Του Νίκου Παπαδογιάννη
Αθλήτρια προετοιμάζεται τέσσερα χρόνια για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, τέσσερα που στην πορεία γίνονται πέντε, ώσπου την παραμονή της αναχώρησης βλέπει το όνειρό της να γκρεμίζεται, εξαιτίας ενός θετικού τεστ Covid-19. Ένας πραγματικός κεραυνός.
Αποχαιρετάει κλαμένη τις συναθλήτριές της, τους εύχεται καλή τύχη και μένει πίσω να βλαστημάει την κακοτυχία της, χωρίς καλά καλά να γνωρίζει από πού κόλλησε το μικρόβιο.
Την επόμενη μέρα, μαθαίνει τα καθέκαστα. Στους ελέγχους που διενεργήθηκαν στο αεροδρόμιο του Τόκιο, μία συνοδός της ίδιας ομάδας βρίσκεται θετική και μπαίνει σε καραντίνα.
Μία ανεμβολίαστη συνοδός. Πού, σύμφωνα με το ρεπορτάζ, αδιαφόρησε για τις εκκλήσεις της Ολυμπιακής Επιτροπής.
Η συνοδός θα περάσει δύο εβδομάδες σε καραντίνα. Και μετά θα βγει, αρκεί να μη νοσήσει. Με λίγη (έως πολλή) τύχη, δεν θα πάθει τίποτε.
Ασφαλώς δεν θα γκρεμιστεί κανένα αθλητικό όνειρό της. Ούτε θα πάνε χαμένοι οι κόποι πενταετίας. Αρκεί, επαναλαμβάνω, να περάσει το πρόβλημα ελαφρά.
Της αθλήτριας που έμεινε πίσω της μπαίνουν ψύλλοι στα αυτιά. Βρε, μπας και με κόλλησε η ανεμβολίαστη και άργησε να εκδηλώσει τα συμπτώματα; Μόλις μερικές ώρες διαφορά είχαν μεταξύ τους τα δύο τεστ. Βρε μπας και;
Πώς να ξεπεράσει τέτοια σκασίλα η αθλήτρια;
Από ποιον να ζητήσει εξηγήσεις και παρηγοριά για το πάθημά της;
Από ποιον να ζητήσει αποζημίωση και διαφυγόντα κέρδη ή προνόμια ή παράπλευρα οφέλη;
Με τι δικαίωμα ο αρνητής παίζει με την υγεία και με τα όνειρα του εμβολιασμένου;
Ναι, ξέρω. Μπορεί να συνέβη και ανάποδα. Να κόλλησε η αθλήτρια τη συνοδό.
Ο ανεμβολίαστος, όμως, δεν έχει δικαίωμα να διαμαρτυρηθεί, παρά μόνο αν υπάρχει πρόβλημα υγείας που δεν επιτρέπει τον εμβολιασμό.
Δεν φαίνεται να προκύπτει τέτοιο ζήτημα στην περίπτωσή μας. Ειδάλλως δεν θα μιλούσε –ανεπίσημα- η ΕΟΕ για «επανειλημμένες συστάσεις» και για κλεισμένα ραντεβού που αγνοήθηκαν.
Ακόμα και αν πρόκειται για δικαιολογημένη άρνηση, όμως, η συνοδός όφειλε κατά τη γνώμη μου να αποσυρθεί εξαρχής από την αποστολή. Να δώσει τη θέση της σε άλλον. Να ζητήσει εξαίρεση. Για το καλό όλων.
Δεν πρόκειται για προπονήτρια. Δεν πρόκειται για αθλήτρια. Τον ρόλο του συνοδού της καλλιτεχνικής κολύμβησης, ή οποιοδήποτε αθλήματος, μπορεί να τον παίξει, θεωρητικά, οποιοσδήποτε.
Εκείνος που επιλέγει να μπει σε αεροπλάνο ανεμβολίαστος δεν βάζει σε κίνδυνο μόνο τον εαυτό του (για τον οποίο γούστο του και καπέλο του), αλλά και όλους τους άλλους.
Τους αθλητές. Τους προπονητές. Τους συνεπιβάτες. Όλους. Με πρώτη την ίδια την ασυμβίβαστη αφεντιά του.
