Του Αλέξανδρου Σόμογλου
τον αθλητισμό καμία ομάδα δεν έχει υπογράψει συμβόλαιο με την επιτυχία»… Ξεκινάω με το αυτονόητο, που δυστυχώς… δεν είναι αυτονόητο στον δικό μας αθλητικό μικρόκοσμο. Γιατί για να μπορέσεις να εκτιμήσεις το παραπάνω δόγμα, θα πρέπει να διαθέτεις δύο στοιχειώδη χαρακτηριστικά: Σεβασμό και υπομονή! Ας μην ανοίξουμε καλύτερα, όμως, αυτή τη συζήτηση…
Άλλο ένα παιχνίδι του Ολυμπιακού στην Ευρωλίγκα συνοδεύεται από δεκάδες… μετασεισμικές δονήσεις. Από σωστές αναλύσεις ανθρώπων που ζουν εδώ και χρόνια την καθημερινότητα της ομάδας (και είναι οι πλέον κατάλληλοι να γνωρίζουν τα αίτια μιας κατάστασης), μέχρι αφορισμούς και ύβρεις από τις οποίες έχουν πλημμυρίσει τα social media και τα sites. Θα επαναλάβω ότι μου φαίνεται αδιανόητο να γυρίζει οποιοσδήποτε φίλος του Ολυμπιακού την πλάτη σε μια ομάδα που του έχει χαρίσει τα τελευταία χρόνια σπάνιες στιγμές περηφάνιας και συγκίνησης. Κι αυτή είναι, όμως, άλλη συζήτηση…
Ας μείνουμε λοιπόν στο καθαρά αγωνιστικό. Δεν είμαι ο άνθρωπος που θα σας αναλύσω συστήματα και τεχνικούς όρους, καθώς λατρεύω το μπάσκετ, το παρακολουθώ από μικρό παιδί, αλλά δημοσιογραφικά δεν μελετώ το άθλημα καθημερινά, όπως το πράττουν άλλοι πιο εξειδικευμένοι συνάδελφοί μου (σ.σ. θα το επαναλαμβάνω σε κάθε κείμενό μου, ως ένδειξη σεβασμού σε δημοσιογράφους που αφιερώνουν καθημερινά ατελείωτες ώρες για να μελετούν πως εξελίσσεται η επιστήμη του αθλήματος).
Νομίζω, όμως, ότι το μεγάλο πρόβλημα που καλείται να διαχειριστεί ο φετινός Ολυμπιακός δεν έχει σχέση με την επιστήμη του μπάσκετ, ούτε με τα συστήματα που αναλύονται στο πινακάκι ενός προπονητή, αλλά σχετίζονται περισσότερο με τους τομείς της αθλητικής ψυχολογίας και κοινωνιολογίας.
Ο Ολυμπιακός καλείται να διαχειριστεί μια κομβική εποχή της σύγχρονης ιστορίας του. Τη μετάβαση από την εποχή ενός μεγάλου ηγέτη, στην εποχή χωρίς το μεγάλο ηγέτη του. Και αυτή τη στιγμή βρίσκεται ακριβώς στο μεταίχμιο. Στην περίοδο που θα πρέπει να διατηρήσει όλα τα θετικά στοιχεία που μπορεί να τους προσφέρει ένας ηγέτης που βρίσκεται πλέον αθλητικά στην «τρίτη ηλικία» του, αλλά ταυτόχρονα θα πρέπει να διαχειριστεί τις εμφανείς αδυναμίες που πηγάζουν από τα 36 χρόνια που κουβαλάει στις πλάτες του.
Η παραδοχή της συγκεκριμένης πραγματικότητας όχι μόνο δεν προσβάλλει τον Βασίλη Σπανούλη, αλλά αντίθετα τον τιμά. Τον κατατάσσει σε μια ελίτ αθλητών, σε μια κατηγορία σπάνιων ηγετών με καταλυτική επίδραση στη μοίρα των ομάδων τους.
Όλες οι ομάδες που στηρίχτηκαν επί σειρά ετών σε τόσο μεγάλους ηγέτες αντιμετώπισαν το ίδιο πρόβλημα: Το αντιμετώπισε ο Παναθηναϊκός στην τελευταία διετία του μοναδικού (στα δικά μου μάτια) Δημήτρη Διαμαντίδη! Το βιώνει εδώ και τουλάχιστον μια διετία η Μπαρτσελόνα με τη διαχείριση του θρυλικού – πλην όμως 38χρονου – Χουάν Κάρλος Ναβάρο.
Όσες, λοιπόν, ομάδες έχουν βρεθεί στο παρελθόν στη θέση που βρίσκεται ο φετινός Ολυμπιακός δεν εξαρτώνται ούτε από τον προπονητή που έχουν στον πάγκο τους, ούτε από τις αποφάσεις της διοίκησης, ούτε από τις μεταγραφές τους. Εξαρτώνται σχεδόν αποκλειστικά από τις αποφάσεις του μεγάλου τους ηγέτη. Από το πώς ο ίδιος επιλέγει να κάνει είτε ένα βήμα μπροστά, είτε ένα βήμα πίσω. Από το κατά πόσο ο ίδιος κρίνει ότι πρέπει (ή όχι) να μεταλλαχθεί ο ρόλος του για να εξακολουθήσει να προσφέρει τα μέγιστα στην ομάδα που γιγαντώθηκε από τη δική του παρουσία.
