Πάμε πάλι από την αρχή, λοιπόν. Τερίμ, Κόντης, Αλόνσο, Βιτόρια. Κακοί όλοι αυτοί οι προπονητές; Κακοί όπως και οι Ουζουνίδης – Δώνης που είχαν αποδώσει έργο υπό αντίξοες συνθήκες και με υποπολλαπλάσιο μπάτζετ, αλλά απολύθηκαν; Μάλλον όχι όλοι. Και πάμε τώρα για τον επόμενο. Τον υπηρεσιακό. Και τον μόνιμο.
Πέντε- έξι προπονητές σε 21 μήνες, μετά την απόλυση του Γιοβάνοβιτς. Το μόνο θετικό για τον Παναθηναϊκό είναι ότι ίσως οι αρμόδιοι και ο Γιάννης Αλαφούζος αντιληφθούν ότι στόχος δεν έπρεπε να είναι από την αρχή της σεζόν η κατάκτηση του πρωταθλήματος, όπως έλεγαν όλοι οι νέοι παίκτες που έρχονταν. Στόχος έπρεπε να είναι η δημιουργία μιας ομάδας που θα μπορούσε ίσως να διεκδικήσει το πρωτάθλημα παίζοντας καλό, επιθετικό ποδόσφαιρο, με συγκεκριμένα στοιχεία στο παιχνίδι της τα οποία σε βοηθούν να φτάσεις σε πολλές νίκες. Αυτός είναι ένας εφικτός, ρεαλιστικός στόχος για μια ομάδα με 8-9 αλλαγές «βασικών» συγκριτικά με την περυσινή σεζόν. Το έχουμε δει αυτό στον εφετινό Παναθηναϊκό; Όχι. Εχουμε δει μια ομάδα που μπόρεσε να παρουσιαστεί συσπειρωμένη, διαβασμένη και συμπαγής στα νοκ άουτ ευρωπαϊκά ματς, στα οποία της έλειψε βασικά το γκολ. Αυτό. Τελεία και παύλα.
Ηταν ορθή απόφαση η απόλυση του Ρουί Βιτόρια; Οχι, διότι δεν αξιολογείς έναν προπονητή στους δέκα μήνες. Ναι, αν ως κλαμπ έχεις καταλήξει οριστικά και αμετάκλητα ότι μ’ αυτόν τον προπονητή η κατάσταση δεν θα βελτιωθεί. Μπορεί να κάνει κάτι άλλο η διοίκηση για να αλλάξει την κατάσταση; Ποδοσφαιρικά, όχι. Μπορεί να αντικαταστήσει τον Γιάννη Παπαδημητρίου, τον Γιώργο Τζαβέλλα, τους συμβουλάτορες – ορατούς και αφανείς – του προέδρου, μπορεί να κάνει πολλά (δεν θα τα κάνει). Όχι όμως για το ποδοσφαιρικό τμήμα. Εκεί, τα λάθη που έχουν γίνει δεν διορθώνονται πλέον μέχρι και τη μεταγραφική περίοδο του Ιανουαρίου. Ειδικά στη μεσαία γραμμή, συγκριτικά με Ολυμπιακό, ΑΕΚ, ΠΑΟΚ, παρότι ακόμα δεν έχουμε δει τον σενιόρ Ταμπόρδα…
- Ότι ο Παναθηναϊκός περίμενε τον Ουναϊ – άγνωστο μέχρι πότε – και τελικά πήρε επιτελικό μέσο λίγες μέρες πριν από τη λήξη της προθεσμίας για την κατάθεση της ευρωπαϊκής λίστας, είναι πρόβλημα του κλαμπ. Ότι αυτόν τον επιτελικό μέσο δεν τον χρησιμοποιεί ούτε λεπτό ο προπονητής σε ματς με την Κηφισιά, είναι πρόβλημα του Βιτόρια.
