Του Αλέξη Σπυρόπουλου
Η θεωρία μου είναι πως ό,τι φτιάχνεται, άπαξ και φτιάχτηκε, θαυμάσια μπορεί να ξαναφτιαχτεί. Την εξέφρασα με αφορμή τον Καρέρα στην ΑΕΚ, την εποχή που ο ιός έκοψε το φτιάξιμο “πάνω στο καλύτερο”. Μήνες μετά, από Μάρτιο σε φθινόπωρο, η ΑΕΚ ξαναφτιάχνεται. Πιθανόν, με ακόμη πιο αίσια προοπτική. Απλώς από το ένα ως το άλλο, ό,τι διακόπτεται για τον οποιονδήποτε λόγο, θέλει τον χρόνο του για να πάρει πάλι εμπρός.
Επαναφέρω τη θεωρία τώρα, για τον Φαν ‘τ Σχιπ στην Εθνική. Και εδώ, ο ιός έκοψε πράγματα πάνω στο καλύτερο. Ενα χρόνο μετά, ακόμη το παιγνίδι της ομάδας στο φθινόπωρο-2020 παραμένει υποδεέστερο του παιγνιδιού της ομάδας στο φθινόπωρο-2019. Αλλ’ είναι αυτό, μόνο ζήτημα χρόνου και αγώνων, προτού ξαναγίνει όπως ήταν. Και καλύτερο. Το εγγυώνται, οι κανόνες. Οπου κυριαρχούν οι κανόνες, μη φοβάσαι. Με κανόνες, και στρίγγλος να υπάρχει στην ομήγυρη, θέλει δεν θέλει γίνεται αρνί αγνώριστο.
Εάν έχει περάσει απαρατήρητο, διότι σε μένα γεννήθηκε απορία και ρώτησα αρμοδίως, ο Φαν ‘τ Σχιπ έχει επιβάλει το να επιφυλάσσει στον εαυτό του την ευχέρεια, εκείνος να ορίζει αρχηγό της ομάδας όποιον νομίζει. Οχι απαραιτήτως τον παλαιότερο, όχι απαραιτήτως αυτόν με τις περισσότερες συμμετοχές. Οποιον ο προπονητής κρίνει. Μια de facto κατάργηση των πάσης φύσεως “κληρονομικών δικαιωμάτων” στη μικρή κοινωνία. Εχει σημασία, και λειτουργεί, μες στη μικρή κοινωνία.
Ο Βλαχοδήμος είναι βασικούρα στη Μπενφίκα, η τρέχουσα χρηματιστηριακή αξία πιάνει το εικοσάρικο εύκολα, αλλά για το πότε θα παίξει στην Εθνική μαθαίνει (το ίδιο όσο και ο Μπάρκας) να περιμένει τη σειρά του και τη στιγμή του. Ο Τζαβέλλας που είναι με διαφορά ο παλαιότερος στην επετηρίδα, επανήλθε εν γνώσει ότι αυτό, η παλαιότητα, δεν του εξασφαλίζει κανενός είδους προνόμιο. Δεν χρειάστηκε να του το κηρύξει, κανείς. Κόβει κίνηση, αξιολογεί συνθήκες, αντιλαμβάνεται καταστάσεις.
Δεν μπορεί κανείς, ούτε κατά διάνοια, να κάνει ό,τι θέλει. Μπορεί μονάχα ο καθένας, να κάνει ό,τι του ζητήσει ο προπονητής και το επιτελείο. Ο Φορτούνης που έχει τις περισσότερες συμμετοχές, βλέπουν όλοι ότι αυτό δεν αρκεί. Η επιλογή του, είναι η μία και μοναδική. Να σκοτωθεί, όσο στον Ολυμπιακό άλλο τόσο στην Εθνική, για να πάρει πίσω αυτήν που πριν τον τραυματισμό ήταν η αυτονόητη θέση του. Οχι στην ενδεκάδα. Στο επίκεντρο της ενδεκάδας.
Ο Τσιμίκας αύριο-μεθαύριο, δεν θα κερδίσει τη θέση του Γιαννούλη επειδή τον προσέλαβε η Λίβερπουλ για δεκατρία, ή όσα ήταν, εκατομμύρια. Θα την κερδίσει, άμα δείξει ότι την αξίζει και ότι πεθαίνει για να την πάρει. Ο Πέλκας μαθαίνει να είναι χαρούμενος, και μόνο που καλείται στο γκρουπ. Το περιβραχιόνιο στον ΠΑΟΚ μέχρι πρότινος, η μετακίνηση στη Φενέρμπαχτσε μετά, δεν συνεπάγονται αυτομάτως κάτι. Απ’ αυτόν εξαρτάται, το να βρει τον χώρο του.
