H επικείμενη μεταγραφική περίοδος του Ιανουαρίου στην πραγματικότητα θα έχει ενδιαφέρον κυρίως για ένα πράγμα: για το πως θα κινηθεί ο Παναθηναϊκός και ποιες θα είναι οι επιλογές του Ράφα Μπενίτεθ. Θα γράψω αναλυτικά τι περιμένω από όλους – κυρίως από τους τρεις που διεκδικούν το πρωτάθλημα. Αλλά από τον Παναθηναϊκό ειδικά περιμένω να δω πως ο Ισπανός θα καταφέρει να δημιουργήσει αυτό που σήμερα απουσιάζει εντελώς από τον ΠΑΟ, δηλαδή ένα κάποιο ενθουσιασμό για το μέλλον. Ο Παναθηναϊκός τα τελευταία χρόνια έχει περάσει πολλά. Ποτέ όμως δεν θυμάμαι να υπήρχε αυτή η καταθλιπτική πραγματικότητα που διακρίνεται αυτή την στιγμή. Και μάλιστα έχοντας στον πάγκο του ένα προπονητή που ήρθε στην Ελλάδα με ένα τεράστιο συμβόλαιο, ένα αξιοθαύμαστο βιογραφικό και εξουσίες απεριόριστες. Κι ενώ παράλληλα αρχίζει σιγά σιγά να παίρνει μορφή το νέο του γήπεδο, η δημιουργία του οποίου σαφώς και θα αλλάξει την ίδια την δυναμική του συλλόγου.
Πέρυσι και φέτος
Οτι ο Παναθηναϊκός δύσκολα θα πήγαινε καλύτερα στο πρωτάθλημα μετά την αλλαγή του προπονητή του ήταν περίπου δεδομένο. Συνέβη αρχικά και πέρυσι όταν ο ΠΑΟ πέρασε από τον Αλόνσο στον Ρουί Βιτόρια: ούτε η βαθμολογική συγκομιδή βελτιώθηκε θεαματικά, ούτε το παιχνίδι. Ωστόσο φαινόταν από τα πρώτα ματς ότι μια κάποια τάξη θα μπει και ότι με τον καιρό ο ΠΑΟ θα αποκτούσε μια συγκεκριμένη φυσιογνωμία. Κάποιοι παίκτες άρχισαν να παίζουν καλύτερα, ο Μαξίμοβιτς και ο Ουναϊ πχ. Η δεξιά πλευρά με τους Βαγιαννίδη και Τετέ έγινε πιο αποτελεσματική, ο Πελίστρι κάτι άρχισε να δείχνει: ο Βιτόρια κέρδιζε παίκτες και το σχήμα και κυρίως η συμπεριφορά της ομάδας γινόταν κατανοητή. Η βελτίωση έφερε την κατάκτηση της δεύτερης θέσης και το καλοκαίρι ο ΠΑΟ, μετά το σοκ του αποκλεισμού στον προκριματικό του Τσάμπιονς λιγκ, έκανε δυο προκρίσεις απέναντι σε ομάδες αξιόλογες όπως η Σαχτάρ και η Σάμσουνσπορ κι έφτασε στο Γιουρόπα λιγκ. Τα θυμίζω αυτά γιατί είναι σαν να έχουν περάσει από τότε αιώνες. Αλλά και γιατί είναι αποδείξεις πως το υλικό της ομάδας δεν είναι όσο κακό μοιάζει αυτή την στιγμή.
