Του Θάνου Σαρρή
Είναι κρίμα γι’ αυτά τα παιδιά, που έχουν αναλάβει το «βάρος» και έχουν βγει μπροστά σε μια πολύ δύσκολη περίοδο για την Εθνική ομάδα. Για τον Τάσο Μπακασέτα που κουβαλά το περιβραχιόνιο του αρχηγού και τα δίνει όλα, για τον παθιασμένο Γιώργο Τζαβέλλα που έστειλε μήνυμα ενότητας, τονίζοντας πως «η Εθνική, όμως, είναι όλοι. Μπλε, μαύροι, κίτρινοι, πράσινοι και κόκκινοι», για την κλάση του Οδυσσέα Βλαχοδήμου. Για τον Τσιμίκα της Λίβερπουλ, τα «μηχανάκια» της μεσαίας γραμμής, τους ταλαντούχους Τζόλη, Παυλίδη, Δουβίκα και όλα τα παιδιά που καλούνται να εξυπηρετήσουν το πλάνο του προπονητή.
Η Σουηδία, την οποία νίκησαν στο ΟΑΚΑ, ήταν μέχρι στιγμής αήττητη στα προκριματικά και είχε βάλει πίεση στην Ισπανία για την πρώτη θέση του ομίλου. Οι διεθνείς κέρδισαν 2-1 και ξαφνικά απέκτησαν ψυχή. Μέχρι και ένα ματς πριν, «δεν μπορούσαν να μπουν στα παπούτσια των προκατόχων τους», τώρα έγιναν «Έλληνες ήρωες». Έτσι είναι πάντα, δυστυχώς, για μια πλειοψηφία που έχει μάθει να καταναλώνει τον αθλητισμό με όρους social media.
Το μείζον θέμα, όμως, εδώ δεν είναι η κατά περίσταση κρίση των ποδοσφαιριστών και του τεχνικού επιτελείου, αλλά τα όσα συμβαίνουν στην κορυφή του οικοδομήματος. Για ποια εθνική ομάδα μπορούμε να μιλάμε, λοιπόν, όταν στην κεφαλή της Ομοσπονδίας συμβαίνουν γεγονότα που παραπέμπουν σε υπόκοσμο, με κεντρικό πρόσωπο τον αρχηγό του έπους της Πορτογαλίας;
Ο Θοδωρής Ζαγοράκης ενημέρωσε για την παραίτησή του και στα ρεπορτάζ που ακολούθησαν έγινε γνωστό πως αυτή οφείλεται σε εξωθεσμικές παρεμβάσεις και σε καταστάσεις που ξέφυγαν, με επιθέσεις και απειλές.
Ο Ζαγοράκης, πέραν του ότι ήταν ο αρχηγός της Εθνικής του 2004 και ένα πρόσωπο, το οποίο αποπνέει μεγάλο σεβασμό και θα έπρεπε να είναι κοινής αποδοχής, ήταν ο εκλεκτός της κυβέρνησης για τη θέση αυτή. Όπως είχε διαρρεύσει, μάλιστα, ήταν επιλογή του ίδιου του Κυριάκου Μητσοτάκη, θεωρώντας ίσως πως μια προσωπικότητα όπως ο «Ζαγόρ» θα μπορέσει να κατευνάσει τα μίση. Φευ. Από την πρώτη στιγμή ήταν γνωστό ότι στην ουσία τα χέρια του ήταν «δεμένα», μιας και το υπόλοιπο Δ.Σ δεν ήταν της επιρροής του. Αρκετοί, που παρακολουθούν από κοντά τα πράγματα στην ΕΠΟ, ήταν βέβαιοι πως, απομονωμένος καθώς ήταν, ο Ζαγοράκης δεν θα αργούσε να αποτελέσει παρελθόν. Πιθανόν το ήξερε κι ο ίδιος. Με καθαρά πολιτικούς όρους, όμως, στην ουσία δεν είχε επιλογή.
Το φινάλε μιας προδιαγεγραμμένης πορείας γράφτηκε με απειλές. Ανεξάρτητα από την πολιτική πορεία του Ζαγοράκη και τα όσα έκανε ή δεν έκανε στο μικρό διάστημα που έμεινε στην προεδρία της ΕΠΟ, αποτελεί ένα τεράστιο κεφάλαιο για το ελληνικό ποδόσφαιρο. Ένα κεφάλαιο που «καίγεται» και για αυτό είναι υπεύθυνοι όλοι όσοι ενεπλάκησαν στην πορεία και την εκμετάλλευσή του. Από την «προβληματική» επιλογή του στη θέση του προέδρου, γνωρίζοντας πως τα χέρια του θα ήταν δεμένα, μέχρι το άδοξο φινάλε. Από τα πρώτα «όχι» στα «θέλω» του, μέχρι τις γκρίνιες και τις απειλές, ανάλογα με τα εκάστοτε συμφέροντα. Όπως «καήκαν» όλοι εκείνοι οι διεθνείς του 2004 που «κατέβηκαν» στις εκλογές και κανείς δεν τους στήριξε, έχοντας συγκεκριμένες εντολές για τη διαδικασία της ψήφου. Η Ομοσπονδία δεν είναι παρά τσιφλίκι και αντίστοιχα άγεται και φέρεται.
Η «καραμέλα» της εκμετάλλευσης της γενιάς του 2004, λοιπόν, λιώνει από εκείνους που αντί να χτίσουν κάτι γύρω από τις προσωπικότητες που είναι διαθέσιμες, προσπαθούν να τις χρησιμοποιήσουν για τα συμφέροντάς τους, να τις χαμηλώσουν στο δικό τους ύψος. Παιδιά που οδήγησαν την Ελλάδα στην κορυφή, έπαιξαν στην Ευρώπη, απέκτησαν ποδοσφαιρικές εμπειρίες και κάποιοι μάλιστα στη συνέχεια της εξέλιξαν, έχουν καταλήξει να πρέπει να επιλέξουν ανάμεσα στην αποστασιοποίηση ή στην εμπλοκή με ανθρώπους και καταστάσεις που τους είναι τελείως αταίριαστες.
Η παραίτηση του «αρχηγού» ήρθε σε μια χρονική περίοδο που θεωρητικά στην ΕΠΟ εξέταζαν τα ενδεχόμενα για τον προπονητή της Εθνικής. Κάποιοι τεχνικοί είχαν ήδη αποφασίσει να απαντήσουν αρνητικά αν τους προσέγγιζαν, λόγω της κατάστασης που επικρατεί. Λίγο πριν έναν κρίσιμο αγώνα για τα προκριματικά του Μουντιάλ, τον οποίο η «γαλανόλευκη» νίκησε. Αν έχανε, μάλλον ο προπονητής θα άλλαζε κι όλα θα ξεκινούσαν από την αρχή. Κι έπειτα πάλι θα βρίσκονταν εκείνοι που θα ερμήνευαν τις κλήσεις του ανάλογα με το χρώμα της φανέλας και θα χαίρονταν με τις αποτυχίες. Και τα παιδιά του νέου προέδρου, ίσως συναντούσαν στο πάρκο περίεργους τύπους που θα τους έλεγαν ότι θα σκοτώσουν τον πατέρα τους.
Για ποιες εθνικές ομάδες και ποια ανάπτυξη να συζητήσουμε, στο μεγάλο ποδοσφαιρικό μας τσίρκο;
Πηγή: Το Κουτί της Πανδώρας
