Σάββατο στον αγώνα Ηλιούπολη-Καλαμάτα 0-3, ο διαιτητής τελούσε υπό την επήρεια “τρελής έμπνευσης”. Μπαίνει το πρώτο γκολ επειδή δίνει πέναλτι σε φάση που τη βλέπει ανεμπόδιστα στα πέντε μέτρα, στην οποία ο επιτιθέμενος της Καλαμάτας “πιάνεται” με τον αμυνόμενο, φέρνει μια γυροβολιά και σωριάζεται σαν σε αποτυχημένη φιγούρα χορευτή χασαποσέρβικου. Στο δεύτερο γκολ η “τρελή έμπνευση” ήταν του βοηθού που αγνόησε την αντικανονική θέση (offside) του σκόρερ μέσα στη μικρή περιοχή. Το τρίτο γκολ προς το τέλος, όχι, τουλάχιστον αυτό ήταν εντάξει. Παρών στο γήπεδο, κάτι που το πράττει συστηματικά στα ματς της Β’ Εθνικής, και μπράβο για το ότι ιδρώνει τη φανέλα αντί να κάνει τουρισμό σαν μερικούς προκατόχους, ο κύριος Λανουά αυτοπροσώπως.
Υπάρχει τόση απόσταση δυναμικότητας, όση για να αγγίζει ούτως ή άλλως η νίκη της Καλαμάτας τη σφαίρα του δεδομένου. Στον πρώτο γύρο τον Σεπτέμβριο, να θυμηθούμε, το κοντέρ είχε γράψει 5-0. Δεν πρόκειται δηλαδή, για αθέμιτη βοήθεια του διαιτητή υπέρ της μίας ομάδας. Αλλά, κάτι χειρότερο. Πρόκειται για εξώφθαλμη εκδούλευση. Ο διαιτητής επεδίωκε, να τον δουν. Να δειχτεί, που λέμε. Κοίτα με, καλά δεν το ταίριαξα; Και αυτός στον οποίο “δειχνόταν”, προφανώς δεν ήταν ο κύριος Λανουά. Στην πραγματικότητα δείχτηκε, αψηφώντας την παρουσία του κυρίου Λανουά στο καμαράκι. Αψήφησε, επειδή πιστεύει ότι εκείνος στον οποίο δείχτηκε, είναι πιο σημαντικός για την εξέλιξή του από τον κύριο Λανουά.
Κάποτε η επαγγελματική τύχη μου, ήταν να έχω εργοδότη ένα θρύλο, τον εκδότη της “Ελευθεροτυπίας” Κίτσο Τεγόπουλο. Ενας βεριτάμπλ βλάχος από τα Τρίκαλα, με το αντίστοιχο αξάν, της σχολής ένα-κι-ένα-κάνουν-δύο. Ο Κίτσος στα 80s, έγραψε στην εφημερίδα ένα πρωτοσέλιδο άρθρο για τον Ανδρέα Παπανδρέου σε σχέση με το φαινόμενο-Κοσκωτάς. Ο τίτλος ήταν, Συνένοχος Ή Βλαξ. Εν ολίγοις, ή ξέρεις τι γίνεται και το αφήνεις να γίνεται οπότε είσαι συνένοχος, ή δεν καταλαβαίνεις τι γίνεται κάτω από τη μύτη σου οπότε είσαι βλαξ, διάλεξε τι από τα δύο είσαι. Το άρθρο ήταν η de facto αρχή του τέλους, του φαινομένου-Κοσκωτάς. Ελπίζω, και του το εύχομαι με πάσα ειλικρίνεια, ο κύριος Λανουά να μη φτάσει ποτέ εκεί όπου θα πρέπει να απαντήσει σε μια τέτοια διάζευξη.
Ο κύριος Λανουά την πρώτη ημέρα στη δουλειά τον Αύγουστο του 2024, άκουσε τον Μάκη Γκαγκάτση να τον παρακινεί “μη ακούς κανένα…ούτε καν εμένα”. Και έτσι είναι, φυσικά. Δεν νοείται, ο πρόεδρος της ΕΠΟ να ασχολείται ούτε με το ποιος θα παίξει διαιτητής στο όποιο ματς ούτε με την αξιολόγηση της απόδοσης του διαιτητή στο όποιο ματς. Αυτά, η καθημερινότητα, είναι η εργασία της Επιτροπής. Στον πρόεδρο της ομοσπονδίας ανήκει η πολιτική, ας την πούμε, ευθύνη. Αν θέλετε, η “αντικειμενική ευθύνη”. Οι διαιτητές στην αθλητική εμφάνισή τους, στο πέτο φέρουν ένα σήμα το οποίο δεν γράφει Λανουά, δεν γράφει Βαλέρι, δεν γράφει ΚΕΔ. Γράφει, Διαιτητής ΕΠΟ. Δύο φορές εύχομαι με ειλικρίνεια στον Μάκη Γκαγκάτση, να μη χρειαστεί ποτέ να απαντήσει στην ως άνω διάζευξη.
Για να μη χρειαστεί, ο μοναδικός τρόπος είναι η (θεσμική) παρέμβαση. Εκεί που πρέπει, όταν πρέπει, όπως πρέπει, στην κατεύθυνση που πρέπει. Αυτή τη στιγμή στη Σούπερ Λιγκ δεν είναι περισσότεροι από τέσσερις-πέντε οι ρέφερι που αξίζει στ’ αλήθεια να λέγονται διαιτητές Σούπερ Λιγκ. Φωτιάς, Παπαπέτρου, Ευαγγέλου, Τσακαλίδης, τελειώσαμε, ή…την κατανόησή σας αν κάποιος (καλός) τώρα μου διαφεύγει. Οι υπόλοιποι ευρίσκονται, μέσες-άκρες, στο επίπεδο στο οποίο βλέπουμε να ευρίσκονται η πλειονότητα των διαιτητών της Β’ Εθνικής. Η απλή διαφορά είναι ότι στη Σούπερ Λιγκ το 90% των σφαλμάτων, τα σώζει το αλεξίπτωτο ασφαλείας (βίντεο). Στη Β’ Εθνική το 100% των σφαλμάτων είναι ανεξέλεγκτα, δεν διορθώνονται, και σωρευτικά διαμορφώνεται “ατμόσφαιρα διαιτησίας” όπως εκείνες που ζούσαμε, και τις έχουμε ξεχάσει πια, στις εποχές που έλυναν και έδεναν οι εκάστοτε παράγκες.
Προσδοκούμε στα σοβαρά, μέσα από μία τέτοια ατμόσφαιρα να βγουν οι επόμενοι διαιτητές Σούπερ Λιγκ;
Πηγή: Sdna
