Του Χρήστου Σωτηρακόπουλου
Μια πολύ απλή σκέψη είναι, πως αν η Ελλάδα έκανε τις δύο εμφανίσεις εναντίον της Γαλλίας, στα παιχνίδια κατά των Ολλανδών, πιθανώς και να είχε προκριθεί απευθείας στα τελικά! Με υποθέσεις, όμως, τίποτα δεν γίνεται γι’ αυτό και ας κρατήσουμε, την εικόνα από το χθεσινό παιχνίδι και ας την πάρουμε μαζί μας για τα μπαράζ της δεκαετίας, τον ερχόμενο Μάρτιο με το Καζακστάν και ελπίζω και μετά, είτε με Γεωργία ή Λουξεμβούργο!
Η Εθνική μας ομάδα έχει ξεκινήσει μία προσπάθεια από το 2019 με τον Φαν’τ Σχιπ στον πάγκο, που η συνέχεια της ήταν αυτό που είδαμε με τον Πογέτ. Σε αυτό το διάστημα, βγήκαν νέα πρόσωπα στην επιφάνεια, με τον Ολλανδό να μας αφήνει μία παρακαταθήκη κάποιων παιδιών, πάρα πολύ σημαντικών στην τωρινή λειτουργία της ομάδας και έπειτα, είχαμε για πρώτη φορά ξεκινήσει απόλυτα σοβαρά, και συνειδητοποιημένα, την φάση του Nations League τον Ιούνιο του 2022.
Εκείνες οι δύο πρώτες νίκες, στο Μπέλφαστ και στην Πριστίνα, και οι δύο με γκολ του Μπακασέτα, έδειχναν πως κάτι αλλάζει. Η κατάκτηση της πρώτης θέσης, μας έδωσε αυτό το γραμμάτιο, που θα μπορέσουμε να εισπράξουμε, πλέον, τον Μάρτιο, για να πάμε σε τελική φάση, για πρώτη φορά από το 2014 και το Παγκόσμιο Κύπελλο της Βραζιλίας, φτάνει να είμαστε προσηλωμένοι και σοβαροί.
Θα ήθελα να το δούμε λίγο διαφορετικά το πράγμα, για να καταλάβουμε τι έχουμε μπροστά μας και ότι αυτό, τα μπαράζ του Μαρτίου δηλαδή, δεν μας τα χάρισε κάνεις, αλλά τα κατέκτησε η ομάδα μέσα στο γήπεδο, κάνοντας αυτά που έπρεπε να κάνει όλη αυτή την διετία, δηλαδή να κερδίζει τα παιχνίδια με τις ομάδες, που είναι ίδιου μεγέθους με εμάς. Στον όμιλο, μάλιστα, (άσχετα αν έμεινε πίσω φυσικά τελικά, από την Γαλλία και την Ολλανδία), έβαλε από κάτω την Ιρλανδία, που προερχόταν από μεγαλύτερο γκρουπ δυναμικότητας από εμάς, κερδιζοντας την δύο φορές κι αυτήν.
Δε χρειάζεται να ξανά κοιτάμε προς τα πίσω και να δούμε τι λάθη γίνανε σε όλη αυτή την δεκαετία της Εθνικής Ομάδας, από την απόφαση της διοίκησης Σαρρή να σπρώχνει στην πόρτα τον Σάντος το 2014, το πόσο λάθος αντιμετωπίσαμε (έως και ειρωνικά), το νεοσύστατο Nations League, το κακό τάιμινγκ αποπομπής Σκίμπε, την αδιανόητη επιλογή Αναστασιάδη, και πώς πολεμήθηκε ο Φαν’ τ Σχιπ. Επίσης, όλα αυτά τα τραγελαφικά με Πογέτ του τελευταίου εξαμήνου δείχνουν τα διάφορα στρατόπεδα και φράξιες μέσα στην Ομοσπονδία, αλλά αυτό που δεν διαταράχτηκε, ήταν τα αποδυτήρια και σε αυτό, επιτέλους, ας δώσουμε ένα τεράστιο credit στους ποδοσφαιριστές.
