Του Μιχάλη Τσόχου
Ο Γκουστάβο Πογέτ μας εξήγησε το σχέδιο λίγο πριν από την έναρξη του ματς. Όταν ρωτήθηκε live για την παρουσία του κόσμου στο γήπεδο μας είπε ότι είναι υπέροχο, αλλά θα πρέπει όλοι να έχουν υπομονή, δεν θα νικήσουμε από το 5’, αλλά θα προσπαθήσουμε να νικήσουμε μέχρι το 95’.
Αυτό ήταν και το σχέδιο. Πρώτα να αντέξουμε, μετά να κυριαρχήσουμε και στο τέλος να επιτεθούμε. Το σχέδιο με αρκετά προβλήματα, δούλεψε. Πρώτα αντέξαμε χάρη και στον Βλαχοδήμο, μετά πήραμε την μπάλα στα πόδια και στο τέλος κυριαρχήσαμε και επιτεθήκαμε. Δεν βρήκαμε το γκολ, γιατί δεν φτιάξαμε εκείνες τις ποιοτικές ευκαιρίες που θα μας το έφερναν το γκολ και κάπως έτσι στο τέλος, με το μεγάλο ρίσκο που είχαμε πάρει, χάσαμε και το ματς ολόκληρο, κάτι που δεν έχει και μεγάλη σημασία.
Στο πρώτο τέταρτο μπήκαμε καλά στο ματς και προσπαθήσαμε με την φούρια και του κοινού να το φέρουμε στα μέτρα μας. Το σύστημα με τους τρεις στόπερ (καθρέπτης στο σύστημα των Ολλανδών) λειτούργησε μόνο σε ότι είχε να κάνει με την μεγάλη περιοχή μας. Εκεί οι Ολλανδοί σχεδόν δεν πάτησαν στο πρώτο ημίχρονο, αλλά μας απείλησαν έξω από αυτήν, όπου είχαμε και το μεγαλύτερο πρόβλημα. Δεν μπορούσαμε να κρατήσουμε μπάλα, οδηγούμασταν από την πίεσή τους σε αρκετά ατομικά λάθη και τους δίναμε συνεχώς ρυθμό και ψυχολογία. Ο Βλαχοδήμος τους σταμάτησε (έπιασε μέχρι και πέναλτι), όποτε χρειάστηκε και κάπως έτσι φτάσαμε στην ανάπαυλα. Είχαμε απλώς αντέξει.
Το δεύτερο ημίχρονο ξεκίνησε με την αλλαγή διάταξης από τον Κούμαν, ο οποίος φόρτωσε κι’ άλλον τον άξονά του βγάζοντας έναν στόπερ και αυτό μας ταλαιπώρησε αφάνταστα. Στα πρώτα 15 λεπτά του δεύτερου ημιχρόνου υποφέραμε. Οι Ολλανδοί πλέον μας απειλούσαν από παντού, έμπαιναν και μέσα στην μεγάλη περιοχή και ο Βλαχοδήμος έπιασε ξανά δουλειά. Ωσπου ο Πογέτ άλλαξε και την δική μας διάταξη και πέρασε στο ματς δύο κεντρικούς χαφ, Σιώπη και Μπουχαλάκη. Από εκείνο το σημείο και μετά παίζαμε και εμείς. Κρατήσαμε μπάλα, φέραμε πιο κοντά τις γραμμές και σταμάτησαν οι Ολλανδοί να παράγουν ποδόσφαιρο και μαζί ευκαιρίες.
Το πρόβλημα ήταν ότι η Εθνική είχε ισορροπήσει, αλλά δεν μπορούσε να απειλήσει. Ο Ιωαννίδης έκανε το ματς της ζωής του και οι «οράνιε» είχαν μονίμως ένα αγκάθι στα πλευρά τους, αλλά χρειάζονταν βοήθεια και στήριξη. Οι Γιακουμάκης και Παυλίδης ήρθαν διαδοχικά από τον πάγκο, η ομάδα πήρε ορμή και πλέον η Εθνική κυριαρχούσε και έκλεινε στα καρέ τους, τους Ολλανδούς. Πλέον παίζαμε και με το ρολόι, αλλά και με το μυαλό των Ολλανδών, που τους… φώναζε ότι η ισοπαλία τους κάνει και είχαν σταματήσει να παίζουν για τη νίκη. Εκεί δυστυχώς από την Εθνική έλειψε μία καλή απόφαση. Κυρίως μία καλή τελική πάσα, μία τέλεια ατομική ενέργεια, σαν αυτή που παραλίγο να μετατρέψει σε γκολ ο Ιωαννίδης που βρήκε εξωτερικό δίχτυ.
Δεν συνέβη και στο τέλος χάσαμε την ευκαιρία να ζήσουμε και αυτά τα 5-6 λεπτά των καθυστερήσεων για μία τελευταία ευκαιρία να βρούμε γκολ, αφού το πέναλτι του Παυλίδη τέλειωσε το ματς και την πρόκριση.
Το κοινό χειροκρότησε, τα παιδιά έκαναν την προσπάθεια, το αποτέλεσμα δεν ήρθε. Ετσι κι’ αλλιώς αναζητούσαμε μία υπέρβαση. Να αποκλείσουμε μία καλύτερη ομάδα, με σαφώς ποιοτικότερο ρόστερ. Να αποκλείσουμε την Ολλανδία από το Euro. Ηταν η υπέρβαση της υπέρβασης. Δεν ήρθε, πάμε παρακάτω, γιατί ευτυχώς για αυτά τα παιδιά υπάρχει παρακάτω. Με την διαφορά ότι το παρακάτω δεν είναι υπέρβαση, αλλά είναι απολύτως ρεαλιστικό και αναγκαίο. Δεν υποτιμώ (το αντίθετο μάλιστα) το Καζακστάν, ή την Γεωργία ή το Λουξεμβούργο, αλλά όσο κι’ αν αυτή η φράση δεν μου αρέσει ποτέ στο ποδόσφαιρο, εδώ νομίζω ισχύει. Αν θες να ζήσεις το όνειρό σου πρέπει να το κυνηγήσεις, κι’ αν θες να παίξεις στο Euro πρέπει να μπορείς να αποκλείσεις και το Καζακστάν και την Γεωργία και το Λουξεμβούργο. Διαφορετικά μάλλον δεν έφτασε η ώρα για να παίξεις στο Euro…
Οσοι καταλαβαίνουν από ποδόσφαιρο δεν μπορούν να έχουν παράπονο από την προσπάθεια που έγινε σε αυτόν τον αδιανόητα δύσκολο όμιλο με Γάλλους, Ολλανδούς και Ιρλανδούς. Τέταρτο φαβορί ήταν η Εθνική, και θα τερματίσει μία θέση πιο ψηλά πίσω από Ολλανδία και την Γαλλία. Η μόνη βραδιά που μας απογοήτευσε ήταν αυτή στο Αϊντχόφεν. Συμβαίνει σε μία σειρά τόσο δύσκολων παιχνιδιών. Τώρα έρχεται μία τελευταία αναμέτρηση με τους Γάλλους για να τεστάρουμε δυνάμεις και μετά τα «πρέπει», τα οποία ήταν πάντα τα πιο δύσκολα για το ελληνικό ποδόσφαιρο γενικά. Αυτή την φορά όμως πρέπει να τα καταφέρουμε με τα «πρέπει»…
Πηγή: Gazzetta
