Του Αντώνη Καρπετόπουλου
Ο Νόβακ Τζόκοβιτς τα μαζεύει και φεύγει από την Μελβούρνη. Νομίζω πως το τελευταίο που παζαρεύουν οι δικηγόροι του είναι η τιμωρία του να ισχύσει μόνο για φέτος: κανονικά, αν στην Αυστραλία σου αφαιρέσουν τη βίζα δεν μπαίνεις στη χώρα για τρία χρόνια. Το τριμελές δικαστήριο που απέρριψε την έφεσή του δεν έδωσε ακόμα το σκεπτικό της απόφασής του στη δημοσιότητα: απλά τον επιβάρυνε με τα δικαστικά έξοδα που είναι και μεγάλα. Στο τέλος αυτής της ιστορίας κρατάω ένα συμπέρασμα και μια απορία. Το συμπέρασμα είναι ότι όλα έγιναν όπως σε μια πολιτισμένη χώρα ήταν σωστό να γίνουν. Και η απορία γιατί ο Τζόκοβιτς τα έκανε όλα αυτά, ενώ θα μπορούσε να τα αποφύγει με τον απλούστερο των βαλκανικών τρόπων, δηλαδή προμηθευόμενος με κάποιο τρόπο ένα πιστοποιητικό εμβολιασμού. Ας τα δούμε.
Θα είχαν κατασκευάσει ένα ήρωα
Ας υποθέσουμε πως ο Τζόκοβιτς έχανε το πρώτο δικαστήριο, όπως πολλοί περίμεναν κι έφευγε από την Μελβούρνη κακήν κακώς, σαν «ανεμβολίαστος γάιδαρος» όπως είπε ένας Σέρβος βουλευτής. Η αναστάτωση θα ήταν μάλλον μικρότερη καθώς το θέμα θα είχε λήξει νωρίς και σχετικά γρήγορα. Αλλά οι Αυστραλοί θα είχαν κατασκευάσει ένα παγκόσμιο ήρωα: τον ΝοVAX Τζόκοβιτς.
Την ιστορία αυτή, ακριβώς επειδή δεν είναι τόσο απλή, απαιτεί ψύχραιμη ανάγνωση. Αρχικά το πράγμα έχει να κάνει με την ίδια την διαχείριση της πανδημίας και την δυσκολία της. Αν μια χώρα έλεγε ότι «κανείς ανεμβολίαστος δεν παίρνει βίζα» το πράγμα θα ήταν απλό, αλλά δεν είναι διότι μια τέτοια απόφαση στερείται λογικής και ευαισθησίας. Υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν αλλά δεν μπορούν -για ιατρικούς λόγους- να εμβολιαστούν. Και υπάρχουν και άνθρωποι που έχουν πρόσφατα ασθενήσει κι έχουν το δικαίωμα να ταξιδέψουν. Όλα αυτά εκ των πραγμάτων δημιουργούν εξαιρέσεις. Και φυσικά όποιος δεν θέλει να εμβολιαστεί παίζει με αυτό: τζογάρει. Όπως και ο Τζόκοβιτς.
Πρώτο δικαστήριο
Ο Σέρβος απέδειξε ότι είχε λόγο να ζητήσει εξαίρεση. Οι Αυστραλοί του έδωσαν βίζα – και μάλιστα ηλεκτρονικά. Ο Τζόκοβιτς ζήτησε να πάει στην Μελβούρνη για δουλειά – δικαίως οι δικηγόροι του πρόβαλαν την κλήση της Ενωσης Αυστραλών Επαγγελματιών Παικτών στο Open: χάρη σε αυτή, και χάρη στη δήλωση ασθένειας ο Τζόκοβιτς έβγαλε μια κανονική βίζα. Κατά τη γνώμη μου ορθά κέρδισε και το πρώτο δικαστήριο διότι αυτό ήταν το αντικείμενο εκείνης της πρώτης δίκης: η κρίση της διαδικασίας. Αν τον είχαν τότε απελάσει, ο Τζόκοβιτς (και οι πολυάριθμοι υποστηρικτές του) θα μπορούσαν βάσιμα να ισχυρίζονται ότι οι Αυστραλοί τον υπέβαλαν σε μια ταλαιπωρία ακυρώνοντας στο αεροδρόμιο μια βίζα που του έδωσαν οι ίδιοι λίγες μέρες πριν, χωρίς στο μεταξύ να έχει προκύψει τίποτα το διαφορετικό. Επιπλέον εκείνο το πρώτο δικαστήριο έκρινε και σωστά ότι ο Σέρβος δεν είχε το χρόνο να αποδείξει τους ισχυρισμούς του – τότε το όπλο του ήταν ότι έχει πρόσφατα νοσήσει και θυμίζω πως αυτό πριν πάει στη Μελβούρνη το είχε κρατήσει μυστικό.
