Του Αντώνη Καρπετόπουλου
Παιγνίδια όπως το χθεσινοβραδινό ανάμεσα στην Μπαρτσελόνα και στην Μπενφίκα ανανεώνουν την αγάπη του κόσμου για το ποδόσφαιρο, όχι γιατί είναι αψεγάδιαστα (ίσα ίσα…), αλλά γιατί έρχονται να σου θυμίσουν ότι το σπορ έχει μια τρέλα χωρίς την οποία θα είχε πεθάνει χρόνια τώρα. Η Μπαρτσελόνα κέρδισε στο Ντα Λουζ με 4-5 κι ενώ έχανε με 4-2 από τους γηπεδούχους. Το έκανε με ένα τρόπο που όποιος δεν έχει δει το ματς είναι αδύνατον να καταλάβει. Κέρδισε ενώ θα μπορούσε να χάσει και μετά την ισοφάριση σε 4-4 και δεν το έκανε γιατί ήταν καλύτερη, αλλά γιατί απλά, όπως το παιγνίδι διαμορφώθηκε, βρήκε την ευκαιρία να κάνει κάτι που ο κόσμος θα θυμάται χρόνια. Το κίνητρο στην προκειμένη περίπτωση είναι το ίδιο το κατόρθωμα: η θέληση να κάνεις αυτόν που παρακολουθεί το ματς να νιώσει ότι βλέπει κάτι που ξεπερνά τα συνηθισμένα. Κι αυτό είναι κάτι που δεν έχει να κάνει με νίκες, ήττες, βαθμολογίες και αποτελέσματα.
Ο Παυλίδης έδωσε ρεσιτάλ
Η ίδια η περίληψη του ματς το αδικεί γιατί ενώ καταλαβαίνεις πως υπήρξε ένα πλήθος από γεγονότα, δεν είναι τα γεγονότα το μυστικό της ομορφιάς του. Γεγονότα υπάρχουν παντού: τα πάρτι είναι σπάνια. Το ματς ήταν ένα αληθινό πάρτι – το είδος του πάρτι στο οποίο γράφεται ιστορία.
Στο Ντα Λουζ αρχικά πρωταγωνιστεί ο σπουδαίος μαχητής Βαγγέλης Παυλίδης σε ένα «one man show». Κάνει χατ-τρικ στο πρώτο μισάωρο – πράγμα που δεν θυμάμαι να έχει ξαναγίνει από παίκτη στην διοργάνωση. Σκοράρει μετά από δυο λεπτά με σουτ με το αριστερό, διπλασιάζει τα γκολ του και τα γκολ της Μπενφίκα στο 22′ και κάνει τα γκολ του τρία με πέναλτι στο 30′ μέσα σε αποθέωση: οι οπαδοί της Μπενφίκα που γκρινιάζουν για τις δυσκολίες του στο γκολ στο πορτογαλικό πρωτάθλημα έτριβαν τα μάτια τους – μαζί τους κι όποιος από την τηλεόραση παρακολουθούσε το ματς. Και η Μπάρτσα; Η Μπάρτσα απλά προβληματίζει. Ο Λεβαντόφσκι έχει μειώσει τη διαφορά, σκοράροντας από το σημείο του πέναλτι για το 2-1, αλλά πρωταγωνιστής της, όχι αρνητικός αλλά καταστροφικός, ήταν ο τερματοφύλακας Σέζνι: πριν ο Παυλίδης πετύχει το δεύτερό του γκολ ο τερματοφύλακας έχει κάνει μια λάθος έξοδο γκρεμίζοντας και τον συμπαίκτη του Μπαλντε – η γκάφα είναι μυθική και από αυτές που δημιουργούν τέτοιο εκνευρισμό που είναι δύσκολο για μια ομάδα να σηκώσει κεφάλι. Αλλά δικαίωμα στα απίθανα γκολ, σε αυτό το εκτός λογικής παιγνίδι, έχει και η Μπαρτσελόνα. Στο δεύτερο ημίχρονο αρχικά γίνεται καλύτερη και στην συνέχεια ξαναμπαίνει στο ματς με ένα απίθανο γκολ του Ραφίνια: είναι η σειρά του τερματοφύλακα της Μπενφίκα Τρούμπιν να κάνει τον κόσμο να απορεί τι βλέπει. Επιχειρώντας να διώξει την μπάλα αυτή χτυπά στο κεφάλι του Βραζιλιάνου και καταλήγει στα δίχτυα! Η Μπενφίκα μοιάζει να ταρακουνιέται, αλλά στέκεται στα πόδια της και ξαναβρίσκει την καθησυχαστική διαφορά των δύο γκολ πάλι χάρη σε ένα δώρο των Καταλανών: στο 68′ το ματς πάει στο 4-2 εξαιτίας ενός αυτογκόλ του Αραούχο. Αλλά υπάρχει κάτι στην ατμόσφαιρα που μαρτυρά πως παραμονεύει το μεταφυσικό.
