Του Γιάννη Σερέτη
Αυτός δεν είναι μια… συνηθισμένη χειμερινή μεταγραφική περίοδος για τον Παναθηναϊκό. Είναι μια unique σεζόν την οποία θα θυμόμαστε σίγουρα μετά από πολλά χρόνια, ό,τι κι αν συμβεί τελικά. Όπως θυμόμαστε – επί παραδείγματι – τη χειμερινή μεταγραφική περίοδο του 2022, όταν ο Παναθηναϊκός που πήγαινε φουλ για πρωτάθλημα, έχοντας χάσει τον MVP του, Αϊτόρ Κανταλαπιέδρα και έχοντας μεγάλη ανάγκη ενίσχυσης στη μεσαία γραμμή του, είχε πάρει Κλαϊνχάισλερ, Πούχατς, τον Ντάνιελ Μαντσίνι την τελευταία ημέρα των μεταγραφών και τον Αλεξάντερ Γερεμέγεφ που είχε δώσει με δανεισμό στο Λεβαδειακό…
Είναι η πιο δύσκολη χειμερινή μεταγραφική περίοδος για τους Πράσινους στην περίοδο Αλαφούζου για τρεις λόγους.
- Α) Η συνεννόηση, ο συντονισμός, η συνεργασία, η συμφωνία, οι ισορροπίες, οι υποχωρήσεις πέντε καινούριων ανθρώπων στην ίδια εταιρεία: Μπαλντίνι, Μπουτσικάρη, Μπενίτεθ, Κοτσόλη, Κορόνα. Πάρα πολύ δύσκολο! Σκεφτείτε ότι ένας εργαζόμενος, ένας και μόνο εργαζόμενος χωρίς μεγάλες ευθύνες σε μια εταιρεία, χρειάζεται έναν μήνα προσαρμογής. Και αναλογιστείτε ότι αυτοί οι πέντε έχουν ΟΛΗ την ευθύνη για τις ανακατατάξεις στο ρόστερ, ο καθένας από το πόστο του.
- Β) Ταυτόχρονα μ’ αυτή τη συνθήκη, ο όγκος της δουλειάς είναι τεράστιος. Διότι ο Μπενίτεθ θέλει να εργάζεται με 25-27 παίκτες. Πώς θα γίνει αυτό, όταν ήδη έχουν αποκτηθεί Τεττέη – Κοντούρης (ο Παντελίδης εκτός απροόπτου θα παραμείνει στην Κηφισιά μέχρι το τέλος της σεζόν) και ο Παναθηναϊκός θέλει τουλάχιστον επιπλέον 4-5 κινήσεις; Με την απομάκρυνση πάρα πολλών παικτών. Αυτά, όμως, είναι κόλπα ζόρικα που κάνουν στην Ινδία κατά πως λέει και το τραγούδι. Ολόκληρο καλοκαίρι πέρασε – τρεις ολόκληροι μήνες – και το κλαμπ Παναθηναϊκός δεν κατάφερε να βρει λύση στα θέματα του Βιλένα και του Μαξ. Πώς θα βρει τώρα για τον Βιλένα, τον Μαξ, τον Ντραγκόφσκι, τον Μλαντένοβιτς, τον Μαντσίνι, τον Νίκα; Η’ και τον Ταμπόρδα, τον Σάντσες, τον Φίκαϊ; Και μέσα σε όλα αυτά υπάρχει και το ενδεχόμενο πωλήσεων: έξτρα όγκος δουλειάς. Για τον Σφιντέρσκι, επί παραδείγματι, ή για τον Γεντβάι ή ακόμα – ακόμα και για τον Τετέ αν βρεθεί κάποια ομάδα που θα δώσει 6-7 εκατ. Ευρώ (στη φαντασία μας, αλλά να’ χαμε να λέγαμε…).
- Γ) Ούτως ή άλλως στις μεταγραφές του Ιανουαρίου τα περιθώρια αστοχίας είναι μικρά. Για τον Παναθηναϊκό εφέτος είναι ακόμα μικρότερα! Όχι μόνο διότι δεν έχει βρει αγωνιστική ταυτότητα, επειδή στη μεσαία γραμμή είναι «γυμνός», επειδή έχει τρεις διοργανώσεις, επειδή, επειδή, επειδή… Αλλά και διότι οι παίκτες που θα αποκτήσει θα πρέπει να ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις και της επόμενης σεζόν, η οποία θεωρητικά τουλάχιστον θα είναι σεζόν στην οποία οι Πράσινοι θα διεκδικήσουν τον τίτλο.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά γίνεται σαφής όχι μόνο ο τεράστιος βαθμός δυσκολίας, αλλά και ο μεγάλος κίνδυνος για αστοχίες με μεγάλο «αντίπαλο» όχι το οικονομικό ζήτημα, ούτε τις «τρελές» απαιτήσεις του προπονητή, αλλά την πίεση! Γι’ αυτό και ωφέλιμο θα ήταν για τους Πράσινους να θέσουν προτεραιότητες. Για παράδειγμα, η αναγκαιότητα απόκτησης χαφ και αριστερού εξτρέμ απέχουν… έτη φωτός από την ανάγκη μεταγραφής τερματοφύλακα ή εξτρέμ, δεδομένης και της επιστροφής του Πελίστρι. Ο Παναθηναϊκός καλείται να ρίξει αρχικά όλο το βάρος σ’ αυτές τις δύο θέσεις, γιατί θα κινδυνεύσει – λόγω και της υποχρέωσης ελάφρυνσης του ρόστερ – να χάσει την μπάλα…
Υ.Γ. Εξυπνη και οικονομικά στο σωστό πλαίσιο η απόκτηση του Σωτήρη Κοντούρη. Δεδομένου ότι η κατάκτηση του Κυπέλλου είναι πλέον (μαζί με την αξιόλογη πορεία στο Europa League) ο μεγαλύτερος στόχος του εφετινού Παναθηναϊκού και ο Μπενίτεθ δεν πίστευε στις δυνατότητες των Μπρέγκου και Φίκαϊ, από τον 20χρονο χαφ οι άνθρωποι του Τριφυλλιού έχουν μεγαλύτερες προσδοκίες στο μονό προημιτελικό εναντίον Αρη ή Παναιτωλικού και εν συνεχεία αν προκριθούν οι Πράσινοι στους ημιτελικούς εναντίον του Ολυμπιακού.
Προφανώς, ο Παναθηναϊκός δεν απέκτησε τον Κοντούρη μόνο για το Κύπελλο, στους οποίου τα παιχνίδια θα είναι βασικός λόγω του σχετικού κανονισμού για την υποχρεωτική παρουσία στην ενδεκάδα τουλάχιστον ενός παίκτη κάτω των 21 ετών. Τον απέκτησε επειδή αξιόλογοι και εξελίξιμοι Ελληνες χαφ δεν υπάρχουν πολλοί. Και ο Κοντούρης, ως μέλος της καλύτερης εθνικής Ελπίδων των τελευταίων… άπειρων ετών, είναι ένας από τους λίγους. Χαμένη δεν μπορεί να βγει καμία ομάδα όταν κάνει (και) τέτοιες κινήσεις. Μόνο κερδισμένη αν της «βγει» ο παίκτης. Είναι μεγάλη πρόκληση για ένα κλαμπ να αναδεικνύει ένα ταλέντο που αποκτά στην ηλικία των 20 ετών και δεν είναι καθόλου εύκολο.
Πηγή: Gazzetta