Το δεύτερο δικαστήριο
Σε κάθε σοβαρή χώρα είναι άλλο πράγμα το δικαίωμα εισόδου κι άλλο το δικαίωμα παραμονής. Ο Τζόκοβιτς απέκτησε το δικαίωμα να μπει (και με δικαστική απόφαση) και οι Αυστραλοί απέκτησαν το δικαίωμα να ερευνήσουν τον φάκελό του. Το έκαναν χωρίς βιασύνη και με σεβασμό σε όλες τις διαδικασίες. Κι ανακάλυψαν τρία τουλάχιστον λάθη του Σέρβου που τελικά οριοθέτησαν την ιστορία. Ο Τζόκοβιτς δεν νόσησε στις 15 Δεκεμβρίου, όπως ισχυρίστηκε μέσω των δικηγόρων του στο δικαστήριο για την ακύρωση της βίζας του, αλλά αργότερα. Δεν έκανε την προκαθορισμένη καραντίνα όταν νόσησε, κι όχι μόνο βγήκε απο το σπίτι του, αλλά έδωσε και συνέντευξη. Επίσης είναι βέβαιο ότι όσα δήλωσε στο ταξιδιωτικό έγγραφο που συμπλήρωσε πριν μπει στο αεροπλάνο να πετάξει για τη Μελβούρνη δεν ισχύουν. Όλα αυτά δεν τα αποκάλυψαν απλά οι Αυστραλοί και δεν τα έγραψαν απλά κάποιοι κακοί δημοσιογράφοι: το σημαντικό στην ιστορία είναι ότι χάρη στους προσεχτικούς χειρισμούς των αρχών τα αποκάλυψε ο ίδιος!
Τα είπε και ζήτησε συγνώμη
Με δική του ανάρτηση ο Σέρβος αποκάλυψε ότι έμαθε ότι είναι θετικός στον κορονοϊό μετά την περίφημη εκδήλωση για τα παιδιά στην οποία βρέθηκε στις 17 Δεκεμβρίου, ωστόσο παραδέχεται ότι έσπασε εν γνώσει του την καραντίνα όταν παραχώρησε συνέντευξη στην L’Equipe στις 18 Δεκεμβρίου. Δέχτηκε επίσης το λάθος στην αίτησή για τη βίζα. Ανέφερε ότι είναι αλήθεια πως είχε ταξιδέψει στην Ισπανία πριν πάει στη Μελβούρνη και ότι κακώς το απέκρυψε, αλλά, όπως είπε, δεν συμπλήρωσε αυτός την αίτηση, αλλά οι συνοδοί του. Αυτό που προσπάθησε είναι να δείξει ότι κατάλαβε τα λάθη του και μάλιστα ζήτησε και από όλους συγνώμη. Αλλά στο τελευταίο δικαστήριο αυτό που κρίθηκε ήταν η συμπεριφορά του, όχι το αν έχει καλούς τρόπους. Οι δικηγόροι του μάλιστα παρουσίασαν και μια δέσμευσή του ότι σε όλο το διάστημα που θα έμενε στην Μελβούρνη θα ήταν προσεχτικότατος και δεν θα έκανε την παραμικρή δήλωση που θα μπορούσε να δημιουργήσει πρόβλημα – θύμισαν μάλιστα ότι ποτέ δεν έχει μιλήσει κατά των εμβολίων. Αλλά όταν κάποιος έχει συμπεριφερθεί τόσο ανεύθυνα (με δική του παραδοχή) ένα μόλις μήνα πριν, πώς να τύχει μιας κάποιας επιείκειας από το δικαστήριο μιας πόλης που είχε 260 μέρες lockdown;
Είναι επίσης σημαντικό ότι ο Τζόκοβιτς δεν είναι ο μόλος που απελάθηκε. Εφυγαν γιατί δεν είχα σεβαστεί κανόνες δυο ακόμα παίκτριες και ένας τουλάχιστον προπονητής. Απλά οι περιπτώσεις τους δεν προκάλεσαν θόρυβο γιατί δεν είναι στο νούμερο 1 του κόσμου.
