Του Βασίλη Σκουντή
Δεν είμαι Πόντιος για να τον κατευοδώσω σε αυτό το αδόκητο φευγιό με ένα δικό του(ς) τραγούδι…
Εχω ωστόσο την εναλλακτική κρητική λύση, δια χειρός Νίκου Γκάτσου, δια παρτιτούρας Σταύρου Ξαρχάκου και δια φωνής Νίκου Ξυλούρη…
Έβαλε ο Θεός σημάδι, παλικάρι στα Σφακιά κι ο πατέρας του στον Αδη άκουσε μια τουφεκιά.
Της γενιάς μου βασιλιά, μην κατέβεις τα σκαλιά, πιες αθάνατο νερό να νικήσεις τον καιρό…
Έβαλε ο Θεός σημάδι παλικάρι στα Σφακιά κι η μανούλα του στον Αδη τράβηξε μια χαρακιά…
Της καρδιάς μου βασιλιά, με τον ήλιο στα μαλλιά, μην περνάς τη χαρακιά, η ζωή είναι πιο γλυκιά…
Δεν ήταν Σφακιανός ο Γιώργος Ποζίδης, με Πόντιος. Το ίδιο κάνει, η γενναιότητα, η αφοβία, το εύψυχον και ο ηρωισμός και η γενναιότητα ρέουν στο αίμα αμφοτέρων. Η σκούφια του απ’ τη μεριά του πατέρα του βάσταγε από το Αλίσοφι του Καρς, εκεί όπου γεννήθηκε και ανδρώθηκε και ο ξακουστός λυράρης και τραγουδιστής Ηλίας Λαζαρίδης που μετά τον ξεριζωμό βρέθηκε-όπως και οι Ποζίδηδες- στη Μαυροπηγή της Κοζάνης.
Η μάνα του καταγόταν από την Τραπεζούντα και η δική της οικογένεια βρήκε απάγκιο στα Λιβερά του ίδιου νομού…
«Ο περήφανος Πόντος, όπου ο ελληνισμός άκμασε επί 3000 χρόνια είναι η πατρίδα μου. Ένα χαμένο μα αλησμόνητο κομμάτι της Ελλάδας που έμεινε ανέγγιχτο από τη σκλαβιά» είπε κάποτε σε μια συνέντευξη του ο γίγαντας ο Γιώργος…
Αυτό το περί γίγαντος δεν το βγάζω από το μυαλό μου, αλλά το αντιγράφω (μαζί με τη νεανική φωτογραφία του συχωρεμένου) από μια λακωνική ανάρτηση του Πέτρου Γαλακτόπουλου στο Facebook…
Θέλει δίπλα του ο Θεός γίγαντες!
Υπήρξε όντως γίγας ο Ποζίδης. Και συνάμα πεχλιβάνης και τραντέλλενας!
Πεχλιβάνης είναι μια περσική λέξη που σημαίνει μεταφορικά τον ήρωα, τον ατρόμητο και τον θαρραλέο, αλλά στην κυριολεξία τον παλαιστή, ο οποίος-σύμφωνα με την παλιά παράδοση-άλειφε το κορμί του με λάδι και πολέμαγε στα πανηγύρια και στις λοιπές κοινωνικές μαζώξεις με διαδοχικούς αντιπάλους μέχρι να κάνει την πλάτη τους να γίνει ίσα με το χώμα!
Τραντέλλενας πάλι είναι λέξη της ποντιακής γλώσσας και η δική της έννοια είναι παρεμφερής. Ελλενος ή Ελλενας σημαίνει παλικάρι, ήρωας με τεράστια δύναμη και η λέξη τραντέλλενας είναι ο υπερθετικός βαθμός αυτού του υπερφυσικού όντος…
Υπάρχει μάλιστα κι ένα ποντιακό τραγούδι που λέει «Τραντέλλεναν εσκότωσαν και κείται ματωμένος…»
Τον Ποζίδη δεν τον σκότωσαν, τούτο θα ήταν ανθρωπίνως αδύνατον!
Τον πήρε ο Θεός την Παρασκευή το βράδυ σε μια ταβέρνα στην Επανωμή και τον έστειλε να βρει τους συντρόφους του παλαιστές που βιάστηκαν να φύγουν, μα τον καρτέραγαν στον Παράδεισο για να τον προϋπαντήσουν και να ετοιμάσουν το δικό του ταπί: τον Παναγιώτη Ποικιλίδη, που έφυγε πρώτος στα 49 χρόνια του στις 23 Μαΐου του 2014 και τον Μπάμπη Χολίδη του οποίου το χώμα στον τάφο είναι ακόμη φρεσκοσκαμμένο από τις 26 του περασμένου Ιουνίου.
Θα ‘χουν κιόλας μαζί τους για να τους επιβλέπει και έναν μεγάλο προπονητή, τον Παναγιώτη Αρκουδέα ο οποίος άφησε την τελευταία του πνοή στις 8 του περασμένου Απριλίου…
Τον Ποζίδη τον γνώρισα πιτσιρικάς, μόλις που είχα αρχίσει την καριέρα μου, πάνε σχεδόν σαράντα χρόνια από τότε…
Τον γνώρισα και υποσχέθηκα να μην τον ξαναχαιρετήσω, διότι από την πρώτη χειραψία μας, λίγο έλειψε να μου λιώσει την παλάμη μαζί με τα πέντε δάκτυλα και να με αφήσει… κουλό!
Μιας και το ΄φερε η κουβέντα, έχω καταγράψει ένα Top 3 με τις πιο γερές και οδυνηρές χειραψίες της ζωής μου: του (πρώην διαιτητή, Γενικού Γραμματέα Αθλητισμού και νυν αντιπροέδρου της ΚΑΕ ΑΕΚ) Σταύρου Δουβή, του (παλαίμαχου διεθνούς μπασκετμπολίστα του Παγκρατίου και του Ολυμπιακού, προπονητή και γυμναστή της Εθνικής στο Ευρωμπάσκετ του ’87) Νίκου Σισμανίδη και του Ποζίδη…
Απλώς ενώ από τις χειραψίες του Δουβή και του «Μπόντ» πόναγες, από εκείνη του Ποζίδη έφτυνες το γάλα που σε βύζαξε η μάνα σου!
Με τον Ποζίδη πήγαμε μαζί στη Σεούλ και στην Ατλάντα, όταν είχε πια αποσυρθεί από την ενεργό δράση (μετά την όγδοη θέση στη Μόσχα και την έκτη στο Λος Αντζελες) και διατελούσε ομοσπονδιακός προπονητής. Στεκόταν στις επάλξεις του και ήταν πάντοτε η καλύτερη παρέα στο Ολυμπιακό χωριό για να διαφωτίσει τους δημοσιογράφους και να πούμε και τα καλαμπούρια μας…
Μερικά χρόνια πριν, του είχα ζητήσει προστασία! Ήταν το 1984 όταν έγραφα στον «Ελεύθερο Τύπο» και ο συχωρεμένος ο δάσκαλος μου στη δημοσιογραφία, Χρήστος Ράπτης με έστειλε στη Θεσσαλονίκη για να καλύψω τον ποδοσφαιρικό αγώνα ΠΑΟΚ – Παναθηναϊκός…
Διέκρινε την ανησυχία μου, λόγω της έντασης, αλλά με πρόλαβε. «Κι αν ο μη γένοιτο γίνει κάτι, μη φοβάσαι. Θα είναι εκεί ο πιο δυνατός άνθρωπος στην Ελλάδα. Ο Ποζίδης. Θα του τηλεφωνήσω να σ’ έχει το νου του»!
Πράγματι του τηλεφώνησε. Πράγματι ο Ποζίδης με είχε στο νου του. Του είπα πολλές φορές «ευχαριστώ» και τότε και κάθε φορά που ξανασυναντιόμασταν, θαρρώ πως η τελευταία από δαύτες ήταν πριν από λίγα χρόνια σε ένα κοσμικό κέντρο της Θεσσαλονίκης…
Ήταν πολλές φορές υπερβολικός ο Χρήστος Ράπτης, μα για τον Ποζίδη είχε δίκιο: πρέπει όντως να ήταν ο πιο δυνατός άνθρωπος στην Ελλάδα, άλλωστε (σύμφωνα με τη μαρτυρία του Γιωργή Μπουσβάρου), παλιά στη ΧΑΝΘ έλεγαν ότι «εάν παλέψει με αρκούδα θα την πνίξει μέσα σε ένα λεπτό»!
Πηγή: Gazzetta
