Ο Γκαγκάτσης σίνιορ, το 2001 ήταν ο άνθρωπος της στιγμής στη θέση. Του πιστώνει η Ιστορία δικαιωματικά, την έλευση του Οτο στην Ελλάδα. Για τη διαδοχή του Οτο, εννέα χρόνια μετά την έλευση, η ευθύνη πέρασε στον επόμενο. Τον Σοφοκλή Πιλάβιο. Η πιο καυτή πατάτα, που θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί. Με την πιο εύκολη λύση, διαθέσιμη μπροστά στην πόρτα μας. Ο Ψηλός αποδείχθηκε όσο ευφυής έπρεπε, ώστε να μη μπερδευτεί. Πήρε, το 2010, την εύκολη λύση. Φερνάντο Σάντος.
Πάντοτε η καλύτερη λύση, είναι η πρώτη που έρχεται στο μυαλό. Η πιο απλή. Ο κατάλληλος. Ο συμβατός. Ενας, πες, δικός μας άνθρωπος. Οχι, τουλάχιστον όχι απαραίτητα, ένας wow της δουλειάς. Κι ας είναι το διαβατήριό του, όποιας χώρας θέλει. Ακόμη και στα…τηλεπαιγνίδια γνώσεων, εννέα φορές στις δέκα η σωστή απάντηση είναι η πρώτη απάντηση. Μετά έρχονται και μπερδεύουν το μυαλό, άλλες πιθανές απαντήσεις. Οπότε εκεί συνήθως χάνεται ο παίκτης, στη σύγχυση.
Ο Γκαγκάτσης τζούνιορ στα 2024, έχει μπροστά να πάρει μία τέτοια απόφαση. Να βρει, προπονητή της Εθνικής. Με βιωματική προίκα, τη γνώση (και τα διδάγματα) της ιστορίας. Από τον πατέρα του, από τους επόμενους μετά τον πατέρα του. Τι να κάνει, τι να μη κάνει. Είναι επιλογή, που θα δώσει τόνο. Μήνυμα. Προοπτική. Δεν ξέρω περισσότερους από τρεις άξονες, άμεσης αναβάθμισης του τοπίου. Δραστικής αναβάθμισης. Ο ένας είναι, ο προπονητής. Ο άλλος είναι, ο ceo της ΕΠΟ. Ο τρίτος είναι, αυτό που ενδιαφέρει όλους, ο αρχιδιαιτητής!
Οι επιλογές θα χαράξουν αδρά, το περιρρέον κλίμα στην εκκίνηση της ερχόμενης περιόδου τον Αύγουστο. Η ευκαιρία για την πρώτη εντύπωση. Ως προς την Εθνική, προφανώς η ζωή δεν τελείωσε στην Τιφλίδα την άνοιξη. Μάνι-μάνι το πρώτο δεκαήμερο του Σεπτεμβρίου, έρχονται (δύο) παιγνίδια Nations League. Η διοργάνωση δίνει τη δυνατότητα ενός δεύτερου, σερί, προβιβασμού. Αυτή τη φορά, γιατί όχι, από τη Β’ στην Α’ Εθνική της Ευρώπης!
Σήμερα, δεν βγάζει νόημα να λέμε ότι την Παρασκευή στο Μένχενγκλαντμπαχ η Εθνική (απ)έδειξε πως είχε θέση στο EURO 2024. Πρώτον…δεν το απέδειξε. Αν το απέδειξε σε ήττα από τη Γερμανία, τι να πουν οι (επίσης απόντες στο EURO 2024) Ισλανδοί που νίκησαν, σε αντίστοιχο φιλικό, την Αγγλία στο Ουέμπλι; Τη φάγαμε από τη Γεωργία τον Μάρτιο, τότε την έφαγαν και οι Ισλανδοί από την Ουκρανία, τελεία. Δεύτερον, μη κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας, ποτέ το τελευταίο φιλικό πριν τη μεγάλη διοργάνωση “δεν λέει κάτι” για την ομάδα που πηγαίνει στη διοργάνωση.
