Αποκλειστική συνέντευξη στο katerinisport.gr, που βρέθηκε στις εγκαταστάσεις του Β’ Δημοτικού Αθλητικού Κέντρου Κατερίνης, παραχώρησε ο προπονητής της γυναικείας ομάδας βόλεϊ του Αρχελάου, Σάββας Καμανατζής. Ο Κατερινιώτης τεχνικός αναφέρθηκε στους στόχους της ομάδας του για τη φετινή σεζόν, στα τουρνουά beach volley όπου συμμετείχε το φετινό καλοκαίρι, στη αγωνιστική και εξωαγωνιστική κατάσταση του βόλεϊ της Πιερίας, στην ανάγκη επένδυσης των αναπτυξιακών τμημάτων τα οποία αποτελούν το «αύριο» του αθλήματος, ενώ εξέφρασε την τεράστια αγάπη του για το βόλεϊ λέγοντας χαρακτηριστικά: «Δε μπορώ να περάσω μία μέρα πλέον χωρίς να κάνω προπόνηση!»
– Κεφάλαιο Αρχέλαος. Ποιος είναι ο βασικός στόχος της φετινής ομάδας σας;
«Δεν υπάρχει στόχος για άνοδο. Εμείς αυτή τη στιγμή κάνουμε μια προσπάθεια για να μπορέσουμε να έχουμε καλή παρουσία στην κατηγορία που βρισκόμαστε, στη Β’ Εθνική. Η άνοδος είναι κάτι το οποίο είναι πολύ δαπανηρό. Θα μπορούσαμε κάλλιστα να κυνηγήσουμε την άνοδο αλλά τα έξοδα στην επόμενη κατηγορία είναι τόσο πολλά που δε θα μπορούσαμε να ανταπεξέλθουμε. Υπάρχουν παραδείγματα από τις δυο προηγούμενες σεζόν που μας πέρασαν, οι ομάδες που ανέβηκαν από την κατηγορία μας δε μπόρεσαν να ανταπεξέλθουν, παραιτήθηκαν και έπεσαν στο τοπικό. Για αυτό το λόγο δεν κυνηγούμε την άνοδο, αλλά μία καλή παρουσία. Αυτό που μας ενδιαφέρει περισσότερο εμάς σαν Αρχέλαος είναι τα αναπτυξιακά. Τα μαζέψουμε παιδιά από τα δημοτικά, να κρατήσουμε αυτά που έχουμε ήδη και να τα δουλέψουμε για το μέλλον. Ίσως κάποια στιγμή βρεθεί κάποιος επενδυτής και βοηθήσει την κατάσταση ώστε να πάμε ένα βήμα παραπέρα».
– Το φετινό καλοκαίρι ήταν ιδιαίτερα δραστήριο για εσάς, καθώς συμμετείχατε στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Beach Volley Under 17, που διεξήχθη στην Πρέβεζα, στα τουρνουά της ΕΣΠΕΜ και στο Juniors Open που έλαβαν χώρα στη Θεσσαλονίκη. Πως θα χαρακτηρίζατε τη συμμετοχή σας σε αυτές τις διοργανώσεις και τι μένει ως παρακαταθήκη από αυτές για τα παιδιά αλλά και για εσάς;
«Είναι η πρώτη φορά που αποφασίσαμε από κοινού με τον κ.Σαρρή να κάνουμε μια προσπάθεια και να σπρώξουμε τα παιδιά προς το beach volley. Υπήρχαν 2,3 παιδιά τα οποία ασχολούνταν και πριν με το beach volley ερασιτεχνικά και είπαμε φέτος να τα βοηθήσουμε, να τα κάνουμε ζευγάρια ,να συμμετέχουμε και ό,τι κάνουμε. Αποδείχθηκε ότι τελικά κάναμε καλή δουλεία, φέραμε και τον πρώην ομοσπονδιακό προπονητή τον κ. Παναγιώτη Μούρτσιο να τους κάνει προπόνηση. Τα αγόρια κατάφεραν και βγήκαν πρωταθλητές Μακεδονίας και προκριθήκαν στο Πανελλήνιο στην Πρέβεζα. Εκεί δεν τα πήγαμε καλά γιατί το επίπεδο ήταν πολύ υψηλό, αλλά ήταν ένα βήμα για εμάς. Μια ξεχωριστή εμπειρία και του χρόνου θα είμαστε πιο βελτιωμένοι. Πιστεύω θα υπάρξουν περισσότερα ζευγάρια του χρόνου και περισσότερη συμμετοχή».
