Του Βασίλη Σκουντή
Έχουν το χάζι τους οι Ολυμπιακοί Αγώνες!
Έχουν το χάζι τους διότι γεννούν, παράγουν και διαχέουν ιστορίες που άλλες φορές είναι όμορφες και άλλες κακομούτσουνες και πάντως όλες αναδίδουν μια συγκίνηση η οποία ως επί το πλείστον είναι θνησιγενής!
Τη βιώνουμε για μερικές ώρες, στην καλύτερη περίπτωση για κάποιες ημέρες και ύστερα συνειδητοποιούμε πως εξατμίζεται και χάνεται στο χρόνο, σαν να μη συνέβη ποτέ!
Δεν παριστάνω τον καμπόσο, ούτε το παίζω υπεράνω, μα στ’ αλήθεια ποιος αμφιβάλλει ότι ζούμε σε μια χώρα η οποία ναι μεν διέσωσε τα αθλητικά ιδεώδη με την αναβίωση των Ολυμπιακών Αγώνων, αλλά δεν δίνει δεκάρα τσακιστή για τα περισσότερα άλλα αθλήματα;
Το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ να κερδάνε και όλα τα άλλα να πάνε να γ@@@@νε, όπως θα έλεγε και μια ψυχή!!!
Ο ελέφαντας και οι απαίδευτοι!
Άντε και λίγο το αγαπημένο μου το γουότερ πόλο, που προσπαθεί εδώ και χρόνια να αποδείξει πως δεν είναι ελέφαντας…
Κατά τα άλλα είμαστε ένας λαός που σε ό,τι αφορά τη στάση του στα περισσότερα αθλήματα, πολύ συχνά επιβεβαιώνει τις ατάκες του Ορφέα Ζάχου στην ταινία “Καλώς ήρθε το δολάριο”…
‘Οι αναλφάβητοι, οι απαίδευτοι” και δεν συμμαζεύεται!
Κοιτάζομαι τώρα στον καθρέφτη μου και δηλώνω τιμίως, ειλικρινώς και εν γνώσει των συνεπειών του νόμου πως δεν βγάζω την ουρά μας απ’ έξω: γι’ αυτή την κατάσταση φταίει σε μεγάλο βαθμό και το σινάφι μου που θυσιάζει τα πάντα στον βωμό της εμπορικότητος, των clicks και των likes.
Για να το χοντρύνω ακόμη περισσότερο, τον Απόστολο Χρήστου μπορεί να τον περνάγαμε για παίκτη του Survivor και τη Δώρα Γκουντούρα για influencer!
Ο κυνισμός, η αξιοπρέπεια και τα 15 λεπτά δημοσιότητος
Τις τελευταίες ώρες χύθηκε πολύ μελάνι και για τα δυο παιδιά που τα στέρξαμε, τα οικτίραμε, τα προβάλαμε ως παραδείγματα προς μίμηση (τον μεν Χρήστου για τον κυνικό ρεαλισμό του, τη δε Γκουντούρα για την αξιοπρέπεια της), αλλά κατά βάθος ξέρουμε ότι αύριο κανείς δεν θα τα θυμάται όλα αυτά…
Πρόκειται για τα 15 λεπτά της δημοσιότητος που είχε τάξει σε κάθε άνθρωπο ο οποίος ζει σε αυτό τον κόσμο ο Αντι Γουόρχολ!
Θα καταπιαστώ κυρίως με τον Χρήστου, διότι βλέποντας και ακούγοντας τον χθες το βράδυ μετά την ατελέσφορη (σε ό,τι αφορά την κατάκτηση ενός μεταλλίου) κούρσα στα 100μ. ύπτιο, ήρθε στο μυαλό μου η επική ατάκα που ξεστόμισε ο Βίκτωρας Μήτρου στις 24 Ιουλίου του 1996 στο Georgia World Congress Center της Ατλάντα…
Τη θυμάμαι αξέχαστα όπως λέμε και στην Κρήτη, είναι σαν να βλέπω τη σκηνή να εκτυλίσσεται τώρα, στον διάδρομο της μεικτής ζώνης μετά την ολοκλήρωση του τελικού στην κατηγορία των 76 κιλών…
Τα 20 γραμμάρια του Μήτρου και η τέταρτη θέση του “βλάκα”
Ο Μήτρου είχε βγει τέταρτος σηκώνοντας τα ίδια κιλά (357.5 στο σύνολο) με τον Βορειοκορεάτη Γιον Τσολ-Χο, ενώ το χρυσό μετάλλιο κατέκτησε ο Κουβανός Πάμπλο Λάρα με 367.5 και το ασημένιο ο Βούλγαρος Γιότο Γιότοφ με 360.0…
Όπως ορίζουν οι κανονισμοί της άρσης βαρών, το κριτήριο κατάταξης σε περιπτώσεις ίδιων επιδόσεων είναι το αποτέλεσμα του ζυγίσματος τους πριν από την έναρξη του τελικού…
Η ρουφιάνα η ζυγαριά έβγαλε τον μεν Τσολ-Χο 75 κιλά και 62 γραμμάρια, τον δε Μήτρου 75 κιλά και 82 γραμμάρια, με αποτέλεσμα να ανέβει στο τρίτο σκαλί του βάθρου ο Βορειοκορεάτης, αφήνοντας τον Μήτρου τέταρτο…
Ένα μετάλλιο που χάθηκε για είκοσι ψωρογραμμάρια, όσο μια σταλίτσα σάλιο!
