Του Γιάννη Τσαπουρνιώτη
Αν ήταν στην ζωή ο πιστός φίλος του Πιερικού, ο αείμνηστος Γιώργος Γκιάτας, είμαι βέβαιος πως θα με παρότρυνε, θα με παρακαλούσε γεμάτος αγωνία και πίκρα να γράψω κάτι για τα τεκταινόμενα της αγαπημένης του ομάδας.
«Γράψε κάτι βρε Γιαννάκο σε παρακαλώ. Ξέρω κι εσύ είσαι αηδιασμένος από όσα βλέπεις τα τελευταία χρόνια. Δεν ταιριάζει τίποτα με τον χαρακτήρα σου. Γράψε κάτι μήπως σε ακούσει κανείς κι αλλάξει ρότα το καράβι που αρμενίζει στραβά».
Το καράβι δυστυχώς ρότα δεν αλλάζει. Ακολουθεί την πορεία της ελληνικής κοινωνίας και μάλιστα είναι και πρωτοστάτης σε ότι προκαλεί φθορά, απαξίωση, καχυποψία και καθετί που διώχνει υγιείς ανθρώπους που θέλουν να ασχοληθούν και να προσφέρουν, αλλά δεν μπορούν να αναμετρηθούν με καταστάσεις και πρόσωπα που ουδεμία σχέση έχουν με αθλητισμό, ποδόσφαιρο και Πιερικό.
Τα γεγονότα πιστοποιούν πως όποιος κι αν αναλάβει το σύλλογο, με ή χωρίς οικονομική επιφάνεια, δεν θα αποκαταστήσει το όνομα του συλλόγου, δεν θα φέρει την πολυπόθητη υγεία, αξιοπιστία και αξιοπρέπεια που απουσιάζει, όχι μόνο από την ομάδα μας, αλλά από πολλούς τομείς του βίου μας. Οι βάσεις είναι σαθρές και δύσκολο να ξεριζωθεί ότι σαπίζει και λιώνει το βαρύ όνομα του Πιερικού.
Μήπως τελικά είμαστε όλοι συνένοχοι στο έγκλημα που εξελίσσεται; Μήπως αδιαφορούμε κατά τη διάρκεια των γενικών συνελεύσεων όταν δεν τηρούνται τα αυτονόητα για να μην μείνει η ομάδα ακέφαλη; Μήπως κλείνουμε τα μάτια και τα αυτιά μπροστά σε απίθανους ανθρώπους που κάνουν την εμφάνιση τους σε εκλογικές διαδικασίες και δεν αναφέρουν ούτε μια λέξη για τους στόχους τους, τα πιστεύω τους, τους οικονομικούς τους προϋπολογισμούς; Μήπως εμείς οι απλοί φίλαθλοι έχουμε την μεγαλύτερη ευθύνη γιατί οι υπόλοιποι έρχονται και φεύγουν; Διαβάζοντας μερικά πρακτικά γενικών συνελεύσεων της δεκαετίας του ’60, αντιλαμβάνομαι πως ο αείμνηστος Χατζόγλου, ακούγοντας μας, θα μας είχε αποβάλλει όλους και δια παντός από τον σύλλογο.
«Ανέλαβε εσύ αν είσαι μάγκας κι έχεις τα κότσια. Πες μας εσύ εξυπνάκια, τι προτείνεις; Στα λόγια καλός είσαι». Θα ήταν η κατάλληλη απάντηση που δίνεται πάντα στο μαγικό κόσμο του ποδοσφαίρου. Στο χώρο που αθλούνται μικρά παιδιά και δυστυχώς βλέπουν πράξεις και ακούν λόγια που δεν συνάδουν με το πολιτισμό και το αθλητικό ιδεώδες.
Όσο μένουμε απαθείς στο έγκλημα, το πτώμα του Πιερικού θα έχει να θυμάται μόνο το ένδοξο παρελθόν των πρώτων δεκαετιών και τα παιδιά στην Κατερίνη δεν θα γνωρίζουν καν ότι υπάρχει ομάδα με αυτό το όνομα. Απαιτείται από όλους τόλμη, υπέρβαση και ρήξη με κάθε αρρωστημένη νοοτροπία και συμπεριφορά.