Και εν πάση περιπτώσει, εάν η Εθνική είχε κάνει την (πράγματι εφικτή) δουλειά εναντίον της Γεωργίας, τώρα θα ετοιμαζόταν για τη σκληρή μάχη μήπως και τα κατάφερνε να βγει μία από τις τέσσερις καλύτερες τρίτες των έξι ομίλων. Ο ρεαλισμός και η αυτογνωσία, είναι πράγματα που δεν θυμάμαι να έβλαψαν κανένα. Δεν έχουμε το πιο χαρισματικό γκρουπ ever. Εχουμε ένα συμπαθητικό γκρουπ, για τόσο-όσο. Θέμα είναι, πώς θα βοηθήσουμε να μεγιστοποιηθεί το τελικό potential του γκρουπ.
Σήμερα λοιπόν, νόημα βγάζει μόνο τι κάνουμε στο εξής. Ωστε να μπήξουμε μία καινούργια πινέζα, στην ιστορική διαδρομή. Οτο 2001, Φερνάντο 2010. Εκτοτε, πινέζα στον χάρτη (να απεικονίζει ένα “σταθμό” στη ροή) δεν υπάρχει. Για αρχή ένας καλός, ένας που να δικαιούται την εμπιστοσύνη, να του δώσουμε κι εμείς γύρω-γύρω το μπουστάρισμα θετικής ενέργειας μέσα σε ένα συνολικό κλίμα αναβάθμισης, θα ωφελούσε. Ιδού το πεδίον συνεπώς, στα πόδια του Γκαγκάτση τζούνιορ.
Κατά τεκμήριο, οι 24 ομάδες του EURO 2024 είναι εκείνες που το έκαναν επιτυχώς. Μια ματιά, δείχνει πως δύο στις τρεις (δηλαδή, ακριβώς οι 16 στις 24) το έκαναν με προπονητή από τη χώρα τους. Εμείς αυτό, Ελληνα προπονητή στην Εθνική Ελλάδος, αντικειμενικά θα είχαμε…μια κάποια στενοχώρια να το αποδεχόμασταν. Αλλά, είπαμε, στο τέλος της ημέρας δεν είναι το διαβατήριο που μας ενδιαφέρει.
Στις οκτώ ομάδες που πηγαίνουν στο EURO 2024 με ξένο προπονητή, ένα άξιο παρατήρησης παράδειγμα είναι της Τουρκίας. Εβαλαν στη θέση, τον Μοντέλα. Οχι επειδή τον πρότεινε, ένας ατζέντης. ‘Η επειδή ήταν φτηνός. Ούτε επειδή τον θυμούνταν να κάνει το αεροπλανάκι, ποδοσφαιριστής, στη Ρόμα. Είχαν δει τη δουλειά του, πριν την Εθνική Τουρκίας, στο τουρκικό πρωτάθλημα. Στα Αδανα. Κι ο Μοντέλα τουλάχιστον, όσο να πεις, υπήρξε κάποιος.
Στο κορυφαίο προς συζήτησιν παράδειγμα, ένας άλλος Ιταλός ήταν… ο κανένας. Ποιος ήξερε τον Ρόσι, όταν ανέλαβε την Εθνική Ουγγαρίας; Τον ήξεραν μονάχα, στην Ουγγαρία. Επειδή πήρε το πρωτάθλημα, με τη Χόνβεντ. Ετσι τον κράτησαν και τον ανέβασαν στην Εθνική, πριν έξι χρόνια. Σε αυτά τα έξι χρόνια με αυτόν τον προπονητή έχουν καταγράψει οι Ούγγροι, σε τρία Nations League δύο ανόδους (από τη γ’ κατηγορία στη β’ και, αμέσως μετά, από τη β’ στην α’) και μία παραμονή (στην α’ κατηγορία). Επίσης, 2/2 προκρίσεις σε EURO. Αν θέλουμε και highlight, τέσσερα-μηδέν την Αγγλία εκτός έδρας!
Ενας άνθρωπος που έγινε ένας δικός τους άνθρωπος. Στο μεταξύ δε, ύστερα από τόσα χρόνια εκεί, ο Ρόσι θέλησε και πήρε (αν υποτεθεί πως μας ενδιαφέρει) και το διαβατήριο Ουγγαρίας…
Πηγή: Sdna