Στην κορύφωση του αυτοσαρκασμού και του κυνισμού του ο κατσουφιασμένος Βίκτωρας δεν δίστασε να αυτομαστιγωθεί όταν κλήθηκε να σχολιάσει το αποτέλεσμα…
“Τι να πω ρε παιδιά; Όταν χάνεις έτσι ένα μετάλλιο, η τέταρτη θέση είναι η θέση του… βλάκα”!
Ο εξαγνισμός στην Αθήνα και τα κλάσματα του Χρήστου
Ο Μήτρου δήλωσε βλάκας το 1996, αλλά μετά από τέσσερα χρόνια στο Σίδνεϊ βρέθηκε στη φωτεινή πλευρά του φεγγαριού, κατέκτησε το ασημένιο μετάλλιο στην κατηγορία των 77 κιλών και ένιωσε να εξαγνίζεται.
Στην Ατλάντα ένα μετάλλιο χάθηκε για είκοσι γραμμάρια και στο Παρίσι για δυο εκατοστά του δευτερολέπτου, “για δυο κλάσματα”, όπως σχολίασε ο ίδιος ο Χρήστου, βιώνοντας το δράμα του και κοιτάζοντας προς το άπειρο …
Τον Ιούλιο του 1996, όταν την πάτησε ο Μήτρου, η μάνα του Χρήστου έβλεπε την κοιλιά της να φουσκώνει!
Ο Απόστολος γεννήθηκε την 1η Νοεμβρίου του 1996 και μετά από 28 χρόνια βίωσε το ίδιο συναίσθημα με τον Μήτρου και μάλιστα σε σκληρότερη μορφή, διότι όντως μέχρι το 2028 που θα διεξαχθούν οι Ολυμπιακοί Αγώνες στο Λος Αντζελες, ποιος ζει και ποιος πεθαίνει!
Η ωμή πραγματικότητα
Είναι κιόλας η κολύμβηση ένα άθλημα που εάν δεν έχει ημερομηνία λήξεως, σίγουρα δεν ευνοεί τους βετεράνους, οπότε τα πράγματα σε ό,τι αφορά τις πιθανότητες του να διεκδικήσει ένα ολυμπιακό μετάλλιο στριμώχνονται και ζορίζονται πολύ.
Δεν ξέρω εάν άλλοι αθλητές και αθλήτριες θα ένιωθαν ευχαριστημένοι από την προσπάθεια τους και από το ότι άγγιξαν το βάθρο, αλλά ο Χρήστου δεν παραμύθιασε τον εαυτό του και φανέρωσε την ωμή πλευρά της πραγματικότητας.
Στο ποίημα “Εις Σάμον” που έγραψε το 1824 ο Ανδρέας Κάλβος υπογραμμίζει πως “θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία”…
Ακριβώς μετά από 200 χρόνια, στο δικό του ποίημα “Εις Παρισίους”, o (τρις πρωταθλητής Ευρώπης και τρίτος στο εφετινό Παγκόσμιο Πρωτάθλημα) Χρήστου απέδειξε ότι και η αποτυχία θέλει αρετή και τόλμη!
Όλα τα άλλα τα ακούει βερεσέ, ακόμη και τον παρηγορητικό λόγο που του απηύθυνε ο (ασημένιος Ολυμπιονίκης του 2012) Σπύρος Γιαννιώτης σε μια ανάρτηση του στο Facebook με πολύ νόημα…
Το déjà vu του Γιαννιώτη
“Ό,τι και να πούμε είναι λίγο, είσαι φοβερός. Ξέρω το συναίσθημα και ξέρω ότι δεν μπορεί κανείς να σε παρηγορήσει. Να ξέρεις όμως ένα, όλοι είμαστε μαζί σου! Μπορεί να έχασες για 2 εκατοστά το μετάλλιο, αλλά είσαι βγαλμένος από μέταλλο!!!”
Δίκιο έχει ο “Πίπης ο φακιδομύτης”, απόλυτο δίκιο, άλλωστε όντως αυτός ξέρει…
Αυτό που ο Χρήστου το έμαθε χθες, ο Γιαννιώτης το έχει εμπεδώσει για τα καλά, καθόσον το… έφαγε στη μάπα δυο φορές!
Το 2012 στο Λονδίνο τελικό του Μαραθωνίου των 10 χιλιομέτρων στην ανοικτή θάλασσα τερμάτισε κι ελόγου τέταρτος με χρόνο 1.50.05, ενώ το χάλκινο μετάλλιο κατέκτησε ο Καναδός Ρίτσαρντ Βάινμπεργκ με 1.50.00.
