Του Αλέξανδρου Σόμογλου
Ξεκαθαρίζω εκ των προτέρων ότι το κείμενο που ακολουθεί δεν υπογράφεται από κάποιον… ειδικό του μπάσκετ, γιατί ουδέποτε έχω δώσει στον εαυτό μου τέτοια ιδιότητα. Λατρεύω το μπάσκετ από μικρό παιδί, προσπαθώ καθημερινά να εμπλουτίζω τις γνώσεις μου, σε καμία περίπτωση όμως δεν διαθέτω τις γνώσεις ή την τεχνογνωσία ενός δημοσιογράφου που έχει διανύσει ατελείωτα επαγγελματικά (και όχι μόνο) χιλιόμετρα στα παρκέ, όπως ο Κοτζιάς, ο Βετάκης, ο Κοντός, ο Λαούδης, ο Ασπρούλιας και τόσα ακόμη παιδιά σε άλλα Μέσα που εξειδικεύονται στην «πορτοκαλί» θεά. Το ξεκαθαρίζω γιατί θεωρώ ότι η… ξερολίαση αποτελεί «γάγγραινα» στη σημερινή ελληνική δημοσιογραφία.
Από χθες το βράδυ γίνεται πολύ μεγάλη συζήτηση για το νέο διασυρμό του Ολυμπιακού σε διάστημα μίας εβδομάδας. Προφανώς και η… ανθρωποφαγία (το αγαπημένο σπορ των Ελλήνων) βρίσκεται εκτός ελέγχου, ωστόσο η εικόνα των «ερυθρόλευκων» ήταν ομολογουμένως σοκαριστική. Δεν αναφέρομαι τόσο στις ήττες από Μπασκόνια και Χίμκι, όσο στην ευκολία με την οποία παρέδωσε πνεύμα μια ομάδα που γράφει ιστορία τα τελευταία χρόνια ακριβώς λόγω του ατσάλινου χαρακτήρα της. Λόγω της ικανότητάς της να μην παραδίδεται ποτέ, ακόμη και υπό το βάρος των πλέον αντίξοων συνθηκών.
Απ’ ότι αντιλαμβάνομαι τα περισσότερα πυρά της απαξίωσης συγκεντρώνουν ο Γιάννης Σφαιρόπουλος και οι δύο Αμερικάνοι, ο Μπράιαν Ρόμπερτς και ο Χόλις Τόμπσον. Για τον Έλληνα τεχνικό τα έχουμε συζητήσει ουκ ολίγες φορές, μην τα επαναλάβουμε. Προφανώς και έχει μεγάλες ευθύνες για την εικόνα που εμφάνισε η ομάδα σε Βιτόρια και Κάουνας, αλλά μέχρι εκεί. Ο Έλληνας τεχνικός έχει μπει στο μάτι πολλών φίλων του Ολυμπιακού επειδή μετράει σερί ηττών από τον Παναθηναϊκό. Αν είχε δώσει συνέχεια στο δικό του νικηφόρο σερί επί του «αιώνιου» αντιπάλου, η κριτική που του ασκείται θα ήταν πολύ πιο ήπια.
Στον Ολυμπιακό πρωταγωνιστές είναι οι Έλληνες
Πάμε, όμως, και στους δύο Αμερικάνους που ούτε λίγο, ούτε πολύ έχουν βγει… άχρηστοι! Μισό λεπτό, όμως. Μήπως κάνουμε όλοι μας ένα σοβαρό λάθος; Μήπως κρίνουμε τον Τόμπσον και τον Ρόμπερτς ως πρωταγωνιστές σε μια ομάδα που οι ξένοι αποκτούνται για… β’ ανδρικούς ρόλους και για να δένουν αρμονικά με τον κορμό των Ελλήνων που αποτελούν εδώ και χρόνια τα πρώτα βιολιά της;
Στα καλά, δηλαδή, ο Ολυμπιακός είναι η ομάδα του Σπανούλη, του Μάντζαρη, του Πρίντεζη, του Παπανικολάου και στα… ζόρικα φταίνε οι Αμερικάνοι; Μα, αν ο Ολυμπιακός ήθελε από τους ξένους του να έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο, δεν θα είχε ανοίξει την πόρτα της εξόδου στον Έρικ Γκριν.