Τι περιμένω να δω τον ερχόμενο Μάρτιο; Μία ομάδα με αρχή, μέση και τέλος, όπως ήταν στα δύο ματς με τη Γαλλία. Όπως ήταν στα δύο ματς με την Ιρλανδία. Όπως ήταν στα παιχνίδια του Nations League. Οι ποδοσφαιριστές, πρώτοι απ’ όλους, ξέρουν τι σημαντικό είναι και τι αλλάζει στην καριέρα τους, με μία πρόκριση στο EURO 2024. Παρά τις γκρίνιες και μιζέριες που υπάρχουν δεξιά και αριστερά, και όχι μόνο από τους… μερακλήδες των social media, σχετικά με τα παιχνίδια των εθνικών ομάδων, αν πρέπει δηλαδή να υπάρχουν, αν έχει νόημα να παίζουν οι σούπερσταρ, λες και είναι από ζάχαρη κι από γυαλί, επειδή μπορεί να τραυματιστούν, κάποιος ας ρωτήσει έναν ποδοσφαιριστή τι αισθάνεται! Ας ρωτήσει κάποιος, για παράδειγμα, τον Γκάρεθ Μπέιλ, τι σήμαινε γι’αυτόν, οποιαδήποτε νίκη της εθνικής ομάδας της Ουαλίας και δική του συμμετοχή, ακόμα και εναντίον της Μολδαβίας, σε σύγκριση με όποιονδήποτε αγώνα της Ρεάλ Μαδρίτης.
Μην πάτε και πολύ μακριά, ας ρωτήσετε τον Γιώργο Καραγκούνη, τι σήμαινε γι’αυτόν η Εθνική Ομάδα.
Ένας τραυματισμός, χωρίς μάλιστα σωματική επαφή, όπως αυτό που έπαθε ο Γκάβι κάνοντας κοντρόλ, μπορεί να γίνει ανά πασά στιγμή! Σε μία απλή προπόνηση. Ότι οι παίκτες παίζουν πάρα πολλούς αγώνες είναι σίγουρο, αλλά αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει τα επόμενα χρόνια, οπότε ας σταματήσουμε την γκρίνια, διότι δεν έχει κανένα νόημα να συζητάμε ότι τώρα οι ποδοσφαιριστές παίζουν 70 ματς και κάνουν πάρα πολλά ταξίδια.
Αυτή είναι η πραγματικότητα, αυτό πρέπει να αποφασίσουν πως θα ζουν και βιώνουν! Αυτό γίνεται γιατί οι ομάδες τους θέλουν όλο και περισσότερα χρήματα, για να τα δίνουν στους παίκτες, που θέλουν όλο και περισσότερο μεγαλύτερα συμβόλαια, και ένα από τα μεγαλύτερα κριτήρια που θα υπάρχει πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις, είναι πόσες συμμετοχές έχουν στην εθνική του ομάδα. Άλλωστε, στις περισσότερες χώρες, για να παίξουν και για να πάρουν την άδεια εργασίας, χρειάζονται να είναι ενεργά μέλη της εθνικής της χώρας τους!
Οι εθνικές ομάδες, λοιπόν, είναι αναπόσπαστο κομμάτι αυτής της πραγματικότητας, και έτσι πρέπει να το αντιληφθούμε, και έτσι πρέπει να το καταλάβουμε. Επανέρχομαι, λοιπόν, στο ματς με το Καζακστάν που θα γίνει στη Νέα Φιλαδέλφεια. Εάν η ομάδα μας παίξει όπως μπορεί και την έχουμε δει, θα περάσει. Μόνο κακό ματς που θυμάμαι όλη την τελευταία διετία, είναι αυτό με την Ολλανδία στο Αϊντχόβεν. Πραγματικά δεν μπήκαμε ποτέ να παίξουμε. Σε όλα τα υπόλοιπα, κάναμε μέσα στο γήπεδο αυτά που μπορούσαμε, και αυτά που έπρεπε να γίνουν, και σε μερικές περιπτώσεις, τα ξεπεράσαμε κιόλας, όπως στα δύο ματς με τη Γαλλία.
Παίζει ρόλο η τύχη; Φυσικά. Χρειάζεται σε μία βραδιά, όπου τα πάντα θα κριθούν εκεί σε 90 λεπτά, σε 120 λεπτά, στην διαδικασία των πέναλτι να είσαι και τυχερός! Αλλά πρέπει να είσαι και νοητικά και σωματικά προετοιμασμένος. Προσωπικά για τα μάτια του Μαρτίου και ανυπομονώ και αισιοδοξώ…
Πηγή: BN Sports