Το ψυχόδραμα και το photo finish
Τέσσερα χρόνια αργότερα στο Ρίο ντε Τζανέιρο ο Σπύρος βίωσε (και μαζί του συμπάσχαμε κι εμείς) ένα αληθινό θρίλερ, σκέτο ψυχόδραμα…
Στις 16 Αυγούστου του 2016, στον τελικό του ίδιου αγωνίσματος, ο Κερκυραίος κολυμβητής και ο Ολλανδός Γέρι Βίρτμαν έδωσαν μια σκληρή, συναρπαστική και επική μάχη…
Ο Γιαννιώτης φάνηκε να ακουμπάει πρώτος και για κάποια λεπτά λογιζόταν ως χρυσός Ολυμπιονίκης, αλλά εντέλει αυτός ο Γόρδιος δεσμός της ταυτόχρονης άφιξης (σε μία ώρα, 52 λεπτά και 59.8 δευτερόλεπτα) λύθηκε από το photo finish που έφερε τον Βίρτμαν πρώτο με 1.52.59.8 και τον Σπύρο δεύτερο με 1.53.00.5.
Ο Γιαννιώτης είχε δικαίωμα και μάλιστα πιέσθηκε να υποβάλει ένταση κατά του αποτελέσματος, αλλά δεν υπέκυψε στον πειρασμό, επιδεικνύοντας αξιοπρέπεια και μεγαλείο ψυχής…
Το χρυσό μετάλλιο σε εκείνη την κούρσα κρίθηκε στα επτά κλάσματα του δευτερολέπτου, ενώ χθες ο Αμερικανός Ράιαν Μέρφι γράπωσε το χάλκινο για δυο εκατοστά…
Τόσο κοντά, όσο και μακριά
Ο Χρήστου δεν αξιώθηκε να ανέβει στο βάθρο, αλλά ακόμη και το γεγονός ότι κατήγαγε τη μεγαλύτερη μέχρι τούδε επιτυχία της ελληνικής κολύμβησης μετά τα πέντε μετάλλια στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1896 τον άφησε παγερά αδιάφορο!
Είναι αυτή η ρουφιάνα η (διατυπωμένη από τον Μήτρου) “θέση του βλάκα”, όπως κι αν κρίνεται, είτε στα γραμμάρια, είτε στα δέκατα και στα εκατοστά του δευτερολέπτου…
Είναι η στιγμή που ο αθλητής νιώθει πως όσο κοντά βρέθηκε στο βάθρο, τόσο μακριά από αυτό έμεινε!
Για την ακρίβεια ο Χρήστου που- όπως παραδέχθηκε και ο ίδιος- έδωσε ό,τι είχε και δεν είχε στην κούρσα, βρέθηκε δυο εκατοστά του δευτερολέπτου κοντά και μια ανάποδη χεριά στον τερματισμό μακριά!
Το τέρας και η γκέισα
Αυτή είναι η μοίρα των αθλητών, διάβολε, άλλωστε όπως είχε γράψει κάποτε ο Ουμπέρτο Εκο, “στην πραγματικότητα ο αθλητής είναι ένα τέρας, είναι ο άνθρωπος που γελά, είναι η γκέισα με το πιεσμένο και ατροφικό πόδι”!
Ο Μήτρου, ο Γιαννιώτης και άλλοι εξιλεώθηκαν βρίσκοντας τα κατοπινά χρόνια μια… κολυμβήθρα του Σιλωάμ για να εξαγνίσουν τις δήθεν αμαρτίες τους και να ξορκίσουν τους δαίμονες τους.
Άλλοι δεν πρόλαβαν, δεν τα κατάφεραν και έμειναν να αποζητούν επί ματαίω την ηθική ικανοποίηση για τον μόχθο και για τον ιδρώτα, τα δάκρυα και το αίμα που έχυσαν στους κάθε λογής αγωνιστικούς χώρους.
Η σκασίλα και ο καημός
Τα σωθικά του κάθε αθλητή που βγαίνει τέταρτος θα τα καίνε η σκασίλα, ο καημός για τον ατελέσφορο πόθο και για το ανεκπλήρωτο όνειρο, αυτό το “γαμώ το”…
Την ίδια στιγμή όμως θα συνεχίσει να μάχεται κόντρα στους αντιπάλους και στον εαυτό του, θα επιμένει, θα υπομένει και θα περιμένει να αδράξει την επόμενη ευκαιρία που θα του παρουσιασθεί.
Ο Χρήστου είχε χθες αυτή την ευκαιρία και αντιλαμβάνεται το νόημα της αποφθεγματικής ρήσης του Περικλή την οποία διέσωσε ο Θουκυδίδης: “οι καιροί ου μενετοί”, που σε απλά ελληνικά σημαίνει πως οι ευκαιρίες δεν περιμένουν…
Στο τέλος της ημέρας ο Χρήστου ξέρει ότι μόχθησε για να φτάσει στην τέταρτη θέση που δεν είναι δα και του πεταματού.
Δεν είναι κι ας θεωρείται η θέση του “βλάκα”!
Πηγή: Sport24