Ακόμα και αν ξεπεράσουμε το υγειονομικό ζήτημα, οι χαμένες προπονήσεις των κοριτσιών που κλειδαμπαρώθηκαν υποχρεωτικά σε ξενοδοχείο «υψηλής επιτήρησης» (ως στενές επαφές επιβεβαιωμένου κρούσματος) μπορεί να κοστίσουν ακριβά σε αγωνιστικό επίπεδο.
Θα ήταν αδύνατο και άτοπο, να επιβληθεί υποχρεωτικός εμβολιασμός, έστω στους αθλητές. Υποχρεωτικότητα, βάσει νόμων και Συντάγματος, δεν νοείται.
Η ΕΟΕ απηύθυνε στους 83 αθλητές και αθλήτριες της ελληνικής ομάδας «ισχυρή σύσταση» για εμβολιασμό. Τους έκλεισε και τα ραντεβού κατά προτεραιότητα.
Αλλά όλο και κάποιοι φοβήθηκαν ξερωγώ το 5G ή τη …στείρωση. Αθλητές και μη.
Καμία Ολυμπιακή Επιτροπή, καμίας χώρας, δεν είχε δικαίωμα να μπλοκάρει τη συμμετοχή αθλητή ή αθλήτριας στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Αυτό είναι αυτονόητο.
Για τους συνοδούς και τις λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις, όμως, θα έπρεπε να ισχύσει διαφορετική ντιρεκτίβα. Άλλου είδους πρωτόκολλο. Προσαρμοσμένο στην πραγματικότητα της εποχής.
Όποιος επιλέγει να μείνει ανεμβολίαστος, ας παραδώσει τη διαπίστευσή του για να δοθεί αυτή σε άλλον. Εάν δεν το καταλαβαίνει μόνος του, ότι είναι προτιμότερο να παραμερίσει, ας του το επισημάνουν άλλοι.
Δεν παίζουν με αυτά τα πράγματα. Η διασπορά του ιού μοιάζει προφανώς αναπόφευκτη, αλλά η μίνιμουμ προστασία είναι αίτημα αδιαπραγμάτευτο.
Γιατί να τρέμει το φυλλοκάρδι μας για την εξέλιξη της υγείας ενός ανθρώπου και μάλιστα σε ξένο τόπο; Γιατί πρέπει να περάσουν περιπέτεια –υγειονομική ή απλώς αθλητική- τόσοι άνθρωποι; Γιατί να βάζουμε σε κίνδυνο ανυποψίαστους τρίτους;
Με ποιο δικαίωμα, ε; Τι λέει και η Ευαγγελία Πλατανιώτη για όλα αυτά;
Δεν έχω κάτι άλλο να γράψω. Ή μάλλον, έχω πολλά να γράψω, αλλά δεν θέλω να αδικήσω κανέναν ούτε έχω πρόσβαση σε όλες τις πληροφορίες που χρειάζομαι.
Δεν μου επιτρέπεται καν να προτρέψω τους αναγνώστες σε εμβολιασμό, όπως θα ήθελα. Ο καθένας ας κάνει ό,τι καταλαβαίνει, με το ους στραμμένο όμως προς τους επιστήμονες και όχι προς τους τσαρλατάνους. Αυτό είναι αδιαπραγμάτευτο.
Εύχομαι ολόθερμα περαστικά στην ασθενή συνοδό (μακάρι να περάσει τη μόλυνση χωρίς συμπτώματα), έγκαιρη επιστροφή στην Αθήνα χωρίς παρατεταμένες καραντίνες, καθώς και ανέφελη συνέχεια στα υπόλοιπα μέλη της αποστολής.
Μακάρι να πάρουν και μετάλλιο. Αλλά αυτό είναι δευτερεύον.
Η κατάσταση με την πανδημία είναι εφιαλτική, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στην υπόλοιπη οικουμένη. Όχι μόνο στην υπόλοιπη οικουμένη, αλλά και στην Ελλάδα.
Όταν ανοίγουμε τα παραθυρόφυλλά μας στον Covid-19 και τον υποδεχόμαστε με τη βλακώδη αλαζονεία του δήθεν άτρωτου, χάνουμε και το δικαίωμα στη διαμαρτυρία.
Τα παράπονά μας πρέπει πια να τα απευθύνουμε, όχι στον δήμαρχο (του βασανισμένου από την πανδημία Τόκιο), αλλά στον ίδιο τον καθρέφτη μας.
Πηγή: Gazzetta
