Η δεκαετία του ’60 είχε δώσει στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο μια νέα ματιά και νέες εμπειρίες. Οι ομάδες ταξίδευαν συχνά εκτός χώρας, οι οπαδοί μάθαιναν ονόματα παικτών από «ξένες» ομάδες διαφόρων χωρών, και η UEFA σιγά – σιγά, έβαζε το δικό της πετραδάκι στην διαμόρφωση του αθλήματος.
Το Fairs Cup, το οποίο ξεκίνησε στα μέσα της δεκαετίας του ’50 αποτέλεσε τον προθάλαμο για κάτι νέο και ήταν η εποχή να αποσυρθεί. Το UEFA Cup θα ήταν ο διάδοχος του.
Όμως, πριν πέσει η αυλαία, έπρεπε να δοθεί ένας τελευταίος χορός. Και τι πιο σωστό από μια μονομαχία ανάμεσα στην πρώτη ομάδα που το είχε κατακτήσει, την Μπαρτσελόνα του 1958, και την τελευταία, τη Λιντς Γιουνάιτεντ του 1971.
Ο αγώνας διεξήχθη στην Βαρκελώνη και την έδρα της Μπαρτσελόνα, την εποχή του Φράνκο, με την Καταλονία να ζει υπό περιορισμούς. Όμως το ποδόσφαιρο ήταν ποδόσφαιρο και δεν έμπαινε σε καλούπια και στις ορέξεις των δικτατόρων.
Εκείνο το βράδυ, περίπου 35.000 θεατές πήραν θέση τις εξέδρες, ώστε να δουν από κοντά την ευκαιρία να γραφτεί το όνομα της Μπαρτσελόνα ή της Λιντς δίπλα στην ιστορία του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου.
Ενάντια στην ομάδα της Καταλονίας, ήταν μια από τις πιο σκληροτράχηλες ομάδες που είδε η Ευρώπη. Ο Ντον Ρέβι είχε φτιάξει μια Λιντς γεμάτη χαρακτήρα και νεύρο με παίκτες όπως ο Τζάκι Τσάρλτον, ο Μπίλι Μπρέμνερ, ο Πίτερ Λόριμερ και ο Τζόνι Τζάιλς.
Η Λιντς του ’71 είχε ήδη γράψει ιστορία, κατακτώντας το τελευταίο Fairs Cup λίγους μήνες νωρίτερα απέναντι στη Γιουβέντους. Και εκείνο το βράδυ του Σεπτεμβρίου βρέθηκε στη Βαρκελώνη για να διεκδικήσει το δικαίωμα να κρατήσει για πάντα το κύπελλο.
Ενενήντα λεπτά πάθος, πείσμα και σκληρό ποδόσφαιρο
Από το ξεκίνημα του αγώνα φάνηκε ότι καμία ομάδα δεν είχε στο μυαλό της ότι μπορεί να χάσει. Η Λιντς προσπάθησε να επιβάλει το ρυθμό της με δυνατά μαρκαρίσματα και επιθετικό πρεσινγκ, όμως η Μπαρτσελόνα έπαιζε με μυαλό και συνέπεια.
Ο Ρεξάτς άνοιξε το σκορ και επικράτησε πανζουρλισμος στο Καμπ Νόου. Οι Άγγλοι ωστόσο απάντησαν με τον Μίκι Χιούζες, που έδωσε ξανά νέο κύμα πάθους στον αγώνα. Όμως η βραδιά ανήκε στους Καταλανούς. Ο Ασένσι σκόραρε το δεύτερο τέρμα και χάρισε στην Μπαρτσελόνα τη νίκη με 2-1.
Το τελευταίο σφύριγμα βρήκε το Καμπ Νόου να δονείται από τους πανηγυρισμούς των Καταλανών. Η Μπαρτσελόνα είχε μόλις κατακτήσει οριστικά το τελευταίο Fairs Cup. Θα το είχε για πάντα στην συλλογή της.
Η κληρονομιά της Βαρκελώνης
Η εικόνα της Μπαρτσελόνα να υψώνει το κύπελλο στον ουρανό της πόλης εκείνο το βράδυ συμβόλιζε πολλά περισσότερα από μια νίκη.
Ήταν το τέλος μιας εποχής. Το Fairs Cup, η διοργάνωση που ξεκίνησε μέσα από τις εμπορικές εκθέσεις της Ευρώπης, έφτασε στο τέλος του.
Από την επόμενη κιόλας σεζόν, το UEFA Cup πήρε τη θέση του. Με καλύτερη οργάνωση και συμμετοχή περισσότερων συλλόγων όλα άλλαξαν. Αλλά εκείνη η νύχτα του Σεπτεμβρίου του ’71 έμεινε χαραγμένη σαν το «κύκνειο άσμα» μιας διοργάνωσης που συνέβαλε τα μέγιστα στην ιστορία του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου.
Αν κάποιος δει φωτογραφίες από εκείνο το βράδυ θα αντικρίσει μια Βαρκελώνη να παίρνει δόσεις ελευθερίας μέσα από το ποδόσφαιρο. Θα δει τη Λιντς του Ρέβι να είναι μια από τις πιο δυνατές ομάδες των εποχών. Και αν μη τι άλλο θα ρίξει μια ματιά σε μια διοργάνωση που έκλεισε τον κύκλο της, για να πάρει την θέση της κάτι μεγαλύτερο.
Ο τελικός των τελικών του Fairs Cup ήταν κάτι περισσότερο από ένα παιχνίδι. Ήταν μια ιστορική στιγμή που ένωσε το χθες με το αύριο του τότε ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου.
Το τρόπαιο από τότε βρίσκεται μόνιμα στη Βαρκελώνη και θυμίζει εποχές πιο απλές, πιο ρομαντικές και πιο σκληρές.
Πηγή: Sdna