– Ποιες είναι οι δυσκολίες που έχει να αντιμετωπίσει μία αθλήτρια, ένας αθλητής του βόλεϊ που λαμβάνει μέρος σε αυτές τις διοργανώσεις, αλλά και ο προπονητής τους;
«Για τον αθλητή πιστεύω ότι είναι σωματική επιβάρυνση. Το θέμα είναι όμως ότι το βόλεϊ δεν είναι σαν το ποδήλατο ότι δηλαδή το μαθαίνεις και δεν το ξεχνάς. Το βόλεϊ αν το αφήσεις θα σε αφήσει! Για αυτό και εμείς δε σταματάμε καθόλου. Από τον Απρίλιο που τελειώνουν οι αγωνιστικές μέχρι και σήμερα σε τακτά χρονικά διαστήματα κάνουμε προπονήσεις, έτσι ώστε οι αθλητές να είναι πάντα σε επαφή με τη μπάλα γιατί αν το αφήσεις για λίγους μήνες, δύσκολα επανέρχεσαι μετά. Για τον προπονητή είναι διαφορετικό. Αν μιλήσω προσωπικά και πω για τον εαυτό μου, δε μπορώ μία μέρα χωρίς βόλεϊ! Δε μπορώ να περάσω μία μέρα χωρίς να κάνω προπόνηση. Είναι κάτι το οποίο αγαπώ . Είμαι από 13 χρονών στα γήπεδα. Δυστυχώς για ένα διάστημα 15 ετών λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων αναγκαστικά να σταματήσω και σαν παίκτης και σαν προπονητής. Αλλά από το 2015 που επανήλθα δε σταμάτησα ούτε σε μία μέρα!»
– Σε τι κατάσταση (αγωνιστική και μη) βρίσκεται σήμερα το βόλεϊ της Πιερίας αλλά και το ελληνικό βόλεϊ γενικότερα;
«Για το βόλεϊ της Ελλάδας δε γνωρίζω ακριβώς, αλλά για της Πιερίας να σας πω ότι εμείς και σαν Αρχέλαος και σαν Πιερικός δε χρωστάμε σε κανέναν! Έχουμε θετικό πρόσημο από την προηγούμενη χρονιά και ευελπιστούμε το ίδιο να γίνει και φέτος. Δηλαδή να πληρωθούν όλοι, να αγοράσουμε στολές, τσάντες, να εξασφαλίσουμε μετακινήσεις κτλ και στο τέλος της χρονιάς να μη χρωστάμε κανένα και να έχουμε και κάτι στο ταμείο μας».Σε ότι αφορά την αγωνιστική κατάσταση, το βόλεϊ της Πιερίας βρίσκεται σε αρκετά υψηλό επίπεδο, καθώς η αντρική ομάδα αγωνίζεται στην Α2 εθνική κατηγορία εδώ και 3 χρόνια και ελπίζουμε και τα υπόλοιπα. Όσο για το γυναικείο, ναι μεν υπάρχει αρκετά καλό υλικό αλλά όπως σας ανέφερα πιο πριν, δύσκολα ομαδικά να αναδειχθεί σε πιο υψηλή κατηγορία λόγω προβλήματος έλλειψης επενδυτών. Αυτό που προσπαθούμε εμείς οι προπονητές είναι να βγάζουμε ταλέντα για να επανδρώνουν της εθνικές ομάδες.