- Ότι ο Παναθηναϊκός έμεινε με βασικό «οκτάρι» τον Ρενάτο Σάντσες, ακόμα και μετά την πώληση του Νεμάνια Μαξίμοβιτς, είναι ευθύνη του κλαμπ. Ότι τον Ρενάτο Σάντσες τον χρησιμοποιεί ως βασικό για 96 λεπτά ο Βιτόρια, είναι ευθύνη του προπονητή.
- Ότι ο Παναθηναϊκός άργησε να πάρει σέντερ φορ ενώ θα μπορούσε να είχε πουλήσει πολύ νωρίτερα τον Φώτη, είναι ευθύνη του κλαμπ. Ότι σε 98 λεπτά αγώνα δημιουργεί δύο φάσεις της προκοπής απέναντι στην Κηφισιά που παίζει με βασικούς μέσους τους Ρουμπέν Πέρεθ – Λούκας Βιγιαφάνιες με συνολική ηλικία τον σεβαστό αριθμό των 70 ετών, είναι πρόβλημα του προπονητή.
Αυτά είναι τρία χαρακτηριστικά παραδείγματα επιμερισμού ευθυνών. Οσο για την εικόνα των παικτών; Γι’ αυτήν ευθύνονται όλοι μαζί και πρωτίστως οι ίδιοι. Εκτός αν θεωρήσουμε ότι οι Ρέιντζερς, η Σαχτάρ και η Σάμσουνσπορ είναι κατώτερου επιπέδου από το Λεβαδειακό και την Κηφισιά. Δείτε τον Τσιριβέγια: χαρακτηριστικότερο παράδειγμα αλλαγής στην εικόνα του ίδιου παίκτη μέσα σε ένα μήνα δεν υπάρχει! Δείτε τον Τουμπά. Δείτε την ευκολία στο λάθος και την υπέρμετρη αυτοπεποίθηση του καταπληκτικού στα ευρωπαϊκά ματς, Πάλμερ – Μπράουν…
Προφανώς ο Βιτόρια τον κίνδυνο τον είχε δει. Όμως δεν μπόρεσε να τον αντιμετωπίσει. Ηταν, δε, τόσο ανασφαλής ως προς το βαθμό μεταδοτικότητάς του προς τους παίκτες (ανεξάρτητα, δηλαδή, από τις επιλογές ενδεκάδας ή το coaching) που στο ματς με την Κηφισιά αποφάσισε να διαφοροποιήσει και την παραγωγική τακτική του αγώνα με τον Λεβαδειακό ο οποίος θα μπορούσε να είναι 3-0 στο 30’: ο Παναθηναϊκός που πίεζε ψηλά τους Ρέιντζερς στη Γλασκώβη «περίμενε» την ομάδα των Βορείων Προαστίων και άφηνε τους στόπερ της να κάνουν… πασούλες!
Οποιος κι αν έρθει, θα αναλάβει μια ομάδα ψυχολογικά καταρρακωμένη και σίγουρα ελλειμματική στη μεσαία γραμμή της. Αυτά τα δύο στοιχεία δεν αλλάζουν. Μπορούν να αλλάξουν άλλα, πολλά. Διότι η σεζόν έχει μπροστά της 30 ματς πρωταθλήματος, έχει Κύπελλο, έχει Europa League. Μπορεί να έρθουν καλύτερα, μπορεί να έρθουν και χειρότερα, ποτέ δεν ξέρεις. Συνήθως, άλλωστε, όταν από τον Παναθηναϊκό στο πρωτάθλημα φεύγει το «πρέπει», όταν ο οργανισμός αποσυμπιέζεται διότι διαγράφεται πλέον ο στόχος της κατάκτησης του πρωταθλήματος ως «ανέφικτος», τα αποτελέσματα είναι καλύτερα. Και αν κάπου, κάπως, κάποτε, «επιστρέψει» με σερί νικών, όπως συνέβη πέρυσι, πάλι κλατάρει!
