Του Λευτέρη Ελευθερίου
Η ερώτηση ‘ποιοι είναι οι Έλληνες που έπαιξε στο NHL’, δηλαδή στο επαγγελματικό πρωτάθλημα χόκεϊ, μπορεί να συνοδεύεται από ποικίλες αντιδράσεις. Πρώτον, από ένα σάστισμα, όπως εκείνο που υπέστη ο υπογράφων όταν έμαθε ότι όντως στο NHL έχουν παίξει Έλληνες. Δεύτερον, αμφιβολία στο όριο της δυσπιστίας, διότι Έλληνες μεν, αλλά πόσο; Στον Καναδά, μία από τις κοιτίδες του χόκεϊ παγκοσμίως, που μπορεί να περηφανεύεται ότι παιδί της είναι ο πρώτος… Great One στην αθλητική ιστορία, υπάρχουν αρκετοί επίγονοι Ελλήνων, που στις πόλεις με τις μεγάλες ελληνικές κοινότητες βρήκαν μία αγκαλιά και μία νέα ζωή.
Έπειτα σκορπίστηκαν στις μεγάλες πόλεις του Καναδά και την κατέστησαν… ελληνική χώρα. Σε μία από αυτές, το Οντάριο, γεννήθηκε στις 24 Ιανουαρίου του 1979 ο Τομ Κωστόπουλος, ο οποίος είναι μέχρι στιγμής ο τελευταίος Έλληνας (από τον Καναδά) που έχει παίξει στο NHL. Έστω, Καναδοέλληνας, για να μην υποφέρουν εκείνοι που δεν ανέχονται την ιδιοποίηση ενός ανθρώπου που τόσο ο ίδιος όσο και η οικογένειά του μένουν στον Καναδά. Ο ίδιος, πάντως, μιλάει νιώθοντας πατρίδα του την Ελλάδα.
Ο Κωστόπουλος έγινε ντραφτ πριν από σχεδόν 20 χρόνια, στις 26 Ιουνίου 1999, από τους Πίτσμπουργκ Πένγκουινς. Από το νούμερο 204 και τον έβδομο γύρο. Οπότε, με τόσες άγνωστες λέξεις στις δύο προτάσεις που προηγήθηκαν, θα πρέπει ίσως να εξηγηθεί πώς λειτουργεί το entry draft της National Hockey League. Στην πραγματικότητα δεν έχει πολλές διαφορές από το ντραφτ του ΝΒΑ. Οι 15 ομάδες του ΝHL που δεν προκρίθηκαν στα playoffs μπαίνουν στη λοταρία για τα ισάριθμα πρώτα ντραφτ πικ, από το 16 έως το 23 διαλέγουν οι ομάδες που εισήχθαν στα playoffs αλλά δεν κατάφεραν να κερδίσουν την κατηγορία τους ή να παίξουν στον τελικό της περιφέρειάς τους, από το 24 ως το 27 είναι οι ομάδες που κατάφεραν να είναι πρώτες στη γεωγραφική κατηγορία τους τους αλλά όχι και να παίξουν στον τελικό της γεωγραφικής περιφέρειάς τους (πχ. Atlantic-Eastern), στο 28 και το 29 εκείνες οι ομάδες που έχασαν τους τελικούς της περιφέρειάς τους, στο 30 ο φιναλίστ των τελικών του Stanley Cup και στο 31 ο νικητής του Stanley Cup.
Οι Πένγκουινς ανήκουν στην ανατολική περιφέρεια και την κατηγορία Metropolitan και επέλεξαν τον Κωστόπουλο (ΟΚ, δεν μπορείς να γράψεις ένα επώνυμο με ω χωρίς αιτιατική και δεν μπορείς να γράψεις αυτό το επώνυμο χωρίς ω) στον έβδομο γύρο του ντραφτ. Ήταν στα 20 του και είχε το ηλικιακό δικαίωμα, αφού σε ό,τι έχει να κάνει με τους Βορειοαμερικανούς, η NHL επιτρέπει την επιλογή στην ηλικιακή κατηγορία 18-20 και με τους υπόλοιπους, Ευρωπαίους και λοιπούς διεθνείς, ως τα 21. Ο Κωστόπουλος, που ξεκίνησε το χόκεϊ παίζοντας με τη μικρή ομάδα των Ρεντ Γουίνγκς του Τορόντο, το 1996 έγινε για πρώτη φορά ντραφτ της OHL Priority Selection, από τους London Knights. Αυτή ήταν, ουσιαστικά, μία προαγωγή για τον ίδιο, καθώς τα αρχικά OHL σημαίνουν Ontario Hockey League και αφορούν στις μικρές ομάδες του πρωταθλήματος του Οντάριο, αλλά και στα επερχόμενα Entry Draft.