– Πως θα χαρακτηρίζατε την ανταπόκριση του φίλαθλου κόσμου για το βόλεϊ στην Πιερία και την Ελλάδα;
«Αυτό είναι κάτι που μας πονάει λιγάκι. Στο αντρικό όντως ο κόσμος μας βοηθάει, έρχεται στο γήπεδο επειδή η ομάδα παίζει και σε ποιο υψηλό επίπεδο, υπάρχει κάποια κίνηση, αλλά στο γυναικείο έχουμε πρόβλημα. Έρχονται μόνο γονείς, συγγενείς, οι φίλοι και φίλες από το σχολείο των παιδιών και είναι λίγο περιορισμένη η ανταπόκριση.
Όσο για την Ελλάδα, τώρα τελευταία τα 2,3 προηγούμενα χρόνια επειδή και οι εθνικές ομάδες πηγαίνουν αρκετά καλά, νομίζω ότι σιγά σιγά ο κόσμος αρχίζει και το ψιλοαγαπάει. Βέβαια το βόλεϊ το επισκιάζει πάντα το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ, αλλά νομίζω ότι με μερικές επιτυχίες που θα έρθουν στο μέλλον θα έχει και αυτό την άνθισή του».
– Που εντοπίζονται οι κυριότερες διαφορές στο βόλεϊ του σήμερα συγκριτικά με την εποχή που ήσασταν εσείς μέσα στους αγωνιστικούς χώρους;
«Υπάρχουν τεράστιες διαφορές. Τότε δεν υπήρχε το λίμπερο, δεν υπήρχαν οι κατευθείαν πόντοι, κάθε πόντος ήταν και αλλαγή. Έπρεπε αυτός που κάνει το σερβίς να πάρει τον πόντο. Μπορούσε ένα παιχνίδι δηλαδή να κρατήσει 3,5 και 4 ώρες. Ήταν πολύ διαφορετικοί οι κανόνες. Βέβαια και τα συστήματα ήταν πολύ διαφορετικά . Στην Ευρώπη φυσικά το βόλεϊ ήταν πάντα πιο ανεπτυγμένο σε σχέση με την Ελλάδα. Είναι χαοτικές οι διαφορές. Να φανταστείτε ότι εγώ αγωνιζόμουν ως πασαδόρος και είμαι 1.83 και θεωρούμουν από τους ψηλούς. Αυτή τη στιγμή με 1.83 παίζεις μόνο ως λίμπερο. Δε μπορείς να παίξεις βόλεϊ με λιγότερο από 1.90 ύψος σήμερα».
– Πόσο διαφορετική είναι η καθημερινότητα και η προπόνηση, ενός προπονητή γυναικείας ομάδας με έναν προπονητή ανδρικής ομάδας βόλεϊ;
«Όταν προπονείς μια ανδρική ομάδα μπορείς να πεις και μία κουβέντα παραπάνω. Μιλάμε την ίδια γλώσσα. Στα κορίτσια είναι λίγο διαφορετικά τα πράγματα. Θα πρέπει να προσέξεις πως θα μιλήσεις, θα πρέπει να προσέξεις τις κινήσεις σου και πολλά πράγματα.
Μη ξεχνάτε ότι γυναικεία ομάδα κορασίδων – παγκορασίδων είναι το ίδιο. Γιατί τα κορίτσια μέχρι τα 19 αγωνίζονται συνήθως, τα περισσότερα μετά εγκαταλείπουν λόγω σπουδών. Τα αγόρια είναι διαφορετικά μέχρι τα 37,38 μπορούν να παίξουν βόλεϊ. Με αυτούς σε αυτή την ηλικία μπορείς να συνεννοηθείς εύκολα. Με τα μικρά τα κορίτσια χρειάζεται λεπτότητα και σωστή συμπεριφορά από τον προπονητή και ίσως είναι λίγο κακό αυτό μερικές φορές αλλά δε μπορείς να κάνεις διαφορετικά. Εμείς εδώ στον Πιερικό και στον Αρχέλαο έχουμε μία στρατηγική και είπαμε ναι μεν κοιτάμε να μαζέψουμε παιδιά, αλλά αυτά να έχουν όρεξη και ήθος. Ο αθλητής πάντα ξεκινά από το ήθος. Αν δεν έχει ήθος ο αθλητής δε θα φτάσει ποτέ ψηλά. Οπότε προσπαθούμε να έχουμε καλά παιδιά αλλά και καλούς μαθητές. Δεν ισχύει αυτό που ίσχυε παλιά ότι ο μέτριος μαθητής θα πάει να παίξει ποδόσφαιρο, μπάσκετ, βόλεϊ κτλ. και ο καλός θα σπουδάσει. Για μένα ο αθλητής θα πρέπει να είναι παράλληλα και καλός μαθητής».
