Του Θάνου Σαρρή
Τον Αύγουστο του 2019, η σειρά «Apache» έκανε πρεμιέρα στο Netflix. Πρόκειται για την ιστορία της ζωής του διάσημου Αργεντινού ποδοσφαιριστή Κάρλος Τέβες. Η σειρά εστιάζει στα χρόνια της δημιουργίας, στο πώς από τις φτωχογειτονιές του Μπουένος Άιρες σώθηκε από την εγκληματικότητα, τη φτώχεια και τα ναρκωτικά μέσω του ποδοσφαίρου, για να φτάσει να υπογράψει συμβόλαιο με την Μπόκα Τζούνιορς και να εξελιχθεί σε σύμβολο ελπίδας για όλα τα παιδιά που βλέπουν την στρογγυλή θεά ως ένα μέσο απόδρασης από την σκληρή καθημερινότητα που βιώνουν. Παράλληλα με την ιστορία του Τέβες, όμως, το Apache εξιστορεί κι αυτήν του παιδικού του φίλου, ο οποίος έμεινε μακριά από τα φώτα του «Λα Μπομπονέρα». Στα δύσκολα, το ταλέντο δεν είναι πάντα αρκετό.
Με ένα ακόντιο απέναντι στη φτώχεια
Στις υποβαθμισμένες γειτονιές της Αργεντινής άνθισε και το ταλέντο του Μπράιαν Τολέδο. Όχι στο ποδόσφαιρο, το άθλημα που λατρεύουν τα περισσότερα παιδιά, ούτε στο μπάσκετ. Ο Τολέδο κατάφερε να διακριθεί στον ακοντισμό, κάτι που για την αθλητική παράδοση της Αργεντινής και με δεδομένα τα μέσα που είχε στη διάθεσή του για να τα καταφέρει, μοιάζει με θαύμα. Μεγαλωμένος σε μια ξύλινη καλύβα στο Μάρκος Παθ, περίπου 60 χιλιόμετρα από το Μπουένος Άιρες, ο Μπράιαν πέρασε μέρες όπου στο σπίτι του δεν είχε ούτε τρεχούμενο νερό. Γνώρισε την εγκατάλειψη και τη βία. Πατέρας δεν υπήρχε και η μητέρα δούλευε ολόκληρη την ημέρα ως οικιακή βοηθός για να τα φέρει πέρα. Πώς προέκυψε ο ακοντισμός;
Όπως συμβαίνει συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις. Μέσω ενός ανθρώπου που μπήκε στη ζωή του τυχαία, εκτός οικογενειακού περιβάλλοντος. Του Γκουστάβο Οσόριο, που έμελλε να γίνει ο πατέρας που ο Τολέδο δεν είχε ποτέ. Υπεύθυνος για το δημοτικό αθλητικό σχολείο του μικρού, διέκρινε την κλίση του και τον βοήθησε να γνωρίσει τον ακοντισμό. Έγινε ο γυμναστής του, ο άνθρωπος που τον έκανε να βρει το μονοπάτι της ζωής. «Μια μέρα το δοκίμασε και έκανε τόσο κακή ρίψη, που η ουρά του ακοντίου του χτύπησε στην πλάτη. Γύρισε στο σπίτι κλαίγοντας. Έλεγε ότι δεν θα επιστρέψει ποτέ στον στίβο», έλεγε η μητέρα του σε συνέντευξή της μετά τους Ολυμπιακούς του 2016. Όταν έγινε το περιστατικό εκείνο, κανείς δεν φανταζόταν πως ο ακοντισμός θα μπορούσε να εξασφαλίσει το μέλλον του γιου της. Έτσι, ξεκίνησε να την βοηθά στα σπίτια που εργαζόταν, ούτως ώστε να βοηθάει και τις δύο μικρές αδερφές του, με τις οποίες μάλιστα βρήκε έναν τρόπο για να αυξήσει το εισόδημα του σπιτιού. Βοηθούσε τους συμμαθητές των κοριτσιών με τα μαθήματα, με αντάλλαγμα λίγα χρήματα και έναν κουβά 20 λίτρων με νερό. Του τον γέμιζαν από την μοναδική βρύση της γειτονιάς, η οποία ήταν 50 μέτρα από το γήπεδο που προπονούταν.
Η δόξα που έγινε πένθος
Σταδιακά, κάνοντας την διαδρομή, ο στίβος ξανάγινε πόθος. Κι έτσι, επέστρεψε. Kαι ήταν καλός. Βρήκε χορηγό και ξεκίνησε προπονήσεις σε πολύ αρτιότερες εγκαταστάσεις στο Μπουένος Άιρες, κάνοντας καθημερινά 100 χιλιόμετρα με το μηχανάκι του προπονητή του. Η ουγγρική πρεσβεία του έκανε δώρο ένα ακόντιο υψηλών προδιαγραφών, μιας και στην Αργεντινή δεν υπήρχε κατασκευαστής τέτοιου επιπέδου και οι εισαγωγές ήταν υπερβολικά ακριβές και έτσι τα πράγματα έγιναν ακόμα πιο επαγγελματικά. Μέσα σε μια τριετία, οι ρίψεις του έφτασαν από τα 34 μέτρα στα 79. Οι προπονητές δούλεψαν με το στιλ του, τον βοήθησαν και το 2010 φάνηκε η πραγματική του προοπτική: Ο Τολέδο έγινε γνωστός σε όλη την αθλητική κοινωνία της χώρας, όταν στα 15 του κατέκτησε το Χρυσό Μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες Νέων της Σιγκαπούρης. Η πρόεδρος της χώρας, Κριστίνα Φερνάντες ντε Κίρχνερ, επισκέφτηκε τότε το σπίτι του και έμεινε με το στόμα ανοιχτό, δηλώνοντας πως «είναι σχεδόν σαν στάβλος». Ζήτησε την ανακαίνισή του και χαρακτήρισε τον Τολέδο ως «παράδειγμα για την Αργεντινή που θέλουμε».
