Και με ακόμα ολιγότερη από Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό.
Ο παραπάνω χρησμός σημαίνει τα εξής: η βουτιά του Παναθηναϊκού και η εθελούσια έξοδος του Ολυμπιακού βοήθησαν ώστε να αποκτήσουμε ξανά κάποιου είδους πρωτάθλημα.
Ο πήχης χαμήλωσε και οι μνηστήρες έχουν τη δυνατότητα να τον υπερβούν, στην καλή τους μέρα. Αυτό συνέβαινε και τα προηγούμενα χρόνια, μια στο τόσο, αίφνης όμως η ισορροπία έγινε πιο εύθραυστη.
Εάν δεν κλείδωνε ο Covid-19 τους «πρασίνους» στην καραντίνα, το Κύπελλο Ελλάδας θα κατέληγε πιθανότατα σε ξένα χέρια.
Όπως και πέρυσι, όπως και το 2018. Αυτή τη φορά, όμως, δεν θα το κατακτούσε ο «τρίτος πόλος» που ονομάζεται ΑΕΚ, αλλά ο Προμηθέας ή το Λαύριο. Μπορεί και ο ΠΑΟΚ.
Δεν λέω το Περιστέρι, διότι αυτό πετάει με ψαλιδισμένα φτερά και κρατάει το ψαλίδι στο δικό του ράμφος.
Και δεν θα ήταν καν έκπληξη, μία τέτοια εξέλιξη.
Το Λαύριο, αν δεν το προσέξατε, γνώρισε μόνο μία ήττα στα τελευταία 11 παιχνίδια πρωταθλήματος, μία απίθανη αυτοχειρία απέναντι στον Προμηθέα στην Πάτρα.
Εάν προσθέσουμε και το Κύπελλο, μετράει στο ίδιο διάστημα 2 νίκες επί της ΑΕΚ, 1 επί του Παναθηναϊκού και 1 εκτός έδρας επί του Περιστερίου, όλες καθαρές, δίκαιες και ξάστερες.
Ο Προμηθέας βρίσκεται στο 9-4, με κορωνίδα τη νίκη επί του Παναθηναϊκού, όχι στην Πάτρα, αλλά μέσα στο δύσβατο ΟΑΚΑ. Δύο εβδομάδες νωρίτερα, άλωσε το ίδιο γήπεδο, με θύμα αυτή τη φορά την ομόσταυλη των πρωταθλητών ΑΕΚ.
Στην αρχή της σεζόν, ο Προμηθέας κατέκτησε και το Σούπερ Καπ, κατανικώντας την ίδια ΑΕΚ στον ημιτελικό και το γηπεδούχο Περιστέρι στον τελικό.
Το Λαύριο και ο Προμηθέας είναι οι ομάδες που βασανίστηκαν περισσότερο από κάθε άλλη από τον Covid-19 στο πρώτο δίμηνο της περιόδου.
Οι Πατρινοί πλήρωσαν την ταλαιπωρία με ευρωπαϊκό αποκλεισμό, ενώ η ομάδα του Γιάννη Ψαρράκη (με δύο «ρω») με τρεις απανωτές ήττες στις πρώτες αγωνιστικές της Basket League.
Ποιος ξέρει, μπορεί να βρίσκονταν ακόμα πιο ψηλά από το 10-4 και το 9-4, εάν έβγαζαν το φθινόπωρο με λευκό μητρώο υγείας.
Το ξεχαρβάλωμα της τελικής φάσης του Κυπέλλου μπορεί να αποδειχθεί δωράκι για τον Παναθηναϊκό, ο οποίος θεωρητικά θα έπαιζε χωρίς τον τραυματία Νέντοβιτς.
Μπορεί οι «πράσινοι» να προέρχονται από τον θρίαμβο του Φαλήρου, αλλά δεν είναι κάθε μέρα Παρασκευή ούτε πιάνονται όλοι οι αντίπαλοι στον ύπνο. Η χημεία του νέου Παναθηναϊκού παραμένει συζητήσιμη και ο κακός εαυτός του καραδοκεί κάτω από την επιφάνεια.
Όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα, το ταλαίπωρο Κύπελλο Ελλάδας θα ολοκληρωθεί στα μέσα του Απρίλη ή και αργότερα, ελλείψει διαθέσιμων ημερομηνιών.
Στην εποχή των άδειων γηπέδων και των μεταβαλλόμενων συντελεστών, ουδείς δικαιούται να θεωρήσει εαυτόν ακλόνητο φαβορί σε μία ομοβροντία απανωτών αναμετρήσεων με το Περιστέρι, το Λαύριο και έναν από τους Προμηθέα/ΠΑΟΚ μέσα σε πέντε βράδια.
Οι τρεις από τις τέσσερις ομάδες της προηγούμενης παραγράφου έχουν ήδη κατατροπώσει τον Παναθηναϊκό σε επίσημους αγώνες το τελευταίο πεντάμηνο.
Περισσότερο και από το απρόβλεπτο και τελικά ευπρόσδεκτο αποτέλεσμα, με ευχαριστεί να βλέπω το μπάσκετ που παίζουν οι δύο γενναίοι καμικάζι της Basket League.