Ο πρωταθλητής
Έτσι, λοιπόν, έφτασε στο NHL, ακολουθώντας τους τρόπον τινά συμπατριώτες του Χρήστο Τσέλιο, που το 1984 έπαιξε στο πρωτάθλημα, για λογαριασμό των Μόντρεαλ Κανέντιενς, τον ανιψιό του Νίκο Τσέλιο, που κατάφερε και επιλέχθηκε στο νούμερο 22 του ντραφτ από τους Καρολίνα Χάρικεϊνς, τον Τζίμι Κάρσον, που έγινε παίκτης των Λ.Α. Κινγκς και ήταν μέρος της συμφωνίας που έστειλε τον Γουέιν Γκρέτσκι από τους Όιλερς στην ομάδα της Καλιφόρνια, τον Μάικ Καράκας, που ήταν τερματοφύλακας των Σικάγο Μπλάκχοκς από το 1935 έως το 1946, ο πρώτος παίκτης με ελληνικές ρίζες στο πρωτάθλημα, τον Χρήστο Κοντό, που έγινε πικ στο νούμερο 15 από τους Νιου ΓορΚ Ρέιντζερς το 1982, τον Γιώργο Πάρρο, ο οποίος ήταν ο τελευταίος Έλληνας που έπαιξε στο NHL και έγινε ντραφτ από τους Los Angeles Kings το 1999 στο νούμερο 222, αλλά και τον Νίκο Κυπραίο, που κατάφερε να μπει χωρίς να είναι μέρος του ντραφτ στο πρωτάθλημα και έχει τη δική του κορυφή στην ελληνική αθλητική κοινότητα: είναι ο μόνος που έχει κατακτήσει το Stanley Cup: μπορεί στους τελικούς των Ρέιντζερς με τους Κάνακς να μην έπαιξε, ωστόσο, από τον Φεβρουάριο του 1994, έπαιξε 46 παιχνίδια κανονικής περιόδου και 3 ματς στην post season, βοηθώντας την ομάδα του Μεγάλου Μήλου να πάρει το πρώτο πρωτάθλημά της μετά από 56 χρόνια.
Ο Κωστόπουλος ήταν ένας δυναμικός δεξιός εξτρέμ που κινούνταν συνήθως στην τέταρτη γραμμή. Επειδή στοιχηματίζω ότι όλα είναι από ακαταλαβίστικα ως βαρετά ως τώρα, για να καταλάβει κάποιος τις γραμμές πρέπει να κόψει το παγοδρόμιο οριζοντίως και όχι καθέτως. Η πρώτη γραμμή, επί παραδείγματι, τελειώνει στο τέρμα, καθώς πίσω από αυτό έχουν κριθεί πολλά πρωταθλήματα και έχει πλάσει ένα μεγάλο μέρος του μύθου του ο μόνος παίκτης του χόκεϊ που είναι πιθανόν να ξέρει κάποιος που γενικώς δεν έχει ιδέα από το σπορ (και γιατί θα έπρεπε;), ο ανυπέρβλητος Γουέιν Γκρέτσκι. Οπότε ο Κωστόπουλος ουσιαστικά ήταν χαφ, έπαιζε, δηλαδή στο χώρο πριν την τελευταία γραμμή, της επίθεσης.
Η συνέντευξη
Ο ίδιος εκδήλωσε τη χαρά του που είχε την ευκαιρία να απαντήσει ερωτήσεις σε έναν τύπο που κατοικεί στην πατρίδα των προγόνων του και να μιλήσει για το χόκεϊ επί πάγου.
Ποιες είναι οι ελληνικές ρίζες σου;
“Ο πατέρας μου, Γιώργος, γεννήθηκε στην Αθήνα και έμεινε εκεί ως τα 11 του, όταν μετακινήθηκε στον Καναδά. Εγώ γεννήθηκα στον Καναδά, αλλά βαφτίστηκα Έλληνας Ορθόδοξος. Η γιαγιά μου είναι από τις Πηγές της Μεσσηνίας, κοντά στην Καλαμάτα. Ο παππούς μου κατάγεται από τον Αθανάσιο Διάκο, δίπλα στη Ρούμελη”.
