Του Αλέξη Σπυρόπουλου
Μία μέρα πριν το ματς Ισπανία-Ελλάδα, ο Βασίλης Τσιάρτας έδωσε μία πολύ ωραία συνέντευξη στη Marca. Πολύ ωραία, όχι επειδή ήταν καλή η φωτογραφία που έβαλαν. Πολύ ωραία, επειδή ήταν καλό το περιεχόμενο. Επιμόρφωνε, όποιον ενδιαφέρεται να επιμορφώνεται για το ποδόσφαιρο. Οποιος ενδιαφέρεται να παραμορφώνεται για τα politics περί το ποδόσφαιρο, διαβάζει κάτι άλλο. Μες από τη γνώση, ο Βασίλης δεν αισιοδοξούσε. Αλλά, ήλπιζε. Μάλλον, τους επηρέασε! Την ημέρα του ματς, ο τίτλος στη Marca ήταν “ποτέ μη παίρνεις μία νίκη με την Ελλάδα για σίγουρη”.
Οχι ότι εξεπλάγην, αναπαραγωγικά στην Ελλάδα η συνέντευξη δεν γνώρισε καμία δόξα δημοσιότητας. Εάν ο Τσιάρτας επέλεγε μία ανάρτηση τύπου “τα χαρτάκια που παίρνει ο Γιάννης Γκούμας στις Ελπίδες”, προφανώς θα είχε πολύ καλύτερη τύχη. Ο Τσιάρτας όμως, μίλησε για το ποδόσφαιρο. Και δεν περίμενε το αποτέλεσμα, για να δει αν το επιχείρημά του είναι ισχυρό. Εξέθεσε τα επιχειρήματά του, πριν το αποτέλεσμα. Με τον Τσιάρτα, στα εξωποδοσφαιρικά έχεις δύο επιλογές. Η γνώμη σου, να είναι σύμφωνη. ‘Η, η γνώμη σου να είναι διαφορετική. Στα ποδοσφαιρικά, η επιλογή είναι μία. Μιλάει, ακούς, μαθαίνεις.
Ο Βασίλης κατατόπισε με ακρίβεια τους Ισπανούς. Για το προφίλ της Εθνικής, τους είπε ότι “η Ελλάδα είναι μία ομάδα υπό κατασκευήν. Ενα καλό γκρουπ, με παίκτες που έχουν ποιότητα και θέλουν να παίζουν ποδόσφαιρο. Να ξεκινά το παιγνίδι τους από πίσω, ν’ ανεβάζουν τις γραμμές ψηλά. Μία ομάδα με αρχή, μέση, τέλος. Η ιδέα διαφέρει από την ιδέα του 2004”. Για το συγκεκριμένο ματς δε, επισήμανε ότι “με τους πολύ ανώτερους αντίπαλους συνήθως είμαστε πιο συγκεντρωμένοι και συμπαγείς αλλά δεν ξέρω αν θ’ αντέξουμε να το κάνουμε και στα 90 λεπτά”. To the point, όσο δεν πάει άλλο.
Εννέα στους έντεκα της Ισπανίας, ήταν οι ίδιοι του 6-0 με τη Γερμανία τον Νοέμβριο. Μόνον οι τραυματίες δεν έπαιξαν. Ο Σέρζι Ρομπέρτο, και ήρθε στη θέση του ο Μάρκος Γιορέντε. Κι ο Πάου Τόρες, και ήρθε στη θέση του ο Ερικ Γαρσία. Οι Ισπανοί όμως, εάν μας κέρδιζαν, δεν θα κέρδιζαν με το παιγνίδι τους. Δεν ήταν τόσο φλογεροί, αυτή τη φορά. Ούτε, τόσο επικίνδυνοι. Εάν μας κέρδιζαν, θα κέρδιζαν με την κούραση που προξενεί το παιγνίδι τους στον αντίπαλο. Ο Μπράιαν Χιλ εναντίον του Μπακάκη στο δεύτερο ημίχρονο, ήταν ένας Χοακίν του 2004 εναντίον του Φύσσα στη Μποαβίστα. Η Ελλάδα πράγματι, σε μια νύχτα με πολλή κράμπα, άντεξε οριακά.
Μονάχα ανόητοι, θα περίμεναν πρώτα το αποτέλεσμα ώστε να δουν τι θα…σκεφτούν μετά. Ο Τσιάρτας είπε, όσα θα ίσχυαν εκατό-μηδέν ακόμη και να είχε ηττηθεί η Εθνική στη Γρανάδα. Είπε όσα ίσχυαν εκατό-μηδέν, μετά/παρά την ήττα στη Ρώμη πριν ενάμισι χρόνο. Στη Ρώμη άλλωστε, σ’ εκείνο το 2-0, η ομάδα είχε παίξει καλύτερα απ’ όσο τώρα στη Γρανάδα. Τότε, βρήκε φάσεις για να κάνει γκολ. Εδώ, έκανε γκολ δίχως φάση. Η Ισπανία, δύο χρόνια είχε να φάει γκολ εντός έδρας. Από ένα πέναλτι πάλι, στο Μεστάγια με τη Νορβηγία. Το πέναλτι, το είχε κάνει…ο Ινιγο Μαρτίνεθ!