Καλώς ή κακώς, η μεγάλη δύναμη των φιναλίστ της Ευρωλίγκας είναι εδώ και χρόνια οι Έλληνες. Ο ελληνικός κορμός τους. Ζητάμε ευθύνες για το διασυρμό στη Μόσχα από τον Ρόμπερτς και τον Τόμπσον τη στιγμή που και οι δύο πάτησαν παρκέ όταν η διαφορά είχε φτάσει ήδη τους 20 πόντους υπέρ της ομάδας του Μπαρτζώκα;
Ναι, προφανώς η εικόνα και των δύο παικτών τον τελευταίο ενάμιση μήνα δεν είναι αυτή που θέλουν, όχι μόνο οι φίλοι του Ολυμπιακού, αλλά και αυτοί που τους πληρώνουν. Μόνο που και οι δύο Αμερικάνοι είχαν εξαιρετικά σημαντικό ρόλο στο πρώτο τρίμηνο της χρονιάς που οδήγησε τους «ερυθρόλευκους» σε ένα εντυπωσιακό 8-2 στις πρώτες δέκα αγωνιστικές της Ευρωλίγκας. Για παράδειγμα τα διπλά σε Κωνσταντινούπολη (με τη Φενέρ) και τη Μακάμπι δεν ήρθαν με… αυτόματο πιλότο. Κάποιοι τα έφεραν… Κάποιοι «άχρηστοι» είχαν κομβικό ρόλο για να φτάσει ο Ολυμπιακός στην κορυφή της Ευρωλίγκας με τον φυσικό του ηγέτη στα πιτς.
Ο Ολυμπιακός εξαρτάται ξανά από τον Σπανούλη
Και ερχόμαστε στην ουσία. Καλώς ή κακώς, σωστά ή λάθος, ο Ολυμπιακός είναι μια ομάδα σχεδιασμένη γύρω από τα αγωνιστικά «θέλω» του μεγάλου της αρχηγού, του Βασίλη Σπανούλη. Του παίκτη που άλλαξε ολόκληρη την ιστορία της ομάδας και την εκτόξευσε στην ελίτ του ευρωπαϊκού μπάσκετ.
Μόνο που αυτός ο παίκτης κλείνει πλέον σε λίγους μήνες τα 36 του χρόνια! Όσο κι αν δουλεύει πιο σκληρά από τον οποιονδήποτε στις προπονήσεις, όσο κι αν ο ίδιος αισθάνεται ως έφηβος, μήπως είναι αφύσικο να αγωνίζεται διαρκώς στα… κόκκινα, όταν μάλιστα προέρχεται και από έναν σοβαρό τραυματισμό; Μήπως είναι απόλυτα λογικό να εμφανίζει τεράστια σκαμπανεβάσματα στην απόδοσή του και να μην είναι σε θέση να βρίσκεται σε υψηλούς ρυθμούς κάθε βράδυ, σε μια σεζόν με διαδοχικά απαιτητικά παιχνίδια; Μήπως είναι τελικά φυσιολογικό – έτσι όπως είναι σχεδιασμένος ο Ολυμπιακός – να αποτελεί βαρόμετρο για τη συνολική εικόνα της ομάδας η δική του απόδοση;
Γιατί καλώς ή κακώς και ο φετινός Ολυμπιακός χτίστηκε γύρω από το φυσικό του ηγέτη και γύρω από τους Έλληνες «υπαρχηγούς» του: Τον Πρίντεζη, τον Παπανικολάου και τον Μάντζαρη. Ο Τιλί αποκτήθηκε για να συμπληρώσει αρμονικά τα στοιχεία του Πρίντεζη στο «4». Ο Στρέλνιεκς για να συμπληρώνει ιδεατά τον Σπανούλη. Ο Ρόμπερτς για να δώσει πόντους και μεγαλύτερο επιθετικό πλουραλισμό από τον άσσο. Ο Τόμπσον για να συμπληρώσει στο «3» τον Παπανικολάου.