Πώς άρχισες να παίζεις χόκεϊ;
“Τα μεγαλύτερα αδέλφια μου, ο αδελφός και η αδελφή μου, μου έμαθαν πώς να κάνω σκέιτ όταν ήμουν 2, αφού ζούσαμε απέναντι σε ένα εξωτερικό παγοδρόμιο. Ήξερα από νεαρή ηλικία ότι ήθελα να παίξει χόκεϊ στον πάγο και να συμμετέχω στο ΝΗL. Αυτό έγινε ο στόχος ζωής μου. Πήγαινα σε όλα τα παιχνίδια του αδελφού μου και ανυπομονούσαν να γίνω αρκετά μεγάλος ώστε να παίζω. Την πρώτη περίοδο που έπαιξα οργανωμένο χόκεϊ ήμουν πολύ νέος, για αυτό είχα το επώνυμο κάποιου άλλου στη φανέλα μου”.
Πώς αισθάνεσαι, γνωρίζοντας ότι είσαι ο προτελευταίος Έλληνας που έχει παίξει στο επαγγελματικό πρωτάθλημα χόκεϊ;
“Δεν ήξερα ότι ήμουν ο προτελευταίος Έλληνας που έπαιξε στο NHL, νομίζω ότι θα υπάρξουν πολλοί περισσότεροι. Είμαι περήφανος για την ελληνική καταγωγή μου και νομίζω ότι θα υπάρξουν περισσότεροι Έλληνες αθλητές σε πολλά διαφορετικά αθλήματα”.
Τι θα έλεγες στους Έλληνες, προκειμένου να τους κάνεις να ενθουσιαστούν με το σπορ;
“Νιώθω ότι το χόκεϊ είναι το πιο ταχύ, πιο έντονο και ανταγωνιστικό σπορ που υπάρχει. Αγαπάω τα πάντα σε αυτό. Πρέπει να μάθεις πώς να εξισορροπείς ενώ προωθείς ένα κομμάτι από ατσάλι 1 χιλιοστό παχύ, μετά να μπορείς να χειριστείς το μπα, να πασάρεις, να σουτάρεις και να επικοινωνείς με τους συμπαίκτες σου. Είναι το απόλυτο ομαδικό σπορ, επειδή ένας παίκτης δεν μπορεί να νικήσει ένα παιχνίδι μόνος του”.
Τι θυμάσαι εντονότερα από τη νύχτα που έγινες ντραφτ για τους Πένγκουινς;
“Εκείνη τη νύχτα, έμεινα σπίτι με την οικογένειά μου και φίλους. Είχα περάσει δύο φορές τη διαδικασία του ντραφτ χωρίς να επιλεγώ, οπότε δεν είχα πολλές ελπίδες. Με κάλεσε ο σκάουτ του Πίτσμπουργκ, ενημερώνοντάς με ότι με επέλεξαν στον 7ο γύρο. Ήμουν εκστασιασμένος, όπως και όλη η οικογένειά μου, επειδή ήξερα πόσο σημαντικό ήταν για μένα. Κάποιοι από εμάς βγήκαμε έξω, σε ένα μπαρ, για να το γιορτάσουμε και οι γονείς μου ήρθαν μαζί μου. Κατέληξαν να χορεύουν σε μία μεγάλη πίστα στο κέντρο του μαγαζιού μαζί με παιδιά 19 χρόνων, ήταν πολύ αστείο”.
Είχες κάποιο πρότυπο, μπαίνοντας στον αθλητισμό;
“Ο αδελφός μου, Κρις, ήταν πάντα το μεγαλύτερο πρότυπο για μένα, ήθελαν να κάνω όλα όσα έκανε. Ήταν σπουδαίος, αφού με άφηνε να κάνω παρέα με τον ίδιο και τους φίλους του, τα περισσότερα παιδιά δεν θα άφηναν το μικρότερο αδελφό τους να πηγαίνει παντού μαζί τους”.
Θα ήθελες να έρθεις στην Ελλάδα για να προωθήσεις το σπορ; Την έχεις επισκεφτεί ποτέ;
“Θα ήθελα πάρα πολύ να προμοτάρω το χόκεϊ στην Ελλάδα. Η γυναίκα μου και εγώ περάσαμε το μήνα του μέλιτος στην Ελλάδα το 2005, ήταν καταπληκτικά. Ακόμα έχω πολλούς συγγενείς στην Τρύπη, περάσαμε μία εβδομάδα κάνοντας τουρ στην περιοχή, ενώ συνάντησα μέλη της οικογένειάς μου που δεν είχαμε ειδωθεί πριν. Κάποιοι από τους συγγενείς που έχουν το εστιατόριο ‘Βοζόλα’, το φαγητό είναι απίθανο. Μετά, περάσαμε χρόνο στη Μύκονο και τη Σαντορίνη, ήταν όμορφα. Θέλουμε να γυρίσουμε, να πάρουμε τα παιδιά μας και να τους δείξουμε πόσο όμορφα είναι, αλλά και να συναντήσουν τους συγγενείς μας”.
