Του Κώστα Κεφαλογιάννη
Τα βλέμματα του Πάμπλο Γκαρσία συνήθως γίνονται viral. Κυρίως επειδή δεν έχουν διακυμάνσεις. Είτε βάλει γκολ η ομάδα του, ακόμα και στο τελευταίο λεπτό όπως στο ντεμπούτο του στο Αγρίνιο, είτε δεχτεί γκολ, ο Ουρουγουανός έχει το ίδιο πάνω – κάτω «χαρούμενο» ύφος («χαρούμενο» με τον ίδιο τρόπο που το 2020 ήταν μια υπέροχη χρονιά ας πούμε).
Αυτό το βλέμμα χρησιμοποίησε και η ΠΑΕ στο βίντεο παρουσίασης του Πάμπλο. Και ορθά, διότι συνοψίζει χωρίς λέξεις αυτό που όλοι θέλουμε να βλέπουμε από τον ΠΑΟΚ: Αποφασιστικότητα, πάθος, μαχητική ψυχή, νοοτροπία πολεμιστή. Εννιά φορές να πέφτεις, δέκα να σηκώνεσαι. Ο Πάμπλο και το βλέμμα του δηλώνουν όλα τα παραπάνω.
Πλην όμως, ακόμα και μέσα στην φαινομενική ομοιότητά τους, αυτά τα βλέμματα έχουν διαφορές, μικρές μα απολύτως ουσιαστικές.
Την Κυριακή, στο «Αλκαζάρ», με το σκορ στο 1-0 υπέρ της ΑΕΛ, η κάμερα εστίασε για λίγο στον Γκαρσία, ο οποίος κοιτούσε με τον γνωστό τρόπο. Μόνο που δεν ήταν ακριβώς ο γνωστός τρόπος. Η αποφασιστικότητα των πρώτων ημερών, το «δεν φοβάμαι τίποτα, είμαι ο Πάμπλο Γκαρσία, είμαστε ο ΠΑΟΚ και μαζί θα πετύχουμε» έδωσε πολύ γρήγορα την θέση της σε ένα είδος απόγνωσης που προβληματίζει. Πολύ. Ο Πάμπλο κοιτούσε το γήπεδο σαν να μην ήξερε ή σαν να μην είχε τι άλλο να κάνει. Μπλοκαρισμένος.
Το αποτέλεσμα ήταν να μπλοκάρει εντελώς και ο ΠΑΟΚ. Ναι, ο «Δικέφαλος» σαφώς και άξιζε την νίκη στην Λάρισα. Δημιούργησε και έχασε πολλές και μεγάλες ευκαιρίες, παρότι δεν έπαιξε ιδιαίτερα καλά. Ωστόσο αυτά συμβαίνουν στο ποδόσφαιρο. Η ΑΕΛ πέτυχε ένα καταπληκτικό γκολ (με τεράστια ευθύνη των δυο στόπερ του ΠΑΟΚ) στην μία και μοναδική ευκαιρία της, ο Τζόλης (κορυφαίος του «Δικεφάλου») αστοχούσε με κάθε τρόπο , ο Μουργκ σημάδεψε δοκάρι, η γκέλα ήρθε. ΟΚ. Σε μια μεταβατική σεζόν με πολλές και ξεκάθαρες δομικές αδυναμίες στο ρόστερ, θα έρθουν και τέτοιες βραδιές. Η κατάκτηση του πρωταθλήματος φέτος, όπως έχουμε επισημάνει οι περισσότεροι, δεν ήταν και δεν είναι ιδιαιτέρως πιθανή για μια σειρά από λόγους.
Στόχος για τον ΠΑΟΚ είναι η δημιουργία ενός συνόλου που θα το επιστρέψει στους τίτλους γρήγορα. Χωρίς τα λάθη του παρελθόντος που δεν επέτρεψαν στην ομάδα του νταμπλ να έχει συνέχεια.
Υπό αυτό το πρίσμα, μεγαλύτερο πρόβλημα δεν ήταν το άσχημο αποτέλεσμα στο Αλκαζάρ. Ήταν η εικόνα των «Ασπρόμαυρων» στο τελευταίο εικοσάλεπτο. Χωρίς θέσεις, χωρίς σχέδιο, χωρίς ψυχολογία και χωρίς ουσιαστική καθοδήγηση από τον πάγκο, ο ΠΑΟΚ έμοιαζε με πανικόβλητο σκορποχώρι.
Ο Πάμπλο Γκαρσία έχει πολλά να μάθει ως πρώτος προπονητής. Ο ΠΑΟΚ έκρινε ότι αξίζει να επενδύσει πάνω του και να τον στηρίξει μέχρις εσχάτων. Και πολύ καλά κάνει. Αυτήν την στήριξη θα την έχει από όλους μας – ελπίζω και από τον κόσμο που ήδη μουρμούραγε στα social την Κυριακή. Άρα άπαντες θα πρέπει να ζήσουμε με τα σκαμπανεβάσματα που αναπόφευκτα θα προκύψουν σε αυτό το διάστημα μάθησης και προσαρμογής.
Ωστόσο, παράλληλα με έναν καλό και ελπιδοφόρο κόουτς, ο ΠΑΟΚ επέλεξε να βάλει στην άκρη του πάγκου του και έναν γεννημένο ηγέτη που δεν κωλώνει στα δύσκολα και εμπνέει τους ποδοσφαιριστές του να ξεπερνούν προβλήματα και αναποδιές. Με πράξεις και έργα, όχι με δηλώσεις.
Στο «Αλκαζάρ» ο Πάμπλο Γκαρσία δεν έμοιαζε με τέτοιον.
Ακόμα κι αν αξιολόγησε το ρόστερ του και έκρινε με ποιους θα πάει και ποιους θα αφήσει, ακόμα κι αν η απόφασή του ουσιαστικά να «κάψει» τον Τσόλακ, την ακριβότερη μεταγραφή του περασμένου καλοκαιριού (με τον ΠΑΟΚ να χάνει και την Λάρισα να μην περνάει το κέντρο, ο Γκαρσία δεν εμπιστεύθηκε τον Κροάτη παρά μονάχα για πέντε λεπτά στο τέλος) αποδειχθεί σωστή, ακόμα κι οι αστοχίες στην προσέγγιση του αγώνα (ο Σβάαμπ σε τέτοια ματς διαθέτει το τσαγανό και τον δυναμισμό για να βοηθήσει πολύ περισσότερο από τον μπλαζέ Αουγκούστο) είχαν μια κάποια λογική, το τουρλουμπούκι από το 70ο λεπτό κι έπειτα δεν δικαιολογείται.
Και είναι σαφέστατα το πιο ανησυχητικό σημάδι στην μέχρι στιγμής παρουσία του Γκαρσία στον πάγκο του ΠΑΟΚ.
Πηγή: Sport DNA