Στα 36 του χρόνια ο Σπανούλης δεν μπορεί να διαθέτει τα χαρίσματα και τις σωματικές αρετές του 32χρονου ή του 33χρονου Σπανούλη. Δεν γίνεται! Κανένας αθλητής δεν κατάφερε να νικήσει το χρόνο. Το αντιλαμβάνεσαι, βλέποντας κυρίως τη διαφορά ταχύτητας στις αντιδράσεις του, όποτε πατάει στο παρκέ. Στην άμυνα – που ούτως ή άλλως δεν αποτελούσε το φόρτε του – είναι ακόμη πιο αργός. Στην επίθεση αποφεύγει πλέον τα πολλά ντράιβ κοντά στο καλάθι, και επιλέγει περισσότερο το μακρινό σουτ. Παγιδεύεται πιο εύκολα (θυμηθείτε πόσες φορές φέτος έχει δώσει την μπάλα στον αντίπαλο, όταν πιέζεται από δύο αντιπάλους) και είναι πιο επιρρεπής στις λανθασμένες αποφάσεις. Είναι απόλυτα λογικό!
Δεν θα μείνω στους αριθμούς που μοιάζουν αμείλικτοι. Δεν θα σταθώ ούτε στο ρεκόρ που είχε χωρίς τον Βασίλη ο Ολυμπιακός στην Ευρωλίγκα, ούτε στην εικόνα που εμφάνισαν οι «ερυθρόλευκοι» στο Βελιγράδι χωρίς τον αρχηγό τους στο παρκέ. Καμιά φορά οι αριθμοί μπορούν να σε παρασύρουν σε αφοριστικά και επικίνδυνα συμπεράσματα. Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει ότι δεν λένε αλήθειες…
Ειλικρινά δεν ξέρω αν το πρόβλημα στον Ολυμπιακό είναι ο Σφαιρόπουλος, οι ξένοι του, η κόπωση του Πρίντεζη (όλα μπορεί να έχουν βάση). Κανένας όμως απ’ όλους τους παραπάνω δεν θα ορίσει τη μοίρα των «ερυθρόλευκων» στις φετινές διοργανώσεις. Μόνο ένας θα το κάνει: Κι αυτός είναι ο Βασίλης Σπανούλης.
Αυτή είναι η μοίρα των ηγετών: Να ορίζουν τη μοίρα των ομάδων τους. Να είναι κάτι περισσότερο από απλοί παίκτες. Να επηρεάζουν περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον τις αποφάσεις που λαμβάνονται σε μια ομάδα. Είναι φυσιολογικό και συμβαίνει με όλους τους ηγέτες σε όλα τα σπορ. Είτε λέγονται Λεμπρόν, είτε λέγονται Κριστιάνο, είτε λέγονται Ναβάρο, είτε λέγονται Σπανούλης…
Όπως έγραψε πολύ σωστά ένας εξαιρετικός συνάδελφός μου (δεν χρειάζεται διαφήμιση) που ζει εδώ και τριάντα χρόνια καθημερινά απ’ έξω κι από μέσα τον Ολυμπιακό, «ο Ολυμπιακός θα ζήσει ή θα πεθάνει και φέτος με τον Σπανούλη». Έτσι είναι…
Εγώ απλά θα προσέθετα, θα ζήσει και θα πεθάνει από τις αποφάσεις που θα πάρει ο Βασίλης. Από τον τρόπο που θα διαχειριστεί η ομάδα τον Βασίλη και από τον τρόπο που θα διαχειριστεί ο Βασίλης τον εαυτό του. Από τα αν θα επιλέξει ο ίδιος να κάνει ένα βήμα μπροστά ή να πραγματοποιήσει ένα βήμα πίσω. Ο ίδιος θα αποφασίσει; Και να σας πω και κάτι; Το έχει κερδίσει αυτό το δικαίωμα! Έχει κερδίσει το δικαίωμα να αντιμετωπίζεται στα 36 του χρόνια ως ο ηγέτης που άλλαξε τη μοίρα μιας ολόκληρης ομάδας. Κι ακόμη κι αν λάβει λανθασμένες αποφάσεις, οφείλουμε όλοι μας να τις σεβαστούμε.
Απλά μην κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας. Και ο φετινός Ολυμπιακός θα εξαρτηθεί από τις αποφάσεις του Βασίλη. Και από το ρόλο που θα θελήσει ο ίδιος να έχει στην ομάδα. Έτσι συμβαίνει με όλες τις ομάδες του κόσμου που στηρίζονται σε σπάνιους ηγέτες όπως ο Σπανούλης, όταν αυτοί εισέρχονται στο δεύτερο μισό της τέταρτης δεκαετίας της ζωής τους…
Πηγή: Sport DNA
