Παγκόσμιος πρωταθλητής και νεκροθάφτης στο Liverpool

Του Ιωάννη Πέππα

Ο Άγγλος αριστερός ακραίος αμυντικός Ρέι Γουίλσον (Ramon “Ray” Wilson), γεννήθηκε στις 17 Δεκεμβρίου του 1934, στο Σάιρμπρουκ, μια κωμόπολη κοντά στο Ντέρμπι. Έκανε πολύ μεγάλη καριέρα με την Χάντερσφιλντ, τότε από τις καλύτερες αγγλικές ομάδες, όντας ανακάλυψη του τότε προπονητή της, Μπίλι Σάνκλι (Bill Shankly). Θεωρείται ως ένας από τους καλύτερους αριστερούς μπακ που έχουν βγει στο Νησί. Έχοντας ήδη παίξει 30 φορές για την εθνική Αγγλίας, παραμένει μέχρι σήμερα ο ρέκορντμαν συμμετοχών στα «λιοντάρια» για την Χάντερσφιλντ. Λίγο πριν κλείσει τα 30 του χρόνια, μεταγράφηκε στην Έβερτον και στα 32 του κατέκτησε τον μοναδικό του τίτλο σε συλλογικό επίπεδο και –το βασικότερο– τον υπέρτατο παγκόσμιο ποδοσφαιρικό τίτλο ένα μήνα αργότερα!

Ήταν μαθητευόμενος στους σιδηροδρόμους, όταν αποφοίτησε από το σχολείο και έπαιζε ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο, όταν τον είδαν από την Χάντερσφιλντ, το 1952. Ξεκίνησε να παίζει ποδόσφαιρο τη μέρα και το βράδυ να παρακολουθεί τα μαθήματα για την κατάρτισή του, πριν κληθεί να εκπληρώσει την στρατιωτική του θητεία. Μετά από 2 χρόνια, το 1954 και με εισήγηση του τότε προπονητή του, Μπίλι Σάνκλι (Bill Shankly), υπέγραψε επαγγελματικό συμβόλαιο. Έκανε ντεμπούτο κόντρα στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ το 1955. Δύο χρόνια αργότερα, καθιερώθηκε βασικός.

Το 1964 εντάχθηκε στην Έβερτον, έχοντας ήδη παίξει 30 φορές για την εθνική Αγγλίας. Παραμένει, μέχρι σήμερα, ο ρέκορντμαν συμμετοχών στην εθνική για την Χάντερσφιλντ. Μια ρήξη μυός, τον έκανε να χάσει το μεγαλύτερο μέρος από την πρώτη του σεζόν εκεί. Κέρδισε το Κύπελλο Αγγλίας με την Έβερτον το 1966, με επική ανατροπή (3-2 από 0-2) κόντρα στην Σέφιλντ Γουένσντεϊ. Δύο χρόνια αργότερα, το 1968, συμμετείχε ξανά στον τελικό του Κυπέλλου, αλλά ηττήθηκαν απ’ την Γουέστ Μπρόμγουιτς Άλμπιον. Οι συμμετοχές του στην ομάδα μειώθηκαν μετά τον νέο τραυματισμό του και του χορηγήθηκε το δικαίωμα δωρεάν μεταγραφής στην Όλνταμ το 1969, χάνοντας την δυνατότητα να στεφθεί πρωταθλητής, με τον τίτλο που κατέκτησε η Έβερτον το 1970. Την περίοδο 1970/71, πήγε στην Μπράντφορντ και στο τέλος αυτής της περιόδου εγκατέλειψε την ενεργό δράση. Με την Έβερτον έπαιξε σε 116 αγώνες πρωταθλήματος, 26 κυπέλλου, ένα Λιγκ Καπ και 10 ευρωπαϊκά ματς.

Έπαιξε το πρώτο του παιχνίδι με την εθνική Αγγλίας, στις 19 Απριλίου του 1960, στο 1-1 με τη Σκωτία, στη Γλασκόβη. Κατά τη διάρκεια των επόμενων 12 μηνών, καθιερώθηκε στην αριστερή πλευρά της άμυνας. Η επιτροπή επιλογής τον έβαλε στην ομάδα για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1962 στη Χιλή. Αγωνίστηκε και στα τρία παιχνίδια του ομίλου και στον προημιτελικό με την Βραζιλία, όταν και αποκλείστηκε η Αγγλία.

Κράτησε την θέση του και με τον νέο προπονητή, Αλφ Ράμσεϊ (Alf Ramsey), που ανέλαβε μόνος επικεφαλής μετά το Παγκόσμιο Κύπελλο. Ήταν σταθερά η επιλογή του για τη θέση του αριστερού μπακ παρά τον ανταγωνισμό κυρίως, από τον Τζέρι Μπερν (Gerry Byrne) της Λίβερπουλ. Ως οικοδεσπότης της διοργάνωσης, η Αγγλία δεν έπαιξε προκριματικούς αγώνες, με αποτέλεσμα ο Ράμσεϊ να δοκιμάσει διάφορα σχήματα σε φιλικά. Ο Γουίλσον διακρίθηκε σε όλα! Ήταν βασικός και στα 6 παιχνίδια της Αγγλίας στην διοργάνωση. Στους ομίλους εναντίον των Ουρουγουάης, Μέξικο και Γαλλίας, στον προημιτελικό, σ’ έναν βίαιο αγώνα με την Αργεντινή και στον ημιτελικό με την Πορτογαλία όπου πραγματοποίησε την 50η του εμφάνιση για τη χώρα του.

