Ο Στέφανος Τσιτσιπάς είναι σπουδαίος αθλητής . Διακρίνεται σε ένα εξαιρετικά δύσκολο άθλημα και όσοι καταλαβαίνουν και γνωρίζουν από τένις, καταλαβαίνουν επίσης και εκτιμούν όσα εντυπωσιακά έχει πετύχει. Η νίκη του με τεράστια ανατροπή απέναντι σε έναν από τους κορυφαίους τενίστες όλων των εποχών, τον Ράφα Ναδάλ, είναι ένα μικρό αθλητικό έπος – θα γίνει μεγαλύτερο αν τελικά σηκώσει στο Αυστραλιανό Όπεν.
Δεν νιώθω υπερηφάνεια όπως έχω γράψει κι άλλες φορές για τα κατορθώματα του Τσιτσιπά ή του Αντετοκούνμπο. Αμφότεροι πέτυχαν όσα πέτυχαν χάρη στη δική τους σκληρή δουλειά, το ταλέντο τους και φροντίζοντας να φύγουν νωρίς από την Ελλάδα.
Αν αποτελούσαν προϊόντα ενός άρτιου αθλητικού προγράμματος μιας καλά οργανωμένης χώρας που στηρίζει ουσιαστικά και σωστά τον εγχώριο αθλητισμό, παράγοντας σωστούς ανθρώπους και όταν οι συνθήκες το επιτρέπουν μεγάλους πρωταθλητές, ναι, θα μπορούσα να πω ότι είμαι εθνικά υπερήφανος. Εδώ συμβαίνει κάτι άλλο: ο Στέφανος και ο Γιάννης δεν πέτυχαν επειδή προέρχονται από την Ελλάδα. Πέτυχαν παρά το γεγονός ότι προέρχονται από την Ελλάδα.
Ωστόσο, επειδή και τα δυο παιδιά δηλώνουν σε κάθε ευκαιρία την αγάπη τους για τη χώρα μας και επειδή αυτή η χώρα είναι και η δική μου, προφανώς χαίρομαι όταν νικούν, χαίρομαι όταν βλέπω την ελληνική σημαία να ανεβαίνει εξαιτίας τους.
Η Ελλάδα έχει την τύχη να διαθέτει δυο αθλητές παγκοσμίου επιπέδου, σε αθλήματα μάλιστα με υψηλότατο ανταγωνισμό. Και να τους διαθέτει ταυτόχρονα.
Και ο Στέφανος έχει την «ατυχία» η δική του άνοδος να έχει συμπέσει με την άνοδο του Γιάννη, με τον οποίο και συγκρίνεται διαρκώς.
Το πρότυπο του αθλητή που έχουμε στο μυαλό μας είναι αυτό: μετρημένος, σοβαρός, να μην προκαλεί με την επιτυχία και τα χρήματά του, να κάνει φιλανθρωπίες, να είναι κοινωνικά ευαίσθητος και να μην ξεφεύγει ποτέ. Ο Γιάννης εμπίπτει σε όλα αυτά και με το παραπάνω. Μπράβο του.
Ο Στέφανος όχι ακριβώς. To περιβόητο tweet για τα Harrods θεωρήθηκε η επιτομή της αναισθησίας. Η παρουσία του σε πάρτι στο Ντουμπάι (όπου βρισκόταν για προετοιμασία βέβαια αλλά ποτέ μην αφήνεις την αλήθεια να σου χαλάσει μια ωραία ιστορία) τον κατέταξε αμέσως στην συνομοταξία των ανάλγητων νεόπλουτων που κάνουν ότι γουστάρουν.
Μια σειρά άλλων μικρών ή μεγαλύτερων «ατοπημάτων» (στα social media κυρίως) παγίωσαν την εικόνα του «ανέμελου, κακομαθημένου λεφτά που δεν έχει καμία σχέση με τον Γιάννη»!
Μα φυσικά δεν έχουν σχέση με τον Γιάννη – είναι διαφορετικές προσωπικότητες.
Τίποτα πιο άδικο από την σύγκριση με τον Αντετοκούνμπο, του οποίου η προσωπική ιστορία (πραγματικά για να γίνει ταινία) τον έχει καταστήσει σύμβολο για πολλούς λόγους.
Ο Τσιτσιπάς μοιάζει σαφώς πιο χαλαρός, λιγότερο συνειδητοποιημένος και πρόθυμος ως προς τον ρόλο του ως θετικό παράδειγμα, λιγότερο ταγμένος ας πούμε σε κάποια κοινωνική αποστολή. Ωραία, και; Προσωπικά αν είχα τα χρήματα και την επιτυχία του σε αυτήν την ηλικία, θα τα παρατούσα και θα έτρωγα στην καλοπέραση!
Ο Στέφανος, ακόμα κι αν σε κάποιες στιγμές ευχαριστιέται παραπάνω από όσο μας αρέσει (λες και μας πέφτει λόγος) όσα έχει πετύχει, δεν επαναπαύεται. Δουλεύει διαρκώς, βελτιώνεται, ξεπερνά τον εαυτό του, στοχεύει στην κορυφή. Και έχει φτάσει ήδη στις παρυφές της με την αξία, τον ιδρώτα και το ταλέντο του.
Τα παραπάνω θα έπρεπε να αρκούν για να τον καταστήσουν πρότυπο προς μίμηση στην χώρα της μετριότητας, της ήσσονος προσπάθειας, της ανευθυνότητας και της αναξιοκρατίας.
Προφανώς έχει κάνει λάθη. Και προφανώς ο τρόπος που διαχειρίζεται την δημόσια εικόνα του, δείχνει συχνά ανώριμος. Kι εγώ έχω ξενερώσει κάποιες φορές και θέλω από εκείνον περισσότερα. Σκέφτομαι όμως ότι τελικά ο τρόπος που η ελληνική κοινωνία, τα δικαστήρια των social media, εμείς όλοι, μεγιστοποιήσαμε αυτά τα λάθη για να τον κατασπαράξουμε, λέει περισσότερα για εμάς, παρά για εκείνον.
Αν θέλουμε έναν σπουδαίο αθλητή για να τον θαυμάζουμε , να τον δείχνουμε στα παιδιά μας και να τον χρησιμοποιήσουμε ως πηγή έμπνευσης, ο Στέφανος Τσιτσιπάς είναι πραγματικά υπέροχο παράδειγμα.
Αν θέλουμε έναν άνθρωπο κομμένο και ραμμένο για το κουστούμι της συλλογικής μας ιδεοληψίας, τότε ο Τσιτσιπάς δεν μας κάνει.
Προσωπικά μου κάνει και πολύ μάλιστα. Κι έχω αποφασίσει να πανηγυρίζω τις νίκες του, είτε μοιράζει τρόφιμα στα Σεπόλια, είτε παρτάρει στο Ντουμπάι.
Αντιλαμβάνομαι την διαφορά, την ακούω, δεν την προτάσσω όμως για να εκφράσω κατά βάθος την εσωτερική μου μιζέρια. Και ως εκ τούτου χαίρομαι ολόψυχα με τις επιτυχίες ενός νέου και ταλαντούχου Έλληνα που σηκώνει την σημαία της χώρας μας όλο και πιο ψηλά.
Και, ναι, αν έχει κάποια σημασία πολύ θα ήθελα να έρθουν τα Harrods στην Ελλάδα.
Στο Ηράκλειο κατά προτίμηση.
Πηγή: Sdna
