Ο Βασίλης Σαμπράκος γράφει για το κόστος που έχει η απουσία της Ελλάδας από το Euro 2020 στη σχέση των μικρών παιδιών με το ποδόσφαιρο και ειδικά το ελληνικό.
Στεναχωριόμουν πολύ μικρός όταν έφτανε ένα μεγάλο τουρνουά και δεν είχα την επιλογή να το υποστηρίξω την Ελλάδα, δηλαδή να το ζήσω το τουρνουά με το αίσθημα κάποιου που συμμετέχει και όχι κάποιου που απλώς παρακολουθεί. Στεναχωριόμουν που πάντα έπρεπε να διαλέξω μια ξένη ομάδα για να υποστηρίξω. Κι ο χρόνος μου έδειξε ότι είχα δίκιο. Δηλαδή την χαρά που είχα το ’94, που η Ελλάδα πήγαινε στο Μουντιάλ και τις χαρές που έπαιρνα από το 2004 έως το 2014 δεν μπορώ να τις συγκρίνω με τις εμπειρίες όλων των υπόλοιπων τουρνουά που έχω παρακολουθήσει.
Αυτό που συμβαίνει σήμερα με στεναχωρεί και με πονάει πολύ περισσότερο συγκριτικά με την εποχή των παιδικών μου χρόνων. Διότι σήμερα έχω την επίγνωση. Ξέρω ότι αυτό που τώρα συμβαίνει, με την Ελλάδα να είναι απούσα από το Euro 2020 κοστίζει περισσότερο συγκριτικά με το παρελθόν στη σχέση των μικρών παιδιών με το ελληνικό ποδόσφαιρο, διότι στα χρόνια που εγώ μεγάλωνα δεν ήταν πολλές οι ψυχαγωγικές επιλογές μας· δεν είχες πολλά άλλα να κάνεις και γι’ αυτό κατέληγες να “κολλάς” με τα Euro και τα Μουντιάλ ακόμη και αν δεν το είχες σκοπό. Σήμερα τα παιδιά χωρίζονται σε δύο μεγάλες κατηγορίες: σε αυτά που έχουν απορρίψει το φυσικό ποδόσφαιρο ως ψυχαγωγική επιλογή και σε αυτά που το έχουν επιλέξει αλλά για να συνδεθούν με ξένες ομάδες – συλλόγους και εθνικές – και όχι με τις ελληνικές. Η κατηγορία των παιδιών που ασχολούνται με το ποδόσφαιρο και επιμένουν “ελληνικά” είναι πολύ μικρότερη. Κι είναι βέβαιο ότι σε τέτοιες στιγμές μικραίνει ακόμη περισσότερο, διότι τα ερεθίσματα που δέχονται τα σπρώχνουν προς την ενασχόληση με το ξένο ποδόσφαιρο.
Τον τελευταίο καιρό, που δημιουργώ περιεχόμενο στο YouTube και συνομιλώ πολύ με παιδιά της ηλικίας των +- 20 ετών βλέπω πολύ καθαρά την σημερινή εικόνα, που αποτυπώνει την επικρατούσα κατάσταση στην Ελλάδα σε σχέση με το ποδόσφαιρο. Αυτά τα παιδιά γνωρίζουν σε βάθος την ανθρωπογεωγραφία πρωταθλημάτων όλου του πλανήτη, όχι μόνο της Ευρώπης, την ίδια στιγμή που δεν γνωρίζουν την ενδεκάδα μιας ομάδας της Superleague. Και φυσικά το Euro 2020 που αρχίζει σήμερα θα λειτουργήσει ως πολλαπλασιαστής, διότι επί έναν μήνα τα παιδιά στην Ελλάδα θα βομβαρδίζονται από ξένα ποδοσφαιρικά ερεθίσματα.
Πολλοί, αν όχι οι περισσότεροι από όσους διαβάζετε αυτό το σημείωμα θα οδηγηθείτε στον “καλύτερα έτσι” συνειρμό. Διότι από την πλευρά του γονιού, η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων προτιμά το παιδί να δέχεται ερεθίσματα από το ξένο ποδόσφαιρο και όχι από το ελληνικό. Διότι το ξένο συνδέεται πολύ περισσότερο με τον πολιτισμό, την τάξη, την καλή αισθητική, την προβολή θετικών προτύπων, την φιλοτιμία, το fair play, την δικαιοσύνη. Με άλλα λόγια είναι μια πιο ασφαλής επιλογή, την οποία προτιμούν οι γονείς. Κι αυτό είναι που με βαραίνει περισσότερο ως κάποιον που λειτουργεί στο ελληνικό ποδόσφαιρο ως παρατρηρητής. Με βαραίνει το κρίμα ότι το σημερινό ελληνικό ποδόσφαιρο όχι απλώς δεν μπορεί να σταματήσει την αιμοραγία του σε φίλους αλλά “καταφέρνει” το ακριβώς αντίθετο από αυτό που θα έπρεπε να επιδιώκει· διώχνει κόσμο.
Για περίπου μια 10ετία η Εθνική Ομάδα είχε καταφέρει να καλύψει ένα μεγάλο μέρος της γύμνιας του ελληνικού ποδοσφαίρου. Κρατούσε οπαδούς και έφερνε και περισσότερους κοντά της. Είναι αμέτρητα τα παιδιά που ενθαρρύνθηκαν να ασχοληθούν με το ποδόσφαιρο λόγω της κατάκτησης του Euro 2004 και της συνέχειας που έδωσε η Εθνική με την παρουσία της στην τελική φάση στις 4 από τις 5 επόμενες μεγάλες διοργανώσεις. Αμέτρητα παιδιά που αγάπησαν το ελληνικό ποδόσφαιρο χάρη στις επιτυχίες της Εθνικής Ομάδας.
Αυτό το βάρος, της ευθύνης για να ξαναδώσει το εθνικό ποδόσφαιρο ερεθίσματα στα νέα παιδιά προκειμένου να έρθουν κοντά στο ελληνικό ποδόσφαιρο και να το αγαπήσουν και να ασχοληθούν μαζί του ενεργητικά, ως παίκτες και παθητικά, ως θεατές βαραίνει την Ελληνική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία. Πόσο την απασχολεί στο επίπεδο της ηγεσίας της με εξαίρεση τον πρόεδρό της; Πόσο τους ενοχλεί όλους αυτούς που σήμερα αρχίζει το Euro και η Ελλάδα θα αναφέρεται μόνο ιστορικά λόγω του ένδοξου παρελθόντος της; Και τι κάνει η κοινωνία των ερασιτεχνών παραγόντων ανά την Ελλάδα για να πιέσει την διοίκηση της ομοσπονδίας να βάλει επιτέλους σε λειτουργία ένα σχέδιο για την ανασυγκρότηση και την ανάπτυξη του εθνικού ποδοσφαίρου, δηλαδή του ερασιτεχνικού και του αναπτυξιακού;
Ξέρω καλά ότι θα μείνω μόνο με τις ερωτήσεις, δηλαδή ότι δεν πρόκειται να λάβω απαντήσεις. Για την ακρίβεια, νομίζω ότι στο τέλος του μήνα θα πάρω ακόμη μια πολύ καθαρή απάντηση από την κοινωνία του ερασιτεχνικού ποδοσφαίρου: η συνέλευση της ΕΠΟ δεν θα περάσει τις αλλαγές που ζητεί η UEFA, κι ο κόσμος του ελληνικού ποδοσφαίρου θα γίνει ακόμη μικρότερος.
Πηγή: Gazzetta
