Του Κώστα Κεφαλογιάννη
Τι σημαίνει “ΠΑΟΚ είσαι”; Τι σημαίνει η φράση που λέμε συχνά οι ΠΑΟΚτσήδες μεταξύ μας και καταλαβαινόμαστε χωρίς περαιτέρω ανάλυση;
Δεν ξέρω ακριβώς να σας πω. “
ΠΑΟΚ είσαι” είναι φυσικά το χαμένο πέναλτι του Δαμανάκη στο Μόναχο, τα δάκρυα του Μπάνε στην Νάντ, οι χαμένοι μπασκετικοί τελικοί από τον Άρη, τα χαμένα τετ α τετ του Κλάους κόντρα στον Άγιαξ.
“ΠΑΟΚ είσαι” είναι και το να πουλάς τον σέντερ φορ σου πριν το κρισιμότερο ευρωπαϊκό παιχνίδι της ιστορίας σου , το γκολ του Ζήση στο “Χάιμπουρι”, ο ο ημίγυμνος και στα όρια του παροξυσμού οπαδός στην ασπρόμαυρη “κερκίδα” στο “Γουάιτ Χάρτ Λέιν”, ο δακρυσμένος Πάμπλο να κλωτσάει πινακίδες.
“ΠΑΟΚ είσαι” είναι ο Άντρε που παραφρόνησε μετά το γκολ του στον τελικό κυπέλλου του 2018 και “ΠΑΟΚ είσαι” είναι να χάνεις πρωτάθλημα στα χαρτιά ενώ οι οπαδοί σου έχουν επιδείξει σχεδόν άψογη στάση σε δύο ντέρμπι, με εξαίρεση έναν που είχε δυστυχώς και εξαιρετικό σημάδι.
“ΠΑΟΚ είσαι” είναι να επανέρχεσαι και να παίρνεις το επόμενο πρωτάθλημα αήττητος και να το συνοδεύεις με νταμπλ.
“ΠΑΟΚ είσαι” είναι να αποβάλλεται παίκτης σου στην διαδικασία των πέναλτι (μεγάλε Σωτήρη Μπαλάφα) και “ΠΑΟΚ είσαι” είναι να αποκλείεσαι με γκολ στο 129ο και τρία χαμένα πέναλτι – ματς μπολ, συν ένα που -όλοι ξέραμε από πριν ότι θα – πάει στα πούλια.
“ΠΑΟΚ είσαι” είναι μια διαρκής διαδρομή από εξωφρενικές πίκρες σε λίγες μα εξίσου εξωφρενικές χαρές, ένα παντοτινό τεστ κοπώσεως, μια – μεταξύ μας – διόλου υγιής σχέση εξάρτησης και πάθους που σε έχει διαρκώς στην άκρη του καθίσματος σου να περιμένεις το εντελώς απίθανο και όταν αυτό συμβαίνει (συνήθως εις βάρος σου), σε αφήνει να κοιτάς αποσβολωμένος μα όχι έκπληκτος, όχι στα αλήθεια, επειδή, φυσικά έτσι θα γινόταν, πώς αλλιώς; ΠΑΟΚ είσαι!
Και μέσα από τα βάθη της παράνοιας, τη στιγμή που νιώθεις καταρρακωμένος και σκέφτεσαι “τελείωσε, δεν θα ξανασχοληθώ, δεν θα πεθάνω εγώ για τον ΠΑΟΚ” καταλαβαίνεις ότι κι ετούτη η νέα αναποδιά, κι ετούτο το νέο εμπόδιο, κι ετούτος ο καταραμένος νέος πόνος, το νέο highlight της μαύρης σου της τύχης, είναι μονάχα καυσόξυλα για τη φωτιά που σε καίει μέσα σου και ολοένα και δυναμώνει. Και ξέρεις καλά, ειδικά μετά από βράδια όπως αυτό της 21ης Φεβρουαρίου του 2024, πως όχι απλώς δεν τελείωσες, και όχι απλώς θα ξανασχοληθείς, μα και ότι η αγάπη σου για αυτήν την ομάδα ατσαλώθηκε λίγο περισσότερο. Και θα σβήσει μόνο όταν σβήσεις κι εσύ (κάτι βέβαια που με μερικά τέτοια ματς ακόμα, μπορεί και να μην αργήσει!)
ΠΑΟΚ είσαι λοιπόν. Και ο ημιτελικός με τον ΠΑΟ στην Λεωφόρο ένα από τα πιο “ΠΑΟΚ είσαι” παιχνίδια όλων των εποχών. Ένας αποκλεισμός για τα βιβλία.
Με μια βασική διαφορά όμως: Σε όλες τις ιστορικές στιγμές μας, καλές ή κακές, ο ΠΑΟΚ ήταν ο μαχητής που πάλευε να ανατρέψει τους εις βάρος του συσχετισμούς. Το αουτσάιντερ κόντρα στους πανίσχυρους του συστήματος.
Ο ΠΑΟΚ την Λεωφόρου δεν ήταν αουτσάιντερ. Ήταν καταφανώς καλύτερος, μια ομάδα ανώτερη του αντιπάλου της σε όλη τη διάρκεια της αναμέτρησης. Και όχι τυχαία.
Ο ΠΑΟΚ του Ιβάν και του Ραζβάν δεν είναι πια το αουτσάιντερ. Έχει αλλάξει επίπεδο. Και δεν χρειάζεται ηρωϊσμούς και υπερβάσεις για να πετύχει πράγματα στην Ελλάδα. Όπως αποδείχθηκε, ο Παναθηναϊκός χρειάστηκε ηρωϊσμούς και υπερβάσεις και ένα βουνό τύχη για να τον αποκλείσει.
ΠΑΟΚ είσαι, ναι, αλλά όχι ο ΠΑΟΚ που ήσουν.
Είσαι ένας ΠΑΟΚ γεμάτος υγεία και ποιότητα, μια ομαδάρα που κάποιες φορές θα πετύχει και κάποιες άλλες όχι, διότι έτσι είναι το ποδόσφαιρο, μα έχει μπει πια ξεκάθαρα σε έναν δρόμο προόδου χωρίς επιστροφή.
Υ.Γ. Μπράβο στους οπαδούς του ΠΑΟ για το χειροκρότημα στον Μπάμπα, όπως και στον Τερίμ. Οι
οπαδοί του ΠΑΟΚ που στέλνουν κατάρες και ψόφους στον Σαμάτα κατά τη γνώμη μου δεν είναι ΠΑΟΚ κι ας νομίζουν ότι είναι. Και δεν θέλω να γράψω τίποτα περισσότερο επ’ αυτού.
Πηγή: Sport DNA
