Ξέρω, μοιάζει δημιουργική λογιστική. Σημαίνει λοιπόν, η αντιπαραβολή των αναμενόμενων γκολ, ότι οι αποκλεισμοί έχουν «αδικία» μέσα τους; Όχι. Σημαίνει, το εξής. Ότι το βασικό που έπρεπε να γίνει, έγινε. Οι αντίπαλοι, κατάφεραν και πήραν τη “λεπτομέρεια” με το μέρος τους.
Όπου λεπτομέρεια, η αποτελεσματικότητα και στις δύο πλευρές του γηπέδου. Ένα ακριβέστερο τελείωμα, για να μπει γκολ. Ενα ελεύθερο σουτ στις αράχνες της εστίας, ή ένα ελεύθερο σουτ στις σκαλωσιές πίσω από την εστία. Ένα καλύτερο μπλοκ, για να μη μπει γκολ. Ένα δοκάρι-κι-έξω, ή ένα δοκάρι-και-μέσα. Μία σπόντα. ‘Η…δύο σπόντες. Στα πέντε γκολ της Φιορεντίνα, τα δύο μπήκαν με σπόντα στον Ουίλιαν Αράο. Ένας παλαιός συνάδελφος, όποτε του λέω «τι κάνεις;» συνηθίζει να απαντά «σε γενικές γραμμές καλά, στις ειδικές γραμμές τα χαλάμε λιγάκι». Κάπως έτσι.
Το plan a του Μεντιλίμπαρ, είχε τη λογική του. Ένα απλωμένο επιθετικό κουαρτέτο…κοντών, που με τους υπερδραστήριους ακραίους μπακ γίνονταν (οι τέσσερις) έξι. Έδιναν τόση ταχύτητα και ευκινησία, πράγματα πολύ δύσκολα για να τα μαρκάρει ένας αμυντικός μηχανισμός με πιο μεγάλα κορμιά. Το ευέλικτο roaming στο πλάτος, προκαλούσε ανισορροπίες εδώ κι εκεί. Έφερνε, υποσχόμενες επιθέσεις. Οδηγούσε, σε πληθώρα στατικών φάσεων.
Οι Νορβηγοί φαίνονταν σαν αλυσοδεμένοι αιχμάλωτοι, χαμένοι μεσοπέλαγα, με σωσίβιο τον τερματοφύλακα. Με το που ένιωσαν για πολύ λίγο την αλυσίδα να χαλαρώνει και ανάσαναν, τους πήρε μόλις πέντε λεπτά (και μία μετάβαση) να διαφύγουν. Ο Χέσε έκανε μία σέντρα «για να την κάνει», δίχως σκοπό, δίχως στόχευση. Ένα transition και τρεις καθαρές πάσες αργότερα, η Γκλιμτ έφτασε στην τέταρτη (πάσα). Μία ασίστ, τελειότητας και στην ακρίβεια της μεταβίβασης και στη δύναμη της μπάλας.
Η απόφαση του Βάσκου, ενώ είχε δύο σέντερ-φορ τραυματίες, να αφήσει τον τρίτο σέντερ-φορ έξω και να ξεκινήσει με εννιάρι ένα winger, προπονητικά δεν ήταν κάτι το πρωτοφανές. Βάσει αριθμών άλλωστε, ο winger-εννιάρι, ο Ζέλσον Μαρτίνς, είναι ό,τι πιο εχέγγυο υπήρχε διαθέσιμο στο ρόστερ για γκολ+ασίστ. Αρκεί να μη τον έψαχναν, με μεγάλες μπαλιές ψηλά. Διότι το να έπαιζε ο Ζέλσον Μαρτίνς με πλάτη, ήταν mission impossible.
Με τους δύο φορ νοκ-άουτ, η αρχική θέση στον πάγκο ήταν δυνητικά «φονική» για το ηθικό και την αυτοεκτίμηση του τρίτου φορ. Όχι, για αυτόν τον φορ. Πείτε ό,τι θέλετε για τον Γιαρεμτσούκ! Όταν ο κόουτς έφτασε στην ανάγκη να προσφύγει σε plan b με κανονικό εννιάρι, ο Ουκρανός (σε περιρρέουσα συζήτηση ότι στην Ευρώπη, αν δεν βάλει ο Ελ Κααμπί, δεν βάζει κανείς…) έβγαλε προσωπικότητα, τελεία. Βαρβάτη προσωπικότητα. Με τον δε Μουζακίτη, που ο Μουζακίτης τις ενέργειές του δεν τις έκανε «για να τις κάνει» αλλά είχαν καθαρή στόχευση και ευδιάκριτο σκοπό, ήταν σαν να βρήκε ο Φίλιππος τον Ναθαναήλ.