– Σε μια κλίμακα από το 1 μέχρι το 10, πόσο ταλέντο υπάρχει στο συγκεκριμένο άθλημα στην Ελλάδα αλλά και στην Πιερία ειδικότερα;
«Το ταλέντο που υπάρχει το μαρτυράει το σύνολο τον ομάδων που έχει η Πιερία. Αυτή τη στιγμή στην Πιερία έχουμε έξι ομάδες βόλεϊ. Υπάρχει ο Πιερικός, ο Αρχέλαος, ο Αίολος, το Λιτόχωρο, η Νίκη Αιγινίου και ο Βαφύρας Αγίου Σπυρίδωνα. Πιστεύω ότι αν ξεκινήσουμε από τα Δημοτικά και μπορέσουμε με την κίνηση να μαζέψουμε παιδιά, έχουμε αποδείξει και Πιερικός και Αρχέλαος ότι βγάζουμε ταλέντα . Ήδη αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα και στην Εθνική αλλά και στις μεγάλες ομάδες, υπάρχουν παίκτριες οι οποίες έχουν παίξει και στον Αρχέλαο και στον Πιερικό. Είναι μεγάλα τα ονόματα. Όπως η Καλεντερίδου που μετακινήθηκε από τον ΑΟ Θήρας στον Ολυμπιακό, η Καραφουλίδου που παίζει στον ΑΟ Θήρας, η Κυπαρίσση που φέτος μεταπήδησε στον ΠΑΟΚ και άλλα κορίτσια μου διαφεύγουν τα οποία έχουν περάσει και από τον Πιερικό και από τον Αρχέλαο και βρίσκονται σε υψηλό επίπεδο στην Ελλάδα».
– Θέλω να μου αναφέρετε τις 2 αγαπημένες σας στιγμές της σταδιοδρομίας σας (αγωνιστικής και προπονητικής).
«Η μία είναι η άνοδος στην Α2 το 93,94 αν θυμάμαι καλά που είχαμε ανεβεί στην τότε Β’Εθνική με τον Αρχέλαο. Ήταν η πιο σημαντική μου στιγμή σαν αθλητής. Σαν προπονητής αυτό που μου έχει μείνει περισσότερο είναι η πρώτη μου ομάδα. Όταν ήμουν 22 και είχα αναλάβει τη γυναικεία ομάδα του Αρχελάο. Εκείνη την ομάδα την φέρνω πολλές φορές στο μυαλό μου δεν την ξεχνώ ποτέ. Είχαμε 4 χρόνια σερί που παίρναμε το πρωτάθλημα και με τα κορίτσια που είχα παίκτριες μιλάμε ακόμα και σήμερα».
– Τι μήνυμα θα δίνατε στα νεαρά παιδιά (αγόρια-κορίτσια) που ασχολούνται ή που επιθυμούν να ασχοληθούν επαγγελματικά με το βόλεϊ;
«Εγώ θα πω στα παιδιά να ασχοληθούν με τον αθλητισμό. Ότι άθλημα και είναι, είτε βόλεϊ, είτε ποδόσφαιρο, είτε μπάσκετ, είτε κολύμβηση κτλ. Σίγουρα, επειδή είμαι προπονητής του βόλεϊ θα ήθελα τα παιδιά να ασχοληθούν με το βόλεϊ και πιο πολύ τα αγόρια γιατί έχουμε ανάγκη από αγόρια. Τα παιδιά θα πρέπει να αφήσουν τις καφετέριες, τα κινητά κτλ. και να ασχοληθούν με το σώμα τους και όχι απαραίτητα να κάνουν πρωταθλητισμό. Ας κάνουν απλό αθλητισμό. Να ασχοληθούν όμως με κάποιο άθλημα».