Στον τελικό εναντίον της Δυτικής Γερμανίας, μια ασθενής απόκρουσή του με κεφαλιά, έδωσε την ευκαιρία στον Χέλμουτ Χάλερ (Helmut Haller) να βάλει μπροστά τους Γερμανούς. Η Αγγλία ισοφάρισε αμέσως και με το ιστορικό χατ-τρικ του Τζεφ Χαρστ (Geoff Hurst), κέρδισε τελικά το παιχνίδι με 4-2. Ο Γουίλσον ήταν ο μεγαλύτερος της ομάδας, στο 32^ο έτος της ηλικίας του και η νίκη αυτή ήλθε σε μια ιδιαίτερα καλή χρονιά για αυτόν, κερδίζοντας έναν σημαντικό εγχώριο τίτλο, το Κύπελλο και στη συνέχεια το μεγαλύτερο τρόπαιο στο παιχνίδι. Μόνο ο Ρότζερ Χαντ (Roger Hunt), πρωταθλητής με τη Λίβερπουλ το 1966, θα μπορούσε να διεκδικήσει μια παρόμοια διπλή επιτυχία.

Ο Ράμσεϊ συνέχισε να επιλέγει τον Γουίλσον για τα προκριματικά του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος του 1968. Η Αγγλία κατετάγη τελικά 3^η, με τον Γουίλσον να κάνει την 63^η και τελευταία εμφάνισή του με τα «Λιοντάρια», στον μικρό τελικό εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης, (2-0) στις 8 Ιουνίου του 1968, στη Ρώμη. Κατείχε το ρεκόρ των περισσότερων εμφανίσεων στην εθνική ομάδα χωρίς να έχει σκοράρει ένα γκολ, που έσπασε από τον Γκάρι Νέβιλ (Gary Neville) και τον Άσλεϊ Κόουλ (Ashley Cole). Ένας τραυματισμός στο γόνατο που υπέστη το καλοκαίρι του 1968, σε συνδυασμό με την εμφάνιση του νέου αμυντικού της Λιντς Γιουνάιτεντ Τέρι Κούπερ (Terry Cooper), ο οποίος θα είναι τόσο εντυπωσιακός στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1970, όσο ο Γουίλσον ήταν το 1966, παρά τον αποκλεισμό της Αγγλίας στα προημιτελικά, τελείωσε την διεθνή καριέρα του.

Υπηρέτησε ως πρώτος προπονητής στην Μπράντφορντ από τον Σεπτέμβριο έως τον Νοέμβριο του 1971, μετά την αποχώρηση του Τζίμι Γουίλερ (Jimmy Wheeler). Πήρε την εντολή για δέκα παιχνίδια (5 νίκες, 3 ισοπαλίες, 2 ήττες) πριν τον διαδεχθεί ο Μπράιαν Έντουαρντς (Bryan Edwards).

Αναμφισβήτητα ήταν ο ήρωας του 1966 με το χαμηλότερο προφίλ. Όταν σταμάτησε το ποδόσφαιρο δεν έγινε προπονητής, ιδιοκτήτης μπαρ ή κάτι τέλος πάντων που επιλέγουν οι περισσότεροι ποδοσφαιριστές, αλλά άνοιξε γραφείο κηδειών στο Λίβερπουλ! Αποχώρησε ως επιχειρηματίας το 1997 στο Χάλιφαξ. Το 2000 στον ίδιο και τέσσερις συμπαίκτες του από την ομάδα του 1966, τους Ρότζερ Χαντ, Τζορτζ Κοέν (George Cohen), Νόμπι Στάιλς (Nobby Stiles) και τον Άλαν Μπολ (Alan Ball), απονεμήθηκε ο τίτλος του Ιππότη για τις υπηρεσίες τους στο ποδόσφαιρο, μετά από μια εκστρατεία υψηλού προφίλ που διεξήγαγαν ορισμένα μέσα ενημέρωσης, θεωρώντας έκπληξη το γεγονός ότι η συμβολή τους στην μεγαλύτερη ημέρα του αγγλικού ποδοσφαίρου ποτέ δεν είχε επίσημα αναγνωριστεί. Οι υπόλοιποι 6 ποδοσφαιριστές, συν τον Αλφ Ράμσεϊ, είχαν ήδη λάβει διάφορες τιμητικές διακρίσεις.

Το 2008, εγκαταστάθηκε στο αγγλικό ποδοσφαιρικό Hall of Fame από μια επίλεκτη επιτροπή πρώην ποδοσφαιριστών. Έχει μείνει στην ιστορία ως ένας από τους μεγαλύτερους παίκτες που έχουν αγωνιστεί τόσο για την Χάντερσφιλντ όσο και την Έβερτον. Με τη σύζυγό του, Πατ, τρία χρόνια νεότερή του απέκτησε δύο παιδιά. Ο Ρέι Γουίλσον πέθανε στις 15 Μαΐου του 2018, στο σπίτι του στο Χάντερσφιλντ, συνέπεια επιπλοκών της νόσου Αλτσχάιμερ, από την οποία έπασχε τα 14 τελευταία χρόνια της ζωής του.

PALMARES

Επαγγελματική καριέρα