Του Αντώνη Καρπετόπουλου
Σε διάστημα λίγων ωρών στις 12 Αυγούστου του 2018, χθες βράδυ δηλαδή, η χώρα σταμάτησε τις καλοκαιρινές της διακοπές για να συζητήσει δυο προσπάθειες δυο ελληνόπουλων να γράψουν τις δικές τους μεγάλες ιστορίες: χειροκρότησε την εντυπωσιακή performance του Λευτέρη Πετρούνια, που έχει μετατρέψει χρόνια τώρα τους κρίκους της γυμναστικής σε παλκοσένικο του προσωπικού του σόου, κι αμέσως μετά στάθηκε δίπλα στον εορτάζοντα Στέφανο Τσιτσιπά, που έκανε ό,τι μπορούσε για να κερδίσει στο Τορόντο αυτό το τέρας του παγκόσμιου τένις που λέγεται Ράφα Ναδάλ χωρίς τελικά να τα καταφέρει. Επί της ουσίας σε ένα βράδυ η χώρα παρακολούθησε τις δυο πιο όμορφες και πιο εντυπωσιακές όψεις του αθλητισμού: την διάσταση της υπεροχής και την αγωνία της υπέρβασης. Ο Πετρούνιας, για τέταρτη συνεχόμενη φορά πρωταθλητής Ευρώπης, είναι η απόδειξη ότι η υπεροχή δεν έχει όρια: βασίζεται στη συνεχή πρόοδο. Ο Τσιτσιπάς έγινε μέσα σε λίγους μήνες το παιδί που μεγαλώνει μπροστά στα μάτια μας εκπλήσσοντάς μας με την ταχύτητα της εξέλιξής του. Κανένα από τους δυο δεν μπορούμε να τους καταλάβουμε – νομίζω όμως ότι μας αρκεί, που μας προσφέρουν όψεις ενός πραγματικού αθλητισμού. Η όψη οδηγεί σε γνώση: στον Εθνικό μας Υμνο ο διαχρονικά επίκαιρος Διονύσιος Σολωμός ξεκινά ακριβώς από αυτή τη διαπίστωση. Βλέποντας από συγκεκριμένες γωνίες γνωρίζεις. Μαθαίνεις.
Με το δικό του τρόπο
Για τον Πετρούνια δεν υπάρχουν λόγια. Η περίεργη σκηνοθεσία της μοίρας θέλει το Λευτέρη από τη Νέα Σμύρνη να ακολουθεί, κατά κάποιο τρόπο, ημερολογιακά την Κατερίνα Στεφανίδη: σε κάθε χρυσό της απίστευτης αυτής περφεξιονίστριας, απαντά ο Πετρούνιας για να μας θυμίζει ότι ο δρόμος προς την επιτυχία ανήκει σε όλους – αρκεί να δουλεύουν. Αν η Στεφανίδη δημιουργεί την παράξενη συστολή της αλάνθαστης βασίλισσας, που σε κάνει να πιστεύεις πως όλες οι επιτυχίες της είναι αποτέλεσμα μιας μεγάλης προσήλωσης στο σκοπό, ο Πετρούνιας έχει τη λάμψη του σταρ που κάνει την επιτυχία υπόθεση απλή, κάτι σαν μια ακόμα μέρα στη δουλειά – ενώ μόνο έτσι δεν είναι. Απλά το παλληκάρι έχοντας ξεφύγει από τα μέτρα οποιουδήποτε γήινου ανταγωνισμού σε οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η πρωτιά του είναι ένα απλό αποτέλεσμα της συμμετοχής του: κατεβαίνει για να κερδίσει κι αυτό συμβαίνει με μια ευκολία που σε κάνει να αναρωτιέσαι γιατί δεν του δίνουν το χρυσό πριν την προσπάθεια! Αν με την Στεφανίδη περιμένεις να δεις πως θα το κάνει, αφού σου χει δείξει ότι μπορεί να κερδίσει με τρόπους διαφορετικούς, τον Πετρούνια τον παρακολουθείς με τη βεβαιότητα της επιτυχίας του ήδη στο θυμικό σου. Δεν υπάρχει αγωνία, υπάρχει μόνο σιγουριά. Δεν υπάρχει ένταση, υπάρχει μόνο απόλαυση. Κυρίως υπάρχει αυτή η αύρα του χαρισματικού παιδιού της τάξης, της δουλειάς, της παρέας. Νομίζεις ότι τον ξέρεις χρόνια, τον έχεις δίπλα σου, τον καμαρώνεις ως φίλο σου. Θες να τον δεις με ένα ακόμα χρυσό για να πάτε μετά να τα πιείτε παρέα και να πείτε ανέκδοτα ή ιστορίες για τρίτους που λείπουν. Εσύ καμαρώνεις από μέσα σου για το διάσημο χαρισματικό φίλο σου κι αυτός που έχει κάνει τα χρυσά μετάλλια κάτι σαν συλλογή από σπάνια cd μπορεί να κάνει ξαφνικά το dj. O Πετρούνιας έχει ξεφύγει τόσο πολύ που σε κάνει να πιστεύεις ότι ο αθλητικός θρίαμβος είναι για κάποιους ανθρώπους απλό πεπρωμένο- ενώ κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Πίσω από τις επιτυχίες του υπάρχει ατελείωτος κόπος, μοναδική δουλειά, σίγουρα ένα σπάνιο ταλέντο. Αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση η απλότητα του ανθρώπου είναι κάτι ακόμα πιο σημαντικό: ο άνθρωπος μοιάζει μεγαλύτερος από τον αθλητή και μιλάμε για ένα αθλητή τεράστιο.
