Ρεβάνς εδώ και τώρα

Του Αντώνη Καρπετόπουλου

Δεν ξέρω ποιος είχε την ιδέα για την διεξαγωγή του παιγνιδιού της Εθνικής ομάδας του 2004 με μια μεικτή σπουδαίων ποδοσφαιριστών εκείνης της περιόδου που η ομάδα του Οτο Ρεχάγκελ κατέκτησε το Εuro αλλά όποιος την είχε μπράβο του. Το ματς στο Εσεν ήταν, όχι απλά ο καλύτερος τρόπος για να γιορταστούν τα εικοσάχρονα της επετείου, αλλά ίσως ο μοναδικός. Σκεφτόμουν ποια θα μπορούσε να είναι μια άλλη λύση. Θα μπορούσε πχ να διοργανωθεί το αντίστοιχο ματς στην Ελλάδα: στην αρχή θα λέγανε όλοι μπράβο. Μετά θα αναλάμβανε την οργάνωση η ΕΠΟ – με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Σε χρόνο ρεκόρ θα άρχιζαν οι γκρίνιες για το σε ποιο γήπεδο πρέπει το ματς να γίνει. Θα καταλήγανε κάπου με τα χίλια ζόρια. Με τον καύσωνα που έχει η Αθήνα θα ξεκινούσε ένα απερίγραπτο άγχος για το πόσος κόσμος θα πάει στο γήπεδο. Θα ψάχναμε αντιπάλους της Εθνικής μέχρι τελευταία μέρα αφού από την στιγμή που υπήρχε και το Euro στη Γερμανία αρκετοί δεν θα μπορούσαν να ρθουν. Την μέρα του αγώνα θα ακούγαμε ομιλίες από διάφορους που θα έστηναν κάποιου τύπου βαρύ τελετουργικό για την περίσταση. Θα βαριόντουσαν πρώτα από όλα οι ίδιοι οι παίκτες. Ενώ χθες η χαρά τους που βρέθηκαν στην πόλη του Ρεχάγκελ ήταν τεράστια. Φάνηκε και στο παιγνίδι της. Το γκολ του Κατσουράνη που δεν μέτρησε είναι ένα γκολ κατάθεσης ενθουσιασμού. Τα πανηγύρια στο γκολ του Γιαννακόπουλου με το οποίο η Εθνική προηγήθηκε θύμισαν τα βράδια του 2004, όσο και η συνεργασία του σκόρερ με τον Καραγκούνη. Που δεν αμφιβάλω να στεναχωρήθηκε και για την ήττα. Δεν ξέρω αν στο τέλος έβαλε και τις φωνές στα αποδυτήρια: τον έχω ικανό.

Ο Κάρα εναντίον των εχθρών

Πριν μερικά βράδια μίλησα με τον Γιώργο Καραγκούνη που προετοιμάζονταν (!) για το ματς: τον βρήκα μάλιστα στο Μιλάνο, όπου θα αγωνιζόταν την περασμένη Τρίτη σε ένα φιλικό με την ομάδα των παλαίμαχων της Ιντερ για να πάει στην Γερμανία με αγωνιστικό ρυθμό στα πόδια! Ο Καραγκούνης περίμενε πως στο ματς θα υπήρχε και υποστήριξη της Εθνικής από τους Ελληνες της Γερμανίας. «Βλέπουν όλο το μήνα όλους τους υπόλοιπους να γυρνάνε την Γερμανία με τα τραίνα, σίγουρα θα θέλουν να κάνουν κι αυτή μια ωραία εκδρομή και η ευκαιρία που θα έχουν να ρθουν να μας δουν είναι σπάνια» μου είχε πει κι αποδείχτηκε πως είχε δίκιο: έγινε κανονικότατο πανηγύρι από τον κόσμο που δεν ήταν πολύς αλλά ήταν αυτός που έπρεπε γιατί στην γιορτή πήγε με την καρδιά του. Τον ρώτησα τον Κάρα τι ομάδα θα έχει απέναντί της η Εθνική και ποια από τα αστέρια του Euro2004 θα δώσουν το παρόν για να αντιμετωπίσουν τους Ελληνες που έκαναν τότε την μεγάλη έκπληξη και τους χάλασαν τα σχέδια. «Ο Φίγκο καιρό τώρα, λόγω της θέσης στην UEFA, κάνει μεγάλη στρατολόγηση» είπε ο «Κάρα» προσθέτοντας πως ο Πορτογάλος κάνει ό,τι μπορεί για να μην χάσει μια φορά ακόμα! Και σε αυτό αποδείχτηκε πως είχε δίκιο: ο Φίγκο σκόραρε και νόμιζες πως θα κάνει το γύρο του θριάμβου.

