Βίωσα το bullying στο σχολείο. Την αίσθηση της πολύ άβολης στιγμής της κοροϊδίας από συνομήλικους, απλώς και μόνο επειδή δεν ήμουν «όμορφος» όπως αυτοί, φορούσα γυαλιά, είχα μεγάλα αυτιά και μια ελιά στο μάγουλο (κληρονομιά της μητέρας μου), πρόσεχα στο μάθημα και ήμουν υπερβολικά ήσυχος. Άσχημος και, προφανώς, ξενέρωτος κατ’ αυτούς…
Και, παρότι ποτέ δεν δέχθηκα σωματική βία, σας διαβεβαιώνω ότι η ψυχολογική μπορεί να είναι ακόμα πιο οδυνηρή για μια παιδική ψυχή, η οποία χωρίς βοήθεια δεν ξέρει πως να την διαχειριστεί και, κυρίως, πως να την αντιμετωπίσει και να την ξεπεράσει.
Ο Εμμανουήλ Καραλής, το συγκλονιστικό χάλκινο του οποίου φαντάζει σαν χρυσό στα μάτια και την καρδιά μας, βίωσε από πολύ μικρός (εμένα η δυσάρεστη εμπειρία προέκυψε από το Γυμνάσιο και μετά) παρόμοιες καταστάσεις απλά και μόνο επειδή δεν είναι λευκός.
«Είμαι Έλληνας, αλλά μαύρος. Στο σχολείο δεν υπήρχαν άλλοι μαύροι, εκτός από εμένα και την (σ.σ. δίδυμη) αδελφή μου. Υπήρχαν κάποια παιδάκια στην Α’ Δημοτικού που μιλούσαν άσχημα, έλεγαν ‘τα μαυράκια’» ανέφερε σε παλαιότερη συνέντευξή του για την πρώτη του γνωριμία με το bullying και, συγκεκριμένα, το ρατσιστικό. Δυστυχώς, υπάρχουν πολλών και διαφορετικών μορφών…
Στα 15 του, αντιμετώπισε bullying και από προπονητή του στίβου, με τον οποίο έφτασε μέχρι τα δικαστήρια. Και δικαιώθηκε. Την ίδια εποχή, μια ομάδα παιδιών χτυπούσε και απειλούσε αυτόν και την αδελφή του. Τους έλεγαν να γυρίσουν στην χώρα τους. Αγνοούσαν, προφανώς, ότι τα δύο παιδιά έχουν γεννηθεί στην Ελλάδα και η μητέρα τους μεγάλωσε εδώ, αφού ήρθε από την Ουγκάντα μόλις σε ηλικία τριών ετών, κόρη του πατήρ Εμμανουήλ που σπούδασε Θεολογία στην χώρα μας και επέστρεψε στην Ουγκάντα για να διδάξει τον Χριστιανισμό.
«Τι μπορούσαμε να κάνουμε; Καθόμασταν σε ένα παγκάκι και κλαίγαμε» θυμάται ο Μανόλο, το λαμπερό χαμόγελο του οποίου έσβησε μόνο για λίγο καιρό εκείνη την τόσο δύσκολη εποχή, για να κάνει ξανά την εμφάνισή του όταν διαπίστωσε πως είναι γεννημένος για το άλμα επί κοντώ.
Όταν πλέον καθιερώθηκε ως ένας από τους κορυφαίους επικοντιστές στην Ευρώπη, αντιμετώπισε την κατάθλιψη που προέκυψε από τους τραυματισμούς που έβαζαν υψηλά εμπόδια στην πρόοδο και τα όνειρά του. Όπως το bullying, τη νίκησε, πάντα με την βοήθεια της οικογένειάς του.
Του μπαμπά Χάρη, της μαμάς Σάρα και της δίδυμης αδελφής του, Αγγελικής, οι οποίοι δεν θα μπορούσαν να λείψουν από το πλευρό του στο κατάμεστο «Σταντ ντε Φρανς», το οποίο παραληρούσε με την παράσταση του εξωγήινου Αρμάντ Ντουπλάντις, αλλά χάρισε αμέτρητα χειροκροτήματα στο πιο όμορφο και γλυκό χαμόγελο της ελληνικής αποστολής.
Σε ένα 24χρονο παιδί που είναι πλέον ολυμπιονίκης, δικαίως συμπεριλαμβάνεται ανάμεσα στους κορυφαίους επικοντιστές του κόσμου αυτή την στιγμή και δείχνει ικανό να σπάσει το απίστευτο φράγμα των έξι μέτρων, το οποίο σκάρτα τριάντα αθλητές στην ιστορία του αθλήματος έχουν καταφέρει να ξεπεράσουν.
Ένας από τους τελευταίους ήταν, κατά σύμπτωση, ο Φιλιππινέζος EJ Ομπιένα, ο οποίος το πάλεψε μέχρι τέλους, αλλά εν τέλει είδε την πλάτη του Καραλή στην γενική βαθμολογία. Ακόμα και έτσι, χάρηκε με την χαρά του συναθλητή του, όπως έκαναν όλοι με το παγκόσμιο ρεκόρ του «Μόντο», επιβεβαιώνοντας πόσες ιδιαιτερότητες έχει το κάθε ατομικό άθλημα, παρά τον τεράστιο ανταγωνισμό και τον εγωισμό του εκάστοτε αθλητή.
Ο Εμμανουήλ Καραλής, μιλώντας στο Gazzetta, αφιέρωσε το μετάλλιο πρωτίστως στον εαυτό του και στην οικογένειά του. Και πολύ καλά έκανε. Γιατί μόνο αυτός, ο Χάρης, η Σάρα και η Αγγελική ξέρουν τι έχει τραβήξει, τι έχουν τραβήξει, μέχρι την στιγμή της ανείπωτης χαράς στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού.
Επειδή, όμως, είναι ψυχάρα, ο Μανόλο το αφιέρωσε και στους Έλληνες, για τους οποίους διαπιστώνει ότι είναι σα μια γροθιά στις επιτυχίες και, κυρίως, στις αποτυχίες. Και ότι διαμορφώνεται στην χώρα μια αθλητική παιδεία που θα φέρει και άλλα παιδιά στον αθλητισμό.
Μανόλο μου, μακάρι, αλλά προς το παρόν, έστω και αν μιλάμε για μειοψηφία κρετίνων, θεωρώ ότι δεν ξέρουμε να αναγνωρίσουμε το τι έχεις πετύχει και ότι δεν μας αξίζεις. Να είσαι πάντα καλά παλικάρι μου…
Υ. Γ.: Σήμερα (06/08) συμπληρώθηκαν 32 χρόνια από το απίστευτο χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο της Βούλας Πατουλίδου στα εκατό μέτρα γυναικών στην Βαρκελώνη. Από εκείνη την ασύλληπτη επιτυχία, έχουν ακολουθήσει 13 ελληνικά μετάλλια στον στίβο (τα πέντε χρυσά) στους επόμενους οκτώ Ολυμπιακούς Αγώνες και (πολύ σύντομα…) θα έρθουν και άλλα. Αυτή, αναμφίβολα, ήταν η μεγαλύτερη κληρονομιά από την μοναδική «για την Ελλάδα ρε γαμώτο» υπέρβαση της Βούλας όλων των Ελλήνων.
Πηγή: Gazzetta