Ποια είναι η μεγαλύτερη στιγμή στην ιστορία του καναδικού χόκεϊ, κατά τη γνώμη σου;
“Είναι δύσκολο να διαλέξεις μία στιγμή για το χόκεϊ του Καναδά, αλλά για μένα τα ολυμπιακά χρυσά το 2002 (Σολτ Λέικ), το 2010 (Βανκούβερ) και το 2014 είναι τα πιο σημαντικά. Οι καλύτεροι παίκτες χόκεϊ στον κόσμο έπαιζαν σε αυτούς τους Ολυμπιακούς, ήταν φανταστικό χόκεϊ για να το παρακολουθείς”.
Ποιος είναι ο παίκτης που θα μπορούσες να συγκρίνεις με τον Γουέιν Γκρέτσκι, αν νομίζεις ότι είναι ο καλύτερος όλων των εποχών;
“Ήμουν αρκετά τυχερός για να είμαι στον ίδιο οργανισμό με τον Σίντνεϊ Κρόσμπι και να βλέπω πόσο σκληρά δουλεύει κάθε μέρα, πώς παλεύει σε κάθε παιχνίδι, κάθε προπόνηση, κάθε άσκηση, είναι καταπληκτικό. Νομίζω ότι είναι ο καλύτερος παίκτης στον κόσμο αυτήν τη στιγμή και θα έλεγα σε οποιονδήποτε νέο παίκτη, αν πρόκειται να δεις κάποιον, παρακολούθησε τον Κρόσμπι”.
Να παίζεις ή να προπονείς;
“Το να παίζεις έχει περισσότερη πλάκα από το να κοουτσάρεις. Όταν παίζεις δεν υπάρχει νευρικότητα, επειδή είσαι μέσα στο παιχνίδι, νιώθεις ότι μπορείς να ελέγξεις το αποτέλεσμα. Όταν κοουτσάρεις, είναι πάρα πολλά έξω από τον έλεγχό σου, είναι πολύ πιο αγχώδες”.
Ποια είναι η σπουδαιότερη στιγμή του NHL που έχεις παρακολουθήσει;
“Το καλύτερο μέρος του NHL είναι τα playoffs του Stanley Cup. Νομίζω ότι το χόκεϊ έχει το πιο συναρπαστικό σύστημα playoff και είναι το τρόπαιο που κερδίζεται πιο δύσκολα. Οι παίκτες παλεύουν βράδυ παρά βράδυ για δύο μήνες για να σηκώσουν ένα ασημένιο τρόπαιο, είναι πολύ ωραίο. Η αγαπημένη ανάμνησή μου στο ΝΗL ήταν όταν παίζαμε play off στο Μόντρεαλ”.
Τι σου λείπει περισσότερο τώρα, που δεν παίζεις;
“Τώρα, που έχω αποσυρθεί από το να παίζω, μου λείπει να ανταγωνίζομαι με τους συμπαίκτες μου. Μου αρέσει να ανταγωνίζομαι σε παιχνίδια, προπονήσεις, όταν παίζω χαρτιά και άλλα. Μου λείπει επίσης, κάποιες φορές, να μπορώ να κόβω τον άλλον και να κερδίζω 2 λεπτά ποινής”.
Τι ακριβώς συνέβη στις περιπτώσεις που χτύπησες τον Μάικ βαν Ριν και τον Μπραντ Στούαρτ;
“Οι δύο φορές που αποβλήθηκα ήταν αμφότερες τυχαίες και μετάνιωσα αργότερα. Κυνηγούσα τον Μάικ βαν Ριν και προσπαθούσα να τον σπρώξω με το σώμα, αλλά δεν αντέδρασα γρήγορα όταν έστριψε και τελικά τον χτύπησα από πίσω και τραυματίστηκε. Την άλλη φορά, το χτύπημά μου σταμάτησε πολύ ψηλά και έσπασε το σαγόνι του Μπραντ Στούαρτ. Είναι και οι δύο καλοί τύποι και ποτέ δεν ήθελα να τους χτυπήσω”.