Οσο για το τι θα έκανε η Εθνική στο ματς ο Καραγκούνης είχε πολύ ξεκάθαρες ιδέες. «Με την υποστήριξη της ελληνικής εξέδρας θα τους θυμίσουμε πάλι πως είναι να χάνεις με 1-0» μου είπε και σοβαρολογούσε. Μου είπε επίσης πως τον προβληματίζει λίγο η διαιτησία και πως θα ήθελε και VAR στο φιλικό – αλλά δεν θα υπάρχει αυτή η δυνατότητα. Συμφωνήσαμε πως αν στο φιλικό αυτό, ο ίδιος και οι συμπαίκτες του παίξουν οργανωμένα στην άμυνα και ψάχνουν απλά αντεπιθέσεις για να πάρουν το ματς με τον τρόπο που το έκαναν είκοσι χρόνια πριν δεν αποκλείεται να τα καταφέρουν. Όχι απαραίτητα να κερδίσουν, αλλά να τρελάνουν τον Φίγκο και τους στρατολογημένους του. Και να βάλουν την ελληνική εξέδρα να ξανατραγουδάει «σήκωσε το, δεν μπορώ να περιμένω…». Και χθες το βράδυ βλέποντας τι έγινε στο ματς ομολογώ ότι λίγο γελούσα: με τον Χαλκιά να αντιμετωπίζει με ψυχραιμία τον βομβαρδισμό των απέναντι σύπερ σταρ, η Εθνική μας παραλίγο να τα καταφέρει. Κι ας φαινόταν πως κάμποσοι από όσους την αποτελούσαν είχαν κάμποσο καιρό να αγωνιστούν. Η θέληση ήταν μεγάλη.

Ο Οττο και τα παιδιά

Όπως μεγάλη ήταν και η θέληση όλων για μια πραγματική ποδοσφαιρική γιορτή μακριά από ομιλίες, βραβεύσεις, επισήμους και άλλα τέτοια κουραστικά. Η Εθνική, δηλαδή οι ποδοσφαιριστές κι ο προπονητής τους, γιόρτασαν τα είκοσι χρόνια από την μεγάλη εκείνη βραδιά κάνοντας αυτό που ξέρουν κι αγαπούν: παίζοντας δηλαδή ποδόσφαιρο. Πάντα έβρισκα πως είναι ωραίο πως η ιστορία αυτής της ομάδας συνεχίστηκε και αφότου όλοι τους κρέμασαν τα παπούτσια τους. Η αίσθηση που εγώ έχω είναι ότι μετά το τέλος της καριέρας τους έγιναν όλοι περισσότερο φίλοι, δέθηκαν πιο πολύ, έμαθαν κατά κάποιο τρόπο ο ένας καλύτερα τον άλλο. Με τον καιρό μεγάλωσε και η αγάπη όλων για τον προπονητή τους, τον οποίο τίμησαν πηγαίνοντας στην πατρίδα του στα είκοσι χρόνια από τον θρίαμβο. Ο Ρεχάγκελ, πάντα σοβαρός ακόμα και στα φιλικά, συνέχισε να μιλάει για εκείνο του το κατόρθωμα χωρίς υπερβολές, χωρίς αναφορές σε ελληνικές ψυχές και Θεούς και δαίμονες και δίνοντας σου πάντα την εντύπωση πως δεν έχει ξεχάσει το παραμικρό παρόλο που τα χρόνια πέρασαν. «Είπα στα παιδιά πριν τον τελικό πως είναι ήδη επιτυχημένοι και δεν έχουν να χάσουν τίποτα» υπενθύμισε χθες. Τα παιδιά βέβαια ένιωθαν τότε πως έχουν να χάσουν τα πάντα και για αυτό και κέρδισαν, αλλά δεν θα του πουν ποτέ πως πάντα από όσα έλεγε άκουγαν αυτά με τα οποία συμφωνούσαν. Υποθέτω πως κι ο ίδιος αυτό το καταλάβαινε χωρίς βέβαια να παραιτηθεί από τον ρόλο του: συνέχισε να λέει πάντα τα δικά του γιατί έτσι έπρεπε. Αλλωστε πώς να κρυφτείς ειδικά από αυτά τα παιδιά, που έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα.