Για να συνεννοηθούμε, δηλαδή για να βάλω τη βάση πάνω στην οποία θα αναπτύξω τον συλλογισμό μου, πρέπει να πω ότι ο Έλληνας αθλητής που σεβόμουν περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο έχω δει σε Ολυμπιακούς Αγώνες ήταν/είναι ο Αλέξανδρος Παπαδημητρίου. Δηλαδή κάποιος που δεν κατέκτησε ποτέ ολυμπιακό μετάλλιο στις 5 συμμετοχές του. Ακριβώς όμως γι’ αυτό κέρδιζε διαχρονικά τον απεριόριστο σεβασμό μου. Ήταν σφυροβόλος – δηλαδή εξ ορισμού κάποιος που δεν θα γινόταν πλούσιος από το άθλημά του. Δεν ήταν ποτέ “influencer” – δηλαδή δεν ήταν κάποιος που κατάφερνε να τοποθετεί προϊόντα μέσα στην αθλητική ζωή του ώστε να βιοπορίζεται με αυτόν τον τρόπο. Αυτός ο αθλητής έβρισκε κουράγιο μέχρι τα 39 του χρόνια να “κοπανιέται” στην σφυροβολία για να φτάσει για 5η φορά στους Ολυμπιακούς Αγώνες – στο Λονδίνο το 2012.
Ίσως επειδή από πολύ μικρός είχα συνειδητοποιήσει ότι δεν θα γίνω επαγγελματίας αθλητής ταυτιζόμουν πάντοτε με τους “ερασιτέχνες”. Ερασιτέχνης, αυτός που ασχολείται με κάτι από ευχαρίστηση, όχι επαγγελματικά ή με σκοπό το οικονομικό κέρδος. Ερασιτέχνης, ο εραστής του αθλήματος, του αθλητισμού. Δηλαδή διευκρινίζω ότι δεν αναφέρομαι στο κακόσημο της σημασιολογίας της λέξης ερασιτέχνης – δηλαδή δεν αναφέρομαι σε αυτόν που χαρακτηρίζεται από προχειρότητα και ανευθυνότητα και δεν διαθέτει επαγγελματισμό στη νοοτροπία του.
Οι παραπάνω λόγοι εξηγούν και την αδυναμία που τρέφω στην εθνική ομάδα πόλο και όχι σε αυτή του μπάσκετ ή κάποιου άλλου πιο “εμπορικού” αθλήματος. Οι ίδιοι λόγοι εξηγούν για ποιο λόγο σήμερα με συγκινεί περισσότερο από άλλες η παρουσία του Παναγιώτη Γκιώνη στο Παρίσι. Ταυτίζομαι περισσότερο με τις ιστορίες παιδιών που δίνουν, περίπου κυριολεκτικά, όλο τους το “είναι” για να βρεθούν στους Ολυμπιακούς Αγώνες κι ας ξέρουν ότι δεν υπάρχει απολύτως καμία εγγύηση ότι μια συμμετοχή μπορεί να τους αλλάξει, με οικονομικούς όρους, τη ζωή.
Για όλους τους παραπάνω λόγους με σόκαρε και με συγκίνησε η στάση του Απόστολου Χρήστου μετά την φανταστική κούρσα του στα 100 μέτρα ύπτιο. Είχε φτάσει στην 4η θέση, δηλαδή ψηλότερα από εκεί που είχε φτάσει ποτέ ένας Έλληνας κολυμβητής, και μπροστά στην κάμερα ήταν ένα παιδί που είχε “αδειάσει”, σαν να ήταν ψυχολογικά νεκρός. Εμείς λέγαμε “τι έκανε ο μάγκας!”, με ενθουσιασμό, κι αυτός έμοιαζε με νεκρό.