Ο Βασίλης είπε για την Εθνική, όσα λένε οι άνθρωποι του ποδοσφαίρου όταν συζητούν για το ποδόσφαιρο. Οι άνθρωποι του παραποδοσφαίρου που συζητούν για το παραποδόσφαιρο, μπορούν να λένε ό,τι θέλουν. Ο Βασίλης είπε για την Εθνική, όσα λένε οι ίδιοι οι διεθνείς, οι ενεργοί στο γκρουπ διεθνείς, όταν συζητούν για την ομάδα τους. Ο,τι είναι under construction, δεν το γκρεμίζεις για να επιστρέψεις πάλι στο τίποτα. Το υποστηρίζεις, και το συνεχίζεις ως την τελική μορφή του. Ο,τι λειτουργεί, δεν το πειράζεις. Το βοηθάς, και το ενισχύεις. Στο τέλος της ημέρας, διαλέγεις ανάμεσα στο λογικό και στο αυτοκαταστροφικό. Ανάμεσα στο έξυπνο και στο εγκληματικό.
Το 2014 μετά τη Βραζιλία, επιλέξαμε το αυτοκαταστροφικό και το εγκληματικό. Επτά χρόνια έκτοτε, ενόσω ο απαράμιλλος Φερνάντο Σάντος μεσουρανεί, εμείς βολοδέρνουμε. Δεν βλέπω τον λόγο, να το επαναλάβουμε. Θα μου πείτε, και το 2003 πριν τη νίκη στη Σαραγόσα, έτοιμοι είμασταν να εκδιώξουμε τον Οτο. Μας συγκράτησε τότε, ένα απίθανο αποτέλεσμα. Εάν ένα εξίσου απίθανο αποτέλεσμα συγκρατήσει τώρα με τον Φαν ‘τ Σχιπ αυτούς που έρχονται ν’ αναλάβουν την ομοσπονδία και έχουν στο νου τα όποια σχέδια, σημαίνει πως κάπου υπάρχει κάποιος θεός που κάπως μας φυλάει! Ισως ο Ινιγο Μαρτίνεθ…
Μετά τη Γρανάδα, ως προς το ζητούμενο δεν αλλάζει κάτι δραματικά. Το ζητούμενο είναι το ίδιο, όπως πριν τη Γρανάδα. Οι 4/4 νίκες, με Γεωργία+Κόσοβο. Και οι όσο γίνεται περισσότερες μη-ήττες, με Ισπανία+Σουηδία. Την ισοπαλία, μπορεί να την πάρει ο προπονητής με το πλάνο του. Τη νίκη, πρέπει να την πάρει ο ποδοσφαιριστής με την ποιότητά του. Η Εθνική ξεκίνησε με μία μη-ήττα. Τελειώνει, εκεί. Δεν πρόκειται για επιτηδευμένη μετριοπάθεια, να φυλάμε τα ρούχα, να κρατάμε πισινή κ.λπ. Πρόκειται για ρεαλισμό. Τον ιστορικό ρεαλισμό.
Με το 1-1 το ’87 στο Ρότερνταμ, δεν προκρίθηκε η Ελλάδα, η Ολλανδία προκρίθηκε στο EURO…και το κατέκτησε. Με το 1-1 το 2017 στις Βρυξέλλες, δεν προκρίθηκε η Ελλάδα, το Βέλγιο προκρίθηκε στο Παγκόσμιο Κύπελλο (και πήρε, στην Αγία Πετρούπολη, την 3η θέση). Με το 1-1 στη Γρανάδα, δεν έγινε φαβορί για την πρόκριση στο Κατάρ η Ελλάδα, φαβορί για την πρόκριση στο Κατάρ παραμένει η Ισπανία. Καθένα από αυτά τα μεγάλα αποτελέσματα, ήταν/είναι ένα μεγάλο αποτέλεσμα σε ένα πολύ “ειδικό” ματς. Το ζητούμενο ωστόσο, ποτέ δεν είναι το ένα ειδικό ματς. Είναι τα πολλά “τυπικά” προκριματικά ματς.
Η αξία του 0-1 στη Σαραγόσα το 2003, ήταν ότι είχαν προηγηθεί οι δύο νίκες με Αρμενία, Βόρεια Ιρλανδία και, ακόμη κυριότερο, ότι ακολούθησαν οι τρεις νίκες με Ουκρανία, Αρμενία, Βόρεια Ιρλανδία…
Πηγή: Sport DNA