Η πρώτη σεζόν του Ιβάν
Επειδή μεταξύ των οπαδών του ΠΑΟ υπάρχουν συνεχώς κολακευτικές αναφορές στην περίοδο του Ιβάν Γιοβάνοβιτς (και γιατί στην δεύτερη σεζόν του Σέρβου ο ΠΑΟ έκανε πραγματικά πρωταθλητισμό – είναι μάλιστα να απορείς πως έχασε το πρωτάθλημα…), εγώ θέλω να θυμίσω τι έγινε την πρώτη σεζόν. Ο Παναθηναϊκός του Γιοβάνοβιτς πέτυχε την πρώτη εκτός έδρας νίκη του τον Φεβρουάριο κι είχε μείνει μακριά από το κυνήγι του πρωταθλήματος σε χρόνο ρεκόρ. Όμως, ειδικά στα εντός έδρας, ματς κάτι έβλεπες. Υπήρχαν νίκες με μεγάλα σκορ, κατοχή μπάλας, παίκτες που φαίνονταν πως έχουν προοπτική: άλλοι έπρεπε να προσαρμοστούν γιατί ήταν νεοφερμένοι, άλλοι ήταν πιτσιρικάδες με όρεξη – ο Ιωαννίδης πχ έμπαινε στα ματς ως αλλαγή και τραβούσε τα μάτια σε σημείο να αναρωτιούνται όλοι πότε επιτέλους θα παίξει βασικός. Η πρόοδος ίσως ήταν κομμάτι αργή, ήρθε όμως. Ο ΠΑΟ έκλεισε την σεζόν κάνοντας πολύ καλά play off, κερδίζοντας το κύπελλο και δημιουργώντας προσδοκίες ότι με μια στοχευμένη μεταγραφική ενίσχυση θα πάει καλύτερα. Και πήγε. Αλλά ό,τι έγινε την δεύτερη σεζόν είχε να κάνει άμεσα με την πρώτη. Με την αξιοποίηση του χρόνου δηλαδή, που παρόλο που διεκδίκηση πρωταθλήματος δεν υπήρξε, δεν πήγε χαμένος. Ενώ αυτό που συμβαίνει τώρα είναι μια ωδή στο χαμένο χρόνο. Ο Παναθηναϊκός μήνα με το μήνα γίνεται χειρότερος. Όχι γιατί δεν κερδίζει, αλλά γιατί κι όταν ακόμα τα καταφέρνει δεν αφήνει την βεβαιότητα ότι αρχίζει να βρίσκει το δρόμο του.
Οι αλλαγές κάνουν κακό
Η αλλαγή του προπονητή θα προκαλούσε ζημιά για ένα πολύ απλό λόγο: γιατί η αλλαγή στις μεθόδους προπόνησης (ίσως και αγωνιστικής φιλοσοφίας) στα μέσα της σεζόν, μετά μάλιστα από ένα απαιτητικό καλοκαίρι, δύσκολα βγαίνει σε καλό. Ο Βιτόρια δεν έκανε προετοιμασία για να βγει η σεζόν: έκανε προετοιμασία για να ρθουν καλοκαιρινές προκρίσεις – όπως και ο Νίκολιτς στην ΑΕΚ πχ. Αλλά σίγουρα είχε στο μυαλό του πώς με τις διακοπές λόγω των υποχρεώσεων των εθνικών ομάδων και χάρη στην τωρινή μεγάλη διακοπή των Χριστουγέννων, θα μπορούσε να δουλέψει τις εντάσεις και την φυσική κατάσταση. Εφυγε αυτός, ήρθε ο Χρήστος Κόντης και μετά ο Μπενίτεθ: αν σειρά στο πρόγραμμα υπήρχε, η σειρά χάθηκε και μάλιστα σε μια περίοδο που και λόγω των ευρωπαϊκών υποχρεώσεων ο ΠΑΟ είχε ένα περίπλοκο διάστημα. Το να διεκδικούσε το πρωτάθλημα ο ΠΑΟ θα ήταν πολύ δύσκολο: από το 2016 καμία ελληνική ομάδα που άλλαξε προπονητή δεν κέρδισε το πρωτάθλημα. Αλλά μια βελτίωση έπρεπε να υπάρχει. Ανάλογη τουλάχιστον με αυτή που είχε ο ΠΑΟ δύο μήνες μετά τον ερχομό του Βιτόρια.
