Του Βασίλη Σκουντή
Είχε να διαχειρισθεί μπόλικα κίνητρα και αντίστοιχα διακυβεύματα απόψε η Εθνική ομάδα στην Πάτρα…
Πρώτον, έπρεπε να γράψει έναν όμορφο επίλογο σε αυτή την προκριματική φάση και να φτιάξει τη γέφυρα από την Πάτρα ίσαμε τη Λεμεσό και τη Ρίγα.
Τον έγραψε…
Δεύτερον, έπρεπε να ανταποκριθεί στην αγάπη του κόσμου και κυρίως του παιδόκοσμου που γέμισε το “Δημήτριος Τόφαλος”.
Ανταποκρίθηκε…
Τρίτον, έπρεπε να αποδείξει ότι μπορεί να τα καταφέρει, τουλάχιστον απέναντι σε αντιπάλους αυτού του επιπέδου, ακόμη και με λειψή ομάδα.
Τα κατάφερε…
Ο Ζούγρης και η νοσταλγία του 2005
Τέταρτον, έπρεπε να βάλει στη διαδικασία κάποιους από τους πιτσιρικάδες που στρατολόγησε ο Βασίλης Σπανούλης.
Τους έβαλε, τουλάχιστον δυο εξ αυτών, τον Βαγγέλη Ζούγρη (που όπως είπε “εάν ο Σπανούλης μου ζητάει να κάνω δέκα πράγματα, εγώ θα κάνω έντεκα”) και τον πρωτάρη, αλλά επ’ουδενί ψαρωμένο Αλέξανδρο Νικολαΐδη…
Πέμπτον, δεν έπρεπε να μαγαρίσει τη λιτή εκδήλωση αναμνήσεων, νοσταλγίας και τιμής που πραγματοποιήθηκε προς τιμήν της ομάδας η οποία στέφθηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης πριν από είκοσι χρόνια στο Βελιγράδι…
Δεν τη μαγάρισε…
Τα 16 χρόνια λαχτάρας
Όλα αυτά δεν είναι ούτε λίγα, ούτε ασήμαντα, ούτε και ευκαταφρόνητα για ένα ματς που εντέλει είχε διαδικαστικό χαρακτήρα, αλλά επ’ ουδενί εξελίχθηκε σε αγγαρεία.
Ναι, προφανώς η ελληνική ομάδα δεν έθελξε με τη φαντασμαγορική απόδοση της, αλλά σε τέτοιες περιπτώσεις προέχουν κάποιοι άλλοι στόχοι που όλοι τους εκπληρώθηκαν κι αυτό μετρά στο τέλος της βραδιάς μέσα από την οποία μπορεί να ανατείλει μια άλλη ημέρα…
Αυτή η ρουφιάνα η ημέρα που την καρτεράμε και τη λαχταράμε εδώ και 16 χρόνια!
Το κατηγορητήριο, τα άλλοθι και οι βουτιές
Ναι, η Εθνική τελείωσε το ματς με ποσοστό ευστοχίας μόλις 22.2% στα τρίποντα (8/36) και σκόραρε με το σταγονόμετρο (63 πόντοι), αλλά απέναντι σε αυτές τις ανορθογραφίες υπάρχουν νούμερα που αποτελούν τα άλλοθι στο τυχόν κατηγορητήριο….
Εννοώ τα 12 παραπάνω ριμπάουντ (45 έναντι 33) που κατέβασε και κυρίως το γεγονός ότι δέχθηκε μόλις 53 πόντους, μάλιστα στη δεύτερη περίοδο “στραγγάλισε” τους Ολλανδούς που σκόραραν με το ζόρι πέντε!
Πέρα από τα νούμερα όμως υπάρχουν και οι εικόνες που δεν καταγράφονται και δεν αποτυπώνονται στις κολώνες της στατιστικής: τα κατάλληλα τσεκαρίσματα στις επαφές, τα deflections και κυρίως οι βουτιές στο παρκέ για να σωθεί μια κατοχή.
Σε κάθε περίπτωση, ακόμη κι αν η επίθεση πήρε μαζεμένα τα ρεπό της, η άμυνα έστεκε εκεί και βάραγε υπερωρίες στη σκοπιά!
Ο όρκος τιμής και το αφήγημα
Ήταν ωραίο το σκηνικό στην Πάτρα και έγινε ωραιότερο από την παρουσία της θρυλικής ομάδας της προπερασμένης δεκαετίας ενώπιον της οποίας οι τωρινοί επίγονοι τους όφειλαν να αποτίσουν σεβασμό και να δώσουν έναν όρκο τιμής ενόψει του προσεχούς EuroBasket στο οποίο η Ελλάδα θα συμμετάσχει για 18η διαδοχική φορά.
Την Παρασκευή στο Παρντούμπιτσε η Εθνική διάνοιξε τον δρόμο προς τη Λεμεσό και εν συνεχεία προς τη Ρίγα, όπου θα διεξαχθεί η τελική φάση…
Ακόμη βεβαίως είναι νωρίς για να ανοίξει αυτή η κουβέντα, καθόσον απομένουν ακριβώς έξι μήνες μέχρι το τζάμπολ και δεν υπάρχει λόγος να βιαζόμαστε και να… αγχωνόμαστε από τώρα.
Έτοιμοι εκεί και τότε
Σε τέτοιες περιπτώσεις, όπως έλεγε και ο προπονητής των εθνικών ομάδων του γουότερ πόλο Κούλης Ιωσηφίδης ,”το ζητούμενο, βρε σκερβελέδες, δεν είναι να είμαστε έτοιμοι εδώ και τώρα, αλλά εκεί και τότε”, ένα το κρατούμενο…
Έτοιμοι και βεβαίως πλήρεις, αυτό να λέγεται…
Το να αναστορούμαστε τι συνέβη σε κάθε μια από τις ατελέσφορες επιχειρήσεις μας από το 2010 και εντεύθεν και γιατί η Εθνική δεν κατάφερε όλα αυτά τα χρόνια να ανέβει στο βάθρο ή έστω να βρεθεί στην τετράδα είναι ένα ανεπιθύμητο, αλλά δυστυχώς δημοφιλές και αναπόφευκτο αφήγημα που πάλιωσε, αλλά κάθε φορά εμπλουτίζεται με καινούργια επεισόδια και τεύχη.
Ο δρόμος και ο μονόδρομος
Οι παίκτες που απαρτίζουν αυτή την ομάδα, είτε έχουν βιώσει στο πετσί τους τις προηγούμενες αποτυχίες είτε θα είναι παρθένοι, δεν έχουν κανέναν λόγο να κοιτάζουν πίσω, δεξιά ή αριστερά, αλλά μονάχα προς τα εμπρός…
Δεν τα τσαμπουνάω όλα αυτά με δασκαλίστικο ύφος ή εμφορούμενος από μια κατά το μάλλον ή ήττον ηθικολογική σκοπιμότητα, αλλά διότι απλούστατα αυτός ο δρόμος είναι μονόδρομος.
Πηγή: Sport24