Και δεν θα είναι καθόλου εύκολο. Είναι καίριο όμως, να ξέρει βαθιά μέσα του πως δεν πρόκειται ούτε ν’ αδικηθεί ούτε να ευνοηθεί. Σε μια άλλη άκρη της πυραμίδας δε, ο (κάθε) Σβάρνας όσο θα κάνει με συνέπεια και συνέχεια όσα του ζητάνε, δεν έχει να νιώθει ανασφάλεια για τίποτα και για κανένα. Λέγεται, συναγωνισμός με δίκαιους όρους. Με μία λέξη, λέγεται υγεία.
Με τη Μολδαβία, πιο πολύ κι από τις 20 ολοκληρωμένες επιθέσεις που κατέληξαν σε τελειώματα, σημαντικό ήταν ότι μόνο τέσσερα σε αυτά τα είκοσι τελειώματα έφυγαν off-target, εκτός στόχου. Στα τέσσερα δε, περιλαμβάνονται τα δύο δοκάρια του Φορτούνη. Το 80% τα έπιασε ο τερματοφύλακας ή έσπασε η μπάλα επάνω στους μαζικά “υπέρ πίστεως και πατρίδος” αμυνόμενους.
Πιο πολύ από 7-0 κόρνερ ή 76% κατοχή, σημαντικό ήταν οι 37 ανακτήσεις της μπάλας, σχεδόν όλες γρήγορες, άμεσες, στο αντίπαλο μισό γήπεδο. Πιο πολύ από το 88% στην ακρίβεια, ένα καλό ποσοστό για τόσο υψηλό αριθμό μεταβιβάσεων σε τόσο στενούς χώρους, σε απόλυτους αριθμούς 715/809, σημαντικό ήταν ότι η ομάδα “έφαγε” μία φάση σε 95 λεπτά, τη φάση του πέναλτι.
Το γκρουπ είναι εντάξει. Αμα το γκρουπ είναι εντάξει, θα είναι εντάξει και η ομάδα. Το επίπεδο του παιγνιδιού της, θα ξαναφτιαχτεί. Ωσπου να το δούμε να συμβαίνει, με τον καιρό όλο και καλύτερο, τώρα προτεραιότητα είναι η ομάδα να τηρήσει και να προστατεύσει αυτή την ανεκτίμητη “συνήθεια της νίκης”. Ηδη στα τελευταία έξι ματς, EURO και Nations League, ο λογαριασμός είναι πέντε νίκες και η ισοπαλία, τη νύχτα της επανεκκίνησης, στη Λιουμπλιάνα.
Η δεύτερη ανεκτίμητη συνήθεια που είναι για να μπαίνει άμεσα στο πετσί της ομάδας, έχει να κάνει με το να σκοράρουν. Πιο πολύ. Ενας Λεβαντόβσκι ή ένας Κέιν, διευκολύνουν. Το ελληνικό ποδόσφαιρο δεν παρέχει στην Εθνική, Λεβαντόβσκι ή Κέιν. Για την ώρα, δεν προκύπτει καν ένας επόμενος Μήτρογλου ή ένας επόμενος Γκέκας. Η αναφορά. Ο σίριαλ σκόρερ. Οπότε η εναλλακτική, είναι η δουλειά με το μυαλό των ποδοσφαιριστών.
Ο Φαν ‘τ Σχιπ έχει να τους μάθει, να τους περάσει στο μυαλό, όταν βρίσκουν το γκολ να μη σταματάνε να παίζουν για το (επόμενο) γκολ. Να μη αρκούνται στο λίγο. Πολύ περισσότερο, να μη τους χαλάει το μυαλό ότι βρήκαν το γκολ…και τι κάνουμε μετά; Με τη Μολδαβία δεν βρήκαν το 3-0, ποτέ. Τουλάχιστον, το κυνήγησαν ως το τέλος. Τα γκολ είναι, εκτός από ωραίο πράγμα, πολλές φορές χρήσιμο!
Διόλου απίθανο σε τούτη τη φάση, τον Νοέμβριο Ελλάδα-Σλοβενία να προσέλθουν στον τελευταίο αγώνα ισόβαθμες. Ποιος θα “έχει την ισοπαλία” εκεί και τότε, το κρίνει η συνολική διαφορά τερμάτων. Ή, εάν είναι ίδια, όποιος έχει βάλει τα πιο πολλά γκολ. Θα παιχτεί μια άνοδος στην ανώτερη κατηγορία του Nations League και μία, έστω απόμακρη, ευκαιρία για το Μουντιάλ 2022, σε αυτό. Κι απέναντι στους Ελληνες διεθνείς, θα είναι ο Ομπλακ που “δεν τρώει γκολ”.
Είναι μια ωφέλιμη σκέψη, όχι για το πίσω μέρος του μυαλού, για να τη φέρουν στο μπροστά μέρος, όταν οι παίκτες της Εθνικής θα βγουν να παίξουν με το Κόσοβο ή, σε πέντε εβδομάδες, στο Κισινάου…
Πηγή: Sport DNA
