Λίγους μήνες μετά την κατάκτηση ενός ιστορικού πρωταθλήματος, ο ΠΑΟΚ βρίσκεται εκτός κυπέλλου και σε πολύ δύσκολη θέση στο πρωτάθλημα. Κάνει στην Τούμπα το ένα αρνητικό ρεκόρ μετά το άλλο και όχι απλώς δεν πείθει ότι μπορεί να το γυρίσει, αλλά δημιουργεί ανησυχία ακόμα και για την 4η θέση. Στην πραγματικότητα του συμβαίνει κάτι μάλλον πρωτοφανές στην εποχή Σαββίδη- Λουτσέσκου. Είναι πιθανότατα η πρώτη φορά στα χρόνια που κάθεται ο Ρουμάνος στον πάγκο του ΠΑΟΚ, στην οποία η ομάδα του κατά την διάρκεια της σεζόν, αντί να βελτιώνεται, χειροτερεύει.
Ακόμα και σε χρονιές που τελείωσαν κακά, υπήρξε ένα διάστημα όπου ο ΠΑΟΚ έβρισκε ρυθμό και έπαιζε από καλή έως πολύ καλή μπάλα. Σε τέτοιο βαθμό που μας είχε δημιουργήσει την -αστήρικτη όπως αποδείχθηκε- βεβαιότητα ότι το ίδιο θα συμβεί και φέτος. Δεν συνέβη. Πέρα από κάποια σποραδικά ξεσπάσματα, ο ΠΑΟΚ παίζει ολοένα και χειρότερα. Πολλοί συνέκριναν το παιχνίδι της Κυριακής κόντρα στον Βόλο, με το παιχνίδι προ τριών μηνών κόντρα στον ΟΦΗ. Έχουν πολλά κοινά όντως. Έχουν και διαφορές. Με τον ΟΦΗ , που είναι έτσι κι αλλιώς καλύτερη ομάδα από τον Βόλο, ο ΠΑΟΚ μέχρι το 60ο λεπτό ήταν καλός και μπορούσε να έχει καθαρίσει το ματς. Με τον Βόλο ήταν κακός από το ξεκίνημα μέχρι το δραματικό φινάλε.
Να το πούμε πιο απλά, ο φετινός είναι ένας από τους λιγότερο “Λουτσέσκου” ΠΑΟΚ που έχουμε δει. Δεν έχει χαρακτήρα, δεν έχει στρονγκ μεντάλιτι, δεν έχει μπάλανς, δεν έχει το σύνηθες δίμηνο – τρίμηνο ωραίου ποδοσφαίρου που έπαιζαν οι ομάδες του Ραζβάν ακόμα και με Μπίσεσβαρ, Καντουρί στα τελευταία ένσημα.
Υπάρχουν προφανώς πολλά ελαφρυντικά για τον Ρουμάνο. Τα έχουμε πει και γράψει πολλές φορές: ο μεταγραφικός σχεδιασμός του περασμένου καλοκαιριού έκανε την ομάδα σαφώς χειρότερη, αντί να την ενισχύσει.
Πλην όμως ούτε ο ίδιος μπορεί να είναι πια υπεράνω κριτικής. Η περσινή, σεμιναριακή διαχείριση του ρόστερ του, έχει δώσει φέτος τη θέση της σε μια θολούρα, χωρίς λογική και χωρίς δικαιοσύνη.
Ξέρουμε ότι ο Ραζβάν δένεται με τους ποδοσφαιριστές του, ειδικά με εκείνους που πέρασε μαζί τους δια πυρός και σιδήρου. Θα τους στηρίξει μέχρι τελικής πτώσεως. Τούτο σημαίνει ότι θα παίζει ο Μουργκ αντί για τον Σορετίρε, ενώ ο χρόνος συμμετοχής του πρώτου είναι χαμένος και ο χρόνος συμμετοχής του δεύτερου ακόμα κι όταν δεν παίζει καλά, είναι χρόνος που μπορεί να αποδειχθεί χρήσιμος. Θα παίζει ο Τάισον ακόμα και όταν δεν βρίσκεται σε φόρμα και θα τρώει πάγκο ο σούπερ φορμαρισμένος Ντεσπόντοφ, μέχρι που και αυτός θα χάσει το μομέντουμ του. Θα παίζει ο… Σαμάτα, ενώ ο Τζίμας τα “παστελώνει” στη Γερμανία.
Το αποτέλεσμα της φετινής προσέγγισης του Ραζβάν, είναι να παραμένουν ντεφορμέ όλοι οι περσινοί πρωταγωνιστές και να μην έχει προσαρμοστεί και βοηθήσει κανείς καινούργιος, με εξαίρεση τον “άνιωθο” Μαντί Καμαρά.
Το βασικό πρόβλημα του ΠΑΟΚ είναι αγωνιστικό/ποδοσφαιρικό, όχι πνευματικό. Είπαμε, το ρόστερ του αποδυναμώθηκε αισθητά.
Όμως ο Λουτσέσκου κατάφερνε με την δουλειά του, να τρυπάει σχεδόν κάθε χρόνο το ταβάνι των δυνατοτήτων του έμψυχου δυναμικού που είχε στα χέρια του.
Φέτος, εξαιτίας και της αρνητικότητας που ο ίδιος ομολόγησε ότι είχε στο ξεκίνημα (μάλλον την έχει ακόμα) νιώθω ότι δεν το πλησιάζει καν. Γιατί ακόμα κι αν η ομάδα που του δόθηκε δεν είναι για να παίρνει πρωτάθλημα, σίγουρα δεν είναι και για να μην μπορεί να κερδίσει στην Τούμπα την Καλλιθέα ή τον Βόλο…
Πηγή: Sdna
