Του Πολύδωρου Παπαδόπουλου
Η Παρί και η Ίντερ σπάνε την ηγεμονία της Ρεάλ Μαδρίτης και της Μάντσεστερ Σίτι. Η μεγάλη ερώτηση είναι αν ο φετινός τελικός θα είναι μια εξαίρεση ή η αρχή μιας βαθύτερης αλλαγής, τώρα που το παράδειγμα του Παρισιού φαίνεται να έχει μέλλον. Για χρόνια, το Champions League ήταν έδαφος δύο δυνάμεων: της Ρεάλ Μαδρίτης και της Μάντσεστερ Σίτι. Στις τελευταίες τέσσερις διοργανώσεις δεν υπήρξε τελικός χωρίς τουλάχιστον μία από αυτές τις ομάδες, και από το 2020 κανείς άλλος δεν έχει σηκώσει το τρόπαιο. Από το 2014, μόνο ισπανικές ή αγγλικές ομάδες έχουν αναδειχθεί πρωταθλήτριες. Η μόνη εξαίρεση ήταν η Μπάγερν Μονάχου στη μέση της πανδημίας. Κάτι σαν τη μέρα της μαρμότας. H διοργάνωση που θα έπρεπε να είναι απρόβλεπτη και ανοιχτή μετατράπηκε σε ένα… κλειστό τουρνουά.
Σήμερα πάντως θα δούμε κάτι διαφορετικό. Παρί Σεν Ζερμέν – Ίντερ, σε ένα ραντεβού με… φρέσκο αέρα. Την τελευταία φορά όπου ομάδα της Serie A κατέκτησε το τρόπαιο ήταν το 2010, ενώ σύλλογος της Ligue 1 κέρδισε τελευταία φορά την κούπα το 1993.
Από το 2020 όταν και οι Παριζιάνοι βρέθηκαν στον τελικό, έχουν αλλάξει πολλά για τον σύλλογο. Η Παρί υπό την καθοδήγηση του Λουίς Ενρίκε έχει αρχίσει μια πολιτισμική αλλαγή, επενδύει σε νεαρούς Γάλλους ταλαντούχους παίκτες, με τακτική πειθαρχία και ομαδική συνοχή. Η μεταμόρφωση είναι ορατή. Η ομάδα παίζει ως μπλοκ, αμύνεται οργανωμένα και συνδυάζεται με ευφυΐα. Το να τη βλέπει κανείς είναι, επιτέλους, απόλαυση.
Η πιο χαρακτηριστική περίπτωση είναι αυτή του Ουσμάν Ντεμπελέ. Ατομιστής κάποτε, βασικό κομμάτι του συλλογικού μηχανισμού πλέον. Μετατοπίστηκε στο κέντρο της επίθεσης, συμμετέχει ως σκόρερ και δημιουργός. Δίπλα του, ο Κβαρατσχελία, προσθέτει κάθετη κίνηση, αλλά και θράσος.
Η Παρί, που ήδη κυριαρχούσε στη Γαλλία λόγω μπάτζετ, πλέον κοιτάζει το μέλλον με ένα σωστό πλάνο, με ποδοσφαιρική ταυτότητα. Σα να… ζήλεψε την Μπάγερν, μιας και πήρε ό,τι καλύτερο κυκλοφορεί εντός συνόρων. Ένα πρότζεκτ που εγγυάται συνέχεια. Βέβαια, δεν υπάρχει εσωτερική πίεση. Η Παρί παίζει… μόνη, όπως και οι Βαυαροί, οι οποίοι από το 2007 κι έπειτα δεν απουσιάζουν από την Ευρώπη
Στον αντίποδα, η Ίντερ για δεύτερη φορά σε τελικό από το 2023. Τότε η διαδρομή προς τον τελικό ήταν πιο ήπια. Αυτή τη φορά έγινε η υπέρβαση, αφού άφησε εκτός την Μπάγερν και την Μπαρτσελόνα. Το μυστικό της είναι πως παραμένει πιστή στα χαρακτηριστικά του ιταλικού ποδοσφαίρου. Τακτική πειθαρχία, αμυντική αλληλεγγύη και ενθουσιασμός. Δεν διαθέτει σταρ πρώτης γραμμής, αλλά έχει μια ώριμη, σοβαρή και αφοσιωμένη ομάδα. Κάθε παίκτης δίνει το μέγιστο σαν να είναι η τελευταία του ευκαιρία. Θυμίζει την Τσέλσι του 2012 ή την Ίντερ του 2010, πρωταθλήτρια με τον Μουρίνιο.
Η Σίτι και η Ρεάλ, λοιπόν, θα παρακολουθήσουν τον τελικό από το σπίτι. Ο Γκουαρδιόλα, έπειτα από εννέα χρόνια σε ένα άψογο πρότζεκτ, έχει χάσει τη λάμψη του. Κάποιοι λένε πως ο κύκλος του ίσως φτάνει στο τέλος του. Ισως να βιάζονται… Ο Αντσελότι, αποχώρησε «πληγωμένος», όμως μια νέα Ρεάλ «χτίζεται».
Αυτό που περιμένουμε να δούμε είναι αν η σεζόν φέτος θα είναι εξαίρεση ή η αρχή μιας βαθύτερης αλλαγής. Σιμόνε Ιντσάγκι και Λουίς Ενρίκε έχουν φτάσει στην κορυφή με ταυτότητα, ξεκάθαρες ιδέες και αναγνωρίσιμο ποδόσφαιρο. Κρατάμε το τελευταίο και ελπίζουμε σε τελικό που θα μας αφήσει με το στόμα ανοιχτό.
Πηγή: Gazzetta