Το μεγάλο φινάλε
Τα γκολ συνεχίζονται: στο 78′ ο Λεβαντόφσκι αξιοποιεί το δεύτερο πέναλτι της βραδιάς για να κάνει το 4-3. Είναι φανερό πλέον πως στα λεπτά που απομένουν η Μπαρτσελόνα φλερτάρει με κάτι ιστορικό με όπλο την αχαλίνωτη τρέλα της. Όταν οι Καταλανοί βρίσκουν το 4-4 χάρη στην κεφαλιά του Έρικ Γκαρσία μετά από σέντρα του Πέντρι, όλοι αρχίζουν να υποπτεύονται πως θα δούμε κάτι που δύσκολα θα ξεχάσουμε. Στην τελευταία φάση του αγώνα, στο 96ο λεπτό, έρχεται το σοκαριστικό για τους γηπεδούχους φινάλε. Η Μπενφίκα είναι ανισόρροπα στην επίθεση ψάχνοντας το γκολ μια νίκης που είχε μέσα στα χέρια της, αλλά η Μπαρτσελόνα ξέρει πως έχει δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για κάτι που θα μπει στα βιβλία της ιστορίας της διοργάνωσης. Ο Φεράν Τόρες εκμεταλλεύεται τους κενούς χώρους και στέλνει τον Ραφίνια στο δρόμο για μια από τις πιο απίθανες ανατροπές: ο Βραζιλιάνος με το αριστερό νικάει τον Τρούμπιν για το τελικό 5-4.
Όπως συμβαίνει σε όλα τα αντίστοιχα ματς που πρωταγωνιστούν μικρά παιδάκια, που παίρνουν με τον τρόπο τους τα πράγματα στα σοβαρά, το παιγνίδι ολοκληρώνεται με αποβολές και καυγάδες. Δεν ξέρω ακριβώς τι έγινε στα αποδυτήρια. Το πιθανότερο είναι πως κάποιο από τα παιδιά θύμωσε με ένα άλλο παιδί κι όλα τα παιδιά ήρθαν στα χέρια. Τα παιδιά το συνηθίζουν στα παιδικά πάρτι. Κάτι τέτοιο ήταν αυτό το ματς.
Παιδί κι αυτός
Η Μπαρτσελόνα με προπονητή τον Χαν Φλικ παιδικά πάρτι διοργανώνει φέτος πολλά. Σε αυτές τις συνθήκες είναι παραγωγική και σπουδαία. Όταν κόντρα στις διάφορες Χετάφε του ισπανικού πρωταθλήματος πρέπει να είναι απλά σοβαρή, το πράγμα χαλάει γιατί τα μικρά παιδιά δεν καταλαβαίνουν την αξία της σοβαρότητας – καμιά φορά αυτό συμβαίνει και με τα μεγαλύτερα παιδιά, δες τον Σέζνι. Όταν ο Γερμανός προπονητής είχε πάει στην Καταλονία, μετά από ένα διάστημα ανεργίας, είχε γραφτεί σε μια εφημερίδα της Βαρκελώνης, ότι τα παιδιά της Μπαρτσελόνα χρειάζονται λίγη τευτονική πειθαρχία για να μεγαλώσουν γρήγορα. Ο Φλικ έπρεπε να είναι ο δάσκαλος τους, ο σκληρός παιδαγωγός. Αλλά τα παιδιά ως γνωστόν τα ξέρουν όλα, κι ο Φλικ έτσι τα αντιμετωπίζει: βλέποντας το ματς κατάλαβα πως αντί ο Γερμανός να μεγαλώσει τα παιδιά έγινε παιδί κι ο ίδιος! Τα παιδικά πάρτι της ομάδας του μοιάζουν να διασκεδάζουν πρώτα από όλα αυτόν κι αυτό είναι λιγάκι πρόβλημα. Τα παιδιά έχουν δικαίωμα στη διασκέδαση – οι μεγάλοι πρέπει να είναι κομμάτι σοβαροί. Αλλά όταν τα παιδιά έχουν τέτοιο κέφι, τι να κάνεις; Τη μια στιγμή μπορεί να σε βγάζουν από τα ρούχα σου, την άλλη όμως τα κοιτάζεις με θαυμασμό γιατί είναι αξιολάτρευτα. Ο Φλικ ίσως δεν κερδίσει τίποτα με αυτή την ομάδα φέτος. Αλλά θα έχει να θυμάται πάρα πάρα πολλά. Κι αυτό νομίζω είναι το πιο ωραίο όταν μεγαλώνεις παιδιά.
Πηγή: Karpetshow
