Του Αλέξη Σπυρόπουλου
Τα γεγονότα είναι λίγα και συγκεκριμένα, οι κρίσεις επί των γεγονότων είναι πολλές και ποικίλες. Προτείνω να εστιάσουμε στα γεγονότα που είναι αναμφισβήτητα, αντί να χαθούμε στις κρίσεις που είναι αμφιλεγόμενες.
Ο Φαν ‘τ Σχιπ στην Εθνική, έχει γράψει τέσσερις ήττες, τις εξής. Ντεμπούτο στο Τάμπερε, πέναλτι ο Κουρμπέλης στο μηδέν-μηδέν, 1-0 η Φινλανδία. Ολίμπικο στη Ρώμη, πέναλτι ο Μπουχαλάκης στο μηδέν-μηδέν, 2-0 η Ιταλία. Στοκχόλμη, πέναλτι ο Μαυροπάνος στο μηδέν-μηδέν, 2-0 η Σουηδία. Αθήνα, πέναλτι ο Γιαννούλης στο μηδέν-μηδέν, 1-0 η Ισπανία. Αυτά. Τέσσερα στα τέσσερα. Αν περιμέναμε να μη τα βάλουν ο Πούκι, ο Ζορζίνιο, ο Φόρσμπεργκ, ο Σαράμπια…
Φυσικά, εμμένοντας στα γεγονότα, η Εθνική δεν έδωσε μόνον, πήρε και πέναλτι. Για παράδειγμα ο Ινιγο Μαρτίνεθ που το κέρδισε εδώ, το είχε κάνει (στον Μασούρα) τον Μάρτιο στη Γρανάδα, 1-1. Τώρα, μία κρίση. Τα τζάμπα πέναλτι, το ίδιο όσο και οι ελλείψεις σημαντικών παικτών, στον υποδεέστερο κοστίζουν πολύ περισσότερο. Ο υπέρτερος μπορεί να τα αντέξει, και να τη σκαπουλάρει από το να τα πληρώσει. Τροφή για τη σκέψη, των διεθνών. Δουλειά για το σπίτι, του προπονητή.
Οταν τον Οκτώβριο μου δόθηκε στο Open να μεταδώσω ημιτελικό Nations League, Ιταλία-Ισπανία στο Σαν Σίρο, εκείνη τη βραδυά κατάλαβα (και το σημείωσα αμέσως μετά εδώ) ότι αυτή την εποχή η Ισπανία είναι “έξω από τα μέτρα” στα οποία η Ελλάδα έχει δυνατότητα ν’ ανταγωνιστεί. Ενα μήνα μετά, την Πέμπτη στο Ολυμπιακό Στάδιο πρακτικά είδαμε το ριπλέι εκείνου του αγώνα στο Μιλάνο.
Ενα πρώτο ημίχρονο της Ισπανίας, ρεσιτάλ. Ενα δεύτερο ημίχρονο πάλι, στο οποίο η Ισπανία (έως και) υπέφερε στη φυσιολογική αντίδραση του αντιπάλου που κυνηγά το σκορ. Αν ο στόχος ήταν “να τους το κάνουμε δύσκολο”, το ότι ο Λούις Ενρίκε υποχρεώθηκε να φέρει άρον-άρον από τον πάγκο “εκτός προγράμματος” τον Μπουσκέτς διότι ένιωθε πως η ομάδα του έχανε τον έλεγχο, μάλιστα εκείνη τη στιγμή ο Λούις Ενρίκε έδειχνε με πολύ χαρακτηριστικό τρόπο τη βιασύνη του να γίνει η αλλαγή σαν να εξαρτιόταν η ζωή τους απ’ το αν η αλλαγή θα γίνει σε τούτο το λεπτό ή στο επόμενο, όλο αυτό θα μπορούσε να εκληφθεί ως ένα μικρό παράσημο. Κοντά στο άλλο μικρό παράσημο, που ήταν τα λόγια του Λούις Ενρίκε για την Ελλάδα πριν και μετά την αναμέτρηση. Ο Λούις Ενρίκε είναι ένας αφάνταστα σπουδαίος, άνθρωπος του ποδοσφαίρου.
