Του Αλέξη Σπυρόπουλου
Είναι ο κάτοχος του τίτλου. Είναι ο πρωτοπόρος. Είναι (ο μοναδικός) αήττητος. Βάζει τα πιο πολλά γκολ, σχεδόν τρία ανά αγώνα. Δέχεται τα πιο λίγα γκολ, σχεδόν ένα ανά τρεις αγώνες (και ποτέ περισσότερα του ενός σε παιγνίδι). Εχει τον πρώτο σκόρερ, τον πρώτο στις ασίστ, τον πρώτο στα clean sheet. Και όλα αυτά…ενόσω δεν είναι καλά!
Το πόσο καλά δεν είναι ο Ολυμπιακός, επιβεβαιώθηκε άλλη μία φορά σε αυτό το ματς με την ΑΕΚ. Είχε φανεί, και στο προηγούμενο ματς πάλι με την ΑΕΚ. Το είχαμε δει, και με τον Παναθηναϊκό. Φυσικά, και στο Τσάμπιονς Λιγκ. Σε αυτό το ματς με την ΑΕΚ τώρα, στις καθαρές στιγμές-γκολ, δύο τον αριθμόν, η ΑΕΚ ήταν που έφτασε (το άουτ του Αντρέ Σιμόες και το δοκάρι του Μάνταλου), όχι ο Ολυμπιακός.
Ο Ολυμπιακός εφέτος, με κάποιον τρόπο σκοράρει ακόμη κι όταν δεν δημιουργεί (προφανείς) ευκαιρίες. Κανένα από τα τρία γκολ επί της ΑΕΚ δεν ήταν αυτό που λέμε καραμπινάτη περίπτωση για γκολ. Επίσης με κάποιον τρόπο, ενώ επανειλημμένως δίνει (δεν είναι ότι δεν δίνει) στον αντίπαλο δικαιώματα, ωστόσο δέχεται λιγότερα γκολ απ’ όσα αντιστοιχούν στα δικαιώματα-φάσεις του αντίπαλου. Τα περισσότερα απ’ αυτά που δίνει, τα γλιτώνει.
Εχει να κάνει με την αύρα, με την τάξη, με την “κεκτημένη ταχύτητα”. Δηλαδή, με τον προπονητή. Για την ακρίβεια, με τη συνολική “συνθήκη υγείας” από δυόμισι συνεχή χρόνια με τον ίδιο, καλό προπονητή. Ο Ολυμπιακός έχει αλλάξει, τούτη τη χρονιά. Επειδή δεν έκανε νορμάλ προετοιμασία. Επειδή δεν έχει την ώθηση του κόσμου, στο Καραϊσκάκη. Επειδή του λείπουν, από πέρυσι, τρεις (καθοριστικοί, ως προς τον τρόπο του παιγνιδιού) παίκτες.
Το γύρισε ο Ολυμπιακός, από τους υψηλούς δείκτες έντασης και ρυθμού, στη δύναμη και στο τρέξιμο. Στα γερά πατήματα. Ο Μ’Βίλα και ο Καμαρά είναι δύο κεντρικοί χαφ που παίζουν/κάνουν για τρεις. Ενας Γαλανόπουλος μπήκε, έπαιξε ακριβώς “επάνω” σε αυτά τα όπλα του Ολυμπιακού, έτρεξε, κλώτσησε, “σκοτώθηκε”, τσούλησε τη μπάλα, κι αμέσως έφερε διαφορά. Λειτούργησε, σαν αληθινό αντίβαρο εξισορρόπησης.
Ο Πέντρο Μαρτίνς τρέχει μία ιδιαίτερη σεζόν, διαχείρισης της αντιξοότητας. Η διαχείριση αποδεικνύεται ευφυής. Οπωσδήποτε, με το έως τώρα δείγμα, αποτελεσματική. Και με καλύτερο (από τον Πέντρο Μαρτίνς) προπονητή, πάλι ο Ολυμπιακός πολύ δύσκολα θα διαχειριζόταν αυτή την πολύπλοκη ιδιαιτερότητα. Την ιδιαιτερότητα, προκύπτει ότι την έχουν συνειδητοποιήσει και την έχουν αποδεχθεί όλοι στο γκρουπ. Το κυριότερο όμως, είναι ότι όλοι στο γκρουπ έχουν (συνειδητοποιήσει και) αποδεχθεί, πρωτίστως τον ίδιο τον προπονητή. Τους κανόνες και τις αρχές.
Ο Βαλμπουένα μπήκε και έπαιξε “όσο έπρεπε” ύστερα από δύο μήνες. Ενα ημίωρο. Εχω την υποψία ότι, εάν ο Βαλμπουένα ήταν στην ΑΕΚ, σε αυτό το ματς θα ξεκινούσε βασικός. ‘Η, εάν έμπαινε στο 60’, θα έμπαινε με…μουτράκια. Διότι είναι άλλο το πλαίσιο. Σε αυτά τα δυόμισι χρόνια που ο Ολυμπιακός πηγαίνει απαρέγκλιτα με τον Πέντρο Μαρτίνς, η ΑΕΚ έχει αλλάξει (αμέσως μετά την κατάκτηση του τροπαίου το 2018) έξι προπονητές!
Τα προφανή λοιπόν, παραείναι πολλά. Περιττεύει ο κόπος, να εμβαθύνουμε στα λιγότερο προφανή. Ας αφήσουμε κατά μέρος τα δυόμισι χρόνια, μόνο σε αυτούς τους (ούτε καν) τέσσερις μήνες από την εκκίνηση του πρωταθλήματος ο Ολυμπιακός είναι ο μοναδικός στο big-5 που δεν έχει αλλάξει προπονητή. Και…πώς να χάσει; Να πεις ότι δεν είχε τις δικές του αστοχίες σε ψώνια; Περισσότερες από μία ή δύο. Η πιο ακριβή αγορά, να θυμίσω, ήταν ο Πέπε! Ο προπονητής ωστόσο, είναι εκεί. Κρατάει.
Το ζήτημα στην ΑΕΚ είναι ότι, ενόσω υπάρχει η εμφανής (αποδεκτή και, θα έλεγα, σωτήρια) οικονομική πολιτική, στον παράλληλο δρόμο δεν φαίνεται πουθενά να υπάρχει το διακριτό αγωνιστικό πλάνο. Γι’ αυτό, επειδή λείπει μια κάποια σειρά στα πράγματα, επειδή δεν ανιχνεύεται μια αίσθηση μακρύτερης πνοής πέρα από το day by day, τίποτα δεν μακροημερεύει.
Γενικώς δε, ένας κανόνας στο ποδόσφαιρο, όπου τα οικονομικά είναι συγκεκριμένα και σφιχτά, τόσο το πλάνο γίνεται όλο και πιο πολύτιμο. Φερνάντο Σάντος, την εποχή που ο ΠΑΟΚ ήταν φτωχός.
Πηγή: Sport DNA