Πήρε ένα μάθημα
Ο Τζόκοβιτς φεύγει από την Αυστραλία σίγουρα όχι ως ήρωας αλλά ως κάποιος που πήρε ένα μάθημα: τον απέλασαν αφού σεβάστηκαν όλα τα δικαιώματα του. Η απορία μου στην ιστορία δεν θα απαντηθεί ποτέ. Εξακολουθώ να μην καταλαβαίνω πως ο Τζόκοβιτς (που σίγουρα έχει ολόκληρη την κυβέρνηση της Σερβίας στα πόδια του) δεν προμηθεύτηκε μια βεβαίωση ό,τι έχει εμβολιαστεί κανονικά. Δεν μιλάω για πλαστή βεβαίωση, που θα μπορούσε να τον οδηγήσει σε περιπέτειες, αλλά για μια κανονική βεβαίωση με υπογραφές αρμοδίων. Αν δεν μπορούσε να βγάλει μια στη Σερβία, μια χαρά θα μπορούσε να πεταχτεί μέχρι την Κατερίνη π.χ και να προμηθευτεί μια από μας: εδω πληρώνοντας βρίσκεις ακόμα και πρόθυμους να εμβολιαστούν στη θέση σου. Γιατί δεν το έκανε; Επιχειρώντας μια κάπως απλοϊκή προσπάθεια να το εξηγήσω καταλήγω στο συμπέρασμα ότι ο βασικός λόγος είναι ότι μιλάμε για κάποιο αληθινά θρήσκο άνθρωπο – όχι κάποιο ντεμέκ Χριστιανό, αλλά κάποιο με αρχές. Σκληρές μάλιστα.
Όλα όσα είδαμε αυτές τις μέρες είναι αποτέλεσμα μιας αυστηρής χριστιανικής ηθικής – που συνορεύει με την ιδεοληψία. Ο Τζόκοβιτς δεν πιστεύει στον ιό, όπως τόσοι και τόσοι φανατικοί Χριστιανοί – και άρα κυκλοφορούσε μολονότι ήταν θετικός. Δεν έκανε δηλώσεις, γιατί αναγνωρίζει το δικαίωμα του διπλανού του να εμβολιαστεί, μολονότι αυτός δεν εμβολιάζεται («αγάπα τον πλησίον σου» κτλ). Είναι επιπόλαιος, αλλά προσπάθησε να μην αμαρτήσει: δεν προσπάθησε να κλέψει, ούτε να πλαστογραφήσει – πίστευε πως βρήκε εξαίρεση, ίσως γιατί νιώθει πως ο ίδιος είναι ένα είδος θαυμαστής εξαίρεσης σε ένα κόσμο συνηθισμένων ανθρώπων. Ισως γιατί όντως νοιώθει παιδί του Θεού αγαπημένο. Που μπορεί να έχει παρατήσει κανα χρόνο την οικογένεια του και να κάνει ντόλτσε βίτα, αλλά όπως έχει πει είναι πρώτα Χριστιανός Ορθόδοξος και μετά ό,τιδήποτε άλλο.
Είναι όντως εξαιρετικός ο Τζόκοβιτς. Αλλά μόνο μέσα στο γήπεδο. Εξω από αυτό δυστυχώς όχι. Και είναι κρίμα.
Πηγή: Κάρπετ Show
