Ιδιαίτερος λαός οι Γάλλοι, όπως κάθε λαός άλλωστε. Στην πλειοψηφία τους, τους μιλάς στα αγγλικά και σου απαντούν επιδεικτικά στα γαλλικά, παρότι ξέρεις καλά ότι σε έχουν καταλάβει μια χαρά. Θέλουν, απλώς, να σου υπενθυμίσουν ότι «φίλε, είσαι στην Γαλλία και εμείς εδώ μιλάμε γαλλικά».
Γρήγορα σου δημιουργείται η εντύπωση ότι οι Γάλλοι δεν χωνεύουν κανέναν που να μην είναι «δικός» τους. Κάτι τέτοιο, όμως, δεν ισχύει, αφού επιβεβαιώνεται και στατιστικά: Το ένα δέκατο του πληθυσμού της Γαλλίας είναι μετανάστες και πάνω από το ένα τρίτο των μεταναστών έχει λάβει την γαλλική υπηκοότητα.
Η Γαλλία είναι μια πολυπολιτισμική χώρα και η πιο τρανή απόδειξη είναι η αθλητική της κοινωνία, με τις εθνικές ομάδες στα ομαδικά αθλήματα να είναι γεμάτες από μετανάστες πρώτης, δεύτερης ή τρίτης γενιάς. Κάτι αντίστοιχο, βεβαίως, ισχύει και στα ατομικά αθλήματα.
Με τους «ξένους», όμως, αυτούς δηλαδή που δεν έχουν καμία σχέση με την χώρα, είναι αλήθεια πως έχουν μερικά ζητήματα. Και αυτό, παρότι το μότο της Γαλλίας, το οποίο γεννήθηκε στην Επανάσταση και πολλά χρόνια απέκτησε επίσημη μορφή, είναι «Liberté, Égalité, Fraternité». Ήτοι, δηλαδή, «Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφότητα».
Ο «κανόνας», όμως, έχει εξαιρέσεις και μερικές εξ’ αυτών είναι τρανταχτές, όπως διαπιστώσαμε από τις πρώτες κιόλας ημέρες των Ολυμπιακών Αγώνων του Παρισιού, οι οποίοι πλησιάζουν σιγά σιγά στην ολοκλήρωση της πρώτης εβδομάδας.
Ο Ράφα Ναδάλ θα έχει για πάντα το Παρίσι στην καρδιά του. Όχι για τις πολλές ομορφιές του, το Λούβρο, την Παναγία των Παρισίων ή τον Πύργο του Άιφελ. Αλλά γιατί στα κορτ του Ρολάν Γκαρός έχτισε τον μύθο του, στο κεντρικό γήπεδο «Φιλίπ Σατριέ» βρήκε το εφαλτήριο για να μπει μια για πάντα στο πάνθεον του παγκοσμίου τένις και, κατ’ επέκταση, του παγκοσμίου αθλητισμού.
Τα τελευταία είκοσι χρόνια, το Όπεν της Γαλλίας εξελίχθηκε σε «Όπεν του Ναδάλ», αφού ο τενίστας από το Μανακόρ των Βαλεαρίδων Νήσων κατέκτησε 14 (!) φορές την πρωτιά, φτάνοντας αισίως τα 22 Γκραν Σλαμ στην καριέρα του, επίδοση που τον κατατάσσει στην δεύτερη θέση όλων των εποχών, μπροστά από θρύλους όπως ο Ρότζερ Φέντερερ (20) και ο ελληνικής καταγωγής Πιτ Σάμπρας (14).
Μπροστά του μόνο ο Νόβακ Τζόκοβιτς (24). Ο τενίστας, δηλαδή, που έμελλε να βάλει πρόωρο τέλος στην παρουσία του 38χρονου Ράφα στο μονό των Ανδρών στο τελευταίο ολυμπιακό τουρνουά της καριέρας του, το απόγευμα της Δευτέρας (29/07).
Ο Σέρβος, νούμερο ένα στο τουρνουά και νούμερο δύο στον κόσμο αυτή την στιγμή (πίσω μόνο από τον απόντα, Ιταλό Γιάνικ Σίνερ), χάρηκε με την ψυχή του τη νίκη επί του παραδοσιακού του αντιπάλου και καλού του φίλου, με τον οποίο έχουν αναμετρηθεί επισήμως σε 60 (!) ματς, με τον Νόλε να έχει προβάδισμα 31 νικών έναντι 29 του Ναδάλ.
Στην διάρκεια της (ενδεχομένως τελευταίας) μονομαχίας αυτών των δύο ζωντανών θρύλων του τένις, ο Τζόκοβιτς ξεσπούσε κατά διαστήματα, ενοχλημένος από τις ιαχές του κόσμου υπέρ του Ναδάλ, παρότι ήταν εμφανές ότι ο Σέρβος θα έφτανε στη νίκη, όντας πολύ πιο φρέσκος και, κυρίως, σε καλύτερη κατάσταση από τον Ράφα.
Κάθε φορά που ο Ισπανός έδειχνε σημάδια ανάκαμψης, ειδικά όταν μετέτρεψε το εις βάρος του 4-0 σε 4-4 στο δεύτερο σετ (μετά το εμφατικό 6-1 του πρώτου), το κοινό παραληρούσε. Οι Γάλλοι τον αγαπούν και τον νιώθουν δικό τους, παρότι έχει γεννηθεί εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά από τα γαλλικά σύνορα. Και, όταν αποχώρησε ένδοξα ηττημένος, τον αποθέωσαν παρατεταμένα.
Ο Ναδάλ, επί της ουσίας, είναι ένας Παριζιάνος εξ’ αγχιστείας. Και, στο λυκόφως μιας μυθικής σταδιοδρομίας, ακόμα και αν δεν καταφέρει να βάλει κερασάκι με τρίτο ολυμπιακό μετάλλιο, ξέρει ότι πάντα θα έχει το Παρίσι (κλεμμένο από την κλασική ατάκα του Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ στην Ίνγκριντ Μπέργκμαν στο αριστουργηματικό «Καζαμπλάνκα»). Και το Παρίσι θα έχει πάντα τον Ράφα Ναδάλ…
Υ.Γ.: Σας ευχαριστώ για την μαζική ανταπόκριση στο δίλημμα «ΛεΜπρόν Τζέιμς ή Μάικλ Τζόρνταν» του blog της Δευτέρας (29/07). Σεβαστές όλες οι απόψεις, ακόμα και αν κάποιες από αυτές συνοδεύονται από ύβρεις ή απαξιωτικά σχόλια. Δεν πρόκειται να χαλάσουμε τις καρδιές μας…
Πηγή: Gazzetta
