Του Αλέξη Σπυρόπουλου
Ξανά και ξανά και ξανά. Το Τσάμπιονς Λιγκ του ψήνει το ψάρι στα χείλη. Κάθε φορά, όποιος και να είναι ο αντίπαλος, το ίδιο έργο. Κάθε φορά μετά, οι ίδιες ερωτήσεις.
Η ταρίφα, στην εκάστοτε κρίσιμη στιγμή, είναι τα τρία γκολ. Μα από τη Μονακό, μα από τη Λίβερπουλ ή την Τότεναμ, τρία. Η μπανανόφλουδα, μπροστά. Πάλι θα την πατήσω! Η ίδια σκέψη, και με τη Λιόν. Να μη ξεφτιλιστούν, σε καταστάσεις 2 v 2, ο Φερναντίνιο και ο Λαπόρτ. Τους έβαλε και τρίτο, ανάμεσα, στόπερ. Και δύο χωροφύλακες-χαφ, μπροστά στους τρεις. Και ακριβώς έτσι, με το 3-5-2, το έχασε.
Η ταρίφα τηρήθηκε. Δεν τα γλίτωσε ούτε τώρα, τα τρία. Ηταν η διαφορά στην προσέγγιση, της Σίτι με τη Μπάγερν. Οχι, τι να κάνουμε. Μόνο, τι να μη πάθουμε. Η Μπάγερν χύμηξε. Δεν χάλασε το μυαλό της, μη τυχόν ξεφτιλιστούν ο Μπόατεγκ κι ο Αλάμπα σε 2 v 2 με τον Μέσι και τον Σουάρες. Ο Γουαρδιόλα θυσίασε τους δύο Σίλβα, τον Μαχρέζ και τον Φόντεν στον βωμό “τι να μη πάθουμε”. Ενας απίθανος αρνητισμός.
Το πραγματικό αποτέλεσμα ήταν ότι παρουσίασε μία ξεδοντιασμένη ομάδα, με πολύ συγκεκριμένο ταβάνι, δίχως δημιουργικότητα, δίχως επιθετικότητα, αδύναμη να υποστηρίξει τον ρόλο της στην αναμέτρηση, ο οποίος ρόλος της ήταν φυσικά το να επιβληθεί. Ο αληθινός έλεγχος της ροής των δρώμενων, ήταν στα χέρια της OL. Και άνετα, θα ‘λεγε κανείς. Ο εξαιρετικός Αουάρ έκανε πλάκα, ο Κορνέ τον συμπλήρωνε, ο τζόκερ Ντεμπελέ ήλθε από τον πάγκο και πρόσθεσε το killer touch, ο γάμος σχόλασε.
Και από άλλα περιστατικά στο παρελθόν, πλέον ο Πεπ είναι σεσημασμένος ότι αυτά τα ματς τα παραδουλεύει μες στο μυαλό, τα υπεραναλύει, τα κάνει νιανιά, πειράζει την ομάδα (του), καταλήγει να σερβίρει ένα πιάτο που δεν τρώγεται.
Την κάνει, την ομάδα, να μη είναι ο εαυτός της. Αν θέλετε, την καθηλώνει να είναι ο κακός εαυτός της με τη συνήθη αστεία αμυντική συμπεριφορά. Εναντίον του Αουάρ, έμοιαζε να αμύνονται κώνοι. Εάν γίνεται να σε κερδίσει η Αρσεναλ σε ημιτελικό Κυπέλλου Αγγλίας, γίνεται “επί δέκα” να σε κερδίσει η OL πριν από ημιτελικό Τσάμπιονς Λιγκ.
Η Μάντσεστερ Σίτι ξόδεψε ένα σάκο λεφτά σε δικηγόρους για να κάνει κόσκινο το Financial Fair Play, να υπερνικήσει την UEFA που μες στο μυαλό τους είναι το φάντασμα το οποίο τους καταδιώκει, να κερδίσουν στο CAS, να παίξουν του χρόνου στο Τσάμπιονς Λιγκ. Με το που κέρδισαν στο CAS, αμέσως ξέσπασαν σε μία επιδεικτική shopping therapy. Δεν ενδιαφέρονται να είναι fair players, “εν ονόματι” του ποδοσφαίρου η Λιόν τους τιμώρησε. Σήμερα μετά τη νύχτα με την OL, είναι…σίγουροι ότι θέλουν να επανέλθουν του χρόνου στο Τσάμπιονς Λιγκ;
Η χρονιά έκλεισε, και η Μάντσεστερ Σίτι κατέκτησε το Λιγκ Καπ. Στην περίπτωση της Μάντσεστερ Σίτι του Γουαρδιόλα, η ακριβής έκφραση είναι “μόνο το Λιγκ Καπ”. Το απειροελάχιστο. Στην ίδια αυτή χρονιά, η Μπαρσελόνα με τον Μέσι δεν κατέκτησε τίποτα. Η Τότεναμ με τον Μουρίνιο, διολίσθησε στο Γιουρόπα Λιγκ. Η Γιουβέντους με τον Κριστιάνο Ρονάλντο, κατέκτησε “μόνο” το ιταλικό πρωτάθλημα.
Τι προκύπτει εδώ; Σαν να φαίνεται ότι σιγά-σιγά μαζί με το κυρίαρχο δίπολο Μέσι/Κριστιάνο Ρονάλντο, εξίσου (ή και περισσότερο) έχει αρχίσει να ξεθωριάζει το άλλο δίπολο που μια φορά κι ένα καιρό, Πεπ/Ζοζέ, μας έδωσε επίσης σπουδαίες στιγμές.
Πηγή: Sport DNA