Δεν υπάρχουν λόγια για να εμψυχώσει κανείς έναν 27χρονο κολυμβητή που έχει χάσει ένα ολυμπιακό μετάλλιο για δύο εκατοστά του δευτερολέπτου. Πολύ φυσιολογικά και ανθρώπινα η βελόνα του μυαλού αυτού του παιδιού είχε κολλήσει στο γεγονός ότι έχασε ένα ολυμπιακό μετάλλιο για μια “χεριά”. Μια “χεριά” που μπορεί να μη την ξαναβρεί ποτέ μπροστά του στην πισίνα.
Κι εκεί που σκεφτόμουν ότι αυτό το παιδί θα βρει πολύ δύσκολα το κουράγιο να “επανέλθει” και να τραφεί ψυχικά από την ιδέα μιας επόμενης συμμετοχής, στην οποία θα πάρει “εκδίκηση” κυνηγώντας τους δαίμονές του, ήρθε, μερικές ώρες αργότερα ο ίδιος με ένα ποστάρισμά του στο instagram να εκφραστεί συναισθηματικά αλλά και να μας βάλει στη νοοτροπία του. “Έπειτα από οκτώ χρόνια αναμονής βρέθηκα σε τελικό Ολυμπιακών Αγώνων χτυπώντας στο στήθος μου το εθνόσημο, πλησιάζοντας στην πισίνα για να αγωνιστώ από περηφάνια. Μπορεί να μην ήρθε το μετάλλιο που ονειρευόμουν τόσο καιρό αλλά μέσα μου ξέρω ότι έδωσα τον καλύτερό μου εαυτό και πάλεψα μέχρι το τέλος, τα τελευταία μέτρα, την τελευταία χεριά, όπως κάνει πάντα μια ελληνική ψυχή. Σας ευχαριστώ όλους μέσα από την καρδιά μου”.
Αυτός ο 27χρονος άνδρας, που όπως μας είπε μετά την κούρσα του δεν νιώθει καμιά σιγουριά ότι θα έχει ξανά μια ευκαιρία να κολυμπήσει στον τελικό ολυμπιακών αγώνων (“σε τέσσερα χρόνια ποιος ζει, ποιος πεθαίνει”, είπε) βρήκε ήδη το κουράγιο, σε αυτή την διαρκή αναμέτρηση με τον εαυτό του, για να σηκωθεί από την επομένη του τελικού. Προφανώς του έδωσαν κουράγιο τα λόγια χιλιάδων ανθρώπων που επικοινώνησαν μαζί του ψηφιακά για να εκφράσουν τον σεβασμό και την εκτίμηση για την προσπάθειά του. Αυτά τα λόγια, και μαζί η συνείδηση ότι έδωσε όλο του το είναι στην κούρσα του, έγιναν το κουράγιο για να συνεχίσει. Αυτό είναι το νόημα του αθλητισμού για τους ερασιτέχνες.
Ένας 27χρονος άνδρας που έχει αφοσιωθεί στον αθλητισμό, στην κολύμβηση, που έκανε ναυτιλιακές σπουδές μόνο επειδή σκέφτηκε ότι κάπως θα πρέπει να βιοποριστεί όταν θα βγει από την πισίνα, η οποία δεν θα τον κάνει πλούσιο και δεν θα του λύσει καν το πρόβλημα του βιοπορισμού, έχασε για δύο εκατοστά του δευτερολέπτου και παρόλα αυτά έσπευσε από την επόμενη ημέρα να μας πει ότι θα συνεχίσει. Διότι “γέμισε” από τα λόγια, και τα συναισθήματα που αυτά του δημιούργησαν. Επειδή αισθάνθηκε πλούσιος, σε συναισθήματα. Μετάλλιο δεν κέρδισε, αλλά είναι βέβαιο ότι κέρδισε τον σεβασμό μας. Και το ένιωσε αυτό. Ο αθλητισμός σε όλο του το νόημα, όταν είσαι αυθεντικός ερασιτέχνης αθλητής.
Πηγή: Gazzetta
