Του Αλέξανδρου Σόμογλου
Μη με ρωτήσετε γιατί, αλλά μετά από κάθε μεγάλη επιτυχία Έλληνα αθλητή, η εικόνα που με αγγίζει περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη είναι αυτή των γονιών του στην εξέδρα! Θέλετε γιατί κι εγώ ως γονιός τριών παιδιών νιώθω πιο κοντά του; Θέλετε γιατί ως γονιός αθλητή αντιλαμβάνομαι τα δικά τους συναισθήματα σε μια στιγμή που – κακά τα ψέματα – θα θέλαμε να βρεθούμε κάποια στιγμή όλοι οι γονείς του κόσμου; Μικρή σημασία έχει…
Ο Απόστολος Τσιτσιπάς, φυσικά, αποτελεί για τον Στέφανο κάτι περισσότερο από έναν απλό γονιό. Είναι ο προπονητής του, ο μέντοράς του, ο καθοδηγητής του, μα καμία απ’ όλες αυτές τις ιδιότητες δεν έχει την αξία που έχει αυτή του πατέρα.
Θα το επαναλαμβάνω όποτε μου δίνεται η ευκαιρία: Όλα αυτά τα 25 χρόνια στο χώρο της αθλητικής δημοσιογραφίας (και τουλάχιστον τα μισά κοντά και στο χώρο των αθλητικών ακαδημιών) έχω δει δεκάδες παιδιά να καταστρέφονται επειδή εμείς οι γονείς θεωρούμε ότι μπορούμε να υποκαταστήσουμε το ρόλο του προπονητή, του γυμναστή, του μάνατζερ. Ξεχνάμε ότι το ίδιο το παιδί μας, μας χρειάζεται – περισσότερο από οτιδήποτε άλλο – δίπλα του ως γονείς. Να γνωρίζει ότι είμαστε εκεί σε κάθε πτώση για να το βοηθήσουμε να σηκωθεί. Σε κάθε του επιτυχία να του προσφέρουμε μια μεγάλη αγκαλιά. Σε κάθε στιγμή που βρίσκεται σε αδιέξοδο και ζητήσει τη συμβουλή μας, να είμαστε εκεί να του τη δώσουμε.
Ο Απόστολος Τσιτσιπάς διέθετε και την τεχνογνωσία και την εμπειρία για να υποστηρίξει τον Στέφανο με περισσότερους τρόπους. Είναι, όμως, η εξαίρεση. Δεν είναι ο κανόνας! Και παρά το γεγονός ότι υπήρξε και προπονητής ενός παλικαριού που μας κάνει εδώ και χρόνια περήφανους με τις επιδόσεις του στα κορτ, είμαι σίγουρος ότι το πρωί της Κυριακής στη μακρινή Μελβούρνη, αισθάνθηκε όπως ακριβώς θα αισθανόταν κάθε πατέρας που έβλεπε τον γιο του να κατακτά τον κόσμο και να πραγματοποιεί ένα άπιαστο όνειρο: Δάκρυσε, αισθάνθηκε την καρδιά του να κοντεύει να σπάσει, είδε σε δευτερόλεπτα ολόκληρη τη διαδρομή του Στέφανου να περνάει από τα μάτια του, θυμήθηκε στιγμές που το παιδί του έμοιαζε να καταβάλλεται από απογοήτευση, θυμήθηκε στιγμές που έπρεπε να τιθασεύσει τον ενθουσιασμό του και σίγουρα θυμήθηκε την πρώτη φορά που πιτσιρικάς κράτησε μια ρακέτα στο χέρι.
Ο Απόστολος Τσιτσιπάς έζησε το όνειρο που θέλει να ζήσει κάθε γονιός, ανεξάρτητα από το αν τα παιδιά του προσπαθούν να κατακτήσουν τον κόσμο στον αθλητισμό ή σε κάποιον άλλο χώρο. Και τα δικά του δακρυσμένα μάτια ήταν αφιερωμένα σε κάθε πατέρα που παλεύει να βοηθήσει το παιδί του, όσο περισσότερο μπορεί, να ανέβει σε όποια κορυφή επιχειρεί να βρεθεί. Αρκεί να θυμάται πάντα ποιος είναι ο σωστός δρόμος της αληθινής υποστήριξης!
Πηγή: Sport DNA