Ανεξάρτητα από τα αποτελέσματα, το ζητούμενο ήταν και παραμένει το ίδιο. Η καλή ομάδα που θα παίζει επιθετικό, παραγωγικό ποδόσφαιρο, με το οποίο θα φτάσει πάλι κάποια στιγμή να διεκδικήσει τον τίτλο. Αυτός ο στόχος έπρεπε να έχει τεθεί εξ’ αρχής ως ο κύριος στόχος του Τριφυλλιού. «Αγόρασε» χρόνο ο Βιτόρια και το Τριφύλλι με τις δυο σερί ευρωπαϊκές προκρίσεις, τον έχασε σε 15 μέρες, εν αντιθέσει με τους τρεις ανταγωνιστές του. Φτου κι απ΄ την αρχή, αλλά με απογοητευμένο, πικραμένο, «άδειο», δίχως φλόγα πάλι το κοινό του. Το ματς με τον Ολυμπιακό είναι μια δυνατή ευκαιρία για restart: το λέμε διότι ο Βιτόρια φεύγει, μα οι περισσότεροι μένουν και η ποδοσφαιρική ζωή συνεχίζεται…
Y.Γ. Ο Παναθηναϊκός ήθελε να το παίξει «σκληρός» στην Κηφισιά στο θέμα της έδρας. Δεν είναι κακό αυτό, κανείς δεν θα σου κάνει κουμάντο για τις έδρες που συντηρείς, παρότι η Κηφισιά ασφαλώς θα πλήρωνε ενοίκιο για τη χρήση της Λεωφόρου ή του ΟΑΚΑ, χωρίς να συνυπολογίζουμε τις αμέτρητες διευκολύνσεις που είχε προτείνει στους Πράσινους. Κακό πράγμα, όμως, είναι η αγένεια. Ειδικά απέναντι σε κλαμπ του οποίου ο ιδιοκτήτης είναι κάτοχος εισιτηρίου διαρκείας του Παναθηναϊκού τα τελευταία 25 χρόνια, ο τεχνικός διευθυντής της ήταν στην Ακαδημία του Παναθηναϊκού από τα 14 του και ο προπονητής είναι ένας από τους ηγέτες του τελευταίου νταμπλ. Πώς, με ποιους χειρισμούς και ποιες αποφάσεις, κατάφερε κοτζάμ Παναθηναϊκός να βάλει στην αντιπαράθεση αυτή την Κηφισιά του Πρίτσα, του Κοτσόλη και του Λέτο, (κι όχι μια ομάδα – «δορυφόρο» αντιπάλων του σαν κι αυτούς που υπήρχαν αμέτρητοι και ποικιλόχρωμοι την προηγούμενη δεκαετία), είναι πραγματικά συγκλονιστικό κατόρθωμα της διοίκησης και του Αλαφούζου. Οπως επίσης απίστευτο είναι το πώς κατάφερε γενικώς να βάλει στην κουβέντα και να δώσει δικαιώματα εκτός γηπέδου ο Παναθηναϊκός σε ομάδα του επιπέδου της Κηφισιάς.
Υ.Γ. Είναι ντροπή για τον Ρουί Βιτόρια αυτά που γράφουν οι Πορτογάλοι αν προέρχονται από τη δική του πλευρά. Πραγματικά ντροπή! Κάποια είναι ψέματα (όπως το ότι δεν απολύθηκε, αλλά… λύθηκε κοινή συναινέσει το συμβόλαιό του επειδή είχε πρόβλημα με τη διοίκηση) και κάποια αληθινά, για τα οποία όμως, προφανώς δεν είχε το σθένος να ορθώσει ανάστημα αν είχε όντως διαφωνίες στις μεταγραφές. Οπως ντροπή είναι και ότι δεν αποχαιρέτησε τους παίκτες στο Κορωπί. Κρίμα. Πολύ κρίμα…
Πηγή: Gazzetta