Κρατάς ακόμη επαφή με την Ελληνική Κοινότητα του Μόντρεαλ;
“Όταν έπαιζα στο Μόντρεαλ, από το 2007 έως το 2009, εμπλεκόμουν με την Ελληνική Κοινότητα και είχα την ευκαιρία να είμαι Grand Marshall (σ.σ. σημαιοφόρος) στην ελληνική παρέλαση. Ήταν σπουδαία μέρα για την οικογένειά μου, περάσαμε θαυμάσια. Ήταν φανταστικός ο χρόνος που περάσαμε στο Μόντρεαλ και έχουμε εκτιμήσει τον τρόπο με τον οποίο η ελληνική κοινότητα μας καλωσόρισε. Η θεία μου η Άσπα εμπλέκεται ενεργά με την Ελληνική Κοινότητα του Τορόντο, προσφέρει εθελοντικά πολύ από το χρόνο της σε αυτήν”.
Πώς προσπαθείς να βελτιώσεις τους παίκτες των Wilkes-Barre/Scranton Penguins;
“Ο νέος ρόλος μου με το Πίτσμπουργκ απαιτεί, κυρίως, να βοηθώ την εξέλιξη των νεαρών που λογίζονται ως προοπτικές της ομάδας. Έχω ένα σπουδαίο σύνολο παιδιών που δουλεύω μαζί, για να βοηθήσω αυτός τους παίκτες να πιάσουν τις ικανότητές τους ως παίκτες του χόκεϊ και να τους βοηθώ όπως μπορώ εκτός πάγου, επίσης. Έχει πλάκα να βλέπω αυτούς τους νεαρούς παίκτες να περνάνε αυτά που πέρασα εγώ και να προσπαθώ να μοιραστώ ό,τι έχω μάθει από τα 19 χρόνια που έπαιζα επαγγελματικό χόκεϊ. Μου αρέσει να βλέπω, να μιλάω για το χόκεϊ και να βοηθάω νέους παίκτες που δουλεύουν σκληρά, είναι απίθανη δουλειά”.
Σημειώσεις
- Σίντνεϊ Κρόσμπι: Ένας από τους κορυφαίους σύγχρονους παίκτες του χόκεϊ επί πάγου. Οδήγησε τους Πένγκουινς στην κατάκτηση του πρωταθλήματος του 2009 απέναντι στους Ντιτρόιτ Ρεντ Γουίνγκς (4-2) και ως δίδυμο με το σπουδαίο Ρώσο Γεβγκένι Μάλκιν έχουν περάσει στην αθλητική μυθιστορία ως το ‘Δικέφαλο Τέρας’. Ο Κρόσμπι, νούμερο ένα στο ντραφτ του 2005, είναι 31 και ακόμη παίζει στους Πένγκουινς.
- Τα playoffs του Stanley Cup δεν έχουν διαφορά από εκείνα του ΝΒΑ. Μπαίνουν 16 ομάδες, 8 από την ανατολική και άλλες τόσες από τη δυτική περιφέρεια, με όλους τους γύρους να κρίνονται στις 4 νίκες. Ο Κωστόπουλος έπαιξε στα playoffs του NHL τη σεζόν 2008-09. Την ομάδα του, Μόντρεαλ Κανέντιενς, ‘σκούπισαν’ στον πρώτο γύρο της Ανατολής οι Μπόστον Μπρούινς.
- Σε ματς των Κανέντιενς με τους Μέιπλ Λιφς, στις 8 Νοεμβρίου 2008, ο Κωστόπουλος χτύπησε τον Μάικ βαν Ριν. Δέχθηκε boarding major penalty, αφήνοντας την ομάδα του με παίκτη λιγότερο για 5 λεπτά, ενώ ο ίδιος αποβλήθηκε. Επίσης, κλήθηκε να πληρώσει πρόστιμο της τάξης των 33.000 αμερικάνικων δολαρίων. Επίσης, στις 7 Ιανουαρίου 2011, έσπασε το σαγόνι του Μπράντλεϊ Στούαρτ, σε ματς των Κάλγκαρι Φλέιμς με τους Ντιτρόιτ Ρεντ Γουίνγκς. Στην αρχή δέχθηκε minor penalty, αλλά αργότερα τιμωρήθηκε με 6 παιχνίδια εκτός δράσης, αφού χτύπησε και με το κεφάλι aτου το θύμα.
- Ξεκινώ να ασχολούμαι με το χόκεϊ επί πάγου και επισήμως. Ευχηθείτε κουράγιο. Σε εσάς.
Πηγή: Contra