Το παιγνίδι της Ισπανίας όποτε λειτουργεί, υποβάλλει τον αντίπαλο (είτε είναι η Ιταλία στο Σαν Σίρο είτε είναι η Ελλάδα στο Ολυμπιακό Στάδιο) σε κάτι που οι Ισπανοί στη γλώσσα τους το λένε miedo escenico. Δέος, αν το μεταφέρουμε σε ελληνική ορολογία. Κατά κυριολεξίαν, σκηνικός φόβος. Το παιγνίδι της Ισπανίας όποτε λειτουργεί, αυτό είναι ο αληθινός ηγέτης της Ισπανίας. Το ίδιο το παιγνίδι. Ο τρόπος τους. Οταν δεν λειτουργεί, τότε είναι που χρειάζονται το πρόσωπο-λίντερ. Σε τούτη τη φάση ο φυσικός λίντερ, αυτός που τους συμμαζεύει και τους εξισορροπεί εκ νέου, είναι ο Μπουσκέτς.
Η Ελλάδα αυτή τη φορά απέναντι στην Ισπανία, ήταν 90% κουράγιο και 10% ποδόσφαιρο. Το κουράγιο, το επιβεβαιώνουν 17 τακλ και 6 μπλοκ. Αριθμοί αυτοθυσίας. Θα έλεγα, γενναιότητας. Το ποδόσφαιρο…με δέος, το επιβεβαιώνουν τα μόλις 9 φάουλ των Ελλήνων. Η ομάδα, τελούσα σε δέος στο πρώτο ημίχρονο, ξέχασε να κάνει τα λεγόμενα “καλά” φάουλ. Οι Ισπανοί για να καταλάβουμε, με το 70% της μπάλας έκαναν 15 φάουλ.
Σε ένα forum προπονητών που θα ανέλυαν τα καθέκαστα της Πέμπτης στο Μαρούσι, εννοείται πως θα έμπαινε υπό συζήτησιν και το “άλλο σύστημα”. Το σενάριο, να πωλούσε η Ελλάδα (πολύ περισσότερο που, με την αριθμητική του ομίλου, της έκανε μονάχα η νίκη) τρέλα. Ενα 4-3-3 ας πούμε, με τους τέσσερις πίσω ψηλά, και τρεις γρήγορους μπροστά που συνεχώς θα τους έψαχναν οι συμπαίκτες στις πλάτες των Ισπανών αμυντικών. Αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων! Η σφόδρα πιθανή κατάληξη σε ένα τέτοια σενάριο, θα ήταν κάτι σαν 2-6. Παρεκτός κι αν ο Βλαχοδήμος έβγαζε καμιά δεκαριά τετ-α-τετ. Δεν πόνταρε σε αυτό το σενάριο, ούτε ο Μαντσίνι που έχει τον Ντοναρούμα.
Η Εθνική είναι η οριστικά τρίτη ομάδα (στις πέντε) στην κατάταξη του γκρουπ, δηλαδή κάτι όχι πάνω από το φυσιολογικό, ούτε κάτι κάτω από το φυσιολογικό. Το μη φυσιολογικό ήταν τότε με τα Φερόε, όχι απλώς αποκλεισμός, αλλά αποκλεισμός με έκτη θέση στις έξι ομάδες του ομίλου. Και αυτό, τα φυσιολογικά, πρέπει να είναι ο εκάστοτε στόχος. Ο στόχος μπαίνει, με ρεαλισμό. Οχι με τη φαντασίωση, κάποιας εξωπραγματικής υπέρβασης. Είπα και στην τηλεόραση την Πέμπτη, όταν πηδάς ύψος και έχεις ατομικό ρεκόρ 2μ.20, δεν ξεκινάς τον αγώνα από τα 2μ.30, ξεκινάς από τα 2μ.10 και ανεβαίνεις με τη νορμάλ κλιμάκωση. Η Ελλάδα αίφνης να υπερπηδήσει τον πήχυ και να πάει στο Μουντιάλ 2022, δεν ήταν η νορμάλ κλιμάκωση.