Τέσσερις με ένα χτύπημα
Μετά ο Τσιτσιπάς παίζει με το Ναδάλ κι εκεί καταλαβαίνεις ότι δεν υπάρχει θρίαμβος κατά παραγγελία, ούτε υπάρχει κάποιος Θεός που μοιράζει νίκες για να γράφονται ιστορίες. Υπάρχει μόνο δουλειά από αυτές που επιτρέπουν σε κάποια σπάνια παιδιά να χτίζουν όνειρα. Σε μια εβδομάδα ο άγνωστος υπέροχος Στέφανος που απασχολεί ολόκληρο τον κόσμο πλέον καθαρίζει τέσσερις τύπους που κατοικοεδρεύουν στο τοπ 10 της παγκόσμιας κατάταξης, στο οποίο ο ίδιος πλησιάζει πόντο πόντο. Τον Τιέμ του χει πάρει τον αέρα, τον Τζόκοβιτς τον εξέπληξε, τον Ζβέρεβ του διέλυσε το μυαλό, στον Αντερσον έδειξε πως αυτός έχει ένα υπέροχο όπλο που λέγεται μέλλον. Ο Ναδάλ στις δόξες του Βασιλιού στο Μόντε Κάρλο έχει πετάξει έξω τρεις από τους δέκα καλύτερους: θεωρήθηκε άθλος. Ο Τσιτσιπάς σε μια εβδομάδα πετάει τέσσερις σαν το παλληκαράκι που στα Γουέστερν έχει αναλάβει να καθαρίσει τους σκληρότερους κακούς: αλλά η ζωή δεν είναι ταινία και δεν έχει σενάριο.
Ο Ναδάλ στον τελικό δίνει μια παράσταση κλάσης (στο πρώτο σετ) και ψυχραιμίας (στο φινάλε) κι ο Σέφανος απέναντι σε αυτό τον παγκόσμιο σταρ δεν τα καταφέρνει. Αλλά η εικόνα της προσπάθειας και της βελτίωσης του εορτάζοντα Ελληνα που μόλις έκλεισε τα είκοσι χρόνια του είναι σχεδόν συγκινητική: η υπέρβαση είναι μια από αυτές τις ξύλινες μισοκατεστραμμένες ξύλινες γέφυρες, που ενώνουν τη σκληρή πραγματικότητα με τη Γη της Επαγγελίας, ενώ από κάτω υπάρχει το χάος της λησμονιάς. Ο Τσιτσιπάς περπατά πάνω σε αυτό το γεφύρι που τρίζει και πάλλεται, κρατιέται και περπατά αργά, αλλά σταθερά. Κι εμείς παρακολουθούμε και τα βήματα του, αλλά και τις στιγμές που πρέπει να πιαστεί από τα σχοινιά του για να πάρει ανάσα. Και συνειδητοποιούμε, όχι όταν κερδίζει αλλά όταν χάνει, πως οι περιπέτειές του θα μας συντροφεύουν για καιρό: ο παράξενος ήρωάς μας δεν έχει την ανάγκη μας – όπως ακριβώς και ο Πετρούνιας. Εμείς, όμως, σύντομα δεν θα μπορούμε χωρίς αυτόν.
Μια ρακέτα του τένις
Η γοητεία της όψης της προσπάθειας ξεπερνά το όποιο αποτέλεσμα. Αν ποτέ ο Πετρούνιας χάσει το χρυσό (αν ποτέ – το λέω γιατί μου μοιάζει απίθανο…) θα γίνει ακόμα περισσότερο συμπαθητικός, ακόμα περισσότερο ωραίος, ακόμα περισσότερο δικός μας – σε τελική ανάλυση είναι πάντα ο Λευτέρης, που θα πίνει τα ποτά του στην πλατεία της Νέας Σμύρνης χαρίζοντας χαμόγελα στον κόσμο που τον θαυμάζει. Αν ποτέ ο Τσιτσιπάς τον κερδίσει τον Ναδάλ θα είναι σαν στο γήπεδο να είμαστε όλοι μας: τον ακολουθούμε σε μια διαδρομή μαγεμένοι. Κι ας μην υπάρχει μαγικός αυλός: αρκεί μια ρακέτα του τένις.
Στις 12 Αύγουστου του 2018 ζήσαμε δυο αθλητικές ιστορίες που θα πρεπε να διδάσκονται στα σχολεία. Ετσι απλά.
Πηγή: Κάρπετ Show