Τον καιρό εκείνο, η Αργεντινή είχε μόλις 164 ακοντιστές σε άντρες και γυναίκες, σε όλες τις κατηγορίες. Μια χώρα που έχει βγάλει λαμπρούς αθλητές στα ομαδικά αθλήματα, είχε δει την παράδοσή της στον στίβο, την κολύμβηση και την γυμναστική να φθίνει σε μεγάλο βαθμό στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα. Ο Τολέδο, μαζί με τον Χερμάν Λάουρο (ρεκόρ Νότιας Αμερικής στη σφαίρα) και τον Χερμάν Τσιαραβίλιο (πρώτος στο επί κοντώ στο πρόσφατο πρωτάθλημα κλειστού στίβου της Νότιας Αμερικής), αποτελούσαν την νουβέλ βαγκ του στίβου, έφεραν ξανά ενδιαφέρον από τα ΜΜΕ στα αγωνίσματά τους, έδειξαν πως η χώρα τους δεν είναι μόνο ποδόσφαιρο ή μπάσκετ.
Ο Μπράιαν έγινε ο μόλις τρίτος αθλητής από την Αργεντινή που καταφέρνει να φτάσει σε Ολυμπιακούς τελικούς στίβου από το Ελσίνκι και το μακρινό 1952. Η πρώτη του συμμετοχή ήταν στο Λονδίνο, σε ηλικία μόλις 18 ετών, όπου αναδείχθηκε 30ος. Δεν απογοητεύτηκε. Δούλεψε ακόμα πιο σκληρά και στο Ρίο, το 2016, κατάφερε να τερματίσει στην πρώτη δεκάδα. Έναν χρόνο αργότερα πήρε χρυσό στο πρωτάθλημα Νοτίου Αμερικής, επιβεβαιώνοντας πως ήταν ένας από τους σημαντικότερους αθλητές της γενιάς του. Δεν ξέχασε, όμως, ποτέ από που ξεκίνησε. Έτσι, φρόντισε ανέκαθεν να βρίσκεται στο πλευρό της κοινωνίας. Πήρε μέρος σε πολλές πρωτοβουλίες, έκανε δράσεις αλληλεγγύης μόνος του, ήταν πάντα εκεί όταν τον χρειάζονταν. Πολλά από όσα έκανε, έγιναν μακριά από τη δημοσιότητα. Η είδηση ότι γέμιζε με πράγματα το αυτοκίνητό του και μαζί με την κοπέλα του τα μοίραζαν σε φτωχογειτονιές έγινε viral όταν διέρρευσε. «Η ιστορία μου σημαίνει πολλά για μένα, είναι η κινητήριος δύναμή μου, με ωθεί ώστε να διαβεβαιώσω πως όσο το δυνατόν περισσότερα παιδιά δεν θα βιώσουν τα ίδια με εμένα. Ξέρω πως δεν γίνεται να το πετύχω για όλους, αλλά αισθάνομαι πολύ χαρούμενος όταν βοηθάω. Όχι μόνο με δωρεές, αλλά επίσης ταξιδεύοντας σε μέρη σαν αυτό που μεγάλωσα, αγκαλιάζοντας παιδιά και δίνοντάς κίνητρο σε άλλους αθλητές να ακολουθήσουν αυτόν τον δρόμο της αλληλεγγύης. Ο καθένας μπορεί να κάνει την διαφορά», έλεγε σε συνέντευξή του στην Ole.
Tούτες τις μέρες είχε ξεπεράσει πλήρως τον τραυματισμό στο γόνατο που τον ταλαιπώρησε στο φινάλε του 2019 και είχε μπει στην τελική ευθεία για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο, αποτελώντας την σημαντικότερη ελπίδα της χώρας του για το βάθρο. «Σκέφτομαι σίγουρα τους Ολυμπιακούς Αγώνες, είναι το μεγάλο μου όνειρο, όμως δεν ξεχνώ να ζω το κάθε βήμα, είμαι χαρούμενος κάθε μέρα με τους φίλους μου, την οικογένειά μου, την κοπέλα μου και τους ανθρώπους που βοηθάω», τόνιζε.
Οι ελπίδες αυτές τερματίστηκαν από ένα τροχαίο στο Μάρκος Παθ. Στην διαδρομή αυτή που έκανε πρώτα ως δεύτερος αναβάτης με οδηγό τον προπονητή του, μετά μόνος με το μέσο που συνδέθηκε με όλη του τη ζωή. Την μοτοσυκλέτα. Το νήμα της ζωής του κόπηκε ξαφνικά, στα 26 του χρόνια. «Χάσαμε ένα σπουδαίο άτομο. Έναν εκπληκτικό αθλητή, ταπεινό, γενναιόδωρο, πάντα υποστηρικτικό προς τους άλλους…», δήλωσε ο Γκεράρντο Γουερτέιν, πρόεδρος της Ολυμπιακής Επιτροπής της χώρας του. Το μετάλλιο στους Ολυμπιακούς που πιθανόν να έκανε και την δική του ιστορία ταινία ή σειρά, χάθηκε στην άσφαλτο όπως τόσα και τόσα όνειρα παιδιών, σε ολόκληρο τον πλανήτη. Ο κόσμος του αθλητισμού έχασε ένα πρότυπο που γνώρισε την αληθινή δύναμή του, έναν πρεσβευτή των πραγματικών αθλητικών αξιών και της αλληλεγγύης. Το πένθος είναι μεγάλο…
Πηγή: Το Κουτί της Πανδώρας