ΟΚ, να τα φορτώσουμε όλα στον Ρόμπερτς και τον Τόμπσον, αλλά μήπως πρέπει να βάλουμε στο τραπέζι και άλλα δεδομένα; Μήπως από τη μέρα που επέστρεψε ο Σπανούλης στη δράση, άλλαξε ολοκληρωτικά ο ρόλος των δύο Αμερικάνων; Μήπως ο Τόμπσον υποχώρησε στο ροτέισον του Σφαιρόπουλου στα όρια της… εξαφάνισης. Μήπως ο Τόμπσον χρειάζεται κάποια συστήματα προσαρμοσμένα πάνω του; Μήπως ο Ρόμπερτς, που έβγαζε εξαιρετικό πρόσωπο όποτε ξεκινούσε στην πεντάδα, είναι κι αυτός παίκτης ρυθμού που χρειάζεται να έχει αρκετά την μπάλα στα χέρια του για να εκτελεί, όπως ήταν ο Γκριν;
Προσοχή, μην παρεξηγηθώ. Ο Σπανούλης είναι ο παίκτης που δικαιωματικά θεωρείται ακόμη το «πρώτο βιολί» της ομάδας. Ωστόσο στα 36 του χρόνια χρειάζεται και ο ίδιος διαφορετική διαχείριση. Προς το παρόν η δική του παρουσία εξακολουθεί να αποτελεί βαρόμετρο για ολόκληρο τον Ολυμπιακό. Όλο το παιχνίδι της ομάδας περνάει ξανά από τα δικά του χέρια. Στην άμυνα αποτελεί πλέον τον εύκολο στόχο όλων των αντίπαλων προπονητών. Εδώ ήταν στόχος των προπονητών στην «ερυθρόλευκη» ρακέτα στα 30 και τα 32 του, δεν θα είναι τώρα;
Καλώς ή κακώς ο Ολυμπιακός με τον Σπανούλη σε δράση, εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τη δική του εικόνα: Βρίσκεται σε καλή μέρα; Ο Ολυμπιακός μπορεί να κερδίσει την ΤΣΣΚΑ ακόμη και πληγωμένος από τις απουσίες του. Δεν είναι καλά; Ο Ολυμπιακός μπορεί να χάσει ή να διασυρθεί από τον οποιονδήποτε.
Δείκτης αξιολόγησης από -4 έως 22 ο Σπανούλης, συντριβές ή θρίαμβοι ο Ολυμπιακός
Οι αριθμοί μιλάνε από μόνοι τους: Στα εννιά παιχνίδια που έχει αγωνιστεί φέτος ο «Kill Bill», ο Ολυμπιακός μετράει ρεκόρ 5-4 στην Ευρωλίγκα (έναντι 8-2 χωρίς τον αρχηγό του).