Οι «γενικές γραμμές» του Παναθηναϊκού είναι μια επιστροφή στην ίδια, ήδη κυλιόμενη, συζήτηση. Τα κενά λειτουργίας, μέσα στο ματς. Τα διαστήματα, στα οποία η ομάδα χάνεται. Λες και πέφτει σε σκοτοδίνη. Ο χαμηλός βαθμός, στον ψυχοπνευματικό αυτοέλεγχο. Η εκκίνηση στη Φλωρεντία ήταν μια χαρά, φίφτι-φίφτι. Παίζουμε, δεν κρυβόμαστε. Επέρχεται με κάποιον τρόπο, μάλλον αναπάντεχο, το πρώτο πλήγμα. Ύστερα, για 25-30 λεπτά, amber alert. Το φίφτι-φίφτι, αυτομάτως γίνεται εκατό-μηδέν.
Πρόθυμη να λερώσει χέρια και πόδια, έτοιμη να παίξει ποδόσφαιρο, να παίξει ξύλο, να παίξει ο,τιδήποτε χρειάζεται για την επιβίωση, η θυμωμένη Φιορεντίνα κατάπιε τον Παναθηναϊκό. Ένα ποδοσφαιρικό bullying. Με ποδοσφαιρικό κωλοπαιδισμό. Το επαναλαμβανόμενο μοτίβο-κλειδί με τη μπάλα, ήταν οφθαλμοφανές. Εκεί, για να το βλέπει ξανά και ξανά ο καθένας. Το εννιαμισάρι, ο Ισλανδός, κατ’ εξακολούθησιν χαμήλωνε. Περισσότερο ένας τέταρτος κεντρικός χαφ, παρά ένας δεύτερος επιθετικός. Έτσι, έσπαζαν τις γραμμές του Παναθηναϊκού για πλάκα. Διευκόλυναν αφάνταστα, το ξεδίπλωμα των επιθέσεων από πίσω.
Ας πούμε ότι δίνει κανείς μία εξήγηση, για όλο αυτό. Μπήκαν καλά, τους χτύπησε άσχημα στο κεφάλι το ένα-μηδέν, αιφνιδιάστηκαν, τους πήρε από κάτω, έκαναν ώρα να συνέλθουν. Πάει κι έρχεται. Αλλά, όχι. Το εντυπωσιακό με τα κενά λειτουργίας, είναι ότι την ίδια σκοτοδίνη της Φλωρεντίας, των 25-30 λεπτών, ο Παναθηναϊκός την είχε πάθει και στην Αθήνα…μόλις προηγήθηκε δύο-μηδέν. Σκοτοδίνη, στο κακό σενάριο. Σκοτοδίνη, και στο καλό.
Το δεύτερο ημίχρονο στη Φλωρεντία μετά, ήταν copy-paste Αθήνα. Η Φιορεντίνα ξεθύμανε, ο Παναθηναϊκός συνήλθε, η Φιορεντίνα στριμώχτηκε στα σχοινιά, ο Παναθηναϊκός έπαιζε μόνος. Μια άλλη μουσική, στο γήπεδο. Ο Ιωαννίδης κόμισε ό,τι χρειαζόταν, για την τελική ώθηση διαρκείας. Ο σχηματισμός με δύο στράικερ και τον Τετέ δεκάρι, δεν ήταν μια φαεινή ιδέα της στιγμής. Ήταν εναλλακτική, δουλεμένη. Φάνηκε, πόσο δουλεμένη. Από το πώς, βελούδινα, λειτούργησε.
Να το συνοψίσουμε. Ο Ολυμπιακός εφέτος στην Ελλάδα κάνει, περίπου ό,τι και η Λίβερπουλ στην Αγγλία. Παίρνει το πρωτάθλημα, που ουδείς άλλος υπάρχει στο τοπίο για να το διεκδικήσει συγκροτημένα και συστηματικά. Είναι η δεύτερη διαδοχική χρονιά που ο Ολυμπιακός με ό,τι κάνει, φτιάχνει το έδαφος και της επόμενης χρονιάς του. Ακούγεται οξύμωρο, αφού πέρυσι κατέκτησε Κόνφερενς Λιγκ ενώ εφέτος έφτασε ως τους «16» του Γιουρόπα Λιγκ, αλλά σε “πόντους” η εφετινή σεζόν είναι η κορυφαία του Ολυμπιακού, όχι μόνο σε σχέση με την περσινή. Η κορυφαία, σε ολόκληρη την πενταετία 2020-2025.
Πέρυσι, είχαμε Κόνφερενς Λιγκ. Εφέτος, είχαμε την απώλεια της ΑΕΚ. Κι όμως, ό,τι ισχύει για τον Ολυμπιακό ισχύει και για τον εθνικό λογαριασμό. Η καλύτερη χρονιά της πενταετίας, δίχως τρόπαιο και δίχως ΑΕΚ, είναι η εφετινή. Κατεγράφη ομαδική επίδοση σεζόν, που τοποθετεί την Ελλάδα ένατη. Πίσω, μόνον, από big-5 και Πορτογαλία/Βέλγιο/Ολλανδία. Μια, να μη λέμε πολλά και μεγάλα, οπωσδήποτε αξιοσημείωτη επίδοση. Ενδεικτική δυνατοτήτων.
Πηγή: Sdna