Ο στόχος πρέπει να είναι, αυτό που θα επιτευχθεί να μη πρόκειται για έκπληξη. Τι δεν θα πρόκειται για έκπληξη, στο άμεσο μέλλον; Για αρχή, το να προβιβαστεί η Εθνική από την τρίτη στη δεύτερη κατηγορία του Nations League, σημαίνει να μπει στις “32” της Ευρώπης. Η Ελλάδα τώρα, είναι νούμερο-26 στην Ευρώπη. Αρα, λογικό. Οχι εκπληκτικό. Ούσα στο νούμερο-26 της Ευρώπης και με την προσδοκία της αργής αλλά σταθερής αναρρίχησης, το επόμενο που δεν θα πρόκειται για έκπληξη είναι το να προκριθεί η Εθνική στο EURO 2024, σημαίνει να μπει στις “24” της Ευρώπης. Εάν κατοχυρώσει αυτά τα δύο, τότε πράγματι θα μπορέσει να βάλει (στο μεθεπόμενο Nations League) τον στόχο της ανόδου στην πρώτη κατηγορία, σημαίνει να μπει στις “16” της Ευρώπης. Και αφού το καταφέρει κι αυτό, ναι, μάλιστα, θα στέκει το να συζητηθεί ο στόχος ενός Παγκόσμιου Κυπέλλου, ας πούμε του Παγκόσμιου Κυπέλλου 2026, σημαίνει να μπει η Ελλάδα στις “13” της Ευρώπης. Ετσι πας, πρώτα στους 32, μετά στους 24, ύστερα στους 16, έπειτα στους 13. Δεν είναι σοβαρό, να σκέφτεσαι τους 13 όταν δεν είσαι καν στους 32.
Εχουμε ένα διετές δείγμα (σκάρτο διετές λόγω του ιού αλλ’ εν πάση περιπτώσει…) Φαν ‘τ Σχιπ. Ακούω, το να μείνει. Ακούω με το ίδιο ενδιαφέρον, την ιδέα ν’ αποπεμφθεί. Ιδίως την ιδέα, ποιος να έλθει και με τι χρήματα εάν ο Φαν ‘τ Σχιπ αποπεμφθεί. Είπαμε, τα γεγονότα είναι ολίγα, οι απόψεις πάμπολλες. Χρέος του αρθρογράφου σας, είναι να το κλείσει με το να πει ευθέως τη δική του ιδέα. Η ιδέα λοιπόν, είναι ότι στην πρώτη διετία δεν κρίνεις βάσει αποτελεσμάτων/στόχων. Κρίνεις βάσει εικόνας, αίσθησης, αισθητικής, προοπτικής. Πράγματα δηλαδή, υποκειμενικά. Το πέρασμα από την υποκειμενικότητα στην αντικειμενικότητα, κατά την εκτίμησή μου τώρα είναι εύλογο να ξεκινά. Θα ήθελα συνεπώς, να ανανεωθεί η συνεργασία με τον Ολλανδό. Και στο εξής να ‘μαστε ξηγημένοι, μαζί του. Από δω και πέρα φίλε, να ξέρεις, παίρνουμε στο χέρι τη μεζούρα για να σε αξιολογήσουμε. Ανεβήκαμε κατηγορία, στο Nations League; Δεν ανεβήκαμε; Προκριθήκαμε στο Ευρωπαϊκό; Δεν προκριθήκαμε;
Σε δύο χρόνια από τώρα, στο φινάλε των προκριματικών του EURO 2024, σ’ ένα συνολικό βάθος τετραετίας Φαν ‘τ Σχιπ δηλαδή, θα έχουμε την πολυτέλεια στη δίκαιη/ασφαλή κρίση.
Πηγή: Sport DNA