Τόσο ο Προμηθέας του Μάκη Γιατρά όσο και το Λαύριο του Χρήστου Σερέλη, προπονητών δεκαετίας σημειωτέον, έχουν βρει τρόπους να συνδυάσουν τις πατροπαράδοτες αρχές της ελληνικής σχολής με τις νέες τάσεις του αθλήματος.
Δεν ποντάρουν στη στείρα συνταγή που προσπάθησε να εφαρμόσει λ.χ. το Περιστέρι του Πεδουλάκη, αλλά σέβονται την αξία του εισιτηρίου (εάν υποτεθεί ότι υπάρχει τέτοιο) και την προτίμηση του τηλεθεατή (εάν υποτεθεί ότι αντέχει κανείς να δει ΕΡΤ).
Η γραμμή που χωρίζει τον αυτοσχεδιασμό από την αναρχία είναι λεπτή, αλλά οι δύο ομάδες ακροβατούν επιδέξια χωρίς να πατούν ποτέ και τα δύο πόδια στη λάθος όχθη.
Ακόμα και μία βιαστική επιλογή, όπως το βιαστικό σουτ τριών πόντων του Μουράτου που παραλίγο να χαντακώσει το Λαύριο απέναντι στην ΑΕΚ, γίνεται δεκτή με νουθεσίες και δίχως άναρθρες κραυγές. Ο Ιωαννίδης θα τον είχε στείλει στην εξέδρα, τον μικρό.
Προσπαθώ να πω, ότι μου αρέσει να βλέπω το μπάσκετ των δύο, είτε κερδίζουν είτε χάνουν. Το προπονητικό επίπεδο βρίσκεται στα ύψη (όπως συμβαίνει σε όλες σχεδόν τις ελληνικές ομάδες), αλλά οι παίκτες δεν είναι στρατιωτάκια.
Το Λαύριο και ο Προμηθέας ισοδυναμούν με διπλή ανάσα δροσιάς και δίνουν την εντύπωση ότι αντέχουν τους κλυδωνισμούς, αφού χτίστηκαν πάνω σε σύγχρονο και βιώσιμο διοικητικό μοντέλο.
Επιπρόσθετα, οι δύο ομάδες ξέρουν να διαλέγουν διψασμένους αξιόλογους ξένους παίκτες, παραχωρούν ζωτικό χώρο σε ταλεντάκια της νέας γενιάς (όπως ο Μαντζούκας και ο Μουράτος) και γίνονται και καταφύγιο για Έλληνες που αναζητούν δεύτερη ευκαιρία.
Εάν δεν το προσέξατε, ο Προμηθέας στέλνει πέντε διεθνείς στο προσεχές προσκλητήριο της Εθνικής ομάδας -που ανακοινώθηκε σήμερα- και το Λαύριο άλλον έναν: σχεδόν μισή ομάδα.
Α, στην ομάδα του Σερέλη υπάρχει και παίκτης (ο Άλφα Ντιάλο) που φόρεσε πρόσφατα το εθνόσημο των ΗΠΑ σε επίσημη διοργάνωση.
Ήταν μάλιστα πρώτος σκόρερ και πρώτος ριμπάουντερ της Team USA στο Παναμερικανικό Πρωτάθλημα του 2019.
Το αίνιγμα της φετινής Basket League δεν είναι άλλο από την ΑΕΚ, η οποία μοιάζει πεσμένη σε σύγκριση με την ομαδάρα που κατέκτησε το Basketball Champions League.
Της λείπει η φρεσκάδα και η σιγουριά και έχει για αυτόματο πιλότο στις δύσκολες ώρες ένα προβλέψιμο «ηρωικό» μπάσκετ παλαιάς κοπής, με φορέα αρχικά τον Λάνγκφορντ και τώρα τον νεοφερμένο Μέικον.
Η παλαιά κοπή έχει και άλλη διάσταση: γκρίνια στις αποτυχίες, έλλειψη αυτοκριτικής, συνωμοσιολογία, ψευδαισθήσεις μεγαλείου.
Μετά τον δίκαιο αποκλεισμό από το Λαύριο, η ΑΕΚ έχασε περισσότερα σήμερα έξω από το γήπεδο, όπου ακολούθησε την κωμικοτραγική καταγγελτική τακτική του Έλληνα Ολυμπιακού και του Ευρωπαίου Παναθηναϊκού, παρά μέσα σε αυτό.
Ταυτόχρονα, υπενθύμισε σε μένα τον αλλοπαρμένο ότι ο ρομαντισμός σε αυτόν τον τόπο είναι βραχύβιος και ότι η Ελλάδα θα μείνει για πάντα Ελλάδα. Μία μεγάλη ομάδα χρησιμοποιεί τις ήττες όχι για κυνήγι ανεμομύλων και αόρατων εχθρών, αλλά για διδάγματα.
Η ΑΕΚ κατέκτησε τα πρώτα τρόπαια και μπήκε σε τροχιά αγωνιστικής καταξίωσης την τελευταία τριετία, αλλά ο χειρότερος εχθρός της παραμένει ο παραμορφωτικός καθρέφτης που έχει στην κρεβατοκάμαρά της.
Σε αυτόν τον τομέα, της αυταπάτης και της στρεψοδικίας ναι, ακολουθεί πιστά τα χνάρια των δύο «αιωνίων».
Πηγή: Gazzetta