Στα εννιά παιχνίδια που έχει αγωνιστεί ο δείκτης αξιολόγησης του Βασίλη θυμίζει… ασανσέρ, όπως ακριβώς και ολόκληρος ο Ολυμπιακός. 19 δείκτη αξιολόγησης ο Σπανούλης, νίκη με ΤΣΣΚΑ Μόσχας ο Ολυμπιακός. 22 δείκτη αξιολόγησης ο Σπανούλης, περίπατο με την Αρμάνι. 14 ο δείκτης αξιολόγησης του Σπανούλη, έκρηξη Ολυμπιακού με την Μακάμπι. 7 ο δείκτης αξιολόγησης του Σπανούλη, συντριβή στην Μπασκόνια. 7 ο δείκτης του Σπανούλη, ήττα στο Κάουνας…
Στη Μόσχα, ο δείκτης αξιολόγησης του φυσικού ηγέτη του Ολυμπιακού άγγιξε επίπεδα… θερμόμετρου Σιβηρίας (-4). Πως να μην έρθει η πανωλεθρία;
Να φύγει, λοιπόν, ο Ρόμπερτς. Ποιος θέλετε να έρθει; Ο Λάνγκφορντ; Ας υποθέσουμε, λοιπόν, ότι ο Αγγελόπουλοι τρελαίνονται και φέρνουν τον Αμερικάνο αρχι-σκόρερ! Είστε σίγουροι ότι θα μπορεί στον Ολυμπιακό να έχει την εικόνα που είχε στις προηγούμενες ομάδες του, από τη στιγμή που δεν θα είναι το πρώτο βιολί; Είστε σίγουροι ότι θα έχει την ίδια αποτελεσματικότητα παίρνοντας στα χέρια του τις μισές μπάλες από αυτές που έχει συνηθίσει στην καριέρα του;
Διαχείριση, η λέξη – κλειδί στον Ολυμπιακό
Τα πάντα στον Ολυμπιακό εξαρτώνται από τη διαχείριση του 36χρονου Βασίλη Σπανούλη! Κι αυτό ήταν εξ ορισμού το μεγάλο στοίχημα από το ξεκίνημα της σεζόν. Αίσθηση μου είναι ότι το ζητούμενο για τους «ερυθρόλευκους» που θα κρίνει και την πορεία τους στο υπόλοιπο της χρονιάς, είναι κατά πόσο μπορεί ο οργανισμός που λέγεται Ολυμπιακός να αναδείξει και άλλους πρωταγωνιστές που θα μπορούν να βγαίνουν μπροστά όταν ο «V-Span» κινείται σε ρηχά νερά. Όταν ο Σπανούλης είναι καλά, ο Ολυμπιακός δεν έχει να φοβάται τίποτα. Φοβάμαι, όμως, ότι κανένας αθλητής (όσο δουλευταράς κι αν είναι) δεν μπορεί στα 36 του να βρίσκεται κάθε φορά σε υψηλά στάνταρντς σε μια τόσο απαιτητική διοργάνωση όπως η Ευρωλίγκα και σε ένα τόσο βεβαρημένο πρόγραμμα.
Και ο Ολυμπιακός, καλώς ή κακώς, είναι η ομάδα με τον μεγαλύτερο σε ηλικία ηγέτη. Ο Ντόντσιτς; 19. Ο Γιουλ; 30. Ο Καλάθης; 29. Ο Σέρχι; 32; Ο Ντε Κολό; 31. Ο Σλούκας; 28. Ο Γουαναμέικερ; 29.
Θα επαναλάβω κάτι που γράφω από την αρχή της σεζόν: Έχει μεγάλη διαφορά να είσαι ομάδα με ηγέτη του Σπανούλη και άλλο να είσαι ομάδα του Σπανούλη! Του 36χρονου Σπανούλη. Η προηγούμενη ομάδα που επιχείρησε να χτιστεί τα τελευταία χρόνια στην Ευρωλίγκα γύρω από έναν επίσης ζωντανό θρύλο του ευρωπαϊκού μπάσκετ που είχε περάσει, όμως, το 35ο έτος της ηλικίας του, λέγεται Μπαρτσελόνα…
Ο Ολυμπιακός έχει ανάγκη τον Σπανούλη και ο Σπανούλης τον Ολυμπιακό. Πάνω απ’ όλα όμως και οι δύο έχουν περισσότερο από ποτέ ανάγκη από τη σωστή διαχείριση του Σπανούλη…
Πηγή: Sport DNA