Τι δεν έχω καταλάβει
Του Μπενίτεθ του συνέβησαν με το καλημέρα και πολλά και παράξενα. Εχει να αντιμετωπίσει απουσίες. Παίκτες στην πορεία χάθηκαν. Αλλοι κατέρρευσαν από το στρες κι άλλοι όπως ο Λαφόν κι ο Ντέσερς έκαναν ένα καλό ματς κι έφυγαν για τις Εθνικές. Αλλά από τις 24 Οκτωβρίου που βρίσκεται στην Ελλάδα έχουν περάσει ακριβώς δυο μήνες. Κι ομολογώ πως ακόμα δεν έχω καταλάβει ποια είναι η βασική του ιδέα για τον Παναθηναϊκό που έχει αναλάβει να φτιάξει. Αφήνω στην άκρη πειραματισμούς του τύπου ο Γεντβάι δεξί μπακ και ο Τουμπά αριστερό: αυτοί προέκυψαν και λόγω απουσιών, τραυματισμών κτλ. Αφήνω επίσης στην άκρη την μικρή παρεμβατικότητα του στα ματς, μολονότι το να αφήνεις τον Τάισον και τον Κωνσταντέλια την Κυριακή να κάνουν ότι θέλουν υπήρξε κομμάτι σοκαριστικό. Όλα αυτά ας πούμε πως είναι αποτελέσματα συγκυριών. Αυτό που δεν βλέπω μετά από δυο μήνες είναι τι ομάδα θέλει να φτιάξει ο Ισπανός. Θέλει μια στιβαρή αμυντική ομάδα που δεν θα δέχεται γκολ με τίποτα; Θέλει μια ομάδα που να κάνει κατοχή μπάλας; Θέλει ένα Παναθηναϊκό που να παίζει άμεσο ποδόσφαιρο και να πρεσάρει; Θέλει κάτι ακόμα πιο πολύπλοκο; Ομολογώ ότι δεν το έχω καταλάβει. Αν γίνεται απλά διαχείριση των αγώνων στη λογική να περάσει η χρονιά και βλέπουμε, ο Μπενίτεθ, που είναι υπεράνω κριτικής γιατί είναι νεοφερμένος, κινδυνεύει εξαιτίας του χαμένου χρόνου να ανεβάσει του χρόνου στα ύψη των πήχη των απαιτήσεων χωρίς άλλη περίοδο χάριτος. Ακόμα περισσότερο όμως κινδυνεύει ο ΠΑΟ να βρεθεί του χρόνου το καλοκαίρι στην ανάγκη να κάνει πάλι μια νέα αρχή χωρίς από την τρέχουσα σεζόν να μπορεί να κρατήσει τίποτα.
Ολοι ψάχνονται, ο Μπενίτεθ ψάχνει
Ο κόσμος τα έχει κυρίως με τους παίκτες, οι δημοσιογράφοι μιλάνε για κακή νοοτροπία, από τις καλοκαιρινές προκρίσεις μοιάζουν να πέρασαν αιώνες κτλ κτλ. Δύναμαι να σας ενημερώσω πως όλοι οι παίκτες του ΠΑΟ πωλούνται. Στην πλατφόρμα που λέγεται ΤransertRoom, όπου οι ευρωπαϊκές ομάδες καταθέτουν τις λίστες παραχώρησης παικτών (μην χάνετε το χρόνο σας ψάχνοντας, η πλατφόρμα είναι συνδρομητική και κλειστή) υπάρχουν τα ονόματα 27 παικτών του ΠΑΟ: όποιος ενδιαφέρεται κάνει ψώνια. Ισως αυτό βέβαια εξηγεί και την εικόνα της ομάδας: όποιος νιώθει ότι μπορεί άμεσα να φύγει, ψάχνει το επόμενο αφεντικό. Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα: δεν θα φύγουν άλλωστε όλοι. Η απορία μου είναι ποιοι θα ρθούν και πόσο καλοί θα είναι. Διότι δεν τους χρειάζεται απλά ο ΠΑΟ για να γίνει καλύτερος: ο προπονητής του πρέπει να στείλει στον κόσμο της ομάδας ένα μήνυμα ότι ξέρει να διαλέγει. Αν το δείξει, ο Ιανουάριος θα είναι ο πρώτος του καλός μήνας – θα μπορούμε να λέμε ότι αρχίζει η δουλειά του στον ΠΑΟ. Γιατί σε αυτό το πρώτο δίμηνο που βρίσκεται στον ΠΑΟ ο Μπενίτεθ είναι σαν να μην ήρθε. Δουλειά, δηλαδή αλλαγή προς το καλύτερο, δεν φαίνεται. Και δεν είναι κολακευτικό για ένα προπονητή να δουλεύει δυο μήνες σε μια ομάδα και το συμπέρασμα όλων να είναι ότι η ομάδα πρέπει να αλλάξει όλους τους παίκτες της. Δεν του αρέσει και του ίδιου να το ακούει.
Πηγή: Gazzetta
