Η Φιορεντίνα είναι τελευταία, χωρίς νίκη, παγιδευμένη σε μια πραγματικότητα που μέχρι πριν από λίγους μήνες έμοιαζε αδιανόητη. Το σοκ της βαθμολογίας δεν είναι απλώς αριθμητικό είναι υπαρξιακό. Η ομάδα μοιάζει φοβισμένη, αποσυντονισμένη, ανίκανη να αναγνωρίσει τον εαυτό της. Η αποστολή της σωτηρίας παραμένει θεωρητικά εφικτή, αλλά μοιάζει τεράστια για μια ομάδα που δεν έχει ακόμη βρει ούτε τα στοιχειώδη σημεία αναφοράς της.
Οι ήττες μοιάζουν μεταξύ τους, σχεδόν πανομοιότυπες. Η εικόνα μετά το τέλος: οι παίκτες ακίνητοι μπροστά στην Curva Fiesole, η εξέδρα να αδειάζει τραγουδώντας θυμό και απογοήτευση. Ένα τελετουργικό που επαναλαμβάνεται, αδειάζοντας από νόημα ακόμη και την έννοια του καθήκοντος. Η Φιορεντίνα δεν χάνει απλώς διαλύεται λίγο λίγο, επιβεβαιώνοντας ότι το πρόβλημα δεν είναι συγκυριακό, αλλά δομικό. Το καλοκαίρι η Φιορεντίνα ξόδεψε πολλά, αλλά χωρίς πραγματική φαντασία. Η ομάδα χτίστηκε για έναν και μόνο τρόπο παιχνιδιού: άμυνα με τρεις, φουλ μπακ σε όλο το μήκος του γηπέδου, πολλά εσωτερικά χαφ χωρίς έκρηξη, τέσσερις επιθετικοί για δύο θέσεις. Δεν υπάρχουν εξτρέμ, δεν υπάρχει εναλλακτική γεωμετρία, δεν υπάρχει plan Β. Όταν το βασικό πλάνο κατέρρευσε, κατέρρευσε μαζί του ολόκληρη η ομάδα.
Η απουσία του προέδρου είναι αισθητή. Ο Ρόκο Κoμίσο βρίσκεται στην Αμερική για λόγους υγείας, όμως η Φιορεντίνα μοιάζει να πληρώνει χρόνια τώρα την αδυναμία της να οργανωθεί για να λειτουργεί χωρίς την καθημερινή του παρουσία. Η δομή του συλλόγου αποδείχθηκε εύθραυστη τη στιγμή που χάθηκαν τα πρόσωπα-πυλώνες: ο Τζο Μπαρόνε, ο άνθρωπος – γέφυρα του προέδρου με την Ιταλία, και στη συνέχεια ο Ντανιέλε Πράντε.
Από εκεί και πέρα, η διοίκηση πέρασε σε μια φάση διαχείρισης, όχι καθοδήγησης. Δεν υπήρξε ένα νέο ισχυρό κέντρο αποφάσεων, μια σαφής γραμμή ευθυνών, μια αίσθηση κατεύθυνσης. Όταν ήρθε η κρίση, η Φιορεντίνα δεν είχε τιμόνι. Και μια ομάδα χωρίς τιμόνι, στη φουρτούνα, παρασύρεται.
Η αστάθεια της κορυφής πέρασε αναπόφευκτα στο εσωτερικό της ομάδας. Τα αποδυτήρια είναι εδώ και εβδομάδες ένας χώρος έντασης. Οι συγκρούσεις μεταξύ παικτών, τα επεισόδια μετά από ήττες, η αδυναμία κοινής αντίδρασης μαρτυρούν μια ομάδα που δεν λειτουργεί ως σύνολο.
Η έλλειψη εμπιστοσύνης είναι εμφανής: ο καθένας μοιάζει να παίζει για τον εαυτό του, φοβισμένος μήπως γίνει ο επόμενος στόχος. Οι παίκτες δεν ρισκάρουν, δεν επιτίθενται, δεν αμύνονται με ένστικτο επιβίωσης. Κρύβονται σε μια ψυχολογία θύματος που δεν παράγει τίποτα. To επεισόδιο ανάμεσα στον Κεν και τον Μαντράγκορα αποτύπωσε το τραγικό μομέντουμ στο οποίο βρίσκεται ο σύλλογος. Κι όταν κάποιοι προσπάθησαν να πουν «Βγάλτε τα από μέσα σας» το σχέδιο δε λειτούργησε. Οι παίκτες δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους εκτός γηπέδου, κανείς δεν συζητά την τραγική εικόνα του συλλόγου έξω από το προπονητικό.
Όταν ο φόβος ξεπερνά το ποδόσφαιρο
Μέσα σε αυτό το περιβάλλον ήρθαν και οι απειλές. Παίκτες και οικογένειες δέχθηκαν απαράδεκτα μηνύματα, με τη σύζυγο του Ντοντό να δημοσιοποιεί τις απειλές θανάτου. Η Φιορεντίνα αναγκάστηκε να λάβει μέτρα ασφαλείας και να παρέμβει θεσμικά, καταδικάζοντας με σαφήνεια κάθε μορφή βίας και εκφοβισμού. Είναι το σημείο μηδέν. Εκεί όπου η αγωνιστική κρίση μετατρέπεται σε κοινωνικό σύμπτωμα. Οι απειλές βαθαίνουν το τραύμα και κλείνουν ακόμη περισσότερο τους παίκτες στον φόβο.
Η Φλωρεντία δεν φωνάζει πια. Δεν εξεγείρεται. Σιωπά. Στα μπαρ γύρω από το «Αρτέμιο Φράνκι» δεν υπάρχει ένταση, μόνο κόπωση. Οι συζητήσεις δεν είναι πια «πώς θα αντιδράσουμε», αλλά «πώς θα τελειώσει». Η ειρωνεία έχει αντικαταστήσει την οργή. Η Curva Fiesole αποφεύγει τις θεαματικές διαμαρτυρίες όχι από ανοχή, αλλά από απογοήτευση. Βλέπει μια ομάδα χωρίς ενέργεια, χωρίς ψυχή, χωρίς αντανακλαστικά. Και η πόλη, που πάντα ένιωθε τη Φιορεντίνα ως προέκταση της ταυτότητάς της, σήμερα νιώθει αποκομμένη. Όχι προδομένη, αλλά κουρασμένη.
Για χρόνια, η Φιορεντίνα σωζόταν επικαλούμενη το βάρος της ιστορίας της. Σήμερα, όμως, η ιστορία δεν αρκεί. Δεν σκοράρει, δεν μαρκάρει, δεν κρατά την ομάδα όρθια στα δύσκολα… Η αποστολή σωτηρίας παραμένει ανοιχτή. Αλλά όσο περνά ο χρόνος, τόσο λιγότερο μοιάζει με πρόκληση και όλο και περισσότερο με βάρος.
Πηγή: Gazzetta
